BaCk

Με κατάπιε η πόλη φέτος. Με αφομοίωσε μαζί με τις σταγόνες της βροχής της στα καρό πεζοδρόμια. Με πέταξε σε αποθήκες γεμάτες καπνό και σε γιορτές κρασιών.
Σε ευδαιμονικά στέκια και σε ανθρώπους που έσταζαν θέρμη. Με πήρε κάτω από τις ρόδες των ποδηλάτων της και με έκανε ένα ξεχειλωμένο σχέδιο που όλο και φαρδαίνει εκεί στην μικρή στροφή της παραλίας. Αλήθεια υπήρχαν ταινίες φέτος; Από τις αίθουσες πεταγόμουνα έξω λες και έπαιρναν φωτιά οι καρέκλες. Καμιά ταινία δεν μου φάνηκε καλή, εκτός από κάποιες εξαιρέσεις, όλες οι υπόλοιπες ήταν να της γράψεις σε ένα DVD και να χοροπηδάς πάνω του με λύσσα.
Μια έτσι μια αλλιώς. Λίγος ύπνος. Πολλά ποτά αραιωμένα με πολύτιμες λέξεις. Κρατάω ακόμα την ψυχή μου γερά κοινωνώντας την στα υγρά φωτάκια της πόλης.
Το κινητό αναβοσβήνει άρρυθμα σαν χαλασμένο φανάρι που έσκασε στα χέρια μου μετά από ένα ατύχημα.
Σας κράτησα θέση. Είστε κοντά;* Πάλι έφυγα στα μισά της ταινίας δεν είχα άλλη υπομονή.* ίσως καταφέρω να σε δω Παρασκευή στο bliss*Ταπεινά συγγνώμη αλλά προέκυψαν απίστευτα απρόοπτα. Πέφτω ξερός με τύψεις απέναντι σας.* Έρχομαι λιμάνι για ταινία που είστε;* Ελπίζω την Παρασκευή να είμαι καλύτερα και να τα πούμε*Ανέβηκα Ζάννα να δω ταινία*Είμαι στον β εξώστη* Μπήκατε; *τρώμε μια κρέπα στο Λοκάντα. Σε κανένα μισάωρο θα είμαστε εκεί* Φαίνεται το βουνό από την πόλη ή το έχει καταπιεί το σύννεφο;* Ραντεβού στο «ενυδρείο»-μικρό χρυσόψαρο*Μπερδεύτηκαν όλα μα πιο πολύ οι ψυχές. Είναι πολλά που δεν ξέρεις.* Βλέπεις που ο Όλυμπος έχει τα πιο ξεχειλωμένα σύννεφα; Αραχνοΰφαντες ψυχές φυλακισμένες.* Χάρηκα έστω που σε έχασα για ένα βράδυ στην Σαλονίκη* Αγκαλιά!
Τρεις μέρες, τρεις στιγμές και μια μισή αλήθεια, να κρέμεται από την κορδέλα των μαλλιών σου.
«Μια βόλτα στην παραλία, ότι καλύτερο να κάνεις στην πόλη αυτή».
Και ο ήλιος εκείνη την Παρασκευή που το πες, έσκασε λες πιο κοντά από ποτέ πίσω από την πλάτη μας και ρόδισε ξανά τα χέρια και τα μάγουλα μας. Κι έμειναν οι άνθρωποι και πάλι με τα κοντομάνικα. Ξεδίπλωσαν όλα. Η βόλτα στην καμένη από την δύση παραλία. Ένας παρανοϊκός ουρανός που έμοιαζε θαρρείς με όλους τους ψεύτες αυτού του κόσμου που δεν παραδέχονται την αγάπη με τίποτα. Παρανοϊκός ουρανός ναι...στον χαρίζω. Και κάπως έτσι πέρναγαν οι βόρειες μέρες μου με μια υπόσχεση καλής ταινίας στο βάθος. Και συ όλο και πιο πέρα με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι αποτύπωνες κάθε στιγμή για τον βαρύ χειμώνα που θα έρθει μέσα μου. Έχεις σε εκείνο το ψηφιακό τετράγωνο όλα τα πρόσωπα όσων αγάπησα, τα μέρη που βρέθηκα,τους γλάρους που τάισα και τα χρώματα που έβαψαν το είναι μου.

Όσο για εσένα με τις λευκές κορυφές στα μαλλιά σου,πήρα από το χέρι την αισθηματική σου ηλικία κι έριξα τον παλιό σου εαυτό κάτω από τον Β εξώστη. Καλά έκανα πες το. Καλά έκανα που σε κράτησα με τις ώρες στην βροχή αφήνοντας σου μόνο στα χείλη ένα τσιγάρο άκαυτο κι ένα χαμόγελο στην οθόνη του κινητού σου. Περνάει ο καιρός σε όλες τις πόλεις. Και κάποτε όλα αντικρίζουν το βλέμμα της χλωμής επιστροφής.
Λίγο πριν κλείσω το φερμουάρ της βαλίτσας έριξα μια ματιά στο μεγάλο μου αντίο. Καθόταν στο πιο πολύχρωμο παγκάκι της πόλης με θέα όλα τα χρώματα της παραλίας, κάτω από τον ήχο των ζαλισμένων αεροπλάνων. Από αυτό κράτησα μόλις δυο ποδηλατίσιες σταγόνες ιδρώτα, λίγη κανέλα από σαλέπι, σάλια πάνω σε τσόφλια από μαύρα σπόρια και απομεινάρια χτεσινής βροχής.

Απέναντι ο Όλυμπος και ο θρόνος μαζί αφήνουν ένα αχνό περίγραμμα σχεδόν κίτρινο μωβ στα επιπόλαια βλέμματα του κόσμου που βλέπει μέχρι εκεί αλλά δεν κοιτάει παραπέρα.

Χειμώνας ήρθε. Αγκαλιά!