ΑσΥνΑρΤηΤο

Μέσα στον ύπνο, λέει ο Ξενοφώντας, είναι που η ψυχή δείχνει καλύτερα την θεϊκή της φύση και τότε μπορεί να προβλέπει κάτι από το μέλλον. Διότι τότε καθώς φαίνεται είναι εντελώς ελεύθερη .Ο Αύγουστος βγάζει τα ρούχα του μέσα από τις λίγες του αποσκευές. Εγώ ετοιμάζομαι. Τα αερικά πάντα στο δρόμο των μεστωμένων σιτηρών και οι δαίμονες, πιο κάτω, να κουρδίζουν τα βιολιά τους φτύνοντας σπόρια πεπονιού κάτω από τεράστια φρουτόδεντρα. Σύννεφο είναι ένας μικρός ή μεγάλος λεκές από το γάλα των άστρων,θυμάσαι; Διαβάζω τα μικρά γράμματα της εφημερίδας .Δεν είναι μαύρα. Κόκκινα είναι. "Δεκαοχτώ περιοχές της πρωτεύουσας παρουσιάζουν από ανησυχητική έως επικίνδυνη συσσώρευση μικροσωματιδίων, κατάσταση που εμμέσως ενοχοποιείται για μια σειρά σοβαρών ασθενειών, όπως καρδιαγγειακές παθήσεις, λοιμώξεις του αναπνευστικού συστήματος και δημιουργία βρογχικού άσθματος"

-Πότε φεύγουμε είπαμε?
-Δεν είπαμε,αλλά σύντομα δεν θα είμαστε πια εδώ. «... θα φύγω μακριά, θα πετάξω ψηλά, θα πετάω σ' ασύλληπτα ύψη».
- Πως μπορείς και δεν είσαι χαρούμενη και γεμάτη μ όλη αυτήν την θύελλα που ξεσηκώνει τα μέσα σου?
-Ράβοντας σχετικότητα τις ζεστές νύχτες. Μια απέραντη σχετικότητα παντού. Την αγαπάω τη σχετικότητα, αλλά κάπου θέλεις να πιστεύεις και στο παραμύθι, ακόμη κι αν είναι το παραμύθι των άλλων.

Νυχτώνει και υπάρχει πολύ ομορφιά γύρω μου,με το βλέμμα καρφωμένο στο μεγάλο θεωρείο του ουρανού ανακαλύπτω κι άλλους αστερισμούς χωρίς να το ξέρει κανένας. Από παιδί έλεγα, πως αν μελετούσες ένα όμορφο πράγμα κάθε μέρα, θα σου έδινε πίσω κάτι πολύ ξεχωριστό. Κάπως έτσι σε βρήκα,ακολουθώντας τους νέους μου αστερισμούς και μελετώντας τους χάρτες του ουρανού. Σε είδα που έσκαβες το πρωί στο πίσω μέρος της πλάτης μου. Είχα καιρό να δω το αίμα ανθρώπινης ψυχής! Έρχονται σε οργασμό ποτέ οι ψυχές; Σκάψε λοιπόν. Σκάψε, μέσα στα μπάζα της ψυχής μου να βρεις τον θησαυρό. Άσε απ’έξω τον διάολο, δεν του πέφτει λόγος. Τίποτα δεν θα πάρει αυτός. Όλα μπαζωμένα είναι από τα χώματα των άλλων Κεντρικές ιδέες,χαρακτηριστικά ανθρώπων που μίσεψαν,πεταμένες αγάπες και όνειρα σκουριασμένα. Νεκρά λόγια με μισάνοιχτα στόματα,και χώμα πολύ χώμα από αυτό που αφήνει η σκόνη των ψυχών,όταν αυτές το βάζουν στα πόδια Ψάξε,σκάψε τίποτα δεν πήγε χαμένο. Υπάρχει εκεί κάτω, Μέσα στο πηγάδι,κάτω απ' το μαξιλάρι ρίχνονται οι ψυχές. Πετούν πουλιά μέσα σου - μην τα πνίγεις. Εμείς φτιάχνουμε,εμείς γκρεμίζουμε, φτάνει να είμαστε εμείς. Οι λέξεις μας ένωσαν και αυτές μας ενώνουν. Υπάρχουν πράγματα που απαιτούν σεβασμό,όπως μια γυναίκα,ένα βλέμμα,ένα πρόσωπο, μια ιστορία παλιά ή καινούργια. Μια όμορφη ιστορία μεταξύ δύο ανθρώπων που τσαλαβουτάν τα πόδια τους στην ποίηση. Εγώ βρήκα τη δύναμη να λοξοδρομήσω προς τα άστρα. Τι δύσκολο να εξηγείς στους άλλους τον τρόπο που τους αγαπάς και ακόμη τι δύσκολο να τους αγαπάς με τρόπο σωστό και πάνω απ όλα τι δύσκολο να λύσεις τη σιωπή σου και να τους το πεις. Πας να το πεις και μπερδεύεται το στόμα σου, πας να το προφέρεις, αγωνίζεσαι να συμμαζέψεις τα φτωχά σου φωνήεντα για να μιλήσεις και εκείνο αγκυλώνει τη γλώσσα. Γιατί είμαι σίγουρη πως αν το "σ αγαπάω" δεν ήταν λέξεις θα ήταν αγκάθι αχινού που όλο κάνει πως θα βγει μα δεν βγαίνει.

Ετοιμάζομαι. Έτσι απλά.