Το κορίτσι της Lussile με το πένθιμο,φουτουριστικό φόρεμα, μας ανοίγει τα πόδια του. Το κοιτάω για ώρες. Ταιριάζει πολύ με την θλίψη μου.
-Πως είναι η θλίψη σου; Η δικιά μου φοράει μολυβί φόρεμα και στα μαλλιά της έχει κρεμασμένους μωβ πλανήτες. Έχει μικρή μύτη και μεγάλα χείλια. Κι ένα σημάδι στο πιγούνι. Ουρλιάζει στις στοές του σύμπαντος και παίζει μήλα κρατώντας για μπάλα τον Ερμή.
-Εμένα, η δικιά μου κοιμάται. Ποτέ δεν κατάφερα να δω πως είναι. Κουκουλωμένη ως επάνω πάντα.
-Μπορεί να ξυπνήσει μια μέρα και να σου χαϊδέψει τα μαλλιά.
-Μπορεί. Μπορεί και να μοιάζει στο κορίτσι της Lussile,έτσι όπως φωτογραφίζεται κάτω απ’ τα φώτα της πόλης, στη νέα της καμπάνια.
Σήμερα φυσάει πολύ. Τρελαίνονται τα απλωμένα ρούχα και οι κουρτίνες φαίνονται σαν νευριασμένες που όλο τσακώνονται μεταξύ τους καθώς το σκάνε από τα ανοιχτά παράθυρα. Υπάρχουν μέρες σαν και την σημερινή, που μου έρχεται να πάρω το αεροπλάνο και να πάω την ζωή μου πίσω. Όσο πιο νότια γίνεται. Εκεί που κατοικοεδρεύει το καλοκαίρι και σταματάει ο χρόνος. Συνεχίζω να γκρεμίζω το βλέμμα μου ανάμεσα στους υδρατμούς των ημερών και στα γκρίζα κτίρια Ανάμεσα στα μαλλιά του Οκτώβρη, γεμάτα ακόμα πεταλίδες και ξεραμένα φύκια που όλο μπερδεύονται. Ανάμεσα στα ζεστά βράδια που με κάνουν να θέλω να γδύνομαι.
Πλάθω πόλεις με περίεργα ονόματα και τα ταιριάζω πάνω σε πρόσωπα εξωτικών γυναικών.
Άλλαξε πολύ ο κόσμος. Λες και ότι υπήρχε χτες δεν υπάρχει πια. Έτσι απλά εξαφανίστηκε μέσα σε μια νύχτα. Και δεν είχα σημειώσει στο ημερολόγιο μου και ποια νύχτα ήταν αυτή. Και άντε τώρα να τρέξεις να την βρεις και να τα φέρεις πίσω.
Κι έτσι περνάνε οι μέρες, σαν μελαγχολικά θαυμαστικά που δεν πατάνε καλά στην τελίτσα τους.
Κάθε πρωί κολλάς πίσω στην πλάτη μου και ακούς τις λέξεις που ανεβαίνουν στα χείλη μου. Έπειτα σκαρφαλώνεις ως το λακκάκι του λαιμού και λύνεις τον κόμπο τους. Ελευθερώνονται οι δόλιες και ευτυχώς έτσι καταφέρνω και ξυπνάω. Κάθε πρωί κοιτάω τον ουρανό. Με ξεσηκώνουν τα σύννεφα καθώς φουσκώνουν με υδρατμούς τα καπούλια τους. Θέλω να αποδημήσω από την πόλη αυτή,αλλά φοβάμαι. Έχω ακούσει πως πολλά αποδημητικά πουλιά κάψαν τα πόδια τους στα ηλεκτροφόρα σύρματα άλλων πόλεων όπου βρεθήκαν. Λες και η δικιά μου πόλη δεν έχει σύρματα και πρέπει να αποδημήσω για να καώ.
Κάθε απόγευμα την ώρα που ο ουρανός παίρνει τα χρώματα μιας πένθιμης μελιτζάνας, γεμίζω το στέρνο μου θλίψη. Δεν κρατάει πολύ. Φαντάζομαι τόσο, όσο κράτησε και η πόζα της Lussile, του κορυφαίου top model Heather Marks, για τον φακό του διάσημου φωτογράφου C. Coutayar.
Κάθε απόγευμα σε αυτή την μαύρη πόλη η θλίψη μου, ανοίγει τα πόδια της,σαν το κορίτσι της Lussile.Δεν ξέρω τι να της κάνω για να με αφήσει ήσυχη. Να χωθώ ανάμεσα της; Να την γδύσω και να την αφήσω σε κοινή θέα; Να της κόψω τα μαλλιά και να την κάψω; Δεν ξέρω τι θέλει. Σίγουρα με προκαλεί για κάτι. Με αφήνει και περιμένω. Είναι μια φορτισμένη αναμονή. Και καθώς εγώ την καρφώνω με το τοξωτό μου βλέμμα διακρίνω και αναγνωρίζω ότι είναι θεσπέσια.
Ξέρετε, έχει την γοητεία όσων φεύγουν για πάντα.
32 σχόλια:
σου αφήνω μια βιολέτα γιατί οι θλίψεις μας μοιάζουν..
Η θλίψη σου μοιάζει με τις Υάδες. Αλλόκοτο τρίγωνα. Ξέρεις τι να κάνεις αφου.
Η δική μου θλίψη δεν έχει το μελιτζανί χρωματάκι σου. Είναι μάυρη και τρέχει πολύ γρήγορα, όσο την παρασέρνει ο άνεμος μέσα σε ένα γκρίζο και μουντό τοπίο, από σύννεφα στεναχωρημένα που είναι έτοιμα να κλάψουν. Έχει κρύο και αδυνατώ να την παρακοουθήσω χωρίς ένα ζεστό παλτό... Πάντα θέλω να δω που θα με πάει αλλά ποτέ δεν τα καταφέρνω. Φαντάζομαι ότι στο τέλος της διαδρομής της θα υπάρχει ένα γλυκό μέρος που θα με κάνει ευτυχισμένο. Αλλά ποτέ δεν έχω φτάσει μέχρι εκεί. Πάντα υπάρχει κάτι στο μέσο της διαδρομής που με κάνει να ξεχάσω το στόχο μου. Και ίσως είναι καλύτερα έτσι. Μερικές φορές πραγματικά αναζητώ αυτό το είδος της θλίψης. Με ταρακουνά και με κάνει να αισθάνομαι ότι πρέπει να δραστηριοποιηθώ, να κάνω κάτι "για να αλλάξω τον κόσμο μου".
τα μελιτζανιά απογεύματα υπάρχουν γιατί τα κοιτάζει η θλίψη των ανθρώπων... κατάματα. αλλιώς θα ήταν σκέτα απογεύματα! κάτι σαν μουγκός τραγουδιστής..
Οι μέρες μου με στενεύουν και με κλείνουν στο κουτί της τυπικότητας....ο χρόνος που έχω να βγω από εκεί,είναι πολύ λίγος..προς το παρόν..έχω καιρό να αφήσω την θλίψη μου να ανθίσει...
Να την πιάσεις απο το χέρι και να βαδίσετε μαζί. Να την κοιτάξεις κατάματα. Και ναι, να χωθείς μέσα της. Να την αντιμετωπίσεις. Τότε μόνο θα έχεις τη δύναμη να την εγκαταλείψεις. Και τότε, θα νιώσεις πιο ζωντανή απο ποτέ. Δοκιμασμένη συνταγή.
στη δική μου πόλη ο κόσμος έχει αλλάξει όπως στη δική σου.τη μια μέρα ακούει "να βάλω τα μεταξωτά και να φυσάει.." και την επόμενη στιγμή τα σκίζει και σε αφήνει στη μέση του δρόμου γυμνή και άδεια απο συναισθήματα..
υπάρχουν μέρες που αυτή η νύχτα που ανέφερες κάνει γενέθλια μόνη της,στον 13ο όροφο του εγκεφάλου και όσα panadol και να καταπίεις δεν φεύγει η ζαλάδα.
μετά συνέρχεσαι,ανοίγεις το παράθυρο βλέπεις μακρυά τον ορίζοντα και ξεφυσάς όλη την αρνητική ενέργεια.και η ζαλάδα φεύγει.
ανοίγεις ένα κρασί και το πινείς στην υγειά των καλών μικρών παντοτινών στιγμών..!
και φεύγεις.
Καταπληκτικό , με αρέσει πολύ που σε ένα τέτοιο κείμενο μελαγχολίας θλίψης αναζητήσεις απολογισμού βάζεις και το σουρεαλιστικό στοιχείο που δείχνει μέλλον , συνέχεια κοιτάει μπροστά .
Έγινα φανατικό θαμώνας σου , συμπίπτουν τα συναισθήματα ιδέες σκέψεις .
"εγώ μπορώ να δώ μόνο την μια πλευρά μου στον καθρέφτη
κι εσεις ζητάτε να δω μέσα μου?"
φιλί, το κορίτσι - ρομπότ
@ παπαρούνα: Μοιάζουν ε; Και νόμιζα ότι μόνο η δικιά μου είναι τόσο πρόστυχη και χυδαία. Σε ευχαριστώ για την βιολέτα σου
@ Nature: Ναι ξέρω. Να χωθώ ανάμεσα σε αυτό το αλλόκοτο τρίγωνο.
@ Ηλιας....Just me! :Εξαρτάται πόσο καλομαθημένη την έχεις...
:)
@ αλαφροίσκιωτος: Να το δοκιμάσουμε μια φορά. Έλα να τα κοιτάξουμε σαν να μην ξέραμε τι σημαίνει θλίψη,έλα να χειροκροτήσουμε τους μουγγούς με τις άναρθρες κραυγές και να τις μουρμουρίζουμε λίγο πριν κοιμηθούμε. Μπορεί να είναι καλύτερο από ότι δείχνει.
@ anyone: Σε καταλαβαίνω. Αλήθεια έχεις πολύ δίκιο. Και μένα οι μέρες μου με κάνουν να μοιάζω σαν καταθλιπτικό λογοτεχνικό είδωλο που προσμένει την επόμενη μέρα. Σαν εξωκοσμικός χαρακτήρας, που αν κάποιος δεν φωνάξει το όνομα μου, θα παραμείνω καθιστή σε αυτή την βεράντα, ξεχασμένη, να προσμένω το σούρουπο. Θα κάθομαι έτσι για ώρες,μήνες ίσως και χρόνια. Θα μακραίνουν τα νύχια μου,τα μαλλιά μου. Ίσως και να ασπρίσουν στους κροτάφους. Θα παλιώνουν τα ρούχα επάνω μου, έτσι όπως ακίνητη θα στέκω. Θα αλλάζουν οι εποχές μέσα και έξω μου. Και γω θα μένω εκεί να προσμένω το πρώτο ξέσπασμα ενός μπουμπουκιού.
@ Me:Moir: Σε χυδαίες γυναίκες πιάνει όμως;
Δεν έχω παρά να την δοκιμάσω.
@ efi:Και τι χρώμα είσαι όταν φύγεις;
@ parathrhths:Ναι το έχω καταλάβει ότι έγινες θαμώνας και πολύ με ευχαριστεί αυτό. Μπορείς να πάρεις ότι θες. Σαν στο σπίτι σου. Ότι σκέψη σου έρχεται να τολμάς και να τη λες.
Πάντα όλοι κοιτάμε μπροστά, απλά κάποιες φορές κάνουμε το λάθος και
ονειρευόμαστε ή σκεφτόμαστε λες και πρόκειται να ζήσουμε για πάντα
@ r2d2therobot: Τέλειο...απλά τέλειο.
Και πάνω που νόμιζα πως χάθηκες με έφερες πάλι πίσω.
Φιλί σαν δώρο και από μένα.
αχ αυτο το ανικανοποιητο..!!
όντως έχει μια παράξενη αναμονή το κορίτσι της Lusille που - τι σύμπτωση - και σε μένα έκανε τόσο εντύπωση όσο και σε σένα - αυτό το παράξενο άνοιγμα των ποδιών που δεν είναι πρόστυχο ούτε σεξουαλικό ούτε καν παιχνιδιάρικο. είναι σαν άσκοπο, σαν άστοχο κι ίσως αυτό δίνει όλη αυτή τη γοητεία σ αυτή τη σύνθεση
Καλημέρα
Είναι πολύ σπουδαίο να έχεις
την γοητεία όσων φεύγουν για πάντα
Είσαι μοναδικός
Καλό σου πρωινό
Κι εμένα η θλίψη μου έχει ένα γοητευτικό αινιγματικό χαμόγελο, σκούρα μαλλιά, κατάλευκο δέρμα. Δε μπορώ να την πλησιάσω πολύ, κρατάει πάντα μια απόσταση ασφαλείας. Κουβαλάει στις τσέπες της ένα φορτίο μελωδίες, λέξεις και εικόνες και όταν πάω να την πλησιάσω λίγο μου τα πετάει ένα ένα στο κεφάλι.
Γκντούπ.
Νομίζω πως πιάνει σε κάθε τύπο κατάθλιψης :)
εκείνο το χρώμα που απλώνει ο χρόνος,το κοκκινάκι της σκουριάς,που αν το ξύσεις θα διαβάσεις το στίχο.."γιατί(;)έπαψες αγάπη να θυμίζεις..."
όποτε σε διαβάζω, είτε μιλάς για θλίψη είτε για χαμόγελα, γεμίζεις με πορτοκαλιές αχτίδες μια γωνίτσα μέσα μου. :)
ίσως αν δεν της δίνεις σημασία της θλίψης σου, ίσως, να βαρεθεί και να φύγει
@ φεγγαραγκαλιες : Θα το τσακίσω...θα το πατάξω. Έλα δώσε ένα χεράκι.
@ markos-the-gnostic:Έχει κι άλλες κοπέλες κρεμασμένες η πόλη μας φέτος τον Οκτώβρη. Μήπως τις είδες?
Θα τις μαζέψω και θα γράψω για αυτές.
@ Sailor: Όλοι την έχουμε αποκτήσει λίγο πολύ σε κάποια φάση της ζωής μας.
Ναι σε κάνει θεσπέσιο.
@ Sandiago Nasar: ΑΑΑααααααα Η δικιά σου είναι πιο ντελικάτη αλλά πιο σκύλα.
Τώρα είναι αργά. Ότι εκπαίδευση δόθηκε, δόθηκε,πάει.
Βαρύ εξοπλισμό και ποδαράκια στην πλάτη.
@ Me:Moir: Είμαστε ακόμα μόνο στην θλίψη και ελπίζω να μην φτάσουμε ποτέ στις όχθες του «κατά»
@ efi:Υπέροχο χρώμα. Απλά υπέροχο.
@ sikelia: Είναι με τις μέρες της και είναι τόσο όμορφη που ώρες, ώρες δεν μπορώ παρά να την κοιτάω όλο.
Σε ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου. Εύχομαι να αναλύω πάντα στην γωνιά σου.
οι κοπέλες είναι ιδιαίτερα όμορφες και γοητευτικές τον Οκτώβρη.
Αυτό το ανδροειδές πολυτελείας δεν μπορεί να με κοιτάξει. Ούτε ενδιαφέρεται για κάτι γήινο.
Είναι μηχανική η θλίψη μου κάποιες φορές όπως εκείνη. Μα ζεις μαζί της. Είναι ο μόνος τρόπος...
ξεκινησα να σου γραψω μα καταλαβα πως δε μου φτανει αυτο το κουτακι...
Σου απαντησα στην ερωτηση σου, ελα να δεις
Λες να την έχω καλομάθει Candy? Μπορεί να είναι κι έτσι! After all who else knows better than me?
@ markos-the-gnostic:Και κάθε εποχή,αρκεί να ανθίζει ο κηπάκος των ψυχών τους.
@ Breath Collector : Ναι ο μόνος.Ο άλλος θα ήταν να την φυγαδεύσεις σε ενα παλιό μοτέλ στη μέση του πουθενά και να της τινάξεις τα μυαλά στον αέρα.
@ Tamara de Lempicka: Ωραία τα λες..πάντα κάπως έτσι γίνεται.
@ Ηλιας....Just me!: Only she…
Τη δική μου θλίψη την κρεμάω κάθε πρωί στα χρώματα που έχουν οι λέξεις των ποιητών...
Μετά την κρύβω πίσω απ' το δάχτυλο των λέξεων που έχουν οι φωτοσκιάσεις των ζωγράφων...
Μετράω ως το 1000
φτου και βγαίνω μ' άλλη μάσκα θλίψης:
"Δαπανηρή ιδέα αυτός ο βίος
Ναυλώνεις έναν κόσμο (θλίψης)
για να κάνεις το γύρο μιας βάρκας..."
Το κορίτσι της Lussile είναι το κορίτσι που όλοι λίγο πολύ έχουμε κοιτάξει κατάματα. Είναι το κορίτσι που μας θυμίζει κάτι από σένα πια. Και κάτι από την δικιά μας θλίψη που ευτυχώς υπάρχει ακόμα και μας υπενθυμίζει πόσο ποικιλόμορφα μπορούν να υπάρξουν τα συναισθήματα μας
@ Flying Libido With A Ukulele:Πες μου για αυτά τα χρώματα που έχουν οι λέξεις των ποιητών.
Πράγματι δαπανηρή ιδέα αυτός ο βίος,άλλα όπως θα λέγαμε πολύ σύγχρονα, κάποιες φορές αυτός ο βίος που διάγουμε είναι όλα τα λεφτά
@ κοινωφελής κώνωψ: Το κορίτσι που όλοι έχουμε φιλοξενήσει λίγο πολύ.
Η ποικιλομορφία είναι μια αρετή που μας έχει κληρονομήσει η ίδια η φύση. Ευτυχώς.
Θλίψη είπανε οι σοφοί την άγνωστη μούσα.Ήταν παρούσα σ' οτι ωραίο έχει να επιδείξει η τέχνη. Και το σημαντικότερο... είναι γυναίκα. Σα θάλασσα, σα ψυχή, σα γοργόνα, σαν ορχιδέα
... σαν χίμαιρα.
ΩΣΗΕ
@Ανώνυμος: Και το σημαντικότερο... είναι γυναίκα.Κακό αυτό..πολύ κακό.
Ακόυστε με που σας το φωνάζω.Άλλωστε θα το γνωρίζετε καλά και σεις.
...Ναι το γνωρίζω πολύ καλά...
...γυναίκα...
με σιωπές... και αποσιωπητικά...
ΩΣΗΕ
@ Ωσηε: Να υπάρχεις ακόμα άραγε η μείνανε μόνο οι τελίτσες σου;
Δημοσίευση σχολίου