Σάββατο, Ιουλίου 07, 2007

OpEn AiR fEsTiVaL


Open air festival-Ολυμπιακά ερείπια Ελληνικού. Πατάω τα σκουπίδια του πάλαι ποτέ αεροδιάδρομου. Η Πάρνηθα μέσα στα εγκαύματα θυμίζει μια μητέρα που κάποιος της έβαλε φωτιά την ώρα που κοιμόταν. Τι πόνος. Τι ανυπόφορος κόσμος,τι αηδιαστική πόλη. Λόγια που πετάγονται σε χωματερές σαπισμένων αυτιών. Γυαλιά ηλίου, μέχρι να βγει η πρώτη μαύρη ανταύγεια στον ουρανό. Κοίτα πως μοιάζει όλος αυτός ο κόσμος με τις μπίρες στα πλαστικά ποτήρια. Σαν ασθενής με τα ούρα του στο χέρι. Καλησπέρα σε μια γη που ανατέλλει. Απέναντι ο Υμηττός ξαπλωμένος με μικρές καμπούρες στην ράχη του ησυχάζει. Πίσω μου ένα σύννεφο σαν χυμένο γουναρικό σε ψηλό τραπέζι, ακουμπάει την πουπουλένια πλώρη του στην θάλασσα. Είχα να της πω όλα αυτά μα δεν της τα είπα. Έχω χιλιάδες κλειδιά που ανοίγουν. Χιλιάδες πόρτες που ανάμεσα τους στέκομαι. Ακόμα δεν κατάλαβες ποιος είμαι. Ακόμα δεν σε κοίταξα έτσι όπως θα έπρεπε. Πρέπει να έρθεις , μόνο εσύ μπορείς.... Ξύλινα σπαθιά- Ήρθε ένα σύννεφο το βράδυ και με τύλιξε. Πιατίνια,πεταλάκια,κιθάρες,κόσμος που ετοιμάζει τα τοτέμ της τελετής με τα κινητά στο χέρι, σα νέα όπλα. Διάφανα κρίνα- Ότι απέμεινε από την ευτυχία. Ο αέρας φέρνει το άρωμα σου. Που έχεις κρυφτεί; Άκου εκεί δεν θα μπορέσουμε ποτέ να είμαστε μαζί. Έχω βάλει τους δρόμους και τα αερόπλανα στον Αττικό ουρανό να κοιτάνε για σένα. Που έχεις κρυφτεί; Φανερώσου. Κουραστήκαμε όλοι να φλερτάρουμε μαζί σου. Κατάντησε βαρετή πια αυτή η γιορτή. Έλα φανερώσου, αφού ο αέρας φέρνει το άρωμα σου. «Και συ να γερνάς μεσ' στης λήθης το ψέμα/ κουφάρι απόγνωσης στου ήλιου το γέρμα».Τα φώτα της σκηνής σαν γαλαζομώβ χρυσαλλίδες στάζουν πάνω από την διαφάνεια των κρίνων. Δεν βλέπω καλά τι γίνεται. Ο αέρας δυναμώνει. Σηκώνει σκόνη και τα μαλλιά μου γίνονται εκνευριστικά παραπετάσματα. Μια παρέα φεύγει. Μια σκέψη- πουλί πετάει μακριά. Πάει στο δάσος του έρωτα. Εκεί που όλα αυτά συμβαίνουν. Τίποτα δεν έχει απομείνει .Έλα να στήσουμε ένα ωραίο πανηγύρι. Κι ας χάσκει η ζωή μας. Ο κόσμος μαζεύεται σαν πυκνή θράκα κάτω από ένα αβέβαιο μέλλον. Πελάτες της σιωπής. Ο κόσμος όλος μοιάζει να είσαι εσύ. Ίδιο βλέμμα,ίδιο βήμα, ίδια απόσταση. Τόσο εφήμερα όλα, που κοντεύουν να λήξουν και σένα μαζί τους. Στον φραγμένο αεροδιάδρομο πέρα από το συρμάτινο πλέγμα ένας άντρας κόβει βόλτες. Από μακριά φαίνεται σαν σκοτεινή πηχτή σκιά,ανάμεσα σε κάθετες μαύρες γραμμές. Άγεται και φέρεται σαν μορφή τέχνης. Πάλι αέρας. Πάλι η μυρωδιά σου. Σκύβω χαμηλά το κεφάλι. Το ρούχο μου μυρίζει καθαριότητα και η ψυχή μου ανυπομονησία. Πως ήρθες και με βρήκες; Πως κατάφερες να παραγγείλεις ένα όνειρο στο νούμερο μου, που είχα σχεδόν ξεχάσει. Η μουσική σαν ζεστό υγρό κοιλιάς καλύπτει κάθε τι. Γλιστράει μέσα στα σημάδια της νύχτας, στα τάστα της κιθάρας, στις ιδρωμένες παλάμες του χρόνου που φεύγει. Κοίτα τον .Ξετυλίγει τις γάζες του δίπλα στον πάγκο με τις παγωμένες μπίρες. Κοίτα να δεις κάτι πληγές που έχει. Στην σκηνή η τελευταία ωραιότερη βόλτα. Πόση οικειότητα χωράει μέσα σε μια κόκκινη κιθάρα; Κατεβαίνω με ένα σάλτο τα σκαλιά. Στις τουαλέτες, που τόσο συχνά επισκέπτομαι, υπάρχει ένα περίεργο ροζ σαπούνι. Τόσο ζωντανό που δεν ξέρω αν πρέπει να βάλω τα χέρια μου μέσα ή την γλώσσα μου. Μπροστά μου ξεπηδάνε κάτι γυναίκες με λεπτά ακάλυπτα πόδια. Γυναίκες ελάφια που μου θυμίζουν ακόμα μια φορά την καταστροφή της Πάρνηθας. Πίνω με μιαν ανάσα την παγωμένη μου τεκίλα. Στην υγειά αυτής της πόλης που γίνεται όλο και πιο ανυπόφορη. Στην υγειά της φθοράς που όλο μας γλύφει και μας αφήνει το οξύ της. Εμείς όλοι αποσπάσματα ζωντανής αλληλογραφίας. Ένα ταξί με αναμμένο καπέλο τραβάει μια ευθεία γραμμή. Ο όγκος του βουνού, όσο σκοτεινιάζει, μπερδεύεται με τις κορυφές της νύχτας. Άγρια των άστρων μουσική,πάλι επισκέπτες έφτασαν στην πόλη. Τα κομμάτια τους χρωματιστά. Α, να και η σελήνη, μισή σαν χοντροκομμένη φωτεινή πατάτα, ανεβαίνει με αναπηρικό καροτσάκι την σκάλα του ορίζοντα. Που σκαρφαλώνεις όλο πάλι παλιοσελήνη. Κάτσε εδώ να φωτίσεις τα δικά μας παραμύθια. Νοιώσε μας. Κοντεύω να ξεχάσω τι είμαι. Νοιώσε με. Καλή αντάμωση. «Πόσες φορές θα στρίψει αυτή η σφαίρα ώσπου ν' αρχίσω πια να σ' εμπιστεύομαι ώσπου να πάψω να φοβάμαι... μου είχες πει πως θά 'ρθει κάποια μέρα που ό,τι αντικρίζω θα το ερωτεύομαι τώρα αρχίζω και θυμάμαι»!

14 σχόλια:

harlequinpan είπε...

i know who he is!!!
How about your destination exhibition?

Καπετάνισσα είπε...

Το θέλω αυτό το γιορτάσι.
Φασαριόζικο ή αναρό.
Θα πιώ κι εγώ. Στην υγειά ενός καλοκαιριού που τσιτσιδώνεται, τσουρουφλίζεται και τραβά μονάχο στ' ανοιχτά.
Κι όταν δε θάβει τη σελήνη στις αμμουδιές, μας την πετάει στα μούτρα. Σκόνη ανέμου που τυφλώνει.

Καλύτερα.
Να βλέπουμε δίχως να κοιτάμε.

Jimmy Bloody Rose είπε...

Με μελαγχώλησες πάλι!
Πάλι τα κατάφερες λοιπόν!
Αυτό που μου έλειψε περισσότερο εδώ κι ένα μήνα χωρίς internet είναι το πάντα μελαγχολικό ύφος των κειμένων σου!
Καληνύχτα!
...ή μάλλον καλημέρα!

Ανώνυμος είπε...

"είμαι το ένα μισό της σελήνης
μην κλείνεις σε λίγο γεμίζει
το άλλο μισό
η αγάπη γεμίζει ξανά τα ποτήρια
ρωτάει ποιος διψάει
ψυθιρίζεις "εγώ..."



P.S: Αυτός ο τύπος που τριγυρνούσε γύρω από τα συρματοπλέγματα δεν ήταν μορφή τέχνης τελικά αλλά μάλλον ασφαλίτης. Ήταν κι άλλοι.
Τα επεισόδια τα κατάλαβες αλήθεια?
Κι εμένα άλλοι με πληροφόρησαν.

Tamara de Lempicka είπε...

προσεχε πως μιλας στη σεληνη... Μην κοιτας που καθε βραδυ φοραει τα καλα της και λαμποκοπαει για να μας κανει το χατηρι.Ειναι φορες που μπαινει πισω απ'το συννεφο για κρυψει τη στεναχωρια της...Ξερει πως την πειραζεις, μα καποτε θελει και να'ναι σιγουρη για κατι.
Οπως ολοι μας.

markos-the-gnostic είπε...

αηδιαστική πόλη αλλά δεν την αφήνουμε με τίποτα, ε;

Sigmataf είπε...

Τέλειο.












Το φινάλε σου μου έδωσε
αναμνήσεις και ορίζοντα.

Καλό μας ξημέρωμα ρε.

koolkiller-ess είπε...

μ αυτό το τραγούδι που κλείνεις είχαν πλημμυρίσει κάποιες άλλες διακοπές μου...σαν να σε ακούμε να μας τραγουδάς κι είσαι όμορφη

candyblue είπε...

@ harlequinpan: So far so good. We have a great time until 5 o clock in the morning.
Too many people came. I am very happy, very optimistic and satisfied from all this party time.

I am ready for another exhibition. This one has to do with “deconstructing life”
Not bad huh?

And the best think is that i am going to combinate holiday and job (in a manner of speaking)










@ Καπετάνισσα: Και που ξέρεις έτσι μπορεί να μας προσέξουν τα καλύτερα...

Αυτό το γιορτάσι το έχεις στην ματιά σου από την ώρα που ήρθες για να βρεις αυτόν τον κόσμο. Ακούς?











@ Jimmy Bloody Rose: Να μην σου λείπει τίποτα. Εγώ είμαι εδώ. Μπλεδίζω πάντα με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου και βγάζω ότι καλύτερο μπορώ. Σαν το μελάνι της σουπιάς,όλα κάτω από αυτό το μπλε.
Και μη ξεχνάς ότι αυτή η μελαγχολία που λες είναι η πιο γλυκιά μελαγχολία.







Lolipop: Καλώς την, την μικρή σελήνη. Ετοιμάσου για θάλασσες βαθιές μαζί μου. Θες να μοιραστούμε τa βατραχοπέδιλα μαζί με εκείνα τα υπέροχα κοχύλια που είχες στο λαιμό σου?


Αυτός ο τύπος ήταν ότι πιο περίεργα φωτισμένο, σαν εικόνα έχω δει.
Δεν πα να'τανε και ο μπάρμπα Θωμάς.
Χτες στους Calexico τον έψαχνα αλλά δεν ήταν εκεί.

candyblue είπε...

@ Tamara de Lempicka: προσέχω πως μιλάω στην σελήνη,γιατί κάποιοι μου είπανε πως μοιάζω με αυτήν. Οπότε μήπως παρουσιάζω την σελήνη σαν να παρουσιάζω εμένα;
Όλοι μας θα θέλαμε να είμαστε σίγουροι για κάτι,για κάτι που όλο πλησιάζει να έρθει να μας βρει,σαν το πλοίο την ώρα που μπαίνει στο λιμάνι μεγαλώνοντας.





@ markos-the-gnostic: Για πόσο ακόμα;





@ Sigmataf: Και μένα το δικό σου!
:)






@ koolkiller-ess: Μου έλειψες!

Ανώνυμος είπε...

"..σβήνω απ'την άμμο όλα τα χνάρια απόψε που σε κυνηγάνε.."

"αερικό είσαι" candy..σαν αλμυρό τραγούδι καλοκαιρινό,δροσερό σαν κατακόκκινο καρπούζι,σαν μισοφέγγαρο που κλείνει το μάτι στο θεατή του..

:)

candyblue είπε...

@ efi: το νέο μου ποστ είναι αφιερωμένο σε σένα γιατί έχει όλα αυτά που είπες...

Σε ευχαριστώ για άλλη μια φορά,σε ευχαριστώ γιατί τπτ δεν είναι δεδομένο

Bang είπε...

Καθε φορα μαζι σου ειναι μοναδικη..
Μετα απο την αναγνωση καθε σου κειμενου κοιταω την φωτογραφια σου..Δεν ξερω γιατι,αλλα εχω αυτη την αναγκη.Μαλλον γιατι αυτα τα ματια με ταξιδευουν στον κοσμο σου..

Σ'ευχαριστω για την "ταραχη" που μου προσφερεις!

candyblue είπε...

@ ΚΑΤ: Έτσι ε;
Με κολακεύεις. Και με πιάνει και μια μικρή αμηχανία με όλα όσα μου λες κάθε φορά. Χαμογελάω κρυφά.

Μακάρι να σε ταράζω για πολύ ακόμα. Θα το ήθελα.