Στις άκρες των ματιών σου έκρυψα όλα όσα έχω για να αλλάζουν χρώμα και σχήμα τα μάτια σου.Στα βάραθρα των κλειδώσεων μου έθαψα όλο το πολύτιμο ουράνιο και πλουτώνιο που έχω για να το πάρεις στον καινούργιο γαλαξία σου.
Από μακριά ο Όλυμπος με κοιτάζει σαν να μην έπρεπε ακόμα να φανώ. Χιονισμένος και ήσυχος σαν παιδί που έκανε μια μεγάλη αταξία και μπήκε κάτω από το λευκό τραπεζομάντιλο της παλιάς τραπεζαρίας για να μην το βρει η μαμά.
Πατάω στο χιόνι. Βυθίζω τα πόδια μου μέχρι την μέση της γάμπας. Το ακούω που αναστενάζει. Μονή Αγ. Διονυσίου. Σβούρες κάνει το μυαλό ανάμεσα στα αρχονταρίκια. Πιάνω την καρδιά του Αρχάγγελου Μιχαήλ. Χτυπάει ακόμα και μέσα από το τζάμι της εικόνας. Με πάτερ Παϊσιο ακόμα πιο ψηλά. Μου δείχνεις τα ίχνη στο χιόνι και μου μαθαίνεις τα δέντρα. Ξεκλειδώνουμε ένα μοναστήρι. Κελιά μοναχών. Παρατημένα βιβλία σε ένα παλιό τραπέζι. Μαύρα σβησμένα κούτσουρα στο τζάκι. Δεν μένει εδώ κανείς. Μόνο η φύση αναπνέει ήσυχα μέσα στα μαλλιά μου. Ίσως δεν έπρεπε ακόμα να φανώ. Πιο δυνατή από αυτόν πήγα και το μόνο που μπόρεσε να κάνει είναι να πάρει μακριά τα σύννεφα για να δω την θέα κατεβαίνοντας.
Κι έπειτα λίγες ώρες πιο κάτω η θάλασσα. Και καταχείμωνο να τρέχω στην μουδιασμένη παραλία φωνάζοντας. Έτσι για να σπάσουν όλα τριγύρω, μαζί και γω. Και έχει μόλις 5 βαθμούς που με μαστιγώνουν αλύπητα. Και ένα φεγγάρι που ετοιμάζεται να γεμίσει από ώρα σε ώρα και μου καίει τα μάγουλα μαζί με την υπνωτισμένη αλμύρα.
Το πρώτο πόδι της Χαλκιδική τεντώνεται κάτω από τα σεντόνια μου και μου ψιθυρίζει τα από αλλού φερμένα μυστικά του. Δεν καταλαβαίνω σχεδόν τίποτα και στον ύπνο μου βλέπω μονόχρωμα ουράνια τόξα και ένα κοιμισμένο "Σ' αγαπώ" να γλιστράει από πάνω τους.
Το επόμενο πρωί, με πέντε γουλιές καφέ στο στόμα κατεβαίνω ακολουθώντας τα χνάρια σου στην αγαπημένη σου παραλία. Μαζεύω βότσαλα σε σχήμα καρδιάς. Φοράω φύκια στον καρπό που λύνονται αμέσως, ονομάζω πέτρες και σε ρωτάω αν συμφωνείς. Γλείφω αλμυρίκια για να θυμηθώ την παιδική του νου αλμύρα. Παρατηρώ τις αχτίνες του ήλιου που κάνουν τρύπες πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας και κάποιες άλλες παραπέρα που σχηματίζουν κοπάδια από πλατιά χρυσαλιφούρφουρα που κολυμπάνε σαν φώκιες στον αφρό.
Διψάω για λίγη παλιά αθωότητα. Διψάω για εκείνους τους παλιούς φίλους που χάθηκαν μαζί με τις μεγάλες αλλαγές τους σε κάποιες ευθυτενείς πολυκατοικίες του κέντρου. Είναι η φύση της ζωής να ξεχνάμε έτσι αυτούς που χρόνια μοιραζόμασταν την ίδια αναπνοή;
Και γυρνώντας πίσω, πιο εικονογραφημένη από ποτέ, δεν ξεχνώ τις πορείες και τα τραύματα στον αυχένα που μου άφησαν. Δεν ξεχνώ τη νέα μου έκθεση στο alierman (Σωφρονίου 2, γκάζι) που αναβοσβήνει μαζί με τα ποτά των φίλων μου στο χέρι. Δεν ξεχνώ τίποτα από όλα όσα άφησα για να πέσω πάνω τους ξανά με φως και δύναμη. Κι αν ο πόνος ακόμα γουργουρίζει δεν έχω παρά να τον αποθηκεύσω στις γραμμές της παλάμης μου στωικά.
Ο χρόνος όλα τα τακτοποιεί.
19 σχόλια:
Θάταν κάπως ιεροσυλία ο σχολιασμός σε ένα κείμενο που κάνει την πραγματικότητα να μοιάζει με παραμύθι. Κρατώ μονάχα αυτό.Και αιωρούμαι, στα δίχτυα που υφαίνεις, σαν πεταλούδα που ελκύεται απ' το φως.
Αποκέντρωσε τα όνειρά,
στήριξέ τα σε πόδια ξύλινα
που θα πατήσουν
το χώμα που μυρίζει
αλήθεια τα Σαββατοκύριακα.
Διάβασε στην άναρχη
θάλασσα του βορρά
τα μελλούμενα του απολογισμού.
Μια αγκαλιά φωλιά,
σαν παιδικό παιχνίδι...
είναι η φύση της ζωής να προσπερνάει. να κρύβει τις αναπνοές που μοιράστηκαν. μα όλα τα αληθινά ο χρόνος τα τακτοποιεί. και μένουν μέσα μας όλες οι πνοές. μέχρι να βρεθεί κάποια καινούργια, να μας φυσήξει και να μας φέρει στο νου την παλιά
καλά !
και ειδικά το 2ο μέρος
απο την στιγμή που φτάνεις στην θάλασσα ...
ΤΙ ΛΕΣ ΤΩΡΑ ?!!!
είσαι εκπληκτική .
respect .
έχει φτάσει ποτέ κανείς να σου φιλήσει το όμορφο μυαλό ?
ναι φτάσει λέω .
όλες οι εικόνες σου
τα φύκια που λύνονται
η παιδική αλμύρα
η μουδιασμένη παραλία
εξαιρετικό ...
και εννοείται ότι θα μιλήσουμε για την έκθεση .
για να είσαι εκεί όταν κατέβω .
πολύ σε φιλώ
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ
σε ότι αναβοσβήνει. σε ότι ακόμα γουργουρίζει.
Θα στα πω με "μικρα" στιχακια:
http://www.youtube.com/watch?v=LTw0LKyiiZQ
θα παίξουμε λέω
ξανά
ε?
@ Carpe diem: Η πραγματικότητα είναι πολύ κοντά σε αυτό που λέμε παραμύθι. Εξαρτάται από ποια πλευρά θα την δεις φωτισμένη. Σαν τους εξαγωνικούς κρυστάλλους. Κάθε πλευρά και άλλη ιστορία μέσα σε μια και μόνο πραγματικότητα.
Να αιωρείσαι για να μπορώ να βλέπω τα γράμματα που αφήνεις από τις δικές σου ιστορίες και να καρφώνω θαυμαστικά πάνω σου.
Καλημέρα και μόνο.
@Fetus: Αποκεντρώνω και απονευρώνω όλο και συνεχεία. Μέχρι να νικήσω τον πόνο που με ένα μεγάλο θράσος ανοίγει τα ψυγείο μου και μου τρώει ότι καλύτερο είχα φυλάξει.
Το χώμα μυρίζει την μονή αλήθεια...καλομελέτα και σε λίγο ξεκινάνε και τα γεννητούρια των βολβών. Άσε τα ξύλινα πόδια για αποφυγή τραυματισμών. Καλύτερα να βάλω φτερά στα όνειρα. Εξαπτέρυγα, σαν αυτά που φοράν τα σεραφείμ.
Μια αγκαλιά φωλιά σαν μια αιώνια αιώρα που πάντα με περίμενε.
Καλημέρα, χάρηκα που σε ξαναβρήκα εδώ.
@ tovene592:Είναι η φύση της ζωής να πηγαίνει χέρι, χέρι μαζί με τον θάνατο. Αληθινό η μεταφορικό.
Πάντα υπάρχει κάτι καινούργιο. Και πάντα θα είναι καλοφόρετο, αρκεί να είναι κοντά στο νούμερο σου.
Όσο για την πνοή....κάθε βράδυ αφήνω και μια στο τζάμι του παρμπρίζ σαν άχνα.
@ maya: Λέω τώρα πως όλα τα μικρά πράγματα είναι αυτά που οφείλονται για την δικιά μας πληρότητα.
Και όλα αυτά που μας περισσεύουν σαν κουρελάκια από αφηρημένες κλωστές είναι γεννήματα ενός άλλου σύμπαντος.
Δικού μας και αυτού, αλλά τόσο μυστικού που μόνο σε κάθε χτύπημα που τρως το νοιώθεις ότι υπάρχει εκεί έξω και κινείται.
Για την έκθεση θα είμαι εκεί όταν μου πεις ότι θα ανέβεις. Τόσο απλό.
Σε περιμένω.
@ b|a|s|n\i/a: στην ίδια την ζωή δηλαδή. Στους ίδιους εμάς.
Πάντα κάτι αναβοσβήνει εκεί κάτω. Και πάντα κάποιος το βλέπει και τρέχει να το φτάσει και να το χωρέσει μες του.
Καλή χρονιά σου είπα;
@ "Αισθηματική ηλικία": Somewhere, maybe someday,
maybe somewhere far away, we'll go out and play.
Σε ευχαριστώ.
Εκεί στο όμορφο μαύρο Moleskin, σημείωσε το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Γενάρη :)
Καλησπέρα.
Σας διάβασα και είπα να περάσω για μια καλησπέρα.
http://www.os3.gr/gr_issue_cont_ostriki_skoni.htm
Πολύ χάρηκα με το κείμενο του ως3! Θα δώσω συγχαρητήρια στον Μιχαήλ, που πλέον έχουμε γίνει φίλοι! Σου άξιζε (το λιγότερο)!
Εξαιρετικό !
Ονομάζω τις πέτρες: αυτή με τ’ όνομά σου, εκείνη με το δικό μου. Σηκώνονται στο ύψος των ματιών μου και μια σκηνή ξεδιπλώνεται και γεμίζει και μου παρουσιάζει όσα δε ζήσαμε μαζί.
@ Me:Moir:Και αφού το σημείωσα...το βλέπω και σας περιμένω!Άντε, ακόμα;
@ Ανώνυμος:Και πολύ καλά έκανες. Ξανά και ξανά να περνάς ή όποτε πάλι νοιώσεις.
Ο/Η BOSKO:Δεν σου ευχήθηκα, είναι σειρά μου να είμαι κάπως και γω αυτό τον καιρό. Σε έχω στο νου μου όμως. Έτσι απλά.
Ήταν ένα πάρα πολύ ωραίο κείμενο. Μια επίσης ιδιαίτερη γραφή. Μου έβαλε ένα χαμόγελο πλατύ στο στόμα και ήταν ότι χρειαζόμουνα εκείνο το πρωί.
Σε ευχαριστώ και σένα, έτσι νοιώθω να σου πω.
@ ΕΥΑΝΔΡΟΣ: Ταπεινά ευχαριστώ και συνεχίζω να φυτεύω λέξεις καταγής.
Ν προλάβω τα πρώτα γεννήματα κατά τον Φλεβάρη.
@ Aeglie:Και όσα μαζί δεν ζήσαμε είναι πιο πολλά ακόμα και από αυτά που τολμήσαμε να ονειρευτούμε!
Καλησπέρα.
Που χάθηκες πάλι εσύ;
Άντε....γράψε κάτι!
@ VITA MI BAROUAK: Εδώ κι εκεί. Απέραντος αυτός ο πλάνητης σου λέω.
Εσύ πως και με βρήκες;
Θα συντονιστούμε; Τι θα γίνει;
@ κοινωφελής κώνωψ:
Κάτι....
:)
Δημοσίευση σχολίου