cLoUd NuMbEr 9

-Τι μέρα είναι;
-Δευτέρα.
-Που το ξέρεις;
-Έτσι λέει το ημερολόγιο τοίχου.
-Τι ώρα είναι?
-10
-Που το ξέρεις;
-Έτσι λέει το ρολόι του κομοδίνου.
-Ποιος είσαι;
-Είμαι εσύ.
-Ποια είμαι γω;
-Δεν ξέρω, η ταυτότητα σου χάθηκε όταν αποφάσισες να την πας πίσω στο αστυνομικό τμήμα.
-Πίσω;
-Ναι, δεν ήθελες να έχεις άλλο ταυτότητα.
-Τι περίεργη σκέψη.Σε ποια χώρα είμαι;
-Στην αγκαλιά ενός ανθρώπου θαρρώ, που σου παρέχει τα πάντα.
-Που το ξέρεις;
-Τον βλέπω πως σε κοιτάει και τι κάνει για σένα.
-Για μένα;Ποια είμαι γω;
-Δεν ξέρω. Σου είπα, δεν έχεις ταυτότητα πια. Είναι όμως καιρός να σηκωθείς.
-Τέλεψε και το όνειρο που έβλεπα.
-Το ίδιο εκείνο όνειρο;
-Ναι. Ονειρεύτηκα πάλι εκείνη την κοπέλα. Πάνε χρόνια που έχω να την δω. Ήταν φίλη μου αλλά και δεν ήταν. Ήταν μαζί μου χρόνια, αλλά και δεν ήταν. Την ονειρεύτηκα να στριμώχνεται μέσα στο λεωφορείο,την ονειρεύτηκα να περπατά σε κεντρικούς δρόμους,την ονειρεύτηκα να σηκώνει το χέρι για να σταματήσει ταξί. Την ονειρεύτηκα χωρίς ήχο, σα να ήταν βυθισμένη στην κοιλιά της μάνας της.Ονειρεύτηκα το σχήμα που είχαν τότε τα μαλλιά της,και την γύμνια της.Πάντα κρύωνε, τόσο ψιλά που ήτανε ντυμένη. Ονειρεύτηκα πως είναι να φτάνει σπίτι της μετά από τόσες ώρες ή χρόνια. Το θόρυβο που έκαναν τα κλειδιά της στην πόρτα ή όταν τα έβγαζε από την τσάντα της. Ονειρεύτηκα ξανά το σβέρκο της την ώρα που πίνει νερό και αυτό διπλώνεται. Τα μελαχρινά της μαλλιά, όπως ήταν τότε πλεγμένα εκεί πίσω. Σε εκείνη εκεί την παιδική ταπετσαρία που είχε στο δωμάτιο της.
Και μετά ονειρεύτηκα και εκείνο το αγόρι. Εκείνο το τρελό αγόρι με τα σημάδια στους καρπούς και τα γόνατα. Ονειρεύτηκα ξανά το ποδήλατο του και την θάλασσα δίπλα σε εκείνο εκεί το ποδήλατο, που ανέβαινε πάνω του το αγόρι. Και έπειτα, ονειρεύτηκα πάλι το πρώτο μας φιλί και το πρώτο ουρλιαχτό απόγνωσης την ώρα που έχανε αυτά τα λίγα που είχε αποθηκεύσει στο μυαλό του. Ονειρεύτηκα τα χαλασμένα καρφάκια που είχε στον τοίχο και κρέμαγε το παλτό του και την πλατεία όπου άναβε φωτιές και έκαιγε τα μπαγιάτικα όνειρα που αγόραζε μισοτιμής. Και έγινε εφιάλτης το όνειρο και ξύπνησα ιδρωμένη, χαμένη εκεί που πάντα είμαι χαμένη και μόνο η αγάπη σου όταν μου φωνάζει να γυρίσω με φέρνει εδώ....Μ’αγαπάς;
-Ναι, μια χαρά
-Τι απάντηση είναι αυτή;
-Μια χαρά απάντηση. Ταιριάζει και με τον καιρό έξω.
-Τι καιρό έχουμε;
-Άνοιξη νομίζω αν και ο ήλιος μου έχει κάνει τρύπες στα ρούχα. Ίσως να έχουμε και καλοκαίρι. Ανοίγω λίγο το παράθυρο να δεις.
-Όταν δεις το σύννεφο νούμερο 9 να φτάνει...ξύπνα με. Έχω ξεχάσει το βλέμμα μου και την αφή μου χτες που σκάλιζα κάτι πάνω του.Τα εχω ξεχάσει εκεί πάνω και δεν μπορώ να ενταχθώ εδώ.
-Κοιμήσου τότε λίγο ακόμα. Έχουμε καιρό μέχρι να φανεί. Κοιμήσου και πήγαινε στο σπίτι με τα καρφάκια. Νομίζω ότι και εκεί ξέχασες κάτι μεγάλο,ψυχή ολόκληρη. Φέρτην και θα σε ανεβάσω τότε στο σύννεφο 9.
-Ξύπνα με όταν θα έρθει. Θέλω να είμαι εκεί. Ίσως όχι μόνη. Μπορεί να φέρω πίσω την κοπέλα και το αγόρι. Ξύπνα με όταν φανεί.