OpEn AiR fEsTiVaL

Open air festival-Ολυμπιακά ερείπια Ελληνικού. Πατάω τα σκουπίδια του πάλαι ποτέ αεροδιάδρομου. Η Πάρνηθα μέσα στα εγκαύματα θυμίζει μια μητέρα που κάποιος της έβαλε φωτιά την ώρα που κοιμόταν. Τι πόνος. Τι ανυπόφορος κόσμος,τι αηδιαστική πόλη. Λόγια που πετάγονται σε χωματερές σαπισμένων αυτιών. Γυαλιά ηλίου, μέχρι να βγει η πρώτη μαύρη ανταύγεια στον ουρανό. Κοίτα πως μοιάζει όλος αυτός ο κόσμος με τις μπίρες στα πλαστικά ποτήρια. Σαν ασθενής με τα ούρα του στο χέρι. Καλησπέρα σε μια γη που ανατέλλει. Απέναντι ο Υμηττός ξαπλωμένος με μικρές καμπούρες στην ράχη του ησυχάζει. Πίσω μου ένα σύννεφο σαν χυμένο γουναρικό σε ψηλό τραπέζι, ακουμπάει την πουπουλένια πλώρη του στην θάλασσα. Είχα να της πω όλα αυτά μα δεν της τα είπα. Έχω χιλιάδες κλειδιά που ανοίγουν. Χιλιάδες πόρτες που ανάμεσα τους στέκομαι. Ακόμα δεν κατάλαβες ποιος είμαι. Ακόμα δεν σε κοίταξα έτσι όπως θα έπρεπε. Πρέπει να έρθεις , μόνο εσύ μπορείς.... Ξύλινα σπαθιά- Ήρθε ένα σύννεφο το βράδυ και με τύλιξε. Πιατίνια,πεταλάκια,κιθάρες,κόσμος που ετοιμάζει τα τοτέμ της τελετής με τα κινητά στο χέρι, σα νέα όπλα. Διάφανα κρίνα- Ότι απέμεινε από την ευτυχία. Ο αέρας φέρνει το άρωμα σου. Που έχεις κρυφτεί; Άκου εκεί δεν θα μπορέσουμε ποτέ να είμαστε μαζί. Έχω βάλει τους δρόμους και τα αερόπλανα στον Αττικό ουρανό να κοιτάνε για σένα. Που έχεις κρυφτεί; Φανερώσου. Κουραστήκαμε όλοι να φλερτάρουμε μαζί σου. Κατάντησε βαρετή πια αυτή η γιορτή. Έλα φανερώσου, αφού ο αέρας φέρνει το άρωμα σου. «Και συ να γερνάς μεσ' στης λήθης το ψέμα/ κουφάρι απόγνωσης στου ήλιου το γέρμα».Τα φώτα της σκηνής σαν γαλαζομώβ χρυσαλλίδες στάζουν πάνω από την διαφάνεια των κρίνων. Δεν βλέπω καλά τι γίνεται. Ο αέρας δυναμώνει. Σηκώνει σκόνη και τα μαλλιά μου γίνονται εκνευριστικά παραπετάσματα. Μια παρέα φεύγει. Μια σκέψη- πουλί πετάει μακριά. Πάει στο δάσος του έρωτα. Εκεί που όλα αυτά συμβαίνουν. Τίποτα δεν έχει απομείνει .Έλα να στήσουμε ένα ωραίο πανηγύρι. Κι ας χάσκει η ζωή μας. Ο κόσμος μαζεύεται σαν πυκνή θράκα κάτω από ένα αβέβαιο μέλλον. Πελάτες της σιωπής. Ο κόσμος όλος μοιάζει να είσαι εσύ. Ίδιο βλέμμα,ίδιο βήμα, ίδια απόσταση. Τόσο εφήμερα όλα, που κοντεύουν να λήξουν και σένα μαζί τους. Στον φραγμένο αεροδιάδρομο πέρα από το συρμάτινο πλέγμα ένας άντρας κόβει βόλτες. Από μακριά φαίνεται σαν σκοτεινή πηχτή σκιά,ανάμεσα σε κάθετες μαύρες γραμμές. Άγεται και φέρεται σαν μορφή τέχνης. Πάλι αέρας. Πάλι η μυρωδιά σου. Σκύβω χαμηλά το κεφάλι. Το ρούχο μου μυρίζει καθαριότητα και η ψυχή μου ανυπομονησία. Πως ήρθες και με βρήκες; Πως κατάφερες να παραγγείλεις ένα όνειρο στο νούμερο μου, που είχα σχεδόν ξεχάσει. Η μουσική σαν ζεστό υγρό κοιλιάς καλύπτει κάθε τι. Γλιστράει μέσα στα σημάδια της νύχτας, στα τάστα της κιθάρας, στις ιδρωμένες παλάμες του χρόνου που φεύγει. Κοίτα τον .Ξετυλίγει τις γάζες του δίπλα στον πάγκο με τις παγωμένες μπίρες. Κοίτα να δεις κάτι πληγές που έχει. Στην σκηνή η τελευταία ωραιότερη βόλτα. Πόση οικειότητα χωράει μέσα σε μια κόκκινη κιθάρα; Κατεβαίνω με ένα σάλτο τα σκαλιά. Στις τουαλέτες, που τόσο συχνά επισκέπτομαι, υπάρχει ένα περίεργο ροζ σαπούνι. Τόσο ζωντανό που δεν ξέρω αν πρέπει να βάλω τα χέρια μου μέσα ή την γλώσσα μου. Μπροστά μου ξεπηδάνε κάτι γυναίκες με λεπτά ακάλυπτα πόδια. Γυναίκες ελάφια που μου θυμίζουν ακόμα μια φορά την καταστροφή της Πάρνηθας. Πίνω με μιαν ανάσα την παγωμένη μου τεκίλα. Στην υγειά αυτής της πόλης που γίνεται όλο και πιο ανυπόφορη. Στην υγειά της φθοράς που όλο μας γλύφει και μας αφήνει το οξύ της. Εμείς όλοι αποσπάσματα ζωντανής αλληλογραφίας. Ένα ταξί με αναμμένο καπέλο τραβάει μια ευθεία γραμμή. Ο όγκος του βουνού, όσο σκοτεινιάζει, μπερδεύεται με τις κορυφές της νύχτας. Άγρια των άστρων μουσική,πάλι επισκέπτες έφτασαν στην πόλη. Τα κομμάτια τους χρωματιστά. Α, να και η σελήνη, μισή σαν χοντροκομμένη φωτεινή πατάτα, ανεβαίνει με αναπηρικό καροτσάκι την σκάλα του ορίζοντα. Που σκαρφαλώνεις όλο πάλι παλιοσελήνη. Κάτσε εδώ να φωτίσεις τα δικά μας παραμύθια. Νοιώσε μας. Κοντεύω να ξεχάσω τι είμαι. Νοιώσε με. Καλή αντάμωση. «Πόσες φορές θα στρίψει αυτή η σφαίρα ώσπου ν' αρχίσω πια να σ' εμπιστεύομαι ώσπου να πάψω να φοβάμαι... μου είχες πει πως θά 'ρθει κάποια μέρα που ό,τι αντικρίζω θα το ερωτεύομαι τώρα αρχίζω και θυμάμαι»!