Καλησπέρα φίλες και φίλοι. Γέρασαν τα μαλλιά μου 20 πόντους. Κανείς δεν μου είπε τίποτα για αυτό όμως. Σιωπή εκεί έξω. Παχύρρευστη σιωπή. Από αυτές που κρύβουν όλο το νόημα του κόσμου συμπυκνωμένο. Χάιδεψε μου τα μαλλιά να αρχίσει να κυκλοφορεί ξανά το αίμα στα δάχτυλά σου. Βάλε λίγο κονιάκ και κάτσε στην φωτιά μου. Καίει αργά το κατάρτι που δέθηκε ο Οδυσσέας. Ξύλο άχρηστο πια και τι να το έκανα. Μπλόκαρα με τόσο λευκό. Δεν ήξερα πως να το ξοδέψω. Ξήλωσα σαν πουλόβερ την λευκή ομηρία της φύσης και πάλεψα ελεύθερη στα μπράτσα του λευκού χειμώνα. Εσύ τολμάς ρε; Τολμάς;
Γέλια έξω. Κάποιοι πατάνε το χιόνι.
Ακούω μια παλιά κασέτα με μασημένες εξομολογήσεις. Χειμώνας του 86 τότε. Ερωτευμένη με τον Β. Για μια δεκαετία. Άτολμη η τότε καρδιά. Φραγμένες αρτηρίες από δικό μου χιόνι. Αλλιώτικο. Χειμώνας 86. Και τότε χιόνιζε όπως χτες. Μόνο που γλίστραγα πιο εύκολα τότε. Κατέβαινα να φάω το χιόνι τότε. Το πάταγα και δεν πονούσαν τα πλευρά μου. Φόραγα σκούφο και κόκκινες χοντρές μπότες. Μου άρεσε πολύ εκείνος τότε. Στο ίδιο θρανίο. Καλός μαθητής. Ο πρώτος του σχολείου. Σαν τον Απόλλωνα στην όψη, γεμάτος ξέφτια πια. Ότι δεν μπόρεσα ποτέ μου να του πω το έγραψα σε εκείνη την κασέτα. Ερωτευμένη από τότε. Κάποιες φορές χωρίς αιτία. Με θαύμαζα τότε γιατί είχα στον κρόταφο την σημασία των ωρών χωρίς κόστος. Με θαύμαζα για το παιδί που υπήρξα κι ας είχα την κόλαση γύρω από τον μικρό μου αφαλό. Δεν είχαν σκάσει μύτη ακόμα τα απόνερα της ζωής που δανείστηκα μετά. Έπειτα ήρθαν οι Κύκλωπες πίνοντας μπαρούτι μαζί με τους Λαιστρυγόνες που με άφησαν αργότερα μισή. Χειμώνας και τότε ίσως λίγο πιο κιτρινισμένος. Θαύμαζα την άχνα μου πιστεύοντας ότι κάπνιζα αρειμανίως, όπως ο πατέρας μου. Τότε. Τότε που βιαζόμουνα να κλειδώσω όλες τις πληροφορίες που είχα συλλέξει για την μισή μου ζωή και να τρέξω σε εκείνο εκεί το ματωμένο βέλος.
Ξανά τα γέλια από έξω. Το χιόνι σκορπάει μαζί με μένα κάτω από το ηλεκτρισμένο φως του δρόμου. Νευρικά γέλια από μέσα. Γέρασαν μονομιάς όλες οι πληγές του κόσμου. Τώρα το μέλλον είναι αληθινά μέλλον. Και ο Αντιφάτης( ο Βασιλιάς των Λαισρτυγόνων) στέκει εμπρός μου πιο πεινασμένος από ποτέ. Του έταξα όλες τις λέξεις μου σε σούπα κονσομέ.
Έλα Άννα στάματα να γίνεσαι μελό. Τι κι αν δεν είναι όμορφη η ζωή για όλον τον κόσμο;
Έπειτα ο «λευκός θόρυβος» από το αλουμινένιο τερματικό της μαγνητοταινίας.
Όλα είναι ένα πείραμα. Από την γραφή, την ζωή, το θάνατο, τα ταξίδια πάνω στις θάλασσες. Όλα είναι ένα πείραμα. Εδώ ο χειμώνας κρατάει 48 ώρες. Πείραμα και αυτό! Σκορπάω τώρα. Σκορπάω την αλήθεια μου στο κεφάλι του κόσμου.
Πείραμα. Το καράβι των Φαιάκων μπάρκαρε στα στενά της Αργυρούπολης.
Μα πως; Με τόσο χιόνι;
Πείραμα και αυτό. Δεν ψάχνω κόλακες. Δήμιους ψάχνω.
20 σχόλια:
Nai tolmaw..nai tolmisa!Tolmisa na ta afisw ola pisw moy kai na gbw eksw sto xioni..epaiksa mazi toy..gelasa poli..giati ta afisa ola pisw..Palepsa kai egw eleutheri sta mpratsa toy leykou xeimwna..Ola fadazoun san ena peirama, opws les kai esy.Tha symfwnisw mazi soy, i zoi moy ena peirama..ta apotelesmata toy peiramatos ta afisa ekei eksw sto xioni..ta afisa kai auta na pagwsoun kai twra siga siga liwnoun, den me noiazei..arkei pou tolmisa..pou tolmisa na palepsw mazi toy me gymna xeria!Kai ksereis kati?Nikisa!!!!
ένα εργαστήριο θυμάμαι κι εγώ..
φιαλίδια..σκόνη..καλωδιάκια..κατσαβίδια..να,άκου πάλι τις φωνές-σήμερα το πείραμα θα πετύχει παιδιά,αρκεί να προειδοποιείτε πότε δίνεται ρευμα έτσι;;;;τα μαλλιά του κωστή ακόμη στον αέρα στέκονται,χαχα!-
θυμάμαι εκείνη την αποθήκη με την κόκκινη σκεπή-ανεβαίναμε και πάνω καμιά φορά τα καλοκαίρια και βλέπαμε τα άστρα-πειράματα ως το πρωί,ανακαλύψεις,εφευρέσεις(τάχα)ο μπάμπης μια φορά βαλσάμωσε και μια μέλισσα..
πειράματα τώρα κάνουμε στο μικρό εργαστήρι του μυαλού..όποτε δεν ασχολούμαστε με Η/Υ και τηλέφωνα..ενώνουμε με καλώδια συναισθήματα και βλέμματα..εικόνες και φωνές..ανεβοκατεβαζουμε την τάση της καρδιάς..αποστάζουμε δάκρυα και σταγόνες της βροχής..ψάχνοντας το μυστικό ελιξήριο..
έχει μια απόκοσμη ομορφιά αυτό το εργαστήρι..έχει μια μπλέ πεταλούδα καρφωμένη σ'ένα πίνακα,μια κόκκινη καρέκλα σκηνοθέτη,ένα μισογεμάτο ποτήρι κονιάκ..και μια ησυχία..που δεν την πετυχαίνεις όσα πειράματα κι αν κάνεις...!
πείραμα του θεού για να γνωρίσει τον κόσμο δηλαδή τον εαυτό του
Καλή μου αυτό δεν είναι πείραμα αλλά ένα εξαιρετικό ποίημα...
Τα περισσότερα γραπτά σου, εννοώ τα μικρά, είναι ποιήματα.
Κι ας θυμίζουν πεζά...
ΥΓ. Στο τελευταίο μου διήγημα Porn Star, ο πρωταγωνιστής ήταν ντυμένος
σαν δήμιος
(σε κάποια ταινία).
Ήταν η μοναδική φορά που πήρε 3.000 $, χωρίς να το «χώσει» ούτε μια φορά.
συμφωνω, ολα πειραμα ειναι...δοκιμαζουμε κι αν δεν πετυχει, το πεταμε στα σκουπιδια η το ριχνουμε στη φωτια. Αναρωτιεμαι τι ειναι αυτο που οριζει ενα πειραμα επιτυχημενο ...
Το κονιάκ πολυ της μόδας είναι τελευταία.
Με παντρεύεσαι? ? ?
@ ΟuRaniAa :Από το τίποτα ερχόμαστε και στο τίποτα καταλήγουμε. Αξίζει να τολμάμε στο ενδιάμεσο.
@ efi: Με ταξιδεύουν οι εικόνες σου. Το ξέρεις καλά για αυτό τις πλάθεις. Το μυστικό ελιξίριο υπάρχει σε μικρά κομμάτια χυμένο σε πλάκες πεζοδρομίων. Μάζευε το από τώρα. Χαμένο σε πόλεις εδώ κι εκεί στον κόσμο. Τα κομμάτια όμως φαίνονται αν ξέρει κανείς να τα «διαβάσει».
Πάρτα σου λέω!
Τα απόκοσμα είναι για μας καμωμένα.
@ markos-the-gnostic: Ναι αυτό ακριβώς. Βέβαια δεν πιάνουν πάντα τα πειράματα όπως θα ξέρεις και θα βιώνεις άλλωστε.
@ VITA MI BAROUAK: Έχεις πάθει κάτι εσύ τώρα τελευταία με τα ποιήματα. Ποιος άραγε να ξέρει το γιατί;
Χμμμ
Σε ευχαριστώ πολύ. Μήπως θα ήταν καλό να με γνωρίσουν κάποιοι αξιότιμοι ποιητές για να μου το επιβεβαιώσουν;
Θέλω και γω αυτόν τον porn star!
@ Tamara de Lempicka: Δεν το γνωρίζω αυτό. Η αντοχή του πάνω στο χρόνο φαντάζομαι. Αλλά δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία αυτό. Θα δείξουν τα νούμερα.
@ salvador: Ιδέα δεν έχω. Το πίνω πάντα πολύ σπάνια!
@ Ανώνυμος: Μπααααα...Θα με βαρεθείς. Καλύτερα έτσι.
Καλησπέρα candy. Παιδί είσαι ακόμα και το ξέρεις. Και σε θαυμάζεις ακόμα κι ας μην τολμάς να το πεις. Κι αν δεν ήταν ένα πείραμα όλα, τότε θα ήταν πολύ βαρετά.
Είχα καιρό να σε διαβάσω και σε πεθύμησα.
nosy :-)
πείραμα 56
Μπλε πιτζάμα-λευκή παντόφλα και ένα μπουκάλι κρασί σε ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα.
ΔΕν ξέραμε το σπίτι σε ποιον ανήκε
Ούτε και το κρασί.
Ανοιξοκαλόκαιρο του 90
ισως και πειραγμα
Δεν σου λένε ότι γέρασες γιατί ακόμα και γριά πιάνει η μπογιά σου , μάλλον το χρώμα είναι πλαστικό κρατάει στο χρόνο.
Μην με λες να σε χαϊδέψω , όχι όχι δεν θα πιω από το κονιάκ πω πω, θεσ να με αποπλανήσεις ((όχι δεν θα πέσω στην παγίδα να σε κολακέψω)) αυτό το διάστημα δεν θέλω σχέση θέλω να σκεφτώ ...(έτσι δεν λεν Ευγενικά την απόρριψη )
Ο λευκός χειμώνας κέρδισε ή έχασε ;; (εγώ πόνταρα σε αυτον )
86 ερωτική εξομολόγηση με τον Β , τότε ήμουν ένα χρόνο .
Το 86 ήσουν και πιο νέα λογικό είναι , άντεχες παραπάνω .
Είμαι πολύ περήφανος που γνωρίζω φυσιολογικό άτομο να μου λέει ότι έχει δει Κύκλωπες γιατί αυτοί που βγαίνουν σε κάτι μικρά κανάλια και λένε τέτοια δεν μου φαίνονται φυσιολογικοί .
Έλα Άννα γιατί λες ψέματα αφού είσαι όμορφη , αν και λίγο μεγάλη (lol) , και για να ξέρεις αν ήσουν στην Θεσσαλονίκη εγώ θα στην έπεφτα .
Όλα είναι πείραμα όλα όλα όλα
Ο παλιός σου αναγνώστης Θοδώρας η Θριπας , γοητευμένος πάντα από την γραφή σου
Με συγκινησες μικρη μου Αννα μετα απο πολυ καιρο με μια γραφη πιο ειλικρινη απο οσο θα μπορουσα να διανοηθω και μια λιτη λυρικοτητα, τοσο οσο να μην "βαρυνει" ασκοπα την ομορφια της ψυχης σου.
Γιατι παψαμε να τρωμε το χιονι μου λες?
Να κοιταμε με περιεργεια τα συννεφα ψαχνοντας για σηματα καπνου απο το Θεο?
Να ερωτευομαστε χωρις προσδοκιες κι απαιτησεις?
Αααχχχ, αντε τωρα εγω να βαλω για υπνο τα φαντασματα του παρελθοντος που αφυπνησες για τα καλα, και μετα να καταφερω να κοιμησω κι εμενα!
Μετα τιμης,
Πυγμαλιων
@ nosy:Παιδί είμαι ακόμα ναι. Είμαι από αυτούς του ανθρώπους που δεν ενηλικιώνονται ποτέ .Που ψάχνουν πάντα την Μάμα τους να την ρωτήσουν που άφησαν αυτό ή που θα βρουν το τάδε.
Που πάνε στα jumbo να ψωνίσουν για αυτούς. Που δεν ξεπέρασαν ποτέ τα παιδικάτα τους.
Δεν ξέρω αν με θαυμάζω ακόμα κι αν κάποτε το έκανα. Δεν νομίζω. Απορώ κάποιες φορές με μένα. Αυτό μόνο.
Και γω σε πεθύμησα. Το πιστεύεις;. Γιατί στο λέω αληθινά!
@ κοινωφελής κώνωψ: χαχχααχα!
Που το ξέθαψες αυτό;
Καλό ήταν το 56.Πολυυυυυυυυυ καλό! Και η παντόφλα ακόμα καλύτερη!!!!!!1
@ Πειρατής χωρις παντιέρα: Μακάρι. Αυτό θα το γούσταρα ακόμα πιο πολύ.
@ Ανώνυμος: Μωρό μου εσύ...
Να μου τα λες αυτά και μετά από 20 χρόνια θέλω.
Αυτή η σιγουριά σου με σκοτώνει. Ακούς εκεί... « αν ήσουν στην Θεσσαλονίκη εγώ θα στην έπεφτα».
Άστα αυτά και πες που εξαφανίστηκες. Γιατί μάλλον μου ήρθες με την ουρά στα σκέλια.
Σε φιλώ ελπίζοντας πάντα να είσαι καλά!
@ Πυγμαλίων: Πες μου λοιπόν μιας και άνοιξες τα μύχια της ψυχής σου...σε ποιο σύννεφο είχες ανέβει και πόσο μακριά σε τράβηξε;
Πάψαμε να τρώμε χιόνι γιατί μάθαμε στα βρώμια και στις λερωμένες σάρκες.
Άσπιλο το χιόνι...εμείς;
Ποιο χιονι κι αηδιες;; Κοιταξε λιγακι εξω απο το παραθυρο (εχεις παραθυρο στο σπιτι;; εγω σ'αυτο που ζω τωρα εχω,παλια δεν ειχα ! -ασχετη παρενθεση)... ηρθε η ανοιξη. Δεν τα καταφερα να κρατησω τον χειμωνα, ενα γερο ξεσπασμα μονο, μακρυα απο μενα, μονο σε σας εκει κατω και τερμα. Ολη η εβδομαδα θα ειναι ανοιξιατικη, γελα, ως κι εγω χαιρομαι :)
Αν σου περισσεψει κανενας κολακας, δωστον μου για δωρο, δημιοι μαζευτηκαν πολλοι τελευταια!
xxx
Πρέπει να ανανεώσω το ποστ μου. Αυτό φταίει και όχι το παράθυρο.
με ξεμυάλισε το άρωμα από τα μαλλιά της άνοιξης. Με ξεμυάλισε σου λέω. Ξεχνάω να φάω να κοιμηθώ να γράψω.
Δήμιους μόνο αλλά σε μορφή κόλακα.
Έχω μια πρόκληση για σένα σε βιβλιοπαιχνίδι...
@ VITA MI BAROUAK: το είδα το είδα...ετοιμάζομαι.
Δημοσίευση σχολίου