Χτες το βράδυ αποκοιμήθηκα ως συνήθως μπροστά στην τηλεόραση. Ένα κρώξιμο από έξω με έκανε να πεταχτώ. Κοίταξα το ρολόι του τοίχου. Έλεγε 5 το πρωί. Βγήκα έξω και μύρισα την δροσιά της νύχτας. Τόσο ήσυχα όλα. Σήκωσα τα χέρια μου και τα έπλεξα κάτω από τα άστρα. Εισέπνευσα το κατακάθι τους και κατέβηκα στον κήπο. Περπάτησα για δέκα λεπτά.
Όταν ανέβηκα πάλι πάνω ξαναέριξα μια ματιά στο χτεσινό σου γράμμα. Μου έλεγες ξανά για εκείνη την φοβερή ιστορία που άκουσες από μια μεγάλη κυρία στο ταξίδι σου, η οποία έβλεπε κάθε βράδυ το φάντασμα του κερατωμένου της συζύγου πάνω στο κεφαλόσκαλο του δωματίου τους. Χαμογέλασα και σε έφερα στο νου μου,με εκείνες τις ψηλοτάκουνες γόβες που όλο σε χτύπαγαν. Από τότε που έφυγες στο Παρίσι όλο σε φέρνω στο νου μου να βγάζεις εκείνες τις ψηλοτάκουνες γόβες σου και να τρίβεις τα πόδια σου. Μου λείπεις. Είσαι η μόνη φίλη που έχω με ψηλοτάκουνα. Όλα μου λείπουν αυτή την εποχή....όλα ταξιδεύουν με ταχύτητα φωτός στον αγύριστο. Ακόμα και οι γόβες σου.
Οι νυσταγμένες αυτές σκέψεις διαλύθηκαν μόλις το ίδιο περίεργο κρώξιμο με έκανε να τρέξω προς το παράθυρο του σαλονιού. Ξαφνικά η μπαλκονόπορτα άνοιξε και μια τεράστια λευκή γάτα μπήκε μέσα. Η γάτα ήταν εξαιρετικά ήρεμη και κατάλαβα ότι πρέπει να ήταν έγκυος και έψαχνε για τροφή. Πλησίασε με αργά και ήρεμα βήματα τη πικέ κουβέρτα μου. Άρχισε να τρίβεται στην γάμπα μου. Ήταν κρύα σαν κομμάτι χιονιού. Τότε γύρισα και κοίταξα προς το μπαλκόνι και είδα πάνω στα κάγκελα να στέκεται ένα κορίτσι με μαύρη μακριά κάπα (λίγο σαν comic super hero λίγο σαν ήρωας Gothic νουβέλας) που ανέμιζε.
Το κορίτσι ήσουν εσύ. Και ήξερα ότι ήσουν εσύ. Θυμάμαι ότι σκέφτηκα το όνομα σου να σκαρφαλώνει γύρω από την κάπα σου. Δεν με κοίταζες κι όμως ένιωθα το βλέμμα σου να με καίει. Η γάτα ήταν δική σου. Είχε πηδήξει από μπαλκόνι σε μπαλκόνι μέχρι το σπίτι μου και την είχες ακολουθήσει. Ήσουν νέα, ήμασταν σχεδόν συνομήλικες. Και η γάτα έμοιαζε πολύ με εκείνη τη γάτα της φωτογραφίας που είχες παλιά στο κομοδίνο σου.
Ποτέ δεν σε είχα δει με τέτοια αμφίεση, ποτέ δε σε είχα προλάβει σε τέτοια ηλικία. Ένιωσα τρόμο. Δεν πιστεύω στα φαντάσματα. Το ξέρεις αυτό καλά. Αλλά κοίτα τώρα που δεν ήξερα τι να κάνω. Έστεκες εκεί μπροστά στο κάγκελο του μπαλκονιού με την πλάτη γυρισμένη σε μένα και το απαλό αεράκι να σου διαβάζει τα μαλλιά. Μου ήρθε πάλι στο μυαλό, πιο γεροδεμένη από πριν, η ιστορία της γριάς και του φαντάσματος του κερατωμένου της συζύγου. Φαντάσματα ψέλλισα…Εσύ είσαι;
-Εγώ γλυκεία μου. Μην τρομάζεις είσαι ασφαλής αν σέβεσαι την περιοχή μας.
-Και πως θα ξέρω ότι είμαι στην περιοχή σας;
-Θα το νοιώσεις,είπε και η φωνή της βρήκε πάλι την χαμένη θέση της μέσα μου. Γύρισε και είδα πάλι τα μεγάλα μάτια της, γεροντίστικα όπως τότε.
-Θα το νοιώσω; Μα πως;
-Θα νοιώσεις κρύο στο πίσω μέρος του λαιμού και στο κάτω μέρος του σώματος σου.
Θα νοιώσεις φόβο και ανυπομονησία. Το σώμα σου θα αρχίσει να τρέμει
Το σώμα μου είχε αρχίσει κι έτρεμε. Και στο πίσω μέρος του λαιμού μου ένιωθα χειμώνα.
-Ναι κατάλαβα τι λες... Είναι όπως όταν νιώθεις έλξη για κάποιον άλλο άνθρωπο. Τα ίδια αυτά συναισθήματα.
Και μετά σε έχασα. Εξαφανίστηκες. Μαζί και η ματσούλα, η λευκή γάτα σου.
Στις πεντέμιση με πήρε ο ύπνος στην πολυθρόνα.
Θυμάμαι ότι σε ονειρεύτηκα, γριά με εκείνη την μωβ ρόμπα σου. Πηγαίναμε μαζί στο σπίτι σου και παρακολουθούσα λέει τον αγώνα σου να βρεις την ευτυχία με ολύμπια ηρεμία ...γιατί εγώ την είχα ήδη βρει και ήμουν σίγουρη γι' αυτό.
Άνοιξα τα μάτια μου γύρω στις 7 το πρωί. Καίγανε και η μύτη μου είχε μια σχετική υγρασία. Έκανα ένα κρύο μπάνιο. Αυτή η άνοιξη με έχει αρρωστήσει. Αναρωτιέμαι αν είναι αλλεργία ή μήπως είναι δροσιά. Λες να πέφτει δροσιά; Χώθηκα σχεδόν μουδιασμένη στο κρεβάτι μου ξανά. Στις οχτώ έβαλα στα μάτια μου ένα κατάπλασμα με κρύο νερό και στις οχτώμιση ήπια ένα φλιτζάνι μέντα. Άνοιξα το άλμπουμ με τις οικογενειακές φωτογραφίες.
Το μάτι μου έπεσε σε αυτή που είχες την γάτα στα γόνατα σου. Φαινόσουν νεότατη. Πίσω στην παλιά τρίχινη πολυθρόνα ήταν ριγμένη μια μαύρη κάπα με κουκούλα. Άρχισα να κλαίω. Σκέφτηκά πάλι το κορίτσι με την κάπα στο κάγκελο του μπαλκονιού. Τη νεότητα που ανέβλυζε από την κίνηση του σώματος. Τα μαλλιά, εκείνα τα μαλλιά που έμοιαζαν με σπάγκο λουλακί,σα να ήταν ζωγραφισμένα από τον πιο ταλαντούχο κομίστα
Σήκωσα τα μάτια μου και κοίταξα τον πρωινό ουρανό. Ένα σμήνος από χελιδόνια πέταξε. Μου έμοιασαν σαν ένα μικρό κοπάδι από χτεσινές μπαγιάτικες σκέψεις.
Είναι φορές γιαγιά που η μεγαλύτερη αγάπη που ένιωσες διαρκεί μόνο μισή ώρα.
Και είναι ικανή να σου αλλάξει όλο το θεώρημα της υπάρχουσας ζωής σου.
Αφιερωμένο στη Lupa
26 σχόλια:
χθές το βράδυ προσπαθούσα να κοιμηθώ μάταια..ένα αηδόνι τραγουδούσε την ιστορία του τόσο δυνατά που διαπερνούσε τα τζάμια..άνοιξα το παράθυρο να ακούσω..
μήπως ήταν η δική σου ιστορία ghost-blue..νυχτοπούλι μου;
μπορεί..εγώ την άκουσα και τη διάβασα..
:)
Ό,τι αγαπάς δεν σε στοιχειώνει.
Ό,τι αγαπάς σε προσέχει.
Καλημέρες καλή μου, πολύ όμορφο!
Kαλημέρα.
Και τα φαντάσματα του παρελθόντος και του μέλλοντος μας ευπρόσδεκτα είναι.
Χαλεπές οι μέρες χωρις την παρέα τους!
Τελικά το τσέκαρα παντού, σε ελληνικούς και ξένους καζαμίες και ονειροκρίτες : "η άσπρη γάτα σημαίνει ότι το πρόσωπο περνάει δύσκολες στιγμές, μπελάδες"
Εμένα όμως γιατί μου δημιουργεί τόση αίσθηση ηρεμίας αυτή η εικόνα;
Και το κορίτσι με τα μαλλιά που ανεμίζουν (λουλακί; ναι λουλακί) με κάνουν να αισθάνομαι απερίγραπτη ασφάλεια ακριβώς όπως αν ένας comic super hero είχε αναλάβει να προσέχει τη ζωή μου.
Εκείνη που βλέπεις ΕΣΥ στον ύπνο σου , με τα μεγάλα της μάτια, είμαι σίγουρη ότι προσέχει και θα προσέχει πάντα εσένα!
Σ'ευχαριστώ...
Ένα σμήνος από χελιδόνια πέταξε. Μου έμοιασαν σαν ένα μικρό κοπάδι από χτεσινές μπαγιάτικες σκέψεις...
...που πάνε κι έρχονται χαράζοντας τους σχηματισμούς τους στον ουρανό του μυαλού...
:)
Κι αυτό το λάγνο μυστικό, στα χέρια που κρατούσε,
όνειρο ήτανε κι αυτό, που πάντα την ξυπνούσε
μα κι αν τα μάτια ανοιχτά, η απέθαντη ψυχή του
ζωγράφιζε πριν την αυγή την σκοτεινή μορφή του...
Why is the ghost story of the world always mention about stair or cat? In Japan and Taiwan, the cat was deemed "Nine Lives", therefore, the legendary cats often become the main structure of ghost story .
Taiwanese prefer build their stair steps in odd number, perhaps ghost is not going to take this staircase? :))
"Είναι φορές γιαγιά που η μεγαλύτερη αγάπη που ένιωσες διαρκεί μόνο μισή ώρα."μεγάλη αλήθεια..
Ασε τα μακριά μαλλιά σου να ανεμίσουν ελεύθερα.
Σε δρόμους και όνειρα.
:*
εγω απλα συνειδητοποιησα οτι μου λειπει πολυ η γιαγια μου...νιωθω και μενα οτι με προστατευει το φαντασμα της...η αδιορατη παρουσια της διπλα μου..οτι αγαπησαμε πραγματικα το αγαπαμε παντα..μονο εκει το "πάντα" έχει αντικρυσμα..καλημερα, καλο μηνα =)
τι ελκυστικά που είναι τα φαντάσματα, αυτοί οι κάτοικοι των άλλων κόσμων αλλά και του δικού μας... το κείμενο σου είναι απίστευτα ζωντανό όπως και τα όνειρα σου
εγω αυτή την αγάπη την έχω μόνο ακουστά. εσύ τη γνώρισες;
Ε να ένα καλό μήνα πέρασα να πω κι αφήνω λουλούδια του Μαή στο βάζο..
:-)
Υπάρχει ένας κόσμος μεταξύ των δύο κόσμων, όπου κατοικούν οι άνθρωποι που μας εμπνέουν. Αγαπώ ιδιαίτερα αυτές τις -αλησμόνητες- παρουσίες.
@ Efi: Εσύ είσαι πολύ γλυκιά τελικά. Θα σου στέλνω και από ένα αηδόνι ιστορία κάθε βράδυ, για να ονειρεύεσαι όμορφα.
@ BeBe: δεν χάνεται η ενέργεια,η ψυχή σε κυκλώνει.
χάνεται η ενέργεια,
καλό μήνα...
@ Μαρω_Κ: Χαλεπές οι μέρες χωρίς αυτά πράγματι...χαλεπές και οι νύχτες όμως
@ Lupa: όλα ξεκίνησαν από το όνειρο που είδες...όλα αυτά που με γύρισαν εκεί,σε αυτά τα μάτια και σε εκείνη την φωνή είναι επειδή εσύ κοιμήθηκες και ονειρεύτηκες μετά. Σε ευχαριστώ που με ονειρεύτηκες...σε ευχαριστώ για την έμπνευση και για το ok
@ CrazyCow: Σαν την λευκή γραμμή που αφήνει το αεροπλάνο στην κοιλιά του ουρανού, καθώς απομακρύνεται
@ anthrakoryxos:Ναι αυτό ακριβώς πολύ, πολύ όμορφα γραμμένο
Καλώς ήρθες στα λημέρια μου...έχει διάφορα πετρώματα εδώ για σένα.
@ harlequinpan: Yesterday evening I fell asleep as usually in front of the television. Something from outside made me flown. I looked at the clock of the wall. It said 5 o’ clock in the morning. I came out of the window and smelled the dew of the night. So much quiet.
I raised my hands under the stars. I inhaled their sediment and I went down at the garden. I walked for ten minutes. When I came upstairs again
Suddenly the window opened and one enormous white cat entered in. The cat was exceptionally calm and I understood that she should was pregnant and she searched for food. She approached with slow and calm steps my summer blanket. It began to rub herself in my leg. She was cold as a piece of snow. Then I turned and I looked at the balcony and I saw above the balcony rail a girl standing with black long cape (little as comic super hero little as hero Gothic novellas’) that waved. The girl was my grandmother. And I knew that she was her. I remember that I thought her name climbed round her cape. She didn’t look at me but however I felt her look upon me. It was burning. The cat was hers. She had jumped from balcony to balcony up to my house and my grandmother had followed her .She was young in my dream. We were almost at the same age. And the cat looked a lot with that cat of the photograph that she had in her bedside table.
That was a dream I had about my grandmother.
You gave very nice information for one more time
@ cornflake girl: Και όταν το βιώσεις κι όλας δεν νομίζω να υπάρχει μεγαλύτερη
Υπάρχει λες? Μπορεί ο θάνατος...άλλη μεγάλη αλήθεια
@ r2d2therobot:
Φρεσκολουσμένα γεμάτα εποχές-μισεμούς-ανθούς ξεραμένους-πεταλίδες-λέξεις-χάδια. Γεμάτα απόκοσμα συναισθήματα αγάπης για αυτούς που μας μεγάλωσαν όμορφα και πολύ δικά τους
Για αυτούς που μας έκαναν αυτό που είμαστε. Eλεύθεροι!!!!!!!!!
@ bereniki: πολύ όμως...άλλα έτσι είναι αυτά όταν έρχονται.
@ nina: εμένα να δεις πόσο μου λειπει.
jellyannadarling.blogspot.com/2006/05/blog-post_25.html
jellyannadarling.blogspot.com/2006/06/1439.html
@ markos-the-gnostic: Το κείμενο μου είναι ένα κείμενο που πολύ αθ ήθελα να μου συμβεί κάποτε. Μπαγιατεύουν όλα αργά και σταθερά
Δεν έχω αποφασίσει ακόμα πως θέλω να την θυμάμαι.
Πιο νέα ίσως. Και σίγουρα πιο κοντά σε αυτό που γνώρισα, παρά σε αυτό που άφησα. Αυτό το κείμενο είναι μια απάντηση σε μιαν ερώτηση που κάνω πολύ συχνά στον εαυτό μου
«Γιαγιά,πότε θα σε ξαναδώ;»
@ diavolikon:Ναι την γνώρισα...και εύχομαι να την γνωρίσεις και συ
@ lo-li :Τα πήρα και τα έβαλα δίπλα στο κομοδίνο μου. Καθώς η μέρα σέρνεται προς την δύση τα χαζεύω που υγραίνουν τις ρίζες τους.
Ευχαριστώ θερμά.
@ 3 parties a day : Και γω τις αγαπώ και όταν καμιά φορά η υπενθυμίση βαράει για το πόσο πολύ μου έλειψαν, μου έρχεται να χαρακώσω το δέρμα μου να φύγει από εκεί όλος αυτός ο πόνος. Να ανακουφιστώ.
Μα αυτά που είναι περισσότερο απ' όλα κοντά μου, είναι κείνα που λείπουν.
Το διαπιστώνω συνεχώς, τ' ακούω να πάλλεται εντός μου σα μήνυμα ζωής.
Και ξωτικά κι αερικά και ξόρκια.
Και κόσμοι άλλοι.
Στον τωρινό.
Άρα, στον ανήξερο.
Μακάρι να μπορούσα να εκφράσω τόσο ποιητικά αυτό το συναίσθημα... υπέροχο το κείμενο σου!
@ Καπετάνισσα: Εμένα εκείνα που μου λείπουν δεν υπάρχουν πια.
Και τα κοντινά και τα μακρινά...δεν βαριέσαι όμως πάντα χαράζει στο βάθος...
Καλώς ήρθες σε πάτρια εδάφη, κουβανίτα καπετάνισσα
Μας έλειψες.
Πολύ, τελικά.
@ PeNNy LaNe:δεν ξέρω αν είναι έκφραση ή ξεπούλημα.
Δεν ξέρω αν είναι ποιητικό ή κακό κείμενο
Ξέρω πως όταν οι λέξεις φουσκώνουν την ψυχή μου και την σάρκα μου,αναγκάζομαι να τις γεννήσω σε ένα χαρτί,έστω και με αυτή την ψηφιακή μορφή
Σε ευχαριστώ που με ανακάλυψες
Δεν έχουν χρόνο οι αγάπες. Όπως και οι υπέροχες λέξεις...
εχει ενα αρωμα αποχαιρετισμου αυτο το ποστ
μια μυρωδια αυτου που φευγει
η παλι λαθος το καταλαβαινω?
πολλες φορες οταν κατι τελειωνει
δεν το πιανουμε αμεσως
αλλα
φαινεται στους ξενους
κι ενα ονειρο
ετσι
ειναι αρκετο
να μας αφυπνησει
η παλι λαθος ειναι κι αυτο?
κι αν τοσα λαθη
μπορουν να δημιουργησουν
τα σωστα συναισθήματα
τι πειραζει αλήθεια
η διαδικασια η η αφορμη?
το αποτελεσμα
ειναιπου μετραει τελικα
κι ειναι
η παρηγορια αυτης της Κριακης μου.
σ ευχαριστω γλυκο κοριτσι
σ ευχαριστω
οταν σημερα το πρωι
βγεις στο δρομο για τσιγαρα η εφημεριδες
παρατηρησε τους αντρες μπαμπαδες με τα καροτσακια και τα μωρα τους αγκαλια
και σκεψου
πως αυτο το ιστολογιο
ειναι το δικο σου παιδακι
κι οι βολτες που του κανεις
σ ολους εμας
ειναι που σε κανουν πιο περηφανη απο ποτε...
κι αν κι αυτο ειναι λαθος...
τοτε η λαθος αγαπη
ισως τελικα να ειναι η αναποφευκτη επιλογη...
dr.Uqbar:Δεν έχουν τίποτα η αγάπες,παρά μόνο εμάς. Χρόνο δεν έχει κανείς. Νομίζω ότι από ένα σημείο και μετά τον φτύνεις αντί να τον καταπίνεις.
Δεν έχουν χρόνο ούτε τα όμορφα παιδιά σαν και σένα, την Μαρία και το μικρό παιδί...μόνο αγάπη
Να σαι καλά γιατρέ για τα όμορφα λόγια σου.
@ etalon:Δεν κάνεις λάθος,πουθενά. Και όχι μόνο σε αυτό σου το σχόλιο. Σε όλα τα προηγούμενα. Ποτέ κανένα λάθος. Καταλαβαίνεις πολύ καλά τα όλα όσα συμβαίνουν πίσω από τις λέξεις μου.
Αυτό το ποστ έχει ένα άρωμα αποχαιρετισμού,οπωσδήποτε. Είναι βασισμένο σε ένα όνειρο που είδε η Lupa με μένα. Με ενέπνευσε τόσο που αποφάσισα να το κάνω ιστορία. Στο δρόμο μου βγήκε η γιαγιά....η αγαπημένη αυτή ύπαρξη. Την έχω χάσει από το 2003,αλλά μόνο από δω πάνω. Μέσα μου υπάρχει κανονικά και αναπτύσσεται
Μέσα από τέτοιες ιστορίες.
Θα το έχω στο νου μου αυτό που λες...και κάθε τόσο θα ρίχνω κλεφτές ματιές σαν παραγεμισμένα καροτσάκια και στα μπράτσα των αντρών που έγιναν πατεράδες και σηκώνουν την μικρή τους συνέχεια
Και θα συνεχίσω να σε έχω στο πλάι μου κι αν κι αυτό είναι λάθος...
τότε η λάθος αγάπη
ίσως τελικά να είναι η αναπόφευκτη επιλογή...
Don’t give the ghost up just clench your fist
You should have known by now you were on my list
Don’t give the ghost up just clench your fist
You should have known by now you were on my list
Don’t give the ghost up just clench your fist
You should have known by now you were on my list
When your heart is not able
And your prayers they’re not fables
Let me show you (let me show you)
Let me show you (let me show you)
Let me show you how much I care OH!
"MY LIST" BY THE KILLERS (FROM CD "SAM'S TOWN")
ΓΕΙΑ ΣΟΥ CANDYBLUE. ΕΠΕΙΔΗ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΜΗΝΑ ΑΚΟΥΩ ΑΥΤΟ ΤΟ CD ΜΟΥ ΗΡΘΕ ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ Ο ΣΥΝΕΙΡΜΟΣ. ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ?
ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΤΟΥΣ SMASHING PUMPKINS, TO KOMMATI "GLASS & THE GHOST CHILDREN":
http://www.last.fm/music/The+Smashing+Pumpkins/_/Glass+and+the+Ghost+Children
ΟΙ ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΜΗΝ ΕΚΦΡΑΣΩ. ΑΝ ΘΕΣ ΑΚΟΥΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ. ΕΙΔΙΚΑ ΤΩΝ PUMKPKINS. ΚΑΙ ΠΕΡΙΤΤΟ ΝΑ ΠΩ ΠΩΣ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΤΟ ΓΡΑΨΙΜΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΓΙ΄ΑΥΤΟ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΛΙΣΤΑ ΜΟΥ(ΤΗΝ ΚΑΛΗ, ΟΧΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗ, ΤΗΝ ΜΑΥΡΗ!) ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΑ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΑ ΞΕΧΩΡΙΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΨΕΥΤΙΚΑ. ΤΑ ΜΕΛΕ.
@ Karkabos: οι SMASHING PUMPKINS ήταν ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα τότε που ήμουν νέα,την δεκαετία του 90 δηλαδή.
Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και όπως λέει και ένας φίλος μου (σχετικά με τα φαντάσματα πάντα και τους νεκρούς), το χειρότερο είναι να σε θεωρούν όλοι οι άλλοι νεκρό, ενώ εσύ είσαι ζωντανός
Δημοσίευση σχολίου