Κυριακή, Σεπτεμβρίου 07, 2008

FeAr OfF



Ειδήσεις με κλειστή φωνή. Με τρομάζουν αλλιώς τα νέα. Υποθέτω αυτοσχεδιάζοντας τι μπορεί να συμβαίνει στον κόσμο. Με βοηθάνε λίγο και οι λεζάντες που σηκώνονται σαν κόκκινες παντιέρες φόβου. Το τηλέφωνο στο αθόρυβο. Με ενοχλούν οι κλήσεις. Ξέρω τι πρόκειται να μου πει ο καθένας και δεν είναι αυτό που περιμένω να ακούσω. Έτσι κι αλλιώς.
Θέλω να ανοίξω την τηλεόραση μια μέρα, καθημερινή και τόσο φθαρμένη στις άκρες της, και να ακούσω για μια αναπάντεχη έκπληξη. Δεν ξέρω τι. Για μια έκπληξη. Ένα συνταρακτικά ευχάριστο γεγονός. Θέλω να χτυπήσει το τηλέφωνο και να ακούσω κάτι αναπάντεχα ευχάριστο. Δεν ξέρω τι. Κάτι που να έγινε στην τελευταία άκρη ενός άστρου ή κάπου σε ένα εστιατόριο του Μισσισσιππή. Κάτι που θα έπρεπε να λεχθεί έτσι κι αλλιώς και τρώει την άργητα του μαζί με τους συρμούς του μετρό, λίγο πριν τα μεσάνυχτα.
Φοβάμαι που ζω έτσι.
Ο κόσμος έχει γίνει άνυδρος. Φτωχός σαν τις λέξεις που γράφουνε στις λευκές νεφέλες του Μίκυ Μάους. Προβλέψιμος σαν τα φώτα που ανάβουν την ώρα που νυχτώνει και τόσο ξένος και φρικιαστικός, που λαχταράω να επανδρώσω μόνη μου ένα διαστημικό σκάφος και να πάω όσο πιο αλλού γίνεται. Όσο πιο αλλού.
Και τότε μόνο θα πιστέψω ότι κανείς δεν μπορεί να έρθει να με βρει και να μου πει αυτό το ευχάριστο που περιμένω να ακούσω.

Οι άνθρωποι που φοβούνται με αποκαρδιώνουν. Με λήγουν. Οι άνθρωποι που δεν τολμούν να πάρουν τον πυροσβεστήρα από το χέρι του άλλου και να σβήσουν την πυρκαγιά μέσα τους, που τους έχει καταστρέψει όλα τα λιβάδια, με θλίβουν. Οι άνθρωποι, που ενώ τους περιμένεις σε προσπερνούν, με εξοργίζουν. Με γεμίζουν θυμό και φόβο. Φόβο για το που μπορώ να φτάσω τα ίδια μου τα συναισθήματα. Φόβο για το πόσο αληθινή τους φαίνομαι και για αυτό απορριπτέα .
Τα φτύνουν οι άνθρωποι μπροστά στο καλό. Δεν έχουν ιδέα τι να κάνουν μαζί του. Με κάνουν να γελάω πνιχτά και να δαγκώνω τα χείλια μου μπροστά στην ηλίθια αμηχανία τους. Μου βάζουν ηλεκτρισμό στις ρίζες των μαλλιών μου και με γεμίζουν με εκείνο τον μεγάλο παρασιτικό φόβο. Που όσο και να φυσάει εκεί έξω, δεν φεύγει. Δεν καθαρίζει .
Ο φόβος είναι κόκκινη σημαία. Ένα σημάδι πως τον θεωρούμε παρόν.
Ο φόβος είναι σαν τον αέρα. Δεν τον βλέπεις μα γεμίζει τα πνευμόνια σου.
-Πες μου...για τον αέρα καλύτερα .Άσε λίγο τον φόβο των άλλων και τον δικό σου.
-Θα σου μιλήσω για τον αέρα σαν να ήταν ο πιο μεγάλος παρασιτικός φόβος μου. Μάθε λοιπόν πως ο αέρας είναι αληθινός όσο και το αίμα, το χώμα ή το νερό. Όταν το καταλάβεις αυτό φέρεσαι στον αέρα με τον ίδιο τρόπο. Πατάς πάνω του σα να ήταν πέτρα. Κολυμπάς μέσα του σα να ήταν θάλασσα. Αρκεί μόνο να το πιστέψεις.
-Δεν υπάρχουν οι νόμοι της βαρύτητας;
-Αν πιστέψεις πως δεν υπάρχουν, τότε δεν υπάρχουν.


Γενναίοι είναι αυτοί που αντιμετωπίζουν τον φόβο. Όχι αυτοί που δεν φοβούνται.

32 σχόλια:

Το Ψωλικό Εξπρές είπε...

"Να φοβάσαι δεν εξευτελίζει τόσο όσο το να είσαι φοβισμένος"

Αντόνιο Πόρτσια - Φωνές

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

Δυστυχως στις μερες μας οι χαρουμενες ειδησεις ειναι ειδος προς εξαφανιση...Μια γενικοτερη μαυριλα εχει επικρατησει επικινδυνα...
Τις καλησπερες μου...

Ανώνυμος είπε...

Ο ΦΟΒΟΣ ΕΞΟΥΣΙΑΖΕΙ,ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ,ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΣΥΝΤΡΙΨΕΙ.

Hfaistiwnas είπε...

Καμιά φορά και η αγάπη εξουσιάζεται από το φόβο.. και την καταστρέφει..
Να τον διώχνουμε όσο το δυνατόν νωρίτερα..

Ανώνυμος είπε...

Κάθε ηλεκτρική συσκευή με το φως της και τον ήχο της κατέληξε πια να είναι ένας μεγάλος παρασιτικός φόβος.
Κάθε τι που είναι έξω από το φυσικό φως και περιβάλλον και μας συν καλύπτει είναι ένας μεγάλος παρασιτικός φόβος
Και γενναίοι δεν υπάρχουν πια. Γιατί κατ εμέ γενναίος είναι αυτός που αντέχει όλη αυτήν την πραγματικότητα, και πάει μπροστά αλώβητος. Και πάει μπροστά κανείς μόνο όταν έχει αντιμετωπίσει τον ίδιο του τον εαυτό .Τον μεγαλύτερο φόβο.
Πρώτα μαθαίνεις τον εαυτό σου και μετά όλους τους άλλους. Και δεν είναι θέμα οργής αυτό candy ή θυμού. Είναι θέμα γαλήνης.

Ανώνυμος είπε...

Οταν αγαπας και παιρνεις αγαπη τοτε δεν υπαρχει χωρος για το φοβο.

BOSKO είπε...

Γαμάτο! Μακράν από τα ωραιότερα σου κείμενα!

candyblue είπε...

@ anypopti: Κοίτα η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω πια φοβισμένους ανθρώπους. Η ημιμάθεια και το θράσος τους, τους έχουν θωρακίσει κι έτσι μπορούν και κινούνται ανενόχλητοι. Μόνο φοβισμένα ζώα .Και μπορώ να δώσω τα πάντα για αυτά.
Φοβισμένος άνθρωπος είναι ο άνθρωπος που έχει συνείδηση για το πόσο ατρόμητοι γίνανε όλοι αυτοί οι ημιμαθείς άνθρωποι. Σκέψου το λίγο.










@ ΠΡΕΖΑ TV: Δεν υπάρχουν χαρούμενες ειδήσεις. Όχι γιατί αληθινά δεν υπάρχουν, αλλά γιατί τις δολοφονούν αυτοί οι ίδιοι ημιμαθείς άνθρωποι που καλούνται ν ανα γράψουν και να δώσουν την είδηση. Τις πνίγουν από την ώρα που θα γεννηθούν. Κατά βάθος έχει πλάκα να βλέπεις αυτόν τον τηλεχειριζόμενο μεσαίωνα.

Χάρηκα που σε είδα εδώ μέσα.

candyblue είπε...

@ Ανώνυμος: Έτσι λέω κι εγώ. Τουλάχιστον το έχω έτσι και γω γραμμένο στο δικό μου manual.Κι όμως, έχω γνωρίσει ανθρώπους που ο μεγαλύτερος φόβος τους είναι η αγάπη .Εσύ, δεν έχεις γνωρίσει; Δεν έχεις γνωρίσει ανθρώπους που να φοβούνται να δοθούν σε αυτήν και να προτιμάνε την ασφάλεια και το βάλτωμα του παρασιτικού τους φόβου;









@ Hfaistiwnas:Στις μέρες μας; Σχεδόν πάντα θα τολμήσω να σου πω.
Να τον διώχνουμε ναι...αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να συμφιλιωθούμε με εμάς και με όλους αυτούς του φόβους που γεννάμε. Κι ας τους έχουμε. Η αγάπη σαν αγριόχορτο μπορεί να μεγαλώσει και να ζήσει ολομόναχο, από το τίποτα

candyblue είπε...

@ κοινωφελής κώνωψ: Έτσι είναι .Έτσι ακριβώς. Και σίγουρα είναι θέμα γαλήνης και όχι οργής. Και σίγουρα είναι θέμα χάρης και όχι δύναμης το να γνωρίζεις ποιος είσαι και τι θες με τους άλλους.

Voice off στις τηλεοράσεις. Μήπως και δημιουργήσουμε έτσι μια άλλη διάσταση.











@ Ανώνυμος: Κανονικά έτσι ΘΑ έπρεπε να είναι αλλάδεν είναι απαραίτητο αυτό. Τον χώρο τον κατασκευάζουμε εμείς, όπως και τα συναισθήματα. Από δικιά μας ανασφάλεια γίνονται όλα λάθος. Μην κοιτάς που εγώ ή εσύ ενδεχομένως μπορεί να το έχουμε κερδίσει Σίγουρα όμως παλιότερα υπήρχαν εποχές,δικές μου και φίλων μου, που δώσαμε αγάπη σε ανθρώπους οι οποίοι δεν ήξεραν να δώσουν πίσω αγάπη παρά μόνο φόβο και ανικανότητα. Δειλία και ψέμα.

Όλα μέσα στην ζωή είναι. Αρκεί να καταφέρνεις να έρχεσαι αντιμέτωπος με όλα.







@ BOSKO: Βρίσκεις; Ίσως να έχει μπόλικη αλήθεια μέσα του. Απλά σε αυτό το ποστ σκέφτηκα φωναχτά.
Σε ευχαριστώ που μου το λες.

maya είπε...

:)&

υποκλίνομαι.

κάθε σου λέξη είναι ταυτόσημη.
κάθε έννοια με κάνει ν'αντιδράω παρόμοια...
δεν φαντάζεσαι πόσο συμπλέω.
it's scary.

αν είχαμε κάνει αυτήν την κουβέντα μαζί
δεν θα υπήρχε τίποτα άλλο να προσθέσεις!

είναι τρελλά ανιαρό ότι συμφωνώ ΕΝΤΕΛΩΣ? απαπα...

σε φιλώ πολύ.
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ

BOSKO είπε...

Καλημέρα! Απλά την ανάρτηση σου αυτή, συνέπεσε να τη διαβάσω ακούγοντας τον "Γιάννη και τον Δράκο", έναν λαϊκό μύθο που παίζει με το φόβο, από το ολοκαίνουργιο cd της Σαβίνας Γιαννάτου. Είναι πολύ όμορφη η φράση που κλείνεις το post. Και ποιος δε φοβάται σήμερα; Κι όσοι λένε ό,τι δε φοβούνται, αυτοί είναι που φοβούνται περισσότερο. Θέλει πολύ ψυχή να πιάσεις τους φόβους σου και να τους πατήσεις χάμω κι όταν δε γίνεται αυτό αρχίζει η ψυχω- κατάσταση και τα κουτάκια χαπιών με την κόκκινη γραμμή. Κι εμένα με λήγουν οι φοβισμένοι άνθρωποι, ίσως γιατί στην πραγματικότητα είναι δυνατότεροι από μένα...
Αυτά τα ολίγα με τον πρωινό καφέ...

maira είπε...

Γενναία σμίγουν...οι λέξεις σου
κι όμορφα θεμελιώνουν γέφυρες
...‘συνεύρεσης΄.
Γενναία λήγεις
με φανερή την αγάπη
να δίνει ληγμένα
να καταπιεί
...και να λυγίσει ο φόβος.
Ναι, με φανερή την αγάπη...
σε φιλώ

Me:Moir είπε...

Σου'χω εγώ ένα ευχάριστο νέο:
Ερχόμαστε να σε πάρουμε από το χέρι και να πάμε μια βόλτα μεγάλη και γλυκιά σαν αγκαλιά :)

adaeus είπε...

... μικρότερος συνήθιζα να παγώνω από το φόβο... Μεγαλώνοντας δεν τον ξέχασα το φόβο, είναι ο ίδιος, όπως τον ένιωθα μικρός, μόνο που τώρα εγώ έχω αλλάξει και τον παλεύω στα ίσα...
Καλησπέρα :)

Ανώνυμος είπε...

Αυτά σκεφτόμουν κι εγώ χθες. Εσύ τα διατυπώνεις καλύτερα.
Παράξενο, αλλά εμένα αυτό το κείμενο με ενθαρρύνει πολύ!

efoudi είπε...

βράδυ παρασκευής.βόλτα στην πόλη με τα πόδια.και παρέα.παρέα που την φοβάμαι ή μήπως με φοβάται αυτή?
ώρα 1.30μ.μ.ένας μικρός σεισμός.φόβος πάλι.
ένας καταραμένος έρωτας.κάποτε τον φοβόμουν τώρα πια όχι.

efoudi off

candyblue είπε...

@ BOSKO:Δεν τον ξέρω αυτόν τον λαϊκό μύθο...που μπορώ να τον βρω αν θελήσω;
Η φράση που κλείνω ε; Η φράση που κλείνω το ποστ είναι η φράση που μας έλεγε ο παππούς μου(ήταν ναυτικός) κάθε φορά που διστάζαμε να τελειώσουμε ή να ξεκινήσουμε κάτι. Και την έχω ακούσει και από άλλους ναυτικούς. Μεγάλο βάρος ο φόβος στα πέλαγα εκεί έξω...ποιος το ξέρει;

Νομίζω ότι όλοι φοβόμαστε, αλλά ξέρεις ποια είναι η παγίδα; Με τέτοιο φόβο στην ψυχή παίρνει η μπάλα και πολλούς καλούς που θα έπρεπε να αγαπήσεις παράφορα.
Αυτά τα ολίγα και από μένα με το μάτι γλαρό .Μόλις επέστρεψα από την δουλειά





@ maira del mar: Αχ αυτές οι γέφυρες μας έχουν φάει την ζωή!Και που τις φτιάχνουμε κανείς περαστικός δεν τις διαβαίνει, κανένας ποταμός δεν φουσκώνει από κάτω τους. Μόνο λέξεις!

Και γω με φανερή την αγάπη

candyblue είπε...

!

@ Me:Moir:Πότε; Την μισή ώρα που θα σας μείνει ελεύθερη; Άντε πια!
Που θα κοιμηθείτε; Ε;








@ adaeus:Ενώ η αγάπη μεγαλώνει μαζί μας. Ο φόβος όπως τον περιγράφεις μοιάζει πολύ με την μνήμη που έχουμε για τους χώρους. Την αντίληψη μάλλον. Όταν είσαι μικρός όλα τα θυμάσαι τόσο τεράστια. Τα δωμάτια του πατρικού, τους διαδρόμους, τα αυτοκίνητα, τις παιδικές χαρές, τους δρόμους. Όλα φαρδιά. Μεγαλώνοντας βλέπεις τις πραγματικές διαστάσεις. Έτσι και με τον φόβο. Αλλά άλλοι αντί να του χαϊδέψουν τα μαλλιά το βάζουν στα πόδια.

candyblue είπε...

@ Ανώνυμος: Και μένα το ίδιο...Γιατί δεν γράφεις το όνομα σου. Μου αρέσει να γράφω σε κάποιον ξέροντας μέσα μου το όνομα. Του. Παράλογο είναι; Η έχει να κάνει και αυτό με τον φόβο;






@ efi: Ποτέ δεν μου έχεις μιλήσει για αυτόν!

BOSKO είπε...

δε χρειάζεται να ψάξεις! Εντός της ημέρας θα το λάβεις σε mp3! Πάντως, επειδή αξίζει το δισκάκι, πέρνα δες που το έκανα post!
καλημερίζω!

b|a|s|n\i/a είπε...

και το θέμα είναι πολλές φορές ότι θες να μάθεις τι να αντιμετωπίσεις και απλά δεν μαθαίνεις. αυτό φοβάσαι περισσότερο. την μη αλήθεια

tovenito είπε...

και πολές φορές φοβάσαι και το ευχάριστο. γιατί μπορεί να σε αγχώσει η διάρκειά του. φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα.

Sigmataf είπε...

Απο τις μεγαλυτερες ατακεσ που εχω ακουσει ποτε...

το φιναλε σου...!



Να εισαι καλα.!

candyblue είπε...

@ BOSKO: Να σε ευχαριστήσω κι από εδώ!Μόλις το κατέβασα και πάω να το ακούσω!
Διάβασα και τόπος σου...ενημερώθηκα πλήρως.







@ b|a|s|n\i/a:Ναι υπάρχει και αυτό που ανέφερες πολλές φορές. Αλλά πάω στοίχημα ότι έχει να κάνει με μη αληθινούς ανθρώπους που γεννάνε τέτοιες καταστάσεις οι ίδιοι με την μη αληθινή στάση τους. Για αυτό...μακριά!

candyblue είπε...

@ tovene592: Το ευχάριστό το φοβάσαι γιατί σπανίζει και δεν το εμπιστεύεσαι πια. Ακόμα και όταν μπορεί να σου συμβεί!










@ Sigmataf: Στο παππού μου να το πεις αυτό...λέγανε πολλά σοφά οι παίοι αυτοί άνθρωποι, οι πολυταξιδεμένοι.
Ελπίζω να είσαι καλά και συ.

Ακόμα να φθινοπωριάσει ε;

ezra είπε...

... and fear is nothing i promise... (chris and carla)

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

Φόβος και κόκκινη σημαία δεν πάνε παρέα.
Γιατί οι κόκκινες σημαίες είναι βαμμένες με αίμα και οι ταύροι συνήθως δεν είναι αδερφοί

candyblue είπε...

@ ezra: Γεμάτο υποσχέσεις. Κάτι σαν το “Don’t be afraid, be very very afraid”




@ VITA MI BAROUAK: Υπάρχουν λογιών λογιών κόκκινα. Φαλτσάρεις!

Dee Dee είπε...

επεστρεψα απο τις διακοπες μου. Τι ηρεμα και ομορφα που ηταν. Και γυρνωντας σε βρισκω να μου ζωγραφιζεις οσα με περιμενουν στην γωνια :):)

Εκοψα το τσιγαρο. Χθες! Χθες ηταν μια ποοοολυυυυ δυσκολη μερα. Σημερα δεν ξερω, θα σου πω αυριο :) Μαχαιρι ομως! Ουτε τζουρα απο χθες το πρωι :)

Καλημερα καραμελενια μου :)

bereniki είπε...

...οι άνθρωποι αυτοί σε σπαταλάνε...
το θέμα είναι... πώς μπορείς να καταφέρεις να μην ξοδεύεσαι?
καλό μας φθινόπωρο γλυκειά καραμελίτσα...
*****

candyblue είπε...

@ Dee Dee: Καλώς ήρθες...έτοιμη για τα χειμερινά φεγγάρια;
Όσο για το τσιγάρο...ο μόνος τρόπος να κόψεις το τσιγάρο είναι να το κόψεις. Έτσι, τόσο απλά.






@ bereniki: Κι αν ξοδεύεσαι τι;
Τι πειράζει;Δεν έχει πλάκα να ζεις αν δεν διεκδικείς το hardcore της ζωής. Να είναι αλήθεια;