SwImMiNg LeSsOnS

Σάββατο βράδυ.
Κάτι φίλοι παίζανε χτες στο Planet Music. Φίλοι σαν ρίζες μέσα μου, που είχα καιρό να ποτίσω. Τα κατάφερα και πήγα να τους δω. Αναδεύανε στιγμές παρελθόντος, υπεργαλαξιακά ενσταντανέ και ματιές που κάηκαν, όπως βγήκαν, στο γαλαξιακό μετατάρσιο. Το μπάσο τραντάζει τα σουτιέν των κοριτσιών. Η Τ. τραγουδάει και ανοίγει αγκύλες μέσα μου. Η φωνή της θα ήθελα να είναι η φωνή που θα είχα στο κομοδίνο μου, δίπλα στο ποτήρι με το νερό. Κοιτάω τον Α. όλη μου η ζωή χτυπιέται μελανή στις μπαγκέτες του. Η μουσική τους απόκτησε περισσότερα κεντίδια από τότε που την άφησα. Τραγουδάω δυνατά να φτάσω το δικό τους pic. Με μισόκλειστα μάτια αφήνω τις εικόνες να περάσουν. Ο κόσμος γύρω μου δεν σέρνεται πια. Η νύχτα δεν έχει ξαφνικά μόνο ένα χρώμα. Παρατηρώ με μανία το άγνωστο πλήθος. Αναπνέει συμπυκνωμένο από αγάπη και χρόνια. Σκέφτομαι τα άτομα που θα έπρεπε να είναι εδώ και δεν είναι. Πόσες στιγμές ζιπαρισμένες στον ήχο τους; Πόσα λικνίσματα νιότης, που χαμογελάει αυθάδικα αστράφτοντας μέσα στην ιδρωμένη νύχτα. Δίπλα στο παρελθόν κάθεται το τώρα. Το χαϊδεύω,ενώ θα ήθελα να το κατασπαράξω. Φοράει ένα μαύρο αμάνικο μπλουζάκι και σκέφτεται πως να φύγει από μένα. Η μουσική είναι μια λύση.
Σου έχω πει να μην πλησιάζεις σε απόσταση αναπνοής. Θα σε κάψω.

Κι υστέρα πιάνω κουβέντα με την Άνοιξη. Κρυφοκοιτάω τις λευκές της γάμπες και σκουριάζει η πόρπη της μυστικής εισόδου μου. «Κουράστηκα να μου μιλάς για τα ποιήματα και τους ποιητές», μου λέει. «Πάμε να μεθύσουμε. Τα καλύτερα ποιήματα γράφονται μέσα μας όταν είμαστε μεθυσμένοι. Μεθυσμένοι από τα πάντα. Και πεινασμένοι. Όταν πεινάει το μυαλό και το σώμα. Ηθελημένη στέρηση».
Θυμήθηκα τον Νιζίνσκι που τρελάθηκε βλέποντας την δυστυχία του κόσμου. Θυμήθηκα ξανά την πορφύρα των μαλλιών της άνοιξης και σένα που χωρίς να μιλάς ράβεις την ποίηση στη φόδρα της νύχτας. Εμένα αυτό είναι που με τρελαίνει. Η ποίηση που βγάζεις σαν αέναο άρωμα. Μην πλησιάζεις άλλο. Θα σε καρφώσω με τις λόγχες των ματιών μου. Καίνε περισσότερο και από κάρβουνο αναμμένο. Η νύχτα με ένα τσιγάρο στο στόμα,σβήνει βαριεστημένα τα φώτα του δρόμου. Αποκαΐδια παντού. Εδώ και κει. Στα συρτάρια και στην τσάντα μου. Στις τσέπες και στα υγρά χαρτομάντιλα μου. Αποκαΐδια στα ψωραλέα δέρματα μας και στα κατάμαυρα βουνά μέσα μας. Μια μισότρελη καληνύχτα τρακάρει έξω από την πόρτα της εισόδου σου. Αφιερωμένη.

Κυριακή πρωί.
Η μέρα σήμερα μυρίζει μουδιασμένο καλοκαίρι και ελληνικό καφέ. Η βεράντα πρασινίζει συνεχώς και οι μέλισσες πουλάνε το σώμα τους στην πιάτσα. Πίνω δύο τζούρες καφέ. Καίει. Πάντα καίει η πρώτη γουλιά. Ποτίζω με το μπρίκι τα μικρά γλαστράκια και ονειρεύομαι πως δεν χρειάζεται να ονειρεύομαι, γιατί απλά τα όνειρα θα βγουν αληθινά όπου να ναι. Μέχρι να ξεχειλίσει το νερό από τις γλάστρες. Μέχρι να πάω μέσα, πριν χτυπήσει το τηλέφωνο. Μέχρι να αναπνεύσω τώρα, πριν το σκυλί απέναντι ξαναγαβγίσει. Μέχρι να έρθει η επόμενη μέλισσα και να ’χω πιει άλλη μια τζούρα καφέ. Μέχρι να παραδεχτείς ότι με θες και συ πριν σου γυρίσω την πλάτη.
Κυριακή με άρωμα στάχτης. Τα φαινόμενα Σαχάρας ταξιδεύουν μαζί με τα σύννεφα. Η Άνοιξη γέμισε με ανθούς τα πρεβάζια και τα φυτά στις ζαρντινιέρες. Ότι θα απομείνει στις αναμνήσεις μου θα είναι δυο-τρεις κουβέντες που κάναμε αργά το βράδυ για τα σπασμένα πλευρά της αγάπης και για τον περασμένο αιώνα.