Σκηνικό: Κόσμος στην πλατεία Συντάγματος. Περιμετρικά. Στη μέση η κυβέρνηση. Άπαντες.
Ο κόσμος σιωπηλός λούζει με μπιτόνια βενζίνης τους χαμένους από χέρι κυβερνώντες.
Πετάω ένα σπίρτο φωνάζοντας, σας μισώ.
Καίγονται, όπως οι μάγισσες σε ένα πιο σύγχρονο μεσαίωνα. Ο κόσμος χαμογελά μουδιασμένος. Τα σπίτια γεμίζουν με τις στάχτες τους.
Τους μισώ.
Και μαζί και αυτούς που τους στηρίζουν χρόνια τώρα.
Μοιάζει όπως σε όνειρο. Σε κυνηγάνε. Θες να τρέξεις να σωθείς και βλέπεις πως δεν μπορείς. Πως τα πόδια σου όσο και να θες δεν κουνιούνται. Έτσι και τώρα όσο και να θες να κάνεις κάτι δεν μπορείς και κλαις σιωπηλά σκουπίζοντας κάθε 3 ώρες τις στάχτες από τα μπαλκόνια.
Σου κόψανε μια καλή ταινία στην μέση το Σαββάτο και την αντικατέστησαν με ένα πανηγυράκι του Νέρωνα .Και συ που είσαι ακόμα άνθρωπος και νοιώθεις θέλεις να τους κάνεις κακό. Και σκεφτόμενος πόσο τιποτένιος είσαι που δεν κάνεις τίποτα με μεγάλη δυσκολία αναπνέεις. Γιατί οι στάχτες έχουν μπει και μέσα σου. Και ακούς την ταχυκαρδία της φύσης την ώρα που καίγεται, και βλέπεις πως στο μέλλον όποιος φέρει παιδιά θα τα κάψει πριν ακόμα τα μεγαλώσει και νοιώθεις πως είσαι ανίκανος να κάνεις κάτι παρά μόνο να σκουπίζεις τις στάχτες από τα μπαλκόνια. Να κλείνεις τις πόρτες στα δωμάτια και να βλέπεις τον ουρανό που μοιάζει να φοράει ματωμένο γουνάκι.
Και σκέφτεσαι ότι ο κόσμος είναι παρανοϊκός γιατί κρατεί την οργή μέσα του. Το καλοκαίρι τα κτήνη καίνε την φύση και τον χειμώνα οι παρανοϊκοί καίνε τις πόλεις. Η φωτιά σύμβολο μιας πρωτόγονης τρέλας .Ανίκανοι όλοι. Να το λέμε κάθε μέρα αυτό όταν ξυπνάμε. Ανίκανοι.
…Και η φύση κάνει υπομονή. Ως πότε. Εγώ δεν μπορώ άλλο να την μιμηθώ. Δεν ξέρω καν πως είναι να εκδικείσαι για ότι σου έκαναν. Ανίκανη και γω για το οτιδήποτε. Καμένη και γω από το μίσος που τους τρέφω. Γιατί ακόμα ο λώρος δεν κόπηκε και όσο μίσος γεμίζει η γη το παίρνω κι εγώ.
Ορκίσου, είπα το πρωί την ώρα που έβηχα από τους καπνούς, ορκίσου ότι αυτή θα είναι η τελευταία φορά. Ορκίσου πως θα τρέξεις με τις στάχτες κολλημένες ακόμα πάνω σου στο Σύνταγμα, με μπιτόνια βενζίνης στο χέρι να τους κάψεις. Στην κυριολεξία, κι ας σε εκτελέσουν μετά.
Τουλάχιστον θα ξέρεις ότι έκανες κάτι.
16 σχόλια:
νοιώθω τόσο μικρός. και τόσο ασήμαντος. φοβάμαι. και ίσως γίνομαι παρανοϊκός. να κρύψω την οργή μου. όχι δεν θα τους κάψω. δεν αντέχονται άλλες φωτιές. κισσό θα τους φυτέψω. να τους πνίξει με το αγκάλιασμά του.
Eίναι απελπισία..
Δεν είμαι εκεί, βλέπω στην τιβί και τρελαίνομαι γιατί είναι άτιμη, δεν κοιτάζει ανθρώπους και περιουσίες.. σκοτώνει στο διάβα της..
Μακάρι να ξημερώσει καλύτερα αύριο..
γεια σου,
είναι τρόμος, όμως, υπεύθυνοι δεν είναι μόνο οι κυβερνώντες (που τους ψηφίζουμε εμείς) αλλά και εμείς οι Ελληναράδες που έχουμε γράψει στα παλιά μας τα παπούτσια τα πάντα, που κτίζουμε στα δάση, που κάνουμε κριτική στους άλλους εκτός από τον εαυτό μας (με τις "μικρές" αυθαιρεσίες μας, το αυθαίρετο, τον ημιυπαίθριο κλ.π.) που περιμένουμε από τους άλλους αυτό που θα μπορούσαμε να το κάνουμε εμείς, που όλοι είναι κορόιδια εκτός από μας, που πετάμε το τσιγάρο από το αυτοκίνητο κ.λ.π κ.λπ. κ.λ.π .....
Εμείς είμαστε οι κατ' εξοχήν ένοχοι.
Πολύ παραστατικά ο δικαιολογημένος πόνος σου
τα λέμε με την ευχή να σβήσουν σύντομα οι φωτιές
μας έσεισες. με ταρακούνησες.
για αυτό το κάτι. που ξέρω ότι οι περισσότεροι δεν κάνουμε
Κι ύστερα απορούν γιατί γεννιούνται παιδιά με "καμένα μυαλά"...
ακόμα και.. "ΣαΣ οΛοΚλΗρΟ" θα έλεγα.. το κακό είναι ότι πρέπει να κάψεις το 80% των ψυφοφόρων που τους συντηρούν.. πολύ βενζίνη.. πολύ απογοήτευση αυτή η ανημποριά.. καλησπέρα(;):)
Κι εκείνοι σε μισούν. Μισούν εσένα, τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου, τους γείτονες σου, τους φίλους σου. Μισούν τους πάντες. Αλλά δυστυχώς θα βρεθεί κάποιος να σβήσει το σπίρτο που κρατάς στο χέρι σου. Κάποιος που θα χτίσει τα όνειρα του στα αποκαΐδια των καμένων τους μυαλών.
Κι όμως...
Οι πρώτοι που θα πρεπε να τιμωρηθούν δια της πυράς είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Ας βρεθεί κάποιος ευσυνείδητος να μου βάλει φωτιά...
- Λουντμίλααα...
- μάλιστα, κυρία!
- πήγαινε, παιδί μου, να καταβρέξεις τους τοίχους εσύ κι εγώ θα πέσω στην πισίνα για παν ενδεχόμενο...
(το πιο ευφυές χιουμοριστικό σχόλιο των ημερών που μου άφησε "ανώνυμος" blogger)!
olous
Άννα εννοείται πως τους μισώ αλλά τελικά...μας μισώ όσο δε παίρνει...
Run Forest...
Η Φύση δεν κάνει υπομονή, απλά ξέρει πως μαζί της θα πεθάνουμε κι εμείς και γελά χαιρέκακα.
ταυτίστηκα με αυτό,με όλο αυτό,με κάθε λέξη,με κάθε φωνή,με κάθε κόμμα σαν τελευταία ανάσα....
και άντε να δούμε πού και πότε θα βγεί όλη αυτή η οργή (γιατί κάπου θα βγεί)....μέσα μας ή εκεί έξω....προσεύχομαι για ένα από τα δύο...
Ποια ταχυκαρδία της φύσης, βρε Κάντυ;! Τον επιθανάτιο ρόγχο, δε λες;... :(
Καλώς σε ξαναβρίσκω!
δεν απαντώ για ευνόητους λόγους
Τα 600 άτομα στο σύνταγμα σημαίνει πως ότι λέμε εδώ μέσα είναι φούμαρα και ο καναπές μεγάλη αξία.
Δημοσίευση σχολίου