Αναπνέω μέσα από την φυλακή του εικονογραφημένου μου παραμυθιού. Τρελό ξόδεμα να ζει κανείς έτσι...
Ντύνομαι κάτω από μια αχτίδα φωτός που πέφτει σαν χοντρό ανιχνευτικό φως διαστημόπλοιου στο ξύλινο πάτωμα της κρεβατοκάμαρας.
Βάζω τα παπούτσια μου κάτω από την θέρμη των Αλκυονίδων ημερών και χτυπάω χιλιόμετρα. Έχουν αλλάξει οι φίλοι γύρω μου. Τρομάζω να τους γνωρίσω. Μεγάλωσαν θαρρώ. Άλλοι μαζέψαν στο ύψος και πλάτυναν τα όρια τους. Οι περισσότεροι πρόσθεσαν νέα μέλη. Μιλάνε σε μια γλώσσα ακαταλαβίστικη γεμάτη μητρικά και πατρικά φίλτρα. Τα δικά μου φίλτρα κοχλάζουν σαν μπαγιάτικο λάδι στο εργαστήριο του Δόκτωρ Καλιγκάρι. Δεν έχω πια πολλά να πω. Άλλα ενδιαφέροντα εγώ,άλλα αυτοί. Βρισκόμαστε όμως κάτω από τις αχτίδες των ηλιόλουστων ημερών και ζεσταίνουμε την πλάτη μας πίνοντας γουλιές καφέ. Κανείς δεν είναι ενήμερος για τον πόλεμο μέσα μου. Στο δικό τους παραμύθι η Αλίκη μιλάει με τον κούνελο και δεν μπορεί να έρθει στο τηλέφωνο να μιλήσει στους στρατιώτες μου.
Ξεχείλωσαν οι μέρες, ευτυχώς, και έχουν στο stand by το ταλέντο της θλίψης μου. Σπρώχνω όλο και πιο γρήγορα τον χρόνο για να δω τις γάμπες της. Καταπίνω κάθε πρωί μαζί με το χαπάκι του θυρεοειδή μου κι έναν βολβό. Και τον κόσμο τον παλιό,τον άθλιο, το ίδιο γρήγορα σπρώχνω να γκρεμίσω, αλλά είναι βαρύς και λίγο κουτσός. Σαν την επιθυμία μου για σένα.Αν επιλέξω να αφήσω πίσω την προηγούμενη ζωή μου θα δω με πίκρα, πως με έχει παρατήσει πρώτη αυτή. Αλλά δεν θέλω να αποδεχτώ ότι δεν υπάρχει πια. Θυμίζει το σύνδρομο του «phantom leg», το οποίο δεν ήξερα και μου το γνωστοποίησε σε κάποιο mail της μια παράξενη κοπέλα με την οποία αλληλογραφώ. «Phantom leg.Το σύνδρομο που εμφανίζουν τα θύματα ακρωτηριασμών ιδίως των κάτω άκρων. Μερικές εβδομάδες ή και μήνες μετά τον ακρωτηριασμό τους παρουσιάζουν φριχτούς πόνους και μουδιάσματα κατά μήκος του ποδιού που λείπει. Λένε ότι το νιώθουν, ότι το πόδι τους είναι εκεί και πονάει. Μα αλίμονο το πόδι έχει ήδη προ πολλού κοπεί».Phantom leg as phantom life!
**Θα μου δώσεις τελικά αυτό που βρήκες για μένα;**
Αν χαθώ μην με ψάξεις. Μπορεί και να το έχω ανάγκη σου λέω. Κάθε μήνα οι ανάγκες μας αλλάζουν. Εγώ τις πεθαίνω από την ώρα που θα γεννηθούν με μπόλικο οξυγόνο και ησυχάζω.
Το κεφάλι μου μουδιάζει συνεχώς. Τα βράδια είναι σα να περπατάν μυρμήγκια στο μαξιλάρι. Και τα πρωινά είναι σα να κουβαλάω μέσα του την δομή και το βάρος του σύμπαντος που συνεχώς αλλάζει.
Έλα να σε πάρω μια αγκαλιά. Έλα να χαζέψουμε τη συντέλεια των όσων ποθήσαμε.
Σε λίγο θα φύγουν οι αλκυονίδες μέρες και δεν θα σου ξαναμιλήσω φωναχτά.
Τραβάμε ευθείες γραμμές και στοιβάζουμε μέσα τους ότι σκόρπισε εδώ κι εκεί... Τεντώνουμε τις τσαλάκες να ισιώσει η ψυχή. Ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο για να σπάσουμε τα μούτρα μας αλλά και για να συγχωρεθούμε.
20 σχόλια:
Υπάρχει επίσης και το Body Integrity Identity Disorder: το άτομο θέλει να κόψει ένα του υγιές μέλος για να νιώσει ολόκληρο.
Είτε κάτι θα λείπει είτε κάτι θα περισσεύει...
ΧΧ
Candy πάντα το έχω απορία, γράφεις σα να κάνεις ένα διάλογο! Ο διάλογος γίνεται μεταξύ μας ή αναφέρεσαι και συγκεκριμένα σε κάποιο άτομο; (Ή μήπως με τον εαυτό σου;). Όλα τα $$$$$$$ το σχόλιο της μαρκησίας... με κάλυψε απολύτως! Ας χαρείς λοιπόν τις Αλκυονίδες που είναι το προοίμιο μιας μανέμορφης και κοντινής άνοιξης!
τελικά που θα πάμε, μου λες;
''και σε πονάει με τη νοτιά; όχι απ' αλλού πονάει''
Αυτό μου θύμισες...
Καλό βράδυ κάντυ μου
@ joker: Thanx a lot joker. I will drop by.
@ Μαρκησία του Ο.: Ναι σωστό είναι αυτό που λες είτε κάτι θα λείπει είτε κάτι θα περισσεύει. Σχετικά με την ψυχολογική πάθηση που στα ελληνικά λέγεται«Διαταραχή Σωματικής Ταυτότητας και Αρτιότητας» δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς εύκολα να το πάθει ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Μεταφορικά το phantom leg μου ταιριάζει καλύτερα.
Βρήκα αυτό εδώ στην ελευθεροτυπία και φρίκαρα. Σας το παραθέτω για να φρικάρετε κι εσείς.
«Από πολύ μικρή, η Αγγλίδα Σούζαν Σμιθ ένιωθε ότι «κάτι δεν πήγαινε καλά» με το σώμα της. Την περασμένη Δευτέρα, διηγήθηκε στην εφημερίδα «Γκάρντιαν», «Σε Πρώτο Πρόσωπο» (όπως ονομάζεται η στήλη), την απίθανη ιστορία της
«ΗΜΟΥΝ ΜΟΛΙΣ 6 χρόνων όταν ένιωσα για πρώτη φορά την επιθυμία να χάσω και τα δύο μου πόδια. Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να αλλάξουν κάτι πάνω τους. Εγώ, η μόνη εικόνα που λαχτάρησα ποτέ για τον εαυτό μου ήταν να τον δω χωρίς πόδια. Ο κόσμος πιστεύει πως είμαι άρρωστη και παράξενη. Δεν γνωρίζει, ασφαλώς, ότι είμαι από τους ελάχιστους ανθρώπους στον κόσμο που πάσχουν από κάτι που ονομάζεται «Διαταραχή Σωματικής Ταυτότητας και Αρτιότητας» (στα αγγλικά, Body Identity Integrity Disorder - BIID), και που σε κάνει να θέλεις να αφαιρέσεις ένα ή και περισσότερα από τα υγιή ή άρτια μέλη του σώματός σου.
Λίγοι μπορούν να με καταλάβουν. Δεν είναι φετίχ, δεν είναι σεξουαλικό, δεν έχει καν να κάνει με την εμφάνισή μου. Απλώς δεν μπορώ να συσχετίσω τον εαυτό μου με κάποιαν που έχει δύο πόδια. Αυτή η «κάποια» δεν είμαι εγώ. Και ξέρω πως εάν θέλω να συνεχίσω να ζω τη ζωή μου, ο μόνος τρόπος είναι να απαλλαγώ από τα πόδια μου. Στα 23 μου γνώρισα τον μελλοντικό μου σύζυγο. Δεν του είπα τίποτα στην αρχή για το πρόβλημά μου. Ημουν ευτυχισμένη μαζί του, αλλά ακόμα δυστυχισμένη που είχα δύο πόδια. Πέρασε καιρός ώσπου να του μιλήσω. Δυσκολεύτηκε πολύ να με καταλάβει. Αργότερα, το αποδέχτηκε, αλλά όχι χωρίς πόνο.
ΠΡΙΝ ΑΠΟ 2 χρόνια τού ανακοίνωσα πως ήρθε ο καιρός να αφαιρέσω το πρώτο μου πόδι, το αριστερό. Η πρώτη μου απόπειρα έγινε τον Μάρτιο του 2005. Ήξερα ότι έπρεπε να σκοτώσω το πόδι μου, παγώνοντάς το, και αναγκάζοντας έτσι τους γιατρούς να μου το ακρωτηριάσουν. Πήγα λοιπόν στο Εδιμβούργο και αγόρασα 40 κιλά παγοκρυστάλλους -από αυτούς που έχουν στις δισκοθήκες για να απορροφούν τους καπνούς. Έριξα τα «παγάκια» μπροστά από τα πίσω καθίσματα του αυτοκινήτου, και κάθισα με το πόδι μου βυθισμένο μέσα σ' αυτά επί 1 ώρα. Ο πόνος ήταν απερίγραπτος. Λιποθύμησα τρεις φορές. Φοβήθηκα. Φοβήθηκα μήπως δεν κατάφερνα να πετύχω το σχέδιό μου. Όπως και έγινε! Δεν είχα κάνει όση ζημιά έπρεπε στο πόδι, και οι γιατροί το έσωσαν εύκολα.
ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟ Σεπτέμβριο έκανα τη δεύτερη απόπειρα. Αυτή τη φορά άφησα το πόδι μου βουτηγμένο μέσα στον πάγο επί 4 ώρες. Όταν δεν άντεχα άλλο, φώναξα τον άνδρα μου και με έβγαλε. Το πόδι ήταν σκληρό σαν πέτρα. Είχα εγκαύματα τρίτου βαθμού και ο πόνος ήταν ανυπόφορος. Αλλά και πάλι, δεν έφτανε αυτό για να μου το ακρωτηριάσουν. Στο νοσοκομείο, οι γιατροί έκαναν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να μου το σώσουν. Δεν ήθελα. Έκλαιγα. Έπειτα από 8 εγχειρήσεις και νοσηλεία 4 εβδομάδων, πήρα εξιτήριο.
ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ήδη την τρίτη απόπειρα. Να ξαπλώσω στις γραμμές του τρένου. Όμως, με πρόλαβαν άλλα γεγονότα. Η κατάσταση του χειρουργημένου μου ποδιού χειροτέρεψε. Έπαθα μόλυνση, και επειδή υπήρχε κίνδυνος η μόλυνση να επεκταθεί στο αίμα μου, αποφασίστηκε, επιτέλους, ο ακρωτηριασμός. Έγινε τον περασμένο Ιούνιο, χωρίς κανένα πρόβλημα. Από την πρώτη στιγμή, αισθάνθηκα υπέροχα. Πιο πλήρης σαν άνθρωπος. Τώρα κάνω όλες τις δουλειές του σπιτιού πιο εύκολα. Ο άνδρας μου είναι συνεχώς στο πλευρό μου. Του υποσχέθηκα ότι θα καθυστερήσω για αρκετά χρόνια τον ακρωτηριασμό του άλλου μου ποδιού. Τόσο, ώστε να μπορούν να με κατανοήσουν και τα παιδιά μας, 10 και 15 ετών, στα οποία είπαμε πως έχασα το πόδι μου λόγω επιπλοκών από τον πρώτο «τραυματισμό» τον περασμένο Μάρτιο. Εκείνο που ξέρω στα σίγουρα, είναι ότι τώρα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, νιώθω πως ζω».
ΥΓ.: Το Σούζαν Σμιθ είναι ψευδώνυμο.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 31/01/2007
@ Ηλιας....Just me!: Να μια πολύ καλή ερώτηση που μου την κάνουνε πολλοί. Υπάρχουν φορές που κάνω έναν υποθετικό διάλογο με τον εαυτό μου για να ακούσω και να δω το σχήμα της αλήθειας μου. Το σχήμα των πραγμάτων που έχω μέσα μου και με προβληματίζουν
Άλλες φορές αναφέρομαι σε κάποιον φίλο ή σε κάποιον/α που αγαπώ ακόμα και σε κα΄ποιον άγνωστο που μπορεί να είδα κάπου και αυτό που έκανε ή ρώτησε να μου τράβηξε την προσοχή.
Συνήθως αναφέρομαι σε κάποιον που ξέρω ότι με διαβάζει. Ανάλογα την περίσταση.
Δεν είναι όμως κανόνας αυτό.
Ας τις χαρούμε γενικότερα. Αυτές είναι όλα τα λεφτά (μετά το σχόλιο της Μαρκησίας βεβαίως, βεβαίως)
@ ΩΣΗΕ: «Παρηγοριά μου ο σάκος μου, σ' Αμερική κι Ασία.
Σύρμα που εκόπηκε στα δυό και πως να το ματίσω»;
Πάμε όπου θες εσύ. Για να οδηγείς το πλήθος πρέπει να πηγαίνεις κάπου. Άραξα στα σκοτάδια μου εγώ. Εσύ να πεις τώρα.
Καλό ξημέρωμα ΩΣΗΕ
Υπέροχο κείμενο, που φαίνεται να βγαίνει από μέσα σου, άρα υπέροχη είσαι εσύ!
Αν σε ψάξω μην χαθείς.
Θέλω να χαζέψω κι εγώ αυτήν την συντέλεια.
Και δεν θα περιμένω την Δευτέρα Παρουσία.
Δεν θα προσεύχομαι για αυτήν.
Αλλά για την Παρουσία Μου
εδώ…
στη στιγμή…
τι να πω;
πάμε σε μια συγχορδία ρε-φα-λα,
το ντο και το μι σε μόνιμη δίαιση.
Σ' ολ' αυτά δεν μπορώ νά' μαι μάρτυρας πια. Πάρτε με σπίτι.
@ adaeus:Από τα τρίσβαθα της ψυχής μου...αυτό όπως και πολλά άλλα.
Σε ευχαριστώ. Πολύ.
:)
@ maira del mar: Αν με ψάξεις δεν θα χαθώ. Θα είμαι ήδη χαμένη από πριν. Άρα αν με ψάξεις ίσως και να με βρεις.
Η συντέλεια είναι κάτι που βιώνεται. Τα ερείπια μετά από αυτήν χαζεύεις.
Εύνομων είμαι και γω για το εδώ και το τώρα...Άσε να πυκνώνω μέσα στο σκοτάδι της ψυχής μου γι ανα μπορώ να δείχνω φωτεινή μετά.
Τεχνάσματα επιβίωσης είναι όλα.
@ ΩΣΗΕ: Πάρτε τον σπίτι....Δεν μπορεί να είναι μάρτυρας πια.
Κανείς δεν μπορεί.
εσυ candyblue
με τα ωραία κολάζ
και τα ωραία κείμενα
δικά σου είναι;
(έλα λιγο δίπλα σε παρακαλώ)
δεν μπορώ να σ'αφήσω να χαθείς..το δαιμόνιο βλέπεις..
p.s.την είδες την ταινία;
@ salvador: Ναι δικά μου είναι. Γράφω από μικρό παιδί και γράφω ανάγκη όχι γι ανα σκοτώσω την ώρα μου ούτε για να αποδείξω κάτι.
Διάβασα αυτό που σου έτυχε.
Δυστυχώς το blogging είναι ένα νέο μέσο και είμαστε ακάλυπτοι ακόμα.
Δεν μπορούν να γίνουν και πολλά. Και θα συμφωνήσω με αυτό που έγραψες στο ποστ σου ότι δηλαδή «η κοινωνία που μεγαλώνουμε δεν μας έχει μάθει να σεβόμαστε τίποτα.»
Αλλά να θυμάσαι πως και η κλοπή είναι τέχνη και η δικιά σου κλέφτρα δεν το χει.
@ Efi: Ακόμα δεν πρόλαβα. Εύχομαι από αυτή την εβδομάδα που ξαναγύρισε στους κανονικούς ρυθμούς το πρόγραμμα μας ν καταφέρω να δω τπτ.
Ρούφα ήλιο με καλαμάκι. Όμορφες μέρες με χυμό καλοκαίρι.
Κάνω πάρτι εγώ εδώ.
Κι εμενα ξαφνικα μου φανηκε οτι δεν εχουμε πολλα να πουμε πια με παλιους φιλους, λες και ολα εγιναν σε μια νυχτα και ξυπνας ξαφνικα μεσα σε ενα κοσμο που ολα εχουν προχωρησει, αλλοι δρομοι χωρισαν αλλοι ενωθηκαν κι εσυ το καταλαβαινεις σε μια στιγμη σαν να εφαγες σφαλιαρα. Και πως να απογοητευσεις, να στενοχωρησεις ή και να θυμωσεις "φιλους" αλλαζοντας πορεια;;
Καλημερα candy μου, μου λειψες :)
ναι αλλά αλλίμονο αν δεν βρούμε τον άλλο κόσμο της γλύκας και της εκπλήρωσης μέσα σ αυτόν που δίκαια σ ένα βαθμό καταφρονούμε
"Τραβάμε ευθείες γραμμές και στοιβάζουμε μέσα τους ότι σκόρπισε εδώ κι εκεί... Τεντώνουμε τις τσαλάκες να ισιώσει η ψυχή. Ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο για να σπάσουμε τα μούτρα μας αλλά και για να συγχωρεθούμε."
Μπορώ να σε ευχαριστήσω;
Σ’ εμενα απευθύνεσαι το ξέρω
NOMIZV OTI EXEIS FLEBA POIHTH!
DEN NOMIZW...
EINAI STANTAR.
@ Dee Dee:Το μετά φταίει. Όσο πιο μετά τους βλέπεις τόσο πιο γρήγορα τρέχουν οι εξελίξεις τους και μένεις πίσω. Λίγο να χάσεις την πορεία τους χάνεσαι. Το μετά είναι που σε παγώνει. Και υπάρχει πολύ μετά από όλα αυτά που έτυχε να παρακολουθήσεις κατά την διάρκεια των δικών τους εξελίξεων για λίγο...
Θα μου πεις όλα μέσα στο παιχνίδι είναι.
Missed you too!
@ markos-the-gnostic: Πάντα βρίσκουμε ένα κομμάτι. Το θέμα είναι ότι λίγοι είναι οι γενναίοι που το δοκιμάζουν και πορεύονται με την γεύση του στο στόμα.
@ alzap: Ναι...αλλά για πιο πράγμα?
Ταυτίστηκες;
Πήρες δύναμη από κάτι;
@ al barouak: Άμα το ξέρεις...σε σένα απευθύνομαι. Στάνταρ
100%
Που τριγυρνάς πάλι; Αλητάκο;
@ VITA MI BAROUAK:Καλό είναι αυτό τώρα;
Ξέρεις πόσοι από αυτούς πήγαν χαμένοι;
Πόσοι κατέληξαν στα αζήτητα και πόσοι δεν το πίστεψαν ποτέ;
Όχι πες. Καλό είναι;
''Έλα να σε πάρω μια αγκαλιά. Έλα να χαζέψουμε τη συντέλεια των όσων ποθήσαμε.''
πολλά από τα κείμενα σου με εκφράζουν απίστευτα. Έχεις τη δύναμη να ταξιδεύεις κόσμο πραγματικά... Σ ευχαριστώ γι αυτο το τόσο σύντομο αλλά παράλληλα τόσο ομορφο ταξίδι..
Δημοσίευση σχολίου