Ένα τρένο σαν τεντωμένο βέλος κατευθύνεται στην καρδιά μιας πόλης κοντά στον βορρά. Ένα αθόρυβο φιδάκι φώλιασε στο βάθος της καρδιάς μου.
Τρία μηνύματα και μια χαμένη κλήση με πολλά αστεράκια. Όσο πιο μακριά πηγαίνεις τόσο βρίσκεις τόπους να πηγαίνεις πιο μακριά. Άσε με να’ ρθω σε σένα. Το φεστιβάλ είναι γιορτή και φέτος. Κυριακή βράδυ η Εγνατία άδεια. Τρέχω στη μέση του δρόμου με ένα μπουκάλι νερό κι ένα κρουασάν σε μια σακούλα. Τρέχω γιατί ένας τρελός με κίτρινα μούσια και μια μπύρα στο χέρι με κυνηγάει φωνάζοντας πως είμαι σαν μέλισσα. Γελάω δυνατά. Λαχανιασμένη τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ μέχρι την πόρτα του ξενοδοχείου. Ώρα 2 το ξημέρωμα.
Το φεστιβάλ είναι γιορτή. Κολλάω αυτοκόλλητα σε σχήμα αστεριών στα δαχτυλά μου και τρέχω να σε βρω. Και σε βρίσκω. Και από την ώρα εκείνη την πρωινή που αγκαλιαζόμαστε απέναντι από τον χιονισμένο Όλυμπο δεν χωρίζουμε ποτέ. Παρά μόνο για να κοιμηθούμε. Παίρνω εικόνες από δω και από κει, στα χαμένα, για να τις επιστρέψω πίσω δείχνοντας τες. Πως να σώσεις το μυαλό σου όταν στο παίρνουν όσα στο προστατεύουν;
Σε ευχαριστώ που ήσουνα δίπλα μου σαν να ήσουνα μια ζωή εκεί .Ήθελα να σου πω ότι τα μάτια σου μοιάζουν σαν γαλάζιες παγίδες φωτός. Και τα μικρά φιλιά σου κάθε πρωί σαν διακεκομμένες γραμμές, ξεχασμένων προορισμών. Γιορτή στο λιμάνι και στα μαγαζιά. Μέσα μου όμως κάνουν έργα. Θόρυβος δυνατός,θαρρείς και προσπαθούν να πάρουν μπρος τα σύννεφα. Γκρεμίζεται ο παλιός μου κόσμος. Έδωσα άδεια και στην ψυχή μου. Την βαρέθηκα πια. Δεν έδενε με τον τύπο της συνθετικής σου ευτυχίας. Πέταξα και το νυστέρι στην τουαλέτα ενός νοσοκομείου. Δεν μου χρειάζεται πια. Ούτε εσύ. Ούτε εγώ. Μόνο λευκό κρασί και τα ζεστά της χέρια.John Sayles.Gruz 200/Cargo 200// Αλεξέι Μπαλαμπάνοφ.
Κατάπια μια σειρά ταινίες. Δύο μόνο έφερα πίσω μαζί μου. Επιστάτης νεκρών / Ιλιάν Σιμεόνοφ.Η μυστική ζωή των λέξεων / Ισαμπέλ Κοϊσέτ.Το φεστιβάλ καλύτερο από πέρυσι. Αλλά όχι καλό. Σκοτάδια .Σειρές από μπλε και κόκκινα καθίσματα. Ο σκηνοθέτης θα μιλήσει στο τέλος της παράστασης. Λάθος υπότιτλοι .Δεν έχουμε εισιτήρια για αυτό το έργο. Πότε θα σε δω; Κοιμήθηκα και ξύπνησα από τα χειροκροτήματα. Να έρθω στην προβλήτα να σε βρω μετά την ταινία; Δεν με αφήνουν να μπω. Πάρε με εσύ όταν βγεις. Θα είμαι αποθήκη Γ. Αύριο κατά τις δέκα θα είμαι στο μαγαζί θα έρθεις για καφέ; 11 έξω από το Ολύμπιον. Θα κρατάω ένα χρυσό κροκόδειλο. Πρόλαβα, αλλά έκατσα στα σκαλάκια. Τον αγαπώ. Μόλις άφησα την Α στην Τσιμισκή.Je vous embrasse!Είμαστε μαζί στην έκθεση του Plossu στο λιμάνι. Πίνω καφέ και κοιτάω καμιά ταινία για αύριο. Θα τα πούμε το βράδυ στο Sante. Μετεωρίζομαι.3-4 ώρες ύπνο κάθε μέρα. Ξεχνάω να φάω. Τα παντελόνια μου πέφτουν πάλι. Βάλε κανα κιλό μου λες .Θα βάλω σου λέω, όταν θυμηθώ που πέταξα την ψυχή μου. Κάθε πρωί που ξυπνάω νοιώθω ότι βγάζω το σβέρκο μου από την γκιλοτίνα. Καταραμένα μαξιλάρια ξενοδοχείων. Με κάνετε να κρεμάω το λαιμό μου σαν ακρωτηριασμένο φάντασμα. Παγωνιά. Γνωστές φάτσες από δω κι από κει. Κάποιες με χαιρετάνε. Κασκόλ,γάντια. Μια φορά μόνο πέτυχα βροχή και αέρα τόσο, που μου γύρισε την ομπρέλα 10 φορές. Την έσπασε στο τέλος και έγινα μούσκεμα. Βήχας, συνάχι,δέκατα. Γνωριμίες. Ένας κρυφός έρωτας σαν ξεκούδουνο όνειρο. Μια κοπέλα με περίμενε καιρό και με είδε. Μια μπαγιάτικη έκλειψη σελήνης και κοντά στα τελειώματα εσύ που έρχεσαι και μένεις δίπλα μου ξανά. Κοιμόμαστε κάτω από το ίδιο ταβάνι. Κλαις στον ύπνο σου και γω σε σκουντάω. Την Πέμπτη που με πέταξες στα βράχια είδα τα φτερά του Μιχαήλ. Του είπα πως δεν αντέχω άλλο. Περιμένω τώρα να πάρει μια απόφαση. Το να ζεις με φαντάσματα απαιτεί μοναχικότητα. Πέθανα εδώ και πολλά χρόνια. Λάθος μου που γύρισα πίσω.Σκόρπια σύννεφα / Μίκιο Ναρούσε.
Το φεστιβάλ κλείνει σαν γιορτή. Πυρετός. Τελευταία φιλιά. Άσε με να χορτάσω τα μάτια μου με ότι απέμεινε.
Στην επιστροφή με το τρένο το μόνο που θυμάμαι είναι ο πυρετός μου,δύο όμορφα κορίτσια και μια σελήνη κίτρινη σαν ψίχα χαλασμένου μήλου. Νοιώθω σα να τελείωσε μου λες η πενταήμερη. Το κρύωμα σταθερό κι ο βήχας βελτιώθηκε αισθητά. Το βέιπορ άξιον έγινε η φυσική μου γεύση. Φλερτάρω με τα depon σου. Όπου να ναι θα χτυπήσω ένα. Τον αγαπάς ακόμα;Λίγο πριν μπεις στην τελετή λήξης ρίξε μια ματιά στο φεγγάρι και θυμήσου αυτό που φωτογραφίζαμε την τελευταία μέρα μέχρι να τελειώσουμε το φιλμ μας, «Έχουμε πεθάνει και δεν μας το λέει κανείς».
16 σχόλια:
ανεβαίνω τα σκαλάκια προς το σπίτι μου και ρίχνω κομμάτακια απο τις φλούδες του μανταρινιού..να τις βρείς και να ξανάρθεις..σαν δαγκωμένο είναι το μήλο απόψε..
σαν..μαγεμένο το μυαλό μου ξαναγυρίζει στις λίγες ώρες που μοιραστήκαμε..
συνεχίζεται
;)
Καλημέρα
Και η ζωή είναι γιορτή και έχει
και ωραία γεύση
Καλό πρωινό
ωχ λες;
τοσο ομορφο αυτο που διαβασα. δεν εχω τι αλλο να σου πω!
Νιώθω ακριβώς έτσι...
Υποκλίνομαι
Με ταξίδεψες..ξανά. Καλημέρα
σου θυμίζω:
Μεταμεσονύχτιες προβολές
Ροκ είναι τα φιλμ της ζωής σου,
που δεν είναι υπερπαραγωγές,
οι πόρτες που κλείνουν με δύναμη,
το ασανσέρ που κατεβαίνει,
τα κλειδιά στην μίζα του αμαξιου.
Τα απρογραμμάτιστα ταξίδια με πλοία για την άγονη γραμμή.
Τα κουφονήσια το καλοκαίρι, ο βυθός τους.
Ροκ είναι τα τηλέφωνα και οι άηχες φωνές τους.
Απότομα παύει το φως πολλές φορές.
Ο τοίχος τότε, ζει όλες εκείνες τις σκηνές που φτιάχνουν παραμύθιαΤα μάτια σου. Ξανάρχονται μέσα μου.
Χωρίς ούτε μία προειδοποίηση έστω.
Ονειρεύομαι την μέρα.
Την νύχτα ζω την πραγματικότητα.
Δεν μετανοιώνω για τίποτα.
Η μάχη δόθηκε και χάθηκε.
Τα γαλάζια δειλινά, μπλέκονται στις κουρτίνες του σαλονιού.
Πάνω στο τζάμι , χοροπηδάνε ανάκατες οι διαβαθμίσεις του μωβ.
Από κάτω, οι άνθρωποι παραμένουν αστείοι και αγχωμένοι για μια μέρα πιο κοντά στον θάνατο.
Μωβ και γαλάζιο.
Επιμήκυνση της ζωής.
Προσπαθώ να μην μπλεχτώ στο τρελλό μαυσωλείο των αποτυχιών μου.
Μπορείς να παίρνεις τηλέφωνο για να μου στέλνεις χαμόγελα;
Δεν χρειάζεται να μιλάμε.
Οι μάσκες είναι πίσω, ή μπροστά από την αλήθεια;
Αν πονάω που δεν σε έχω, δεν είναι και αυτό μια ένδειξη ότι νοιώθω, ότι υπάρχω;
Χτες βράδυ, ξάπλωσα στην λακουβίτσα του λαιμού σου.
Δεν μίλαγα.
Τι να πεις όταν ξεχειλίζεις;
Τι;H σύνδεση με τον αριθμό που καλέσατε, δεν είναι εφικτή.
Aπο(σιωπητικά) .
H αίσθηση του βρεγμένου από την θάλασσα ξύλου, στα ξυπόλητά μου πόδια, είναι όλα τα λεφτά σε εκείνο το μπαράκι που πηγαίνουμε μαζί.
«Απουσία είναι η αυτογνωσία μέσα απ’ την απώλεια.
Είναι το repeat στο τέταρτο κομμάτι απ’ το αγαπημένο σου CD.
Είναι να συνεχίζεται η μουσική και στη σιωπή.
Απουσία είναι το μισοσκόταδο. …
Απουσία είναι η βεβαιότητα που καταρρέει με τους τίτλους του τέλους.
Απουσία είναι οι πιθανότητες και οι προσδοκίες.
Ένα σωρό μικροπράγματα που άφησες πίσω σου και δε θα σε απασχολήσουν ποτέ ξανά. Απουσία είναι οι αμέτρητες μικρές παρουσίες.
Που δεν έχουν αρκετή δύναμη να προφέρουν ένα όνομα.
Απουσία είσαι εσύ...και η ολοκαίνουργια διάσταση του να μου ανήκεις ολοκληρωτικά...αφού δεν είσαι εδώ».
When the first baby laughed for the first time,The laugh broke into a thousand pieces and they all went skipping about,And that was the beginning of fairies.
Sir James Matthews Barrie
Ένα παιδί ζωγράφισε στο τζάμι και ολόκληρη η πολυκατοικία έγινε αερόστατο.
Αυτό εννοούσες ότι θα με πονέσεις;
Eντάξει.
Πονάω.
Λοιπόν;
Διάβασα κάπου ότι τα ξωτικά, ενηλικιώνονται στα 50 τους χρόνια.
Χαμογέλασα.
Εχω ακόμα χρόνο...
Τώρα που γράφω, ακούω το Again των Archive.
Είναι αυτές οι στιγμές που δεν βρίσκεις παρηγοριά στην μουσική.
Ανεπανάληπτο τραγούδι, ανεπανάληπτη ερμηνεία στην συναυλία τους.
Κατάλαβες τι έπαθα όταν ο τραγουδιστής ξάπλωσε κάτω και ούρλιαζε
" Without your love It's tearing me apart".
Το κατάλαβες.
.Ξεχνιέται;
"Αγάπη, χθες βράδυ σε ψιθύρισα και μου είπαν να τραγουδάω σιγότερα"
Μενέλαος Λουντέμης.
Λέω να ανεβάσω την ένταση στο τέρμα.
Κι ας ενοχλούνται «οι γείτονες» και "κλείνουν" τα "παράθυρα"
"Την νύχτα γίνεσαι πληγή, που καίει τα σωθικά μου"
Στο είπα.
Άπειρα βράδιακλεισμένα σε έναν μόνο στίχο.
Κι είναι κι εκείνα τα πρωινά που σε βρίσκουν με τις μνήμες της προηγούμενης νύχτας στην καρδιά ακόμα μπηγμένες.
Κι εσύ τις τραβάς με μανία.
Αστραπιαία μπας και πονέσει λιγότερο η εξαγωγή,
όπως τότε που με τη βία τράβαγες το κουνημένο δόντι.
Απότομα.
Να μην ματώσει πολύ.
Αναβοσβύνω την ψυχή μου σαν πινακίδα νέον κρεμμασμένη στην εθνική.
Σαν διαφήμιση από σκυλάδικο.
Σαν κράχτης σε μαγαζί με γυμνές γυναίκες.
Δεν την πουλάω όμως, την χαρίζω.
Σε ψάχνω.
Στους πολύβοους δρόμους που περπατώ,
στις γεμάτες αίθουσες των σινεμά,
στα αστεία των φίλων,
στις ταινίες που βλέπω χωρίς εσένα,
στις Κυριακάτικες εφημερίδες και στον άνοστο καφέ μου.
Βρίσκω μόνο εμένα όμως.
Καμιά φορά.
Εγώ Θα ήθελα να είμαι ο κύβος του Rubik!
Να πρόσπαθείς καιρό να φτιάξεις σωστά την πλευρά μου και να μην τα καταφέρνεις με τίποτα.
Από που πάνε για τα χρώματα;
"Πατάς τα πιο καλά κρυμμένα και περίεργα κουμπιά τους και μετά μου λες ότι φοβάσαι τους ανθρώπους" .
Yποκλείνομαι.
«Mεγάλωσα,
ο τηλεφωνητής μου έγινε ευγενικός,
προσθέτει λέξεις,
σημεία στίξης,
του χρόνου θα μιλάει και αγγλικά,
we are not available now, please leave your message.
Mεγάλωσα, δεν λέω, μπορεί να 'ναι κι έτσι»
Σήμερα θέλω να κρυφτώ "μέσα" σου, να κοιμηθώ.
Αλλά μη με μαρτυρήσεις...
Σήμερα γιορτάζω. Δεν υπάρχει κανείς να το θυμηθεί…
κρυβεσαι πισω απο λεξεις
που πεταξες την ψυχη σου;
οταν την ξαναβρεις
θυμησου οτι
δευτερη ζωη δεν εχει
μπλε μου,ειναι η πρωτη φορα που καταλαβαινω λεξη προς λεξη οσα λες..σα να τα εχω ζησει..ή μηπως;;
και του χρονου..σε φιλω
@ efi:Αχ,τι ωραίο άρωμα ήταν αυτό που σκορπίσανε ε?
Όλη η διαδρομή μαζί με τα χέρια μου μυρίζαν μανταρίνι. Κι έπειτα η αποκάλυψη και η χαρά που επιτέλους όλος ο κόσμος είναι μι αγκαλιά και όπου κι αν ψάξεις θα βρεις κάποιον που ταιριάζει την ματιά του με την δικιά σου
Πέρασα πολύ όμορφα και η επιστροφή σαν φερμουάρ που επισφραγίζει όλο το σώμα που κρυώνει από την τόση ομορφιά.
Σε περιμένω εγώ να έρθεις τώρα.
@ Sailor:Καλησπέρα καπετάνιε με τα αρώματα του πρωινού και την υγρασία της νύχτας.
Χαίρομαι που πιάνεις λιμάνι που και που εδώ.
@ markos-the-gnostic: Μόνο λέω;
Σίγουρη είμαι.
@ alicia:Επ καλώς την όμορφη. Καιρό είχαμε να σε δούμε. Καιρό είχαμε να ακούσουμε κάτι όμορφο και τόσο δικό σου.
@ ΩΣΗΕ: Είπαμε πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα ταυτίζεται. Πάντα που θα είναι πιο κοντά σου.
Φιλιά πολλά.
@ BeBe: Πάντα στην διαθεσή σου.
Ταξίδια ολόκληρα για την πάρτη σας και μόνο.
@ etalon :Είσαι υπέροχος.
Το ξέρεις έτσι; Όπως σου έγραψα κι όλας «Έσπασα όλα μου τα νύχια σκάβοντας μέσα μου για να βρω την λέξη. Είναι σίγουρα αυτή λοιπόν.
Σε ευχαριστώ για το σχόλιο σου,μπήκε σαν ουσία μέσα μου. Όχι χημική. Ουσία, όπως λέμε «ουσιαστικό πράγμα».
@ Ανώνυμος: Προστατεύομαι πίσω από τις λέξεις δεν κρύβομαι.
Δεν θα την ξαναβρώ. Περιμένω να μου την φέρουν πέσουν....όπου να’ναι.
@ φεγγαραγκαλιες: Είδες πως είναι να αναγνωρίζεις τα μονοπάτια των λέξεων κάποιου;
Όμορφα δεν είναι;
@ alzap: Γκούχου! Γκούχου!
:)
@ the BluElephant:
:)
@ Angelito:Αν είσαι και συ πολύ αδύνατος...γιατί όχι;
Δημοσίευση σχολίου