Σάββατο, Νοεμβρίου 03, 2007

17:37 μ.Μ


Ο ήλιος βασιλεύει κι η μέρα σώνεται, κι ο νους μου απ’ την αγάπη δε συμμαζώνεται.
17:37.Τέτοια ώρα τα συννεφοχώραφα του ουρανού είναι χάρμα οφθαλμών. Έχουν μαζί με το γαλάζιο και το λευκό μια ξεθωριασμένη πορφύρα που μοιάζει από μακριά με κουρελιασμένο στρίφωμα. Σιχαίνομαι την πορφύρα .Μου φαντάζει πολύ αλαζονική και πρόστυχη. Μου καίει τις κάτω βλεφαρίδες και κάνει τα μάτια μου να δακρύζουν. Ευτυχώς σκοτεινιάζει γρήγορα και το πορφυρό τελείωμα υποτροπιάζει και γίνεται ένα μαβί, όχι σαπφείρινο, αλλά ένα μαβί μουδιασμένου συκωτιού. Στο ραδιόφωνο ένα δημοτικό τραγούδι κατευθύνει τις εκτροχιασμένες μου σκέψεις. Θραύσματα εικόνων σπάνε τα τζάμια του παρμπρίζ και καρφώνονται βίαια στην πρησμένη μου καρδιά.
Έβγα να σε δω, να παρηγορηθώ.
Δεν ξέχασα τα φωνήεντα και τα σύμφωνα που κρέμονται στα χείλη σου και σχηματίζουν λέξεις δικές μου. Δεν ξέχασα πόσο πολύ θα ήθελες να καθόμασταν στον πάγκο της κουζίνας,να πίνουμε γάλα φτιάχνοντας τεράστια μουστάκια γύρω από τα χείλη μας και γλείφοντας τα να σκάμε στα γέλια. Τίποτα δεν ξέχασα. Απλά δεν ξέρω αν αλήθεια θα τα ζήσω.
Τέσσερα πορτοκάλια, τα δυο σαπίσανε. Ήρθα για να σε πάρω και δε μ’ αφήσανε.
Τελικά μου αρέσει να χαζεύω τις γυναίκες αράχνες. Αυτές με τα ψηλά, λιγνά πόδια που θαρρείς πως αν περπατήσουν πάνω σου θα σε γεμίσουν με μυστικά ιστών και πεθαμένων θηραμάτων. Πλησίασες χτες πίσω από τον ώμο μου. Και καθώς ένιωθα το περίγραμμα σου να κερδίζει σε όγκο βάρυναν τα φρύδια μου και ένας μικρός θυμός κρεμάστηκε εκεί πάνω. Μου χάιδεψες το κεφάλι και τα χέρια σου κατέβηκαν μέχρι τον ώμο. Ευτυχώς τα φτερά μου σε τρόμαξαν και έφυγες τρέχοντας. Σαν γαζέλα μπροστά στον κίνδυνο.

..κι ο νους μου απ’ την αγάπη δε συμμαζώνεται.
Έβγα να σε δω, έβγα να σε δω.....

Αργεί ακόμα η άφιξή σου στην τεράστια αυτή πόλη. Αργεί ακόμα η αγκαλιά σου. Η δικιά μου όλο μεγαλώνει και όλο κερδίζει σε χώρους. Στέκεσαι στην άκρη του γκρεμού της σκέψης μου. Σε κρατάω όπως κρατάει η νύχτα τα φώτα στους δρόμους αναμμένα. Όπως η αγωνία τον ρυθμό που κόβει την ανάσα σε μικρά αποσπάσματα ύπαρξης .Αν ήμουνα μάγος θα σε είχα καταφέρει. Θα σε έβγαζα μέσα από το καπέλο μου και θα σε έβαζα αντιμέτωπο με την ζωή που θα θελα να ζήσω. Αν ήμουνα μάγος δεν θα έβγαζα μόνο χάρτες από τον σβέρκο μου, αλλά ολόκληρα ταξίδια με μας μέσα τους. Δεν είμαι μάγος. Είμαι κάποιος που περιμένει κάτι να συμβεί κοιτώντας τα συννεφοχώραφα του ουρανού. Εκεί γύρω στις 17:37,επιστρεφοντας με μια πορφύρα να του καίει τις κάτω βλεφαρίδες και μια λαχτάρα, που μοιάζει με ζωή διπλή αμπαλαρισμένη σε ένα μικρό πακέτο, δίπλα στο κάθισμα του συνοδηγού.
Υπάρχουν κάποιες στιγμές που θα προτιμούσα να κρατάω τον κόσμο στην πλάτη μου παρά να ζω με την απουσία σου σαν έρπη τυλιγμένο πάνω μου.
Το φεγγάρι κάνει βόλτα στης αγάπης μου την πόρτα.Το φεγγάρι κάνει κύκλο στης αγάπης μου τον κήπο.
Είναι από τα βράδια που στάζουν σαν κεχριμπαρένιες πέτρες κομπολογιού. Φλερτάρω τη νύχτα χρόνια τώρα. Γουστάρω το μαύρο της.Με καλύπτει.Αναπνέω καλύτερα τη νύχτα,σκέφτομαι καλύτερα,υπάρχω καλύτερα μέσα της
.
Που πάνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι, μέσα στις γαλβανιζέ κοιλιές των αυτοκινήτων τους. Μου έρχεται η επιθυμία να τους ρωτήσω έναν, έναν. Μόνο εσύ δεν έρχεσαι πια.
Με βασανίζεις. Και εγώ εσένα.
Ποιος θα αντέξει περισσότερο
;

21 σχόλια:

s_k είπε...

υπο συνθηκες συναισθηματικα αντιξοες συμηθως δεν αντεχει αυτος που αποστασιοποιειται περισσοτερο;αυτος που αποφευγει το γλυκο μαυρο;
φιλια φιλη.

ΩΣΗΕ είπε...

Απο σιωπή είναι καμωμένες...
... η μοίρα η γυναίκα και η νύχτα..
...Πεθαίνουνε στο λογικό το μέρος του παραμυθιού...
...κι έτσι βαθαίνουνε τον κόσμο...

Caesar είπε...

"Μικραίνουν οι μέρες
μικραίνουν
για να στενοχωριούνται
συνομότερες..."
[Κ.Δ.]
Μα εσύ αγαπάς τη νύχτα, χρόνια τώρα, έχει μάθει η μια την άλλη & τα λέτε μεταξύ σας.
" Όμορφη πόλη φωνές μουσικές
απέραντοι δρόμοι, κλεμμένες ματιές
ο ήλιος χρυσίζει χέρια σπαρμένα
βουνά και γιαπιά, πελάγη απλωμένα
Η νύχτα έφτασε τα παράθυρα κλείσαν
Η νύχτα έπεσε οι δρόμοι χαθήκαν..."
[Γ.Θ.]

Ηλιας....Just me! είπε...

Εμένα πάλι αυτό το πορφυρό που παίρνει ο γαλοζόλευκος ουρανός λίγο πριν μαβίζει είναι που μου αρέσει και περιμένω με ανυπομονησία. Είναι η στιγμή της ημέρας που θα προσπαθησω να κάνω την αυτοκριτική μου για την ημέρα που πέρασε. Θα πεθάνω, θα δακρύσω και σαν άλλος φοίνικας θα αναγεννηθώ μέσα από τις ίδιες μου τις στάχτες, μια και εγώ δεν μένω μόνο στις βλεφαρίδες, καίγομαι ολόκληρος...


Είναι καλύτερα που έχεις κάνει φίλη σου τη νύχτα. Όταν είσαι μόνος σου και δεν την έχεις φίλο αλλά εχθρό, τότε είναι που γίνεται αξημέρωτη. Και το απολαμβάνει αυτό το βασανιστήριο που σου προσφέρει. Ενώ υποφέρεις βλέπεις ένα πονηρό και αυτάρεσκο χαμόγελο πάνω στο φεγγάρι σα να σου λέει: "Θα αργήσει πολύ να ξημερώσει!" Είναι καλύτερα που την έχεις φίλη τη νύχτα. και τα χαμόγελα αυτά κρύβονται στην σκοτεινή πλευρά του "φιλοβάσανου" φεγγαριού...

the navigator είπε...

Ρώτησε τους...

οι απαντήσεις σίγουρα θα αλλάξουν το χρώμα του απογεύματος...

την υφή της νύχτας...

και τον ήχο της προσμονής σου...

anyone είπε...

αντέχει περισσότερο...αυτός που νιώθει τα λιγότερα....


ταξίδεψε με...κι άλλο...το έχω ανάγκη...

Dee Dee είπε...

*Ο ήλιος βασιλεύει κι η μέρα σώνεται, κι ο νους μου απ’ την αγάπη δε συμμαζώνεται.

Ποτε δεν τρελλαθηκα με το ηλιοβασιλεμα, η ωρα ομως,που δεν εχει νυχτωσει ακριβως ακομα και αναβουν τα φωτα στο δρομο, με κλεβει παντα, αν την πετυχω:)

*Έβγα να σε δω, να παρηγορηθώ.

Ουτε εγω ξερω αν αληθεια θα τα ζησω.....και μερικες φορες δε σου κρυβω στενοχωριεμαι και φοβαμαι πολυ!

*Τέσσερα πορτοκάλια, τα δυο σαπίσανε. Ήρθα για να σε πάρω και δε μ’ αφήσανε.

Δεν θυμαμαι ποτε να ζωγραφισα αγγελους και φτερα.

*..κι ο νους μου απ’ την αγάπη δε συμμαζώνεται.
Έβγα να σε δω, έβγα να σε δω.....

"Θα σε έβγαζα μέσα από το καπέλο μου και θα σε έβαζα αντιμέτωπο με την ζωή που θα θελα να ζήσω"........δεν ειμαι μαγος αλλα το προσπαθω ;)

*Το φεγγάρι κάνει βόλτα στης αγάπης μου την πόρτα.Το φεγγάρι κάνει κύκλο στης αγάπης μου τον κήπο.

Μην τους ρωτησεις θα νιωσουν ασχημα οταν θα καταλαβουν την απαντηση.

Οποιος θελει θα αντεξει!

Καλημερα candyblue!

markos-the-gnostic είπε...

αποσπάσματα ύπαρξης, ε; πότε θα νιώσουμε την ολοκλήρωση και την ενότητα; είναι δυνατό κάτι τέτοιο σ ένα τόσο δύσκολο κόσμο;

blueblood είπε...

''What becomes of the brokenhearted
Who had love that's now departed?''

ε, candyblue;

Παιδίσκη ερωμένη είπε...

Καμμιά φορά νομίζω πως περιγράφεις τα όνειρά μου ... :)

Μαρκησία του Ο. είπε...

Και σένα η νύχτα σε συμφέρει...
Η αντοχή δεν είναι υπερτιμημένη; ζήτημα εξάσκησης.

Ποιός θα αντέξει περισσότερο να είναι ο βασανιστής; ή ο βασανιζόμενος; αφού ο ένας έχει ανάγκη τον άλλον για να υπάρξει.

ΧΧ

weirdo είπε...

Κι εσύ τώρα βασανίζεις εμένα..
Ζηλεύω τις σκέψεις που τόσο περίτεχνα σχηματίζουν φωνήεντα και σύμφωνα..
Οι δικές μου τις περισσότερες φορές σιωπούν..

φιλιά, καραμελένια μου

Sedissor είπε...

Poli dinati eikona!! Kairo eixa na se episkefto

Ανώνυμος είπε...

"Δεν είμαι μάγος. Είμαι κάποιος που περιμένει κάτι να συμβεί κοιτώντας τα συννεφοχώραφα του ουρανού."
Δύσκολο πολύ.. Ελπίζω να συμβεί αυτό που περιμένεις.. Πολύ όμορφο κείμενο.

bidibis είπε...

βρε candy-candy, επειδή σε εκτιμώ πολύ, πες μου σε παρακαλώ τι να ψηφίσω μεθαύριο στου Πασοκ τις εκλογές;

Από ποίηση δεν σκαμπάζω, το ποστ όμως μου έδωσε την εντύπωση ότι κρύβει πολλά υπονοούμενα για την 11 Νοεμβρίου. :)

candyblue είπε...

@ fuzzy~burlesque: Λογικά ναι. Αλλά πάντα υπάρχει η ανατροπή. Ευτυχώς.
Φιλιά...σε πεθύμησα





@ ΩΣΗΕ: Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί σου.
Έτσι βαθαίνουνε κι εμάς μαζί με τον κόσμο.
Μέχρι να περπατήσουμε στον πάτο μας.








@ CAESAR: Οι νύχτες όμως πληθωρικές μας καλούν να χαθούμε στις χιλιάδες στοές τους. Λατρεύω να το παίζω εξερευνητής. Αρκεί να καλύπτομαι από μαύρο και νύχτα.








@ Ηλιας....Just me!: Είσαι από τους τυχερούς. Μεγαλώνοντας κάποιες φορές αυτό αλλάζει.


---«Είναι καλύτερα που έχεις κάνει φίλη σου τη νύχτα»---

Προσπαθώ να συμφιλιωθώ με το γυναικείο φύλλο. Ξέρεις έχουμε χιλιάδες τρύπες που όχι μόνο δεν στραγγίζουν τπτ άλλα χάνουν κι όλας. Η νύχτα είναι γένους θηλυκού. Προσπαθώ λοιπόν να την καλοπιάσω.

candyblue είπε...

@ the navigator: Μα την αλήθεια,θα το κάνω μια μέρα. Έχω μεγάλη περιέργεια.
Όλα θα αλλάξουν. Μια νέα ιστορία θα γραφτεί και θα την κατακερματίσω σε χιλιάδες ποστ.








@ anyone: Αντέχει περισσότερο αυτός που είναι καμωμένος για τα περισσότερα.
Θα σε ταξιδεύω για όσο θες.









@ Dee Dee :Eσύ ζωγράφισες πάλι. Λες και έσπειρες στα καπνοχώραφα και τώρα θερίζεις.







@ markos-the-gnostic: Ποτέ...ίσως λίγο πριν κλείσουμε το μαγαζί μας.

candyblue είπε...

@ blueblood: Κόλλα στιγμής UHU. Για τους broken-hearted.

Τι άλλο;








@ Παιδίσκη ερωμένη: Μπορεί να κάνω βόλτες ανάμεσα τους. Ποιος το ξέρει;







@ Μαρκησία του Ο. : Ήμουνα 5 μέρες χωρίς υπολογιστή...κάθε μέρα βράδυ και με δουλειές τρομερές. Και μένα η νύχτα με συμφέρει.
Η αντοχή εξαρτάται από το ντεκολτέ που φορά η νύχτα μου.



---«Ο ένας έχει ανάγκη τον άλλον για να υπάρξει.»---
Ναι, έτσι είναι μόνο που καμιά φορά ο άλλος αργεί να το πάρει πρέφα.







@ weirdo: Να μην σιωπούν. Γιατί έπειτα ξεσπάνε σαν την καταιγίδα. Άσε τις να γίνουν πουλιά. Όλο και κάπου θα σε οδηγήσουν.
Το νου σου στα συννεφοχώραφα.

candyblue είπε...

@ Sedissor: Την ζω σχεδόν κάθε απόγευμα. Και τώρα που η μέρες όλο και λεπταίνουν την δράση τους θα την ζω και λίγο πιο νωρίς από τις 17:37.
Καιρό είχες να έρθεις ναι. Ελπίζω να είσαι καλά.








@ cornflake girl:Πάντα κάτι συμβαίνει. Και συνήθως αυτό που περιμένεις έρχεται τρέχοντας και ζητώντας συγνώμη για την καθυστέρηση.
Σε ευχαριστώ πολύ, πολύ για τα καλά λόγια σου. Καιρό είχαμε να βρεθούμε ε;







@ bidibis (aka g.a.n.g) candyblue εννοείς. Το candy-candy παραπέμπει αλλού για αλλού.
Η πολιτική μου είναι τόσο αδιάφορη πια όσο και το ποδόσφαιρο.
Τι να κάνω; Την αλήθεια σου λέω.
Θα μπορούσε να κρύβει κι άλλα τόσα για κάθε μια από τις μέρες του Νοέμβρη,αλλά δεν έχω την παραμικρή ιδέα για αυτό.
Δεν είναι ποίηση αυτό ακριβώς. Είναι ο κόσμος που έχω μέσα μου. Ιδέα δεν έχω πως φαντάζει στον καθένα σας.
Ιδέα.

bidibis είπε...

"Η πολιτική μου είναι τόσο αδιάφορη πια όσο και το ποδόσφαιρο."

!!!

Αν θυμάμαι καλά είχες γράψει ένα ωραιότατο ποστάκι για τον ζιντάν που κουτούλησε το ματεράτσι περσι στο μουντιάλ. δεν έμοιαζες άσχετη με το ποδόσφαιρο τότε

"Δεν είναι ποίηση αυτό ακριβώς. Είναι ο κόσμος που έχω μέσα μου"

Μήπως έχεις καμια μούσα μέσα σου και δεν το ξέρεις και τζάμπα την ψάχνεις εδώ και εκεί.
Καλά τώρα σε μιλάει ένας παντελώς άσχετος από ποίηση, για αυτό ίσως και τα βλέπω όλα ποιητικά εδώ μέσα, για πεζά πράγματα σίγουρα δε μιλάμε πάντως.

Άσχετο
Εδώ πήγε να χιονίσει αλλά σταμάτησε νωρίς ρε πηδιώτο! Αν χιονίσει στην Αθήνα πάντως σε βλέπω να σηκώνεις εμπνευσμένο ποστ. Δεν το στρώνει εκεί βέβαια αλλά και οπαρνασός δίπλα είναι - δε χάλασε κι ο κοσμος. την Πάρνηθα ξεχάστε την πάντως

:-)

candyblue είπε...

@ bidibis (aka g.a.n.g): ***Κοίτα έτσι όπως το θέτεις δεν είμαι. Άλλωστε κι εκεί που δουλεύω αναγκάζομαι πολλές φορές να κάνω αθλητικά τρέιλερ και τρέιλερ ενημέρωσης. Και; Συνεχίζω και νοιώθω πως η πολιτική είναι τόσο αδιάφορη πια όσο και το ποδόσφαιρο. Προσπαθώ να αποτοξινωθώ από το μίζερο αυτό σκηνικό που όλο και μας κάνει πιο συμπυκνωμένους. Δεν ξέρω αν σε κάνω να καταλαβαίνεις τι ακριβώς εννοώ.

****Κάθε τι που με ζορίζει κι έπειτα με ελευθερώνει από το ζόρι αυτό αυτόματα έχει γίνει η μούσα μου. Χωρίς πολλή σκέψη και προειδοποίηση καμία. Η ποίηση είναι κάτι που κυκλοφορεί στους δρόμους,που κινείται μόνο του,που ζει δίπλα μας.


***Κάτσε να χιονίσει και βλέπουμε. Όνειρο χειμερινής νυκτός. Η Πάρνηθα ξεχάστηκε καιρό τώρα.