iN bLAcK

Η νύχτα μεγάλωσε το μαύρο της σημείο, σε πιο μαύρο ακόμα. Το γάλα έληξε σήμερα. Η πόλη αδειάζει κάθε βράδυ. Τα σύννεφα σαν στοιχειωμένα και βγαλμένα από τρομαχτικό παραμύθι ακουμπάνε τον γυμνό σβέρκο μου. Κάθε βράδυ.
Σαν μπήκε και το υπόλοιπο σώμα του χειμώνα τα καλοριφέρ άρχισαν να γουργουρίζουν. Τα θέλω μου, χωρίς σωματική γεωγραφία καίνε το πρόσωπο τους στον καθρέφτη του μπάνιου μου. Μύρισε καμένο λάστιχο. Ερωτεύτηκα πάλι την Χιονάτη και διαβάζω για αυτήν κάθε βράδυ. Μου θυμίζει πολύ τα κορίτσια που φόνευσα. Αλήθεια είναι. Πριν χρόνια σκότωσα δύο κορίτσια με μαύρα μαλλιά και μαύρα μάτια...η μια καθότανε στον καναπέ του σπιτιού μου κάθε βράδυ και η άλλη μπαινόβγαινε στα όνειρα που ύφαινα και τα έκαιγε! Την μία την έλεγαν μιζέρια και την άλλη θλίψη. Με είχαν τόσο ερωτευτεί που με ανάγκασαν να τους αποδείξω αυτό που τόσο αγαπούσανε να ακούνε από μένα. Πως δηλαδή μπορούμε να κάνουμε τα πάντα μόνο και μόνο επειδή είμαστε φτιαγμένοι από αστερόσκονη. Ναι, τα πάντα.

Μέσα από παλιά χρυσοκόκκινα μυστικά και βλέμματα με σπασμένα αγγεία αγκαλιάζω τον χαμένο μου εαυτό. Κάνεις δεν είχε ποτέ την υπομονή να λύσει τους κόμπους μου. Γέμισα με σαβούρα υποσχέσεων και σπασμένων γυάλινων χαδιών. Να ήξερες μόνο πόσο με κόβουν και με ματώνουν. Κάθε βράδυ κι άλλη εγχείρηση. Στο κάτω υπόγειο όμως υπάρχουν, καλά φυλαγμένα, τα παλιά μου κομμάτια. Όλοι μας τα έχουμε φυλάξει καλά κάπου, για να μην τα χαλάσει η υγρασία. Άλλοι κάποτε γεμάτοι μίσος και τρέλα τα καίμε,άλλοι μουδιασμένοι από τον πόνο του μισεμού,τα ξεχνάμε. Όπου και αν έχεις τα παλιά κομμάτια σου, ποτέ δεν θα είσαι καθαρός. Υπάρχουν πάντα μικρά θραύσματα που έχουν κολλήσει μέσα σου. Όλες αυτές οι μικρές εγχειρήσεις.Κι έτσι κάθε που αλλάζει ο καιρός τραβάνε τα μέσα μας ράμματα.
Προσπαθώ να ακουμπήσω την ύπαρξη σου. Να αφήσω γλυκιές λέξεις στον αυχένα σου και να πιω όλο το μαύρο σου ζουμί. Βαρέθηκα να πασπαλίζω με χρυσόσκονη τους διαβόλους της καθημερινότητας για να μπορώ μετά να τους φλερτάρω.
Μην απλώσεις τ' ασπρόρουχα, θα βρέχει όλη νύχτα. Σπρώξε τον χειμώνα κι άλλο. Να μπει μέσα για τα καλά. Να φάει,να χορτάσει,να ξεκουραστεί και όταν κοιμηθεί, άσε με να σέρνομαι στα πατώματα μέχρι να πιάσω το μεσοφόρι της πρώτης ανοιξιάτικης ηλιαχτίδας. Θα σέρνομαι αργά, βασανιστικά μέχρι να δω τς γάμπες της άνοιξης. Και κάθε νύχτα που ο Δίας θα μου πατάει την σπονδυλική μου στήλη θα ξεσκεπάζομαι και θα περιμένω τις πυγολαμπίδες κολλώντας το πρόσωπο μου στο τζάμι της κρεβατοκάμαρας.
Κόλλησα σε μαύρο φόντο. Κόλλησα με το εξαίσιο ντεκολτέ της νύχτας. Κόλλησα με το άρωμα της Χιονάτης. Την ακολουθώ κρυφά στο μαγεμένο δάσος. Παράλληλα φτιάχνω την βαλίτσα μου και ψάχνω εκείνο το τρένο που έχασα στο χτεσινό μου όνειρο. Εκείνο με τα φωτισμένα παράθυρα που θα με ανεβάσει θαυματουργά στην ανηφόρα του Θερμαϊκού και φέτος. Σε εκείνη την πόλη που όταν φυσάει βγαίνει η θάλασσα στον δρόμο και φτάνει μέχρι τα καφενεία της Τούμπας και της Σταυρούπολης. Μισή σκοτάδι μισή φως θα ανέβω. Θα κρατάω Ιώδιο και βαμβάκι και στην τσέπη βαθιά ένα νυστέρι. Θα σε δεχτώ και έπειτα θα απορρίψω όλα όσα με κάνουν μισή. Προετοιμάζομαι να σκίσω τα σπλάχνα των άστρων. Προετοιμάζομαι, γιατί πρέπει να φορέσω και πάλι εκείνο τον γαλαξία στον λαιμό μου,σαν μεταξωτή εσάρπα. Μέσα από τους διαδρόμους των λέξεων θα φέρω την πάνω πόλη μέχρι το μελάνι των σκέψεων. Μαζεύω σύννεφα για να σου στείλω να χαρείς.

Άγνωστη λέξη ο κορεσμός στην αγάπη!