Η σΠαΣμΕνΗ μΕσΗ τΟυ ΜάΡτΗ.

Η πράσινη φωσφοριζέ χλόη τεντώνεται κάτω από τις ροζιασμένες και παλιωμένες σόλες των αθλητικών μου παπουτσιών. Η Μιλού κάτω από την κοντή λεμονιά αναρωτιέται αν το σύμπαν είχε πάντα τέτοια χρώματα τα πρωινά του κόσμου. Αναρωτιέται αν οι ήχοι είχαν πάντα τέτοιο μπάσιμο στα ψηλά αυτιά μας .
Τα φύλλα της λεμονιάς με εκείνο το άρωμα που βγάζουν με πάνε πίσω. Στην κολόνια «Μυρτώ». Πίσω στα ξεθωριασμένα σύννεφα ενός σέπια ουρανού που όλο και παλιώνει στις αποθήκες των κροτάφων μου. Πίσω, σε εκείνο το κάτι που αρχικά υπήρχε και με έφερε μέχρι εδώ. Πόσα σχήματα μπορείς να μου κάνεις με αυτό το κομμένο φύλλο που κρατάς στα χέρια.
Τα φως διαθλάται γύρω σου και σχηματίζει δαχτυλιδένια ουράνια τόξα. Φοράς τη νέα έκδοση των δαχτυλιδιών του Κρόνου, σαν ανοιξιάτικο στεφάνι, και σου ταιριάζει να το ξέρεις.
Η Άνοιξη με σκουντάει όλο και πιο έντονα και μου γεμίζει μελανιές τα πόδια και τα χέρια. Οι λευκές της γάμπες λυγίζουν σαν αντισεισμικά κτήρια σε κάθε ανάσα μου και τα κόκκινα ψηλά της τακούνια ματώνουν κάθε πόρο που αφήνω τη νύχτα ανοιχτό να ξεμυρίσει .
Γεμίζει χρώματα τα μάτια μου και φτιάχνει νέα σχήματα μπροστά μου. Μπαίνει μέσα στις κοιλιές των κοριτσιών και χορεύει κάθε σούρουπο. Μπορεί κανείς να την ανακαλύψει μέσα από μαυρισμένους υπέρηχους και κοφτερές ακτινογραφίες πνευμόνων. Κίτρινη γύρη εδώ κι εκεί κι ένα μικρό αναγούλιασμα κάθε φορά που ο ουρανός γλείφει με γαλάζιο τις πληγές που του άφησε η χτεσινή δύση.
Βόλτα απογευματινή στο βουνό. Κυριακή και ακροβατώ σε μια μαγκούρα από καλάμι. Κυριακή και ο αέρας με τεμαχίζει μέσα σε εκείνο το παρατηρητήριο. Με νικάει τελικά και με φέρνει μέσα στην μωβ σου κουκούλα σε χίλια κομμάτια. Ανοιξιάτικα ευτυχώς. Μια πεταλούδα, ένα φτερό, μια ξεφλουδισμένη ασβεστολιθική πέτρα με γέμιση μαρμαρυγίας, ένα σύννεφο σαν φτερό στρουθοκαμήλου, η μικρή διαδρομή του ιδρώτα στην κατηφόρα της σπονδυλικής στήλης, μια μωβ χοντρή πασχαλιά σαν τα βλέφαρα του Μάρτη, η σπασμένη μέση του και τέλος εγώ. Χίλια κομμάτια και γω μέσα στην μωβ σου κουκούλα.
-Πότε έσπασε την μέση του ο Μάρτης;
-Κάποιο σούρουπο που μια κοπέλα πέρναγε ένα λάθος σκουλαρίκι στο αυτί της
-Πότε ήταν;
-Τότε που έπεσε από το ποδήλατο του. Έχει ποδήλατο ο Μάρτης. Πράσινα μαλλιά και μάτια κεχριμπάρι. Φοράει ταξιδιωτικά παντελόνια και πέφτει από το ποδήλατο του κάθε φορά που μια κοπέλα μπερδεύει τα σκουλαρίκια που φοράει. Εκεί κοντά στο σούρουπο.

Κατηφορίζω .Η ανοιχτωσιά της γαλάζιας πόλης. Η δύση που χτενίζει τα ακριβά της μαλλιά και ετοιμάζεται. Το θρόισμα του ευκαλύπτου που μοιάζει με τον ήχο που κάνει η αλυσίδα από το ποδήλατο του Μάρτη .Τα γεμάτα γράσο χέρια του. Η πιο ήσυχη πηγή που λουφάζει κάτω από τις καλαμιές. Υπάρχει ήσυχη πηγή, στ΄ ορκίζομαι, στα μαλλιά του Μάρτη.
Στο ορκίζομαι. Στη νύχτα που σκαλίζει με τα ακονισμένα σκαρπέλα της τον ουρανό που απλώνεται με γαλήνη πίσω από τις πλάτες των άστρων. Άστρα ποτιστήρια που ξεχύνουν τα δάκρυα των ακραίων συγκρούσεων τους από τις μικροσκοπικές τρύπες που άφησαν πίσω οι πληγές ερωτευμένων νεφελωμάτων που μοιάζουν με σαλιγκάρια. Δάκρυα αποθηκευμένα στη μεγαλύτερη δεξαμενή του σύμπαντος που ξεθωριάζει στο δυνατό φως του πρωινού και τα τοιχώματα της λιώνουν σαν παγωτό σκοτεινής βανίλιας.
Τα πάντα υπάρχουν. Αιωρούνται στις αιώρες των συντεταγμένων του ποιο αλλόκοτου πλανήτη.Τα πάντα.
Μαζί και γω σε χίλια κομμάτια, αλλά υπάρχω.
Στο ορκίζομαι.