Σίγουρα θα υπάρχει ένα ξέφωτο με πράσινο φωσφοριζέ αίμα αλλά ακόμα δεν το βλέπω.
Σίγουρα θα υπάρχει μια νύχτα γεμάτη αστέρια, αλλά ακόμα να την συναντήσω.
Σίγουρα θα υπάρχει μια μέρα γεμάτη ακτίνες ηλίου για να μπω από κάτω, αλλά ακόμα δεν την έχω αισθανθεί.
Σίγουρα θα υπάρχουν όνειρα που κάνουν εκείνα τα μπλε φτερά να φυτρώνουν στους ώμους μας, αλλά δεν τα έχω ακόμα ονειρευτεί.
Σίγουρα θα υπάρχει μια πελώρια δύναμη που μας ξεπερνά. Κάτι θυμάμαι, αλλά είναι ακόμα αχνό.
Από τότε που κλείδωσα τον εαυτό μου σε εκείνο το μουσικό κουτί δεν αισθάνομαι τίποτα πια. Μόνο στένεμα. Υπερβολικό στένεμα, δύσπνοια αφόρητη και μια ψυχρούλα τα βράδια.
Και χτες, μόλις χτες, είπα να με βγάλω από κει μέσα. Να με πάω μια μικρή βόλτα στην πόλη που γυαλίζει τα φώτα της και διορθώνει τους ήχους των ντεσιμπέλ της.
Και χτες, μόλις χτες, κατάλαβα πως οι δρόμοι κρύβουν από κάτω τους λιβάδια ή μικρά ξέφωτα με πράσινο φωσφοριζέ αίμα.
Και χτες, μόλις χτες, κατάλαβα ότι όλες οι νύχτες έχουν άστρα, αρκεί να κοιτάξεις στο βάθος του ουρανού.
Και πάλι χτες, ξαφνικά, κατάλαβα πως υπάρχει μια τεράστια δύναμη, πολύ βίαιη που μας ξεπερνά και μας ορίζει. Και αυτή λέγεται έρωτας.
Μας δίνει τόση ενέργεια, βίαιη ενέργεια καμιά φορά, που αν το σκεφτεί κάνεις είναι πιο επικίνδυνη και από την πυρηνική.
Έχω δει ερείπια ανθρώπων από έρωτα. Ίδια ήτανε με αυτά των πυρηνικών ατυχημάτων.
Και σήμερα ξημέρωσε μια μέρα γεμάτη ακτίνες που ήρθαν και με τρύπησαν ευγενικά. Χωρίς να μου χύσουν ούτε μια στάλα αίμα.
Η αναμονή φέρνει μαύρο. Αλίμονο, το γνωρίζω καλά αυτό, για αυτό είπα να βάλω μια πέμπτη ταχύτητα και απλά να πηγαίνω. Ίσως κάποτε με φτάσεις. Ίσως κάποτε με σταματήσεις και μου πεις πως θες να είσαι τελικά ο συνοδηγός μου. Ίσως τότε πάψει πια ο έρωτας να είναι βίαιος. Μέχρι τότε ας ποτίζουμε αυτό που σπείραμε,αυτό που λέει πως η ζωή γίνεται. Πλάθεται από τα χέρια μας. Η ζωή είναι handmade.
Πως θα ήταν αλήθεια αν ήμασταν σε κάποιον μακρινό πλανήτη και βλέπαμε την γη να ανατέλλει;
Καλημέρα.
13 σχόλια:
Όταν σκέφτομαι τον έρωτα, λέω πάντα μέσα μου, ότι χωρίς αυτόν θα είχα περπατήσει μόνο στη γη.
Καλό βράδυ
:-)
κοιτάζω τα δακτυλά μου..λένε ότι κάποιος σε σκέφτεται όταν κάνεις αυτή την κίνηση..τα κοιτάζω σαν γυάλινη σφαίρα και προσπαθώ να λύσω το γρίφο..
αναμονή..
περιμένω την ώρα που θα κοιτάζω το ρολόι μου και θα περιμένω εσένα..
περιμένω να ξημερώσει η μέρα που θα
ξανακάνουμε εκείνο το μεγάλο ανηφορικό περίπατο..
περιμένω να σου χαρίσω πάλι ένα θησαυρό,που πάντα κουβαλάω μαζί μου για σένα..
αναμονή
η δική μου αναμονή θέλω να φέρει γαλάζιο..γίνεται?
και για σένα ισχύει η αναμονή..ακόμη?
;)
Σίγουρα υπάρχει ένα ποίημα
όπου το ίδιο περαστικό όνειρο
επιστρέφει στον τόπο της πρώτης λέξης
ΝΟΣΤΙΜΟΝ ΗΜΑΡ στην ηδονή της χαμένης παιδικότητας ή από μηχανής ΦΑΥΛΟΣ στίχος;
δεν την έχεις δει ποτέ;
"Υπαρχει τοση ενταση στον γνησιο ερωτα, τοση απολυτη ελπιδα, τοση απελπισια, που ακομη και οι δολοφονιες απο παθος αντιμετωπιζονται επιεικεστερα απο τα κρατικα δικαστηρια. Απο τα δικαστηρια του Θεου κανενας δεν ξερει ποιος θεωρειται φταιχτης και ποιος το θυμα του. Στον ερωτα υπαρχει φοβος μεγαλος και «οπου υπαρχει φοβος η αγαπη φευγει». Ο αλλος κατανταει τρομακτικος, γιατι ξυπνας μια μερα και διαπιστωνεις πως κραταει τη ζωη σου στα χερια του, περιπου ξυπνα το ενστικτο της επιβιωσης, και ποιος μπορει να ζητησει κριτικη διαυγεια απο εκεινον που θαλασσοπνιγεται; Ο αλλος κατανταει απειλητικος, ειναι επικινδυνα αθωος στην παντοδυναμια του πανω σου. Οσο αυξανεται ο ποθος τοσο αυξανεται και η εξαρτηση, ο πανικος της εγκαταλειψης."
"Το φαντασμα της αξοδευτης αγαπης" - Μαρω Βαμβουνακη
εγω κλεβω αυτο
"Πως θα ήταν αλήθεια αν ήμασταν σε κάποιον μακρινό πλανήτη και βλέπαμε την γη να ανατέλλει;" και φευγω :)
Καλο μεσημερακι καραμελενια!
Βρε γιατί δεν μας είπες πώς η αφίσα αυτή είναι για διαγωνισμό
Τυχαία το ανακάλυψα
Όλοι μπαίνουμε εδώ http://www.os3.gr/gr_diagonismos_afisas.htm
και ψηφίζουμε την αγαπημένη μας CANDYBLUE
Ένας παλιός αναγνώστης σου ο Θρίπας
που σε διαβάζω συχνά όταν έχω χρόνο
αλλά εσύ μας ξέχασες ..
ακόμα περιμένω e-mail ..
Φιλία μην σβήσεις το μήνυμα μου αυτό
Φιλιά ξανά
@ Vassia: Και από την άλλη μεριά την σελήνη με έχει φτάσει. Ξέρεις...εκείνη την μεριά που κανείς από δω στην γη δεν μπορεί να δει.
Την μια πλευρά της σελήνης βλέπουμε πάντα το ξέρεις φαντάζομαι.
@ efi :Και γω αναμονή βγάζαμε πολλούς ήχους, σαν ηλεκτρικό ρεύμα που παλεύει να μιλήσει σε άπταιστα ελληνικά.
Όλα γίνονται. Ιδίως μετά τις 10 Ιούνη. Πιο πιθανό το βλέπω.
Οι θησαυροί είναι για τους πειρατές. Για μας είναι οι λέξεις που βρίσκονται μέσα στα νύχια μας κάθε φορά που από αμηχανία ξύνουμε το κεφάλι μας.
Καλά είσαι ε;
@ Flying Libido With A Ukulele :Τα όνειρα και τα ποιήματα έχουν το ίδιο αίμα.
Απλά το ποίημα επιστρέφει στο σημείο εκκίνησης του ποιητή ενώ το όνειρο όλο και ξεμακραίνει
@ markos-the-gnostic: Αφού ξέρεις την απάντηση.
(Από τον Κρόνο που μεταναστεύω συχνά πυκνά δεν φαίνεται ωστόσο).
Εσύ; εσύ την έχεις δει;
Τώρα που έλειπες τόσο καιρό, τόσο μακριά την είδες άραγε;
@ Dee Dee:Καλό μεσημέρι και σε σένα αξιαγάπητη...με τα ωραία σου!
@ Ανώνυμος: Δεν είναι το ίδιο κολλάζ αυτό που έχω αναρτήσει στο ποστ με αυτό που έχω δώσει στο περιοδικό. Για κοίτα λίγο καλύτερα και συ.
Μοιάζει βέβαια, έχει μια κοινή λογική,αλλά δεν είναι το ίδιο.
Ψήφισε το ωστόσο, αρκεί να σου αρέσει
Προχτές το έδωσα και χτες αφού το δημοσιεύσανε έστειλα μειλ για ψήφο.
Σου έστειλα το μέιλ που τόσο περιμένεις
Άντε...γκρίνια.
Και σήμερα ξημέρωσε μια μέρα γεμάτη ακτίνες που ήρθαν και με τρύπησαν ευγενικά. Χωρίς να μου χύσουν ούτε μια στάλα αίμα.
Θα ρθουν και για μας λες; Έβαλα και εγώ την 5η...Ξεκόλλησα από την νεκρή..
Υπέροχο..Έχω γίνει φανατικός,απλώς μια φορά δεν ξέρω τι να σου γράψω..
Εάν ήμασταν σε έναν άλλο πλανήτη και βλέπαμε τη γη να ανατέλλει θα χάναμε την ομορφιά του να βλέπεις την ανατολή από τη γη... Αλλά θα κέρδιζες κάτι ίσως καλύτερο από αυτό... Οι περισσότεροι όμως μένουμε και εμμένουμε σε αυτά που γνωρίζαουμε, στα σίγουρα, καθώς φοβόμαστε το διαφορετικό και το από αλλού φερμένο... Εκτός.... αν ο έρωτας μας έχει χτυπήσει την πόρτα και μας έχει κάνει παντοδύναμους, χωρίς να υπολογίζουμε πόνο και ζωή καθώς ην έχουμε ήδη χαρίσει σε αυτόν που αγαπάμε! Μακάρι να είναι αμοιβαία τα αισθήματα γιατί εάν δεν είναι, τότε έχουμε απότελέσματα τύπου Τσερνομπιλ... Όπως και να έχει ευχαριστήσου τις απαλές ακτίνες του ηλίου που σε χαϊδεύουν , το πράσινο φοσφωριζέ που κρύβεται κάτω από τους δρόμους και τα άστρα που σου χαμογελούν στο βάθος του ουρανού! Τι διάολο, από πότε πάψαμε να είμαστε ανθρωποι τελικα; Τις καλημέρες μου!
Από εδώ κάτω, ναι :-)
Πολύ όμορφο .Σήμερα πέτυχα το blog σου και έμεινα ώρα αρκετή.Ταξίδεψα αρκετά και άδιακριτα στα στενά σοκάκια των σκέψεων που επιλεγμένα ή μη διαλέγεις να χαρτογραφείς και να ρίχνεις φως.Αν δεις από αλλού τη γη ν' ανατέλλει θα καταλάβεις πως πάντα μα πάντα θα πρέπει να ανατέλει για τους μισούς.Καταράμενη ισοροπία για ανισόροπες ψυχές τρεμάμενες από έρωτα ...Ταπεινά ένας περαστικός..
@ Θράσος :έχω κι άλλα που θα σου άρεσαν. Κάθε φορά που θα έρχεσαι θα παίρνεις κι από κάτι.
Και μόνο που ξεκόλλησες φτάνει .Θα δεις. Τώρα έχεις δρόμο να κινείσαι τώρα έχεις αέρα στο πρόσωπο να ανασαίνεις και ένα οπτικό πεδίο που κάθε τόσο παθιάζεται και αλλάζει σχήμα μπροστά στα έκπληκτα μάτια σου
@ Ηλιας....Just me!: Άλλο μια γη που ανατέλλει κα άλλο μια νέα μέρα.
Σκέψου το μόνο σαν εικόνα.
Ο ήλιος φέρνει τη μέρα,τα χρώματα, την θέρμη. Η γη σε μια ανατολή της τι θα μπορούσε να φέρει;
Κανείς δεν ξέρει.
Όπως και να χει προσπαθώ να αφεθώ σε όλα όσα είπα και όσα σου έμειναν σαν όμορφες εικόνες.
Και το φως μπορεί να άργησε αλλά ήδη νοιώθω ξανά.
@ Vassia:Συμφωνώ!!!!
@ Eraserhead: Την ισορροπία εμείς την φτιάχνουμε, όπως και την ζωή. Handmade και αυτή
Έχεις τολμήσει πότε να κρατήσεις την πλάτη του σύμπαντος για να μην πέσει πάνω σου; Αυτό είναι ισορροπία.
Έχεις δοκιμάσει να σπρώξεις τα καπούλια του για να γίνει αυτό που επιθύμησες πραγματικότητα; Αυτό κι αν είναι ανατολή.
Καλώς σε βρήκα.
Σε ευχαριστώ που διέμεινες ώρα εδώ. Δεν είναι κι εύκολο.
Δημοσίευση σχολίου