Ο Πυγμαλίων, στην Μυθολογία, ήταν ένας εξαίρετος γλύπτης. Αν και ήταν μισογύνης, έφτιαξε ένα γυναικείο άγαλμα, το οποίο ήταν εξαιρετικά όμορφο. Το κοίταζε συνεχώς. Του άρεσε πολύ. Στο τέλος ερωτεύτηκε το άγαλμα και το ονόμασε Γαλάτεια. Ήθελε το άγαλμα να έχει ζωή. Αλλά φυσικά το άγαλμα δεν ανταπέδιδε τον έρωτά του. Τότε ο Πυγμαλίων προσευχήθηκε στην Θεά Αφροδίτη να ζωντανέψει το άγαλμα. Η Θεά τον λυπήθηκε και ζωντάνεψε την γυναίκα των ονείρων του.
Έβαλα προχτές μια αγγελία. Αναζητώ μια μούσα που θα μπορεί να με κάνει να δουλέψω ξανά. Να αποκτήσω την αυθόρμητη και ξαφνική σύλληψη μίας ιδέας,χωρίς την παρεμβολή της βούλησης. Να εμπνευστώ κοινώς από αυτή την ίδια και να γεννήσω τέχνη. Αναζητώ μια πρωταγωνίστρια για τη νέα μου ταινία. Μια πρωταγωνίστρια για το νέο μου μυθιστόρημα,μια πρωταγωνίστρια για τη νέα μου ζωή. Μια Γαλάτεια που να μπορώ να της μιλάω σαν να έχω μαζί της χιλιάδες αναμνήσεις. Να μπορώ να είμαι απόλυτα εγώ, χωρίς να φοβάμαι ή να ντρέπομαι. Μου οφείλεις την ζωή σου Γαλάτεια. Ήσουνα ένα άψυχο πράγμα και γω κατάφερα να εμφυσήσω μέσα σου ζωή. Σου οφείλω τα έργα μου. Είμαστε πάτσι. Ξεκουμπίσου τώρα.
Κανένας άτυχος εραστής ζωντανής κόρης δεν ήταν τόσο απελπισμένος και δυστυχισμένος όσο ο Πυγμαλίων. Φιλούσε εκείνα τα προκλητικά χείλη, μα δεν του ανταπέδιδαν το φιλί. Χάιδευε τα χέρια και το πρόσωπό της, χωρίς καμιά ανταπόκριση. Την έπαιρνα στα χέρια του- μα εκείνη έμενε παθητική και κρύα. Την έντυνε με ακριβά ρούχα, της έκανε δώρα, της έστρωνε το κρεβάτι και τη σκέπαζε ζεστά. Δεν μπορούσε όμως να συνεχίσει άλλο το παιχνίδι. Στο τέλος το εγκατέλειψε.
Ποτέ δεν με ενδιέφερε κάτι παραπάνω παρά μόνο η τέχνη και η ίδια η τέχνη μέσα στη ζωή. Ποτέ δεν ήμουνα ευτυχισμένη παρά μόνο όταν το έργο ήταν έτοιμο και η μούσα ανέγγιχτη και ίσως και αφανέρωτη. Και τώρα ξαφνικά δεν έχω έμπνευση καμία. Δεν έχω κανέναν να εν+ πνεύσω,να φουσκώσω φυσώντας μέσα του. Άδειασαν τα σακιά των ονείρων μου. Δεν έχω πια τίποτα να φυσήξω. Ακόμα και αυτές οι όμορφες λέξεις ,οι λέξεις μου, βγαίνουν από την κατάψυξη και αναθερμαίνονται στον φούρνο των μικροκυμάτων. Θεοπνευστία...η έμπνευση που γεννάται από την πνοή του θεού. Ακούς Γαλάτεια;Ήσουνα δικό μου δημιούργημα. Με πρόδωσες Γαλάτεια. Για αυτό και τιμωρώ τον εαυτό μου με αχρηστία. Θα σε αντικαταστήσω Γαλάτεια όμως. Ήδη η αγγελία μου τρέχει. Ήδη η ζωή μου ψάχνει άλλο να βρει. Ήδη έχω σβήσει εκείνη την περίφημη φράση που μου έγραψες στο ξύλινο μου πάτωμα,μου το κατέστρεψες και αυτό,Γαλάτεια. «Είμαι ένας ξένος άνθρωπος για σένα, έχεις κάθε λόγο να μη με πιστεύεις, να μη με καταλαβαίνεις, να απορείς, να αναρωτιέσαι. Θέλω να πάψω να είμαι .Γίνεται;» Όλα γίνονται για το όνομα της τέχνης. Μάθε το αυτό πια. Καλά.
Αυτό το παράξενο πάθος δεν έμεινε πολύ καιρό κρυφό από τη θεά του έρωτα, την Αφροδίτη. Ενδιαφέρθηκε για αυτόν τον πρωτότυπο εραστή και αποφάσισε να βοηθήσει το νεαρό. Γεμάτος ελπίδα, ο Πυγμαλίων έτρεξε στο σπίτι και στην αγαπημένη του. Ήταν εκεί πάνω στο βάθρο της, μαγευτικά όμορφη. Τη χάιδεψε μια-δυο φορές. Ήταν αυταπάτη ή μήπως ήταν ζεστή στο άγγιγμά του; Φίλησε τα χείλη της και τα ένιωσε να γίνονται απαλά κάτω από τα δικά του χείλη. Άγγιξε τα μπράτσα της, τους ώμους της, και η σκληράδα τους έφυγε. Ήταν σαν να έβλεπε κερί να λιώνει στον ήλιο. Έπιασε τον καρπό της: αίμα χτυπούσε στη φλέβα της. Με ανείπωτη ευγνωμοσύνη και χαρά αγκάλιασε την αγαπημένη του και την είδε να του χαμογελά κοιτάζοντάς τον στα μάτια και να κοκκινίζει.
Χτες λοιπόν έβαλα αγγελία. Ψάχνω την μούσα μου. Την θέλω με βλέμμα αβλέφαρο σαν και αυτό των αγαλμάτων. Με άγραφα φύλλα, χωρίς αναμνήσεις. Ας έχει χέρια έτοιμα και πόδια ψηλά,δεν με πειράζει,ακόμα και ήχους ευχαρίστησης .Ας έχει ότι έχω και γω. Θα κοιτάξω να το βάλω στην τέχνη μου,θα το εξισορροπήσω. Ξέρω ότι η μούσα μου δεν θα βρεθεί με τέτοιο τρόπο. Ξέρω ότι η θεά Αφροδίτη κατοικοεδρεύει μόνο στην ελληνική μυθολογία και δεν ακούει ούτε ένα δικό μου φωνήεν. Ξέρω ότι ίσως δεν θα έρθει να με βρει ποτέ. Την ψάχνω όμως κι ας ξέρω ότι ίσως με κάψει. Σαν τα όνειρα, στο τέλος όλα καίγονται, άσχετα από το αν πραγματοποιηθούν ή όχι.
47 σχόλια:
Η οντισιόν πότε είναι;
Έχω έτοιμα χέρια, πόδια ψηλά και βγάζω και ήχους ευχαρίστησης.
Δέχομαι όμως να βάλεις την τέχνη σου.
Όλα στο όνομά της δεν γίνονται;
:-)
ξέρεις κάτι? το ακούω σαν μυστικό που μου ψυθιρίζει στ' αυτιά ο άνεμος...η μούσα σου είναι κάπου εκεί έξω και περιμένει/παγωμένη, αλλά έτοιμη/ν' ακούσει το κάλεσμά σου, να καεί, να λιώσει/να πα΄ρει μορφή, να γίνει δέρμα από λευκό μάρμαρο/ η ΔΙΚΙΑ σου Γαλάτεια...να κούσει το φιλί σου άστην κι αυτή θα σου υποσχεθεί το σύμπαν
να μην ξεχάσω...υπάρχουν πολλές υποψήφιες,ε? μην ξεχνιόμαστε! :-P
πολυ σωστό αυτό το συμπέρασμα... άρα μιας και είναι η φύση μας να καούμε, ας καούμε κατόπιν εκπλήρωσης (αν αυμφωνεί και η μοίρα βέβαια)
Μούσα;
Γυνή;
Ξέχασα...οι άγγελοι είναι ερμαφρόδιτοι.
H έμπνευση, η μούσα και η τέχνη όλα γένους θηλυκού...δεν κολλάει τίποτε άλλο.
όμορφα είστε εδώ.
είναι αλήθειαμεγάλη. ο καλλιτέχνης θέλει πάντα 'μούσα', για να μεγαλουργήσει. όσα γίνονται ενδίαμεσα μπορεί να έχουν'σχήμα' και αισθητική, αλλά τους λείπει η πνοή.
Καλώς σας βρήκα.
Αγκαλιά τόση που να πλέει μέσα ο Ατλαντικός θα σου στείλω -και να περισσεύουνε και βράχια, με πελαγίσιες νύμφες-μούσες πάνω τους-, για να με καλωσορίσεις.
Πρώτα.
Κι έπειτα θα σου τραβήξω μ' αγάπη τ' αυτί, θυμίζοντάς σου πως η έμπνευση είναι αυτόφωτη.
Λέμε τώρα, να παρηγορούμε κείνα που χάσκουνε.
Παρακάτω.
Είχα έναν Αμερικάνο δίπλα μου στην πτήση της επιστροφής, ερχόταν πρώτη φορά στην Ελλάδα λέει, για να προσφέρει στην Αφροδίτη θυσία. Σλίπερς κρατούσε ο δόλιος, να της χαρίσει για να πατά στα μαλακά.
Σπονδή δίχως σπουδή.
Άσχετο(ς).
Χέρια απλωμένα στο βωμό σου.
Να πάλλονται καρδιές.
[Μπάι δε γουαίη, παίζω θέατρο αν θυμάσαι... :) ]
Εγώ την βρήκα τημ μούσα μου, για σήμερα, δυστυχώς πρέπει να ψάχνω κάθε μέρα για άλλη...Όχι ότι της αφήνω να φύγουν, απλά με εγκαταλείπουν (έτσι λέω, αυτές λένε άλλα)
ξες..τα κολαζ σου ειναι φανταστικα..πανεμορφα..ηθελα μερες να στο πω..
Τόσο διαφορετική η γραφή σας σε σχέση με προηγούμενα κείμενα…
ΥΓ. «Θεόπνευστος-η-ο»: τη γνωρίζω αυτή τη λέξη, αλλά για την όχι σε συχνή χρήση «θεοπνευστία» αναγκάστηκα να προστρέξω σε λεξικά. Ενδιαφέρον το αποτέλεσμα. «Θεοπνευστία»: α) η θεία έμπνευσις, λεξικόν Δημητράκου, εκδ Γιοβάνης 1969 και β) candyblue, λεξικό Κώστα, υπό έκδοση
"Σαν τα όνειρα, στο τέλος όλα καίγονται, άσχετα από το αν πραγματοποιηθούν ή όχι."
Ζήλεψα.
Καλή σου μέρα.
@ υποψήφια Γαλάτεια :Στο γνωστό μέρος, την γνωστή ώρα.
Να έρθεις μόνο με την ύπαρξη σου. Αν ήδη έχεις κάποια όνειρα Φέρτα μαζί με τις νεφέλες τους. Θα τα ξετυλίξω αργότερα.
@ koolkiller-ess :
«άστην κι αυτή θα σου υποσχεθεί το σύμπαν.»
Αυτό είναι που φοβάμαι. Ξέρεις τι παθαίνεις όταν κάποιος σου υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια?
@ markos-the-gnostic :
ας καούμε κατόπιν εκπλήρωσης (αν συμφωνεί και η μοίρα βέβαια)
Η μοίρα συμφωνεί δεύτερη στις μεγάλες πυρκαγιές μας. Πρώτα ονειρευόμαστε έπειτα καιγόμαστε και τελευταία η μοίρα κουνά το κεφάλι.
Στις μεγάλες πυρκαγιές αυτά....
@ There is a bomb inside my head: Μιλάω για την τέχνη μου. Οπότε δικαιολογούμαι. Το κεφάλαιο της ζωής μου είναι άλλο.(Καθ’όλα ερμαφρόδιτο)
@ Dawkinson : Το δυστύχημα είναι να μην έχεις πνοή να εν πνεύσεις Τώρα που σας ξανακοιτάω και βλέπω μόνο τ ρούχα σας να κρέμονται σκέφτομαι μήπως σας προτιμήσω.
Κάλως ορίσατε
@ Καπετάνισσα :ΜΠΑ......Γυρίσαμε, γυρίσαμε και πιάσαμε το τιμόνι;
Γιατί μου έκανες αυτόφωτη την έμπνευση; Αφού δεν είναι έτσι. Θέλει τροφή ο νους και η ψυχή για να ριχτεί στην τέχνη .Θέλει τροφή ενίοτε και το μάτι για να ερεθιστεί.
Αν παίζεις θέατρο έλα να σε δοκιμάσω...και πες στον Αμερικάνο να δώσει πουθενά αλλού τις ηλίθιες προσφορές του. Άντε γιατί αν ξεκουνηθεί η Αφροδίτη τον έξαψε.
@ Queerdom: Κοίτα η αλήθεια είναι ότι οι περισσότερες από τις μούσες είναι εταίρες. Πιο εύκολα τα βρίσκουν με την τέχνη πάρα με το δημιουργό.
@ φεγγαροαγκαλιασμενη: Χαίρομαι που σου αρέσουν. Ακόμα πειραματίζομαι μαζί τους. Ξέρεις πως είναι μια δουλειά όταν είναι handmade.
@ Κώστας: Καλημέρα αγαπητέ...πειραματίζομαι και με την γραφή μου
Μια μάτια σε προηγούμενα ποστ θα σας το αποδείξει.
Αποτελώ την αναφορά της θεοπνευστίας; Μήπως το λεξικό σας καταγράφει όλες τις υπερβολές;
Μήπως λέω
Πότε θα το εκδώσετε;
@ alzap: Εσύ να μην ζηλεύεις γιατί η ζωή σου είναι γεμισμένη από τέτοια.
Άσχετα αν δεν το θυμάσαι πια. Σε τυφλώσαν οι μεγάλες πυρκαγιές σου και σένα.
Επιτέλους και μια φωτογραφία που φαίνεσαι καθαρά.
...τι ωραια να ψαχνεις
τι ασχημα να στερεύεις
ομως και τα δυο ειναι ζωη
κι εσυ αποδεδειγμενα αξια τεχνητρα
των κατασκευων, μη σταματας
συνεχισε
συνεχισε
συνεχισε
συνεχισε...
...να ξερεις σ ακολουθω σα πιστο σκυλι. ( με την ουρα στα σκελια)
ζητειται ελπις για καψιμο.
Καταπληκτική η ομοιότης του Πυγμαλίωνα με τον Κυανοπώγωνα...
Το είπες και το έκανες κάποτε
Το ξαναλές και θα το ξανακάνεις;
κοιτα καπου που μεχρι τωρα δεν εχεις κοιταξει.δε μπορει καποια γωνια θα σου εχει ξεφυγει, καποιο βλεμμα, καποια εκφραση..ενα "κατι" οπως κι αν ειναι.
θα το βρεις!
φιλια!
Δεν ξερω αν θα παψω ποτε να σε ακουω..Σε χαιρομαι και σε σκεφτομαι.Ποσα ακομα εχεις να δωσεις?Νομιζω πολλα..Σαν εμενα..Το νου σου μικρη μου!
Σ΄ευχαριστω..
ΚΑΛΗΜΕΡΑΑΑΑΑ
Eίχα καιρό να μπω στο blogoσπιτο σου και χάρηκα σήμερα που ξύπνησα διαβάζοντας ποστ σου.. Αφήνω εδώ δεξιά τη φωτογραφία μου που γέλάει για θετική ενέργεια και όλα θα πάνε τέλεια:-)
YΓ:Κι αν δε βρεις άκρη έχω κάτι σενάρια που περιμένουν κάποιον να τα ζωντανέψει..
@ etalon: Δεν σταματάω. Δεν γίνεται να σταματήσω. Απλά καμιά φορά την ώρα που η Άνοιξη φτιάχνει την φούστα της,βλέπω πως τίποτα δεν είναι αρκετό,χωρίς μια Άνοιξη δίπλα σου.
Είναι από αυτές τις στιγμές που σκέφτεσαι με το κεφάλι στραμμένο στη γη. Είναι από αυτές τις στιγμές που μοιάζουν με την παχύρρευστη σιωπή όπως όταν κάνεις ένα μακροβούτι και το μονό που ακούς είναι την υποβρύχια γλώσσα σου να θέλει κάτι να σου πει.
Ακολούθα με. Ξέρω που πάω και ποιον θα πάρω μαζί μου. Απλά είναι από εκείνες τις στιγμές που ψάχνεις να βρεις την ομορφιά στα πιο απίθανα μέρη.
@ fuzzy burlesque: Ακόμα και για προσάνεμα ζητείται
@ 3 parties a day :Κοίτα, ο ένας έχει ερωτευτεί μια γυναίκα η οποία δεν είναι άλλη από το ίδιο του το δημιούργημα,ο άλλος έχει πολλές και προσπαθεί να επιβληθεί πάνω τους.
Και στους δύο η ουτοπία του έρωτα προκαλεί την καταστροφή. Με την διαφορά ότι στον μύθο του κυανοπώγωνα η παρακμή γι' αυτόν είναι αποπλανητική.
Και για όσους μας διαβάζουν και δεν γνωρίζουν τι λέμε ας κοιτάξουν αυτό.
"Ο «Κυανοπώγων» είναι θρύλος τον οποίο πολλές παραδόσεις διεκδικούν. Προφανέστερα, συνιστά τον ήρωα λαϊκού παραμυθιού του Περρώ (1697), που ανήκει στα «Contes des F es» του. Άνθρωπος εύπορος, γενειάδας κυανής, χηρεύει έξι φορές και, νυμφευόμενος την έβδομη, δίνει στη νέα σύζυγο κλειδί (γνώσεως;) μυστικού δωματίου στο οποίο της απαγορεύει την είσοδο. Εκείνη όμως, φλεγόμενη από περιέργεια, παρακούει την εντολή, οπότε βρίσκεται προ έξι πτωμάτων των προηγούμενων συζύγων του Κυανοπώγωνος. Έντρομη αφήνει κατά λάθος να της πέσει το κλειδί από τα χέρια. Το κλειδί βάφεται με αίμα, ο Κυανοπώγων το ανακαλύπτει, και ενώ ετοιμάζεται να στραγγαλίσει την έβδομη γυναίκα του, καταφθάνουν οι αδελφοί της, τη σώζουν και τον σκοτώνουν".
kathimerini.gr
Πολύ καλό το σχόλιο σου πάντως.
@ Lolipop: piece of cake dear
@ alicia: Ναι στα ραφάκια του μπάνιου και μέσα στις ταμπλέτες του πλυντηρίου. Δεν έχω κοιτάξει και εκείνο το γράμμα...το έχω λάβει τόσο καιρό τώρα και ακόμα δεν βρήκα το θάρρος να το ανοίξω
Μπορεί να βρίσκεται μέσα εκεί αυτό που ψάχνω.
Να είδες, στο μαρτύρησα.
@ ΚΑΤ : Να μην πάψεις ποτέ. Υποσχέσου το.
Το νου μου τον έχω καταψύξει. Βρίσκεται καλά φυλαγμένος και αλώβητος πίσω από το τρενάκι του φόβου σε εκείνο το παρακμιακό Λούνα παρκ,των παιδικών μου χρόνων.
@ lo-li :Είπα και γω, που χάθηκε αυτό το τρελό, μικρό κορίτσι, με το γλειφιτζουρένιο όνομα.
Κράτα τα σενάρια από στιγμή σε στιγμή μπορούν να μου χρειαστούν.
Και η αλήθεια είναι ότι αυτή η φωτογραφία μου φτιάχνει όντως το κέφι.
“Τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δεν μπορούν να λυθούν αν μείνουμε στο ίδιο επίπεδο σκέψης που είχαμε όταν τα δημιουργήσαμε…”
Άλμπερτ Αΐνστάιν
λέμε τώρα σε περίπτωση που το θέτεις σαν πρόβλημα στον εαυτό σου...
Ξέρω ένα χωριό που το λένε Γαλάτεια.
Αν σου κάνει...
Καταπληκτικο ποστ.
ζερο.
Blepo oti eftasa arga....megalo to diadiktio..eutuxos ego brika tin Galatia mou..
Kali sunexeia kai kalo psaksimo,
axizei,pistepse me
Viz
@ κοινωφελής κώνωψ : έτσι,έτσι
Είχε πολλά δίκαια αυτός τελικά.
Σε όλα του θα έλεγα.
Αλλά ευτυχώς έχω να σου ανακοινώσω ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Λογοτεχνίζομαι, δεν παραπαίω.
Οι μούσες είναι σαν τις πεταλούδες της νύχτας. Πολύ εύκολα μαζεύονται, μιλιούνια και καίνε τα φτερά τους στο δυνατό φως
(Ναι για τον μεγάλο εκείνο φακό που έχω μιλάω. Όχι δεν εκπέμπω ακόμα φως.)
@ bidibis (aka g.a.n.g) :
Λες εσύ τώρα....
Γιατί όχι...όλο και κάποια μούσα θα βρω εκεί.
:-)
@ zero :Σε ευχαριστώ θερμά.
Πιο θερμά δεν γίνεται
@ As vossas vizinhas : (Your neighbours)
Πορτογαλίδα είσαστε ή μήπως όχι;
Ξέρετε τον κ. David Santos?
Αστειεύομαι
Δεν φτάσατε καθόλου αργά
Τα αναγνώσματα μου αναμένουν πάντα χλωρά,πέφτει καλό πότισμα ,για τον ξένο που θα θελήσει να τους ρίξει μια ματιά. Πάντα έτοιμα για εξερεύνηση
Θα παραμείνω πιστή σαν Γαλάτεια.
Λες και υπάρχει σύλλογος μουσών, και ψάχνουνε νυχθημερόν τις αγγελίες.
Δεν αδειάζουν με μιας οι ασκοί των ονείρων και οι μούσες θα κυκλοφορούν ανάμεσα μας πάντα.
Οι Πυγμαλίωνες όμως όχι. Τους πήρε και τους σήκωσε μια θύελλα κάπου στο 12 μΧ.
Σε βλέπει όμως. Και περιμένει.
Στέλνει μονάχα σαν απελπιστείς. Αρκεί να του αφιερώσεις μια Γαλάτεια!
Οι δικές μου από τη Γαλάτεια, χωριό που ανήκει στο νεοεπανιδρυθέν κράτος-έθνος μου, φημίζονται για στητά και ντούρα στήθια τους!
Είναι γαλλλικής (sic) καταγωγής, if you know what i mean ;-)
Πολλοι την ψαχνουμε τωρα τελευταια.
Και της δινουμε διαφορα αλλα ονοματα.
Καλη τυχη
Γιατί δε γίνεσαι εσύ η μούσα σου;Δε θα σου φύγεις ποτέ.
@ dr.Uqbar:Είσαι να φτιάξουμε εμείς ένα σύλλογο μουσών. Να δεις κόσμο που θα έχουμε κάθε τρις και λίγο
Ο καλλιτέχνης στερείται μούσας σε αυτή την εποχή.
Αλήθεια κοινέ τέτοιες αγγελίες κάποιοι;; Τότε δεν πήγε χαμένη η δικιά μου γιατρέ.
Προχτές ,είχα πάει μια βόλτα στο κέντρο και νομίζω ότι την βρήκα. Ήταν αργά μεσάνυχτα,ξέρεις τις ώρες που γυρνάω,και αυτή χτένιζε τα μαλλιά της,ανεβασμένη σε ένα καπό αυτοκίνητου...Του δικού μου!
@ bidibis (aka g.a.n.g) :Συγγνώμη για γκομενάκια μιλάμε η για μούσες?
Γιατί εγώ μεταφορικά και λογοτεχνικά μιλάω για καλλιτέχνη χωρίς έμπνευση...όχι για προαγωγό που δείχνει την πραμάτεια του.
Και γενικά ναι,ξέρω πολύ καλά τι εννοείς
;)
@ Under Control:Νομίζω ότι μου ήρθε...Καθαρίζει τις πένες μου στο σαλόνι και γεμίζει και πάλι με μελάνι –σαν σκούρο αίμα-τα αδειανά δοχεία μου.
@ aniaris: Μπαααα...το έχω προσπαθήσει. Είμαι χαμένο κορμί εγώ και όλο αλητεύω.
Δεν με βοηθάω ποτέ.
Δεν ανησυχώ πια μιας και ξέρω καλά, πως για κάθε προϊόν υπάρχει και ο καταναλωτής του
Ήρθε νομίζω.
Αμάν εσείς οι γυναίκες με αυτό το αίσθημα ιδιοκτησίας!!
Έλεος!
@ Στέφανε: Δεν ξέρω για ποιο πράγμα μιλάς
Δεν το είχα ποτέ,αν και γυναίκα.
Και αυτό μπορείς να το καρατσεκάρεις βεβαίως βεβαίως.
Έτσι λοιπόν δεν μπορώ να συμμεριστώ το έλεος σου.
Αλλά κάτι θα ξέρεις για να το λες
Θα ‘χεις και συ τα δίκια σου με όλα όσα έχεις τραβήξει...ΑΛΛΑ..ΑΛΛΑ λέω,
το θέμα του ποστ μιλάει πάντως για τον δημιουργό που παρακαλάει να βρει την Μούσα του.
:)
For sculptor' carved works,it always have a longing embrace, as if at any time (she) will like a live model,come to his front.
My dear friend this post is built on a Greek myth that haw to do with a paradox love Pygmalion and his muse Galatia
Pygmalion is a sculptor who falls in love with a statue he has made.
The name of the statue was galatia
Pygmalion was a Cypriot sculptor who carved a woman out of ivory. According to Ovid, after seeing the Propoetides prostituting themselves, he is 'not interested in women', but his statue is so realistic that he falls in love with it. He offers the statue presents and eventually prays to Venus. She takes pity on him and brings the statue to life. They marry and have a son, Paphos.
That's the theme of my kolaz too.
bcΓια αυτό το 'μου' λέω
και μη μου πεις ότι την Μούσα τη θες δανική ή part time για τι δε θα σε πιστέψω.
Δικιά σου τη θες
Αποκλειστική σου
Και εγώ για το ίδιο μιλάω.
ϊσως αν δεν έβγαζε (κατά την ταπεινή μου γνώμη) τόση κτητικότητα η αγγελία σου να τα είχες ήδη καταφέρει.
Το ότι χρειάζεσαι Μούσα για την τέχνη σου δεν το σχολιάζω.
:)
όπως νομίζεις!
Thanks, Candyblue
Beautiful Greek myth ! very touching!!and you are a great storyteller!
You re welcome.....
"and you are a great storyteller!"
Am i?
Yes! you are.
I feel you Candyblue. Και στα αγγλικά: "Σε νιώθω".
@ harlequinpan:
;-)
You are so kind!Thanx
@Karkabos:ωΧ!! Ναι ε?
Κακό αυτό
:P
Ρισκαρεις ομως το να προσπαθησεις να κερδισεις την καρδια της μουσας σου με ρισκο να χασεις την εμπνευση που σου ηρθε ξανα μετα απο χρονια?
@ Ανώνυμος:Ρισκάρω ναι....
Εσύ ρισκάρεις την ανωνυμία σου με το ονομά σου;
Copyright 2005 ΠΏΡΙΉΣ ΧΟΛΙΑΣΤΟΣ
για την ελληνική γλώσσα σε όλο του κόσμο
Η πυευματική ιδιοκτησία αποκτάται χωρίς καμιά διατύπωση και χωρίς την ανάγκη ρήτρας απαγορευτικής των προσβολών της. Επισημαίνεται πάντως ότι κατά το Ν. 2387/20 (όπως έχει τροποποιηθεί με το Ν. 2121/93 και ισχύει σήμερα) και κατά τη Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης (που έχει κυρωθεί με τo Ν. 100/1975), απαγορεύεται η αυαδημοσίευση, η αποθήκευση σε κάποιο σύστημα διάσωσης και γενικά η αναπαραγωγή ΤΟΥ παρόντος έργου, με οποιονδήποτε τρόπο ή μορφή, τμηματικά ή περιληπτικά,στο πρωτότυπο ή σε μετάφραση ή άλλη διασκευή, χωρίς γραπτή άδεια του εκδότη.
Είναι αναμφισβήτητος κανόνας πως ο έρωτας αυτιπληρώνεται με μια περιφρόνηση οικεία και κρυμμένη. Γι αυτό οι άνθρωποι πρέπει να φυλάγωνται απ' αυτό το πάθος που καταστρέφει ΤΟ παν και αυτοκαταστρέφεται.
(Φραγκίσκος Βάκων, Φιλοσοφικά Ηθικά και Πολιτικά Δοκίμια)
Ο «ΠΟΛΥΦΗΜΟΣ» είναι θεατρικό έργο στο οποίο ιστορείται ο μυθικός έρωτας του Πολύφημου και της Γαλάτειας σε έμμετρη μορφή.
Σας δίνω την πρώτη πράξη του έργου. Οι επόμενες θα σας δοθούν εφόσον μου πείτε ότι τις θέλετε
ΠΟΛΥΦΗΜΟΣ
(δράμα σε πέντε πράξεις)
Χρόνος: μυθικός
Τόπος: Οι πρώτη, όεύτερη, τέταρτη και
πέμπτη πράξεις διαδραματίζονται στη
Σικελία. Η τρίτη στον Όλυμπο,
Πρόσωπα του έργου: Γαλάτεια, Γλαύκη, Νηρηίδες (η φωνή τους), Πολύφημος, Γλαύκος, Δίας, Ερμής. Αφροδίτη, Άκις.
ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ (παραλία)
ΓΑΛΑΤΕΙΑ
Τι θάμα είναι σήμερα που εγίνει!
Ο σκοτεινός πώς φώτισεν ο κόσμος!
Γεμάτη με γητέματα και μάγια
η φύση πώς γλυκάστραψε μπροστά μου!
Κι ούτε γεννήθηκα πριν από χρόνια.
To σήμερα εμένα έχει γεννήσει.
Και του Νηρέα εγώ παιδί δεν είμαι-
ο Έρως μάννα μου κι αυτός πατέρας.
Σήμερα ο Άκις μού ’πε μ’ αγαπάει-
ότι κι αυτόν τον χτύπησαν τα βέλη
Τον φτερωτού Θεού γιά με. Αχ! Έρω!
Διπλα σ’ ευχαριστώ απ' την καρδιά μου.
Η κάθε λύπη μου έχει πιά φύγει
κι αλάφρυνα που λες και θα πετάξω.
Αχ! Έρωτα! Σε φίλτρο ποιό βνθίζεις
τα βέλη σου και όποιονε χτυπήσουν
την ευτυχία τον κάνοννε να νιώσει…
Πριν ήμουνα μιά Νύμφη όπως όλες.
Τώρα μια Νύμφη είμαι που αγαπάει
και,Ερωτα, μια Νύμφη που αγαπιέται.
Τo σώμα μου μιά γλύκα το κατέχει.
Χαρά μια χύθηκε μες στην φυχή μου-
χαρά και γλύκα μου τα μάτια τον ΆΚΙ.
Tι κι αν αθάνατη τάχατες ήμουν!
Και τι να το ‘κανα της ζωής το όώρο
αν μακριά μου έμενε η αγάπη;
Μα έχω απ' αγάπη πλημμυρίσει.
Θεοί! Αυτό λοιπον το μυστικό σας!
Θεά είμαι κι εγώ τώρα κοντα σας.
Τώρα κι εμέ της ευτυχίας ο ήλιος
με φέγγει όλη. Κι είναι και δικιά μου
Η γνώση όλη κι όλη η δύναμή σας.
Πριν σαν τη Γη την προγιαγιά μου ήμουν,
ως ήταν oι Θεοί πριν την καρπίσουν.
Όπως εκείνην τα θεριά σπαράζαν
ΚΙ αγριοι δράκοντες τη μακελλεύαν
έτσι κι εμέ η θλίψη με κρατούσε.
Και τα θεριά του πόνου με ξεσκίζαν.
Κι όπως αυτή στολίστηκε με ρυάκια,
και με δεντρά και με πουλιά και μ’ άνθη
έτσι και 'γω 'μαι τώρα στολισμένη
με μύρια δώρα.Και λαλώ-κι ανθίζω.
Σ’αυτά τα μέρη η ζήση μου περνούσε.
Με τις πολλές παρέα τις αόερφές μου
έπαιζα όλη μέρα και γελούσα.
Καμιά η θάλασσα της Σικελίας
κρυφή απ' τις χάρες της δε μου κρατούσε.
Και των βυθών της τη χρυσή μαγεία
και των νερών της τις τερπνές εικόνες
και τον φωτόλουστο τον λευκαφρό της
όλα γιά μάς λες τα ’χε φυλαγμένα.
Μα ΚΙ αν δεν τά ’χε ποιός τηνε ρωτούσε;
ποιος στα τρελλα της νιότης μας παιχνίδια
κάποιον φραγμό να βάλει θα μπορούσε;..
Όμως σα νιό κι εκείνη κοριτσάκι
γελούσε και χαιρότανε μαζί μας
μ’ όποιο ξεφάντωμα νεανικό μας.
Αλλ' άψυχη χαρά ήταν εκείνη
και στη σπηλιά μας βράόυ σα γυρνούσα
οι πέτρες της βαραίναν την ψυχή μου
κι ενιωθα τη χαρά μου προδομένη.
Κι εγώ, η αθάνατη,μες στου θανάτου
τα βρόχια ήμουνα παγιδεμένη.
Κενό ένα μέγιστο ένιωθα εντός μου
σα να μη γίνανε όσα είχαν γίνει
και σαν αυτά που ήτανε να γίνουν
αξία μέσα τους καμιά δεν κλείναν.
Και μέσα βυθιζόμουνα στον πόνο
που η έλλειψη μαζί της πάντα φέρνει.
Πόσες ευχές όεν εκανα στο Δία
θνητή παρακαλώντας να με κάνει
ώστε ο θάνατος να με λυτρώσει
απ’ όσους η ζωή μού ’δινε πόνονς...
Ή πάλι του ’λεγα: «Δία Πατέρα
κάνε με μια πετρούλα-εν' ανθάκι
Κάνεμ’ ένα ρυάκι, ένα πουλάκι
τον πόνο της αγάπης να μη νιώθω».
Αλλά ο Δίας δε μ’ άκουγε. Και τώρα
βλέπω γιατί- Θεέ, Μεγάλε Δία
μ’ άφησες όπως ήμουν γιατί άλλο
σχεδιαζανε τα φρένα σου γιά μένα.
Μ’ άφησες όπως ήμουν για να νιώσω
την πιο μεγάλη απ’ όλες ευτυχία.
Και να! Όλα στη ζωή μου μέσα αλλάξαν
κι όλα της τα κενά έχουν γεμίσει
απ' της αγάπης τη γλυκειά τη χάρη.
Νερά, τώρα σα μέσα σας θα μπαίνω
σαν άγνωστη έτσι να ’μαι θα σας μοιάζω-
σαν κάποιο άλλο να κρατείτε σώμα.
Και σείς, συντρόφισσες των παιχνιδιών μου,
θα με κοιτάζετε σα να ’μουν ξένη.
(Μπαίνει η Γλαύκη, βλέπει τη Γαλάτεια να μιλάει και κάθεται παράμερα, αθέατη από αυτήν).
Είναι που τώρα μόνη μου δεν είμαι.
Είναι που τώρα όπου και να πάω
του Άκι την ψυχή έχω μαζί μου
σφιχτά με τη δικήνε μου πλεγμένη.
Eίναι που του Άκι μου η κάθε σκεψη
και σκέψη έγινε γλυκειά δική μου.
Είναι σ’ αιώνιο ένα φιλί που δέσαν
οι δυό υπάpξεις μας, καθώς όεμένο
το ακρογιάλι με το κύμα είναι.
Μ’ ας πάω τώρα στις καλές μου φίλες
τον νέο μου εαυτό να τους γνωρίσω. Ας πάω γιά να όουν οι αόερφές μου Την αλλαγή που μού ‘φερε η αγάπη.
Και να στολίσω ας πάω το κορμί μου όπως να κάνουν ξέρουν οι γυναίκες
γιατ’η ομορφιά θαρρώ μαγνήτης είναι
που την αγάπη τη γλνκειά τραβάει.
(Βγαίνει η Γαλάτεια. H Γλαύκη έρχεται
στο κέντρο της σκηνής).
ΓΛΑΥΚΗ
Ας ήτανε κι εγώ να τραγουδήσω
γιά την αγάπη όπως η Γαλάτεια.
Ο Άκις δεν τη διώχνει από κοντά του
και δείχνει να του αρέσει. Κάποια μέρα
θα τους ενώσει σίγουρα η Αγάπη.
Αλλ’ αν εγώ το στομα μου θ’ ανοίξω
κατάρες και βρισιές θα ‘χω γιά κεινην-
γιά χρόνια τον Πολύφημο αγαπάω
κι ούτε αυτός που με προσέχει όιόλου.
To πάθος που γι αυτόν έχω με τρωει.
Η γλύκα τον μουάχου του ματιού του
με λιώνει.Κι όπου αν πάω,κι όπου γυρίσω
η θύμησή του όλην με κατέχει.
Μα εκείνος τον αγύριστο το νου του
Τον εχει στη Γαλάτεια όλον δοσμένον.
Γιά χρόνια τώρα υποφέρω έτσι.
Κι ολόκληρη η ζωή μου έχει φύγει
Σ’ αυτόν τον πόνο μεσα βουτηγμέυη.
Πόσο προσπάθησα να τόνε κάνω
κι εμένα λίγο έστω να προσέξει…
Χαμένη πήγε κάθε μου προσπάθεια.
Γι αυτόν υπάρχει λες στον κόσμο μέσα
μον' η Γαλάτεια κι άλλη πια καμία.
Και κάθε τόσο εν’ απ’ τα μεγάλα
σφάζει τα πρόβατά του και θυσία
στην Αφροόίτη τη θεά προσφέρει,
δική του να του δώσει τη Γαλάτεια. Κνίσσες γεμίζει όλος γυρω ο τόπος
και λιγοστεύουνε τα πρόβατά του.
Μα η Γαλάτεια γνώμη δεν αλλάζει.
Γιά μένα βέβαια καλό αυτό ’ναι
γιατί μ’ αφήνει μια μικρήν ελπίδα
πως κάποτε ο Πολύφημος θα πάψει
να θέλει εκείνη που τον αποφεύγει
και στη δική μου αγκαλιά θε να ‘ρθει.
(Μικρή σιωπή . Σκεπτική)
Πολύ χαρούμευη ήταν η Γαλάτεια.
Εύχομαι η αιτία της χαράς της
αρχή και για χαρά δική μου να ‘ναι.
Αλλά σα να ‘ργησε απόψε ο ύμνος
που ψάλλουν κάθε βράδυ οι αδερφές μου-
που τους καυμούς τους στα φτερά του παίρνει
και τους σκορπά στο βραδινόν αέρα
κι αυτός, όπου ψυχή, τηνε σπαράζει.
(Μπαίνει ο Πολύφημος.Η Γλαυκη πάε ι κοντά του και με τα δυό της χέρια αγκαλιάζει τα χέρια του με λαχτάρα).
Καλώς τον τον Πολυφημο.Τι κάνεις;
ΠΟΛΥΦΗΜΟΣ
Καλά κι εγώ 'μαι και τα πρόβατά μου.
Καλά κι η μέρα πήγε ως τα τώρα.
Τέσσερα αρνιά οι προβάτες μου γεννήσαν.
Τ’ άφησα στη σπηλιά με τις μανάδες.
Τ’ άλλα τ’ απόλυσα εδώ πιό πέρα
να βόσκουν στο παχύ της γης χορτάρι
κι ήρθα να δω γιά λίγο τη Γαλάτεια
ΚΑΙ γιά ν’ ακούσω τ’ όμορφο τραγούδι
που ολες αντάμα λέτε κάθε βράδι.
ΓΛΑΥΚΗ
Αχ! αν τα λόγια σου ήτανε μαχαίρια
χίλιες φορές θα μ’ είχανε σκοτώσει
έτσι οπως ίσια μπαίνουν στηυ καρδιά μου.
Κι έτσι αθώα ως βγαίνουν σου απ' τα χείλη
απόδειξη καθένα είναι ΟΤΙ
πιό εύστοχο το βέλος ειναι ’κείνο
που ρίχνεται χωρίς να σημαδεύει.
ΠΟΛΥΦΗΜΟΣ
Τα λόγια σου δεν τα καταλαβαίνω,
Γλαύκη ,και δεν μπορώ να σου απαντήσω.
Mα πες μου πούθε πήγε η Γαλάτεια;
Και μήπως ηρθα αργά γιά το τραγούδι;
ΓΛΑΥΚΗ
Εδώ τριγύρω κάπου ειν’ η Γαλάτεια.
Eίναι καλά.Την είδα εγώ πριν λίγο.
Kι ακόμα το τραγούδι οι αδερφές μου
δεν το ’πανε. Σα να σε περιμέναν.
(Ακούγεται μιά γλυκειά μουσική
και ύστερα το τραγούδι,)
Μα να που το τραγούδι αρχινάει.
(Ο Πολύφημος της κάνει νόημα να σωπάσει.
Kαι ΟΙ δύο κάθονται αμίλητα ακούγοντας)
ΝΗΡΗΙΔΕΣ
Έρωτα εσύ, ασπροφτέρουγο αγόρι
εσύ μάς γέννησες-δε μας λυπάσαι;
Ρίξε τα βέλη σου τα πυρωμένα
και φέρε στο κρεβάτι μας τον άντρα.
Ελα και δος μας ό,τι δίχως κείνο
η νύχτα Τάρταρα κι Άδης η μέρα.
Έλα και τα κορμιά έχουν ανοίξει
σαν τα πολύσπερμα ώριμα ρόδια.
Έλα και τάισε, μέρεψε το λύκο
που κλείνουμε ανάμεσα στα πόδια.
Έλα στα ζαρκαδένια μας τα στήθια
να φέρεις το τραχύ αντρίκιο χέρι.
Εσύ που την Ψυχή είχες αγαπήσει
κι ωσότου να τη βρεις πονούσες τόσο,
εσύ την πυρκαγιά μπορείς να νιώσεις
βαθιά μέσα στα στήθη μας που καίει.
Εσύ που γέννησες Θεούς κι ανθρώπους,
Έρωτα, μή μονάχες μάς αφήνεις
και φέρε στο κρεβάτι μας τον άντρα.
Κι αν, Έρωτα,ζωή μάς έχεις δώσει-
μα είναι θάνατος χωρίς αγάπη.
Δίχως τον άντρα είναι το κορμί μας
έρημος που ανήλεα την καίει
ο φλογερός της πεθυμιάς ο ήλιος.
Ερωτα στείλε μπόρες, καταιγίδες…
Στείλε θεέ τον άντρα.-πότισέ μας.
Στείλε θεέ ένα χέρι να χαδέψει
Τ' αχάδευτο κι αφίλητό μας τ’ άνθος.
Είμαστε ατρύγητα μικρά δεντράκια
και μάς βαραίνουν οι πολλοί καρποί μας΄
Διαφευτευτές ζητάμε πεινασμένους.
Να δώσουμε-να δώσουμε ζητάμε.
Ερωτα δος μας τη γλυκειάν αγάπη.
Εσύ μάς γέννησες-δε μάς λυπάσαι;
ΠΟΛΥΦΗΜΟΣ
Μόνες εδώ να πλένε στ’ ακρογιάλι
κανείς να τις λυπάται είναι αλήθεια…
Θυσίες κάνουνε στην Αφροδίτη;
ΓΛΑΥΚΗ
Κάνουν μα η θεά όεν τις ακούει.
Αλλά εγώ ανάγκη δεν την έχω.
Εκείνο που ζητούσα εγώ το βρήκα.
Και εισ' εσύ Πολύφημε ο άντρας
που αγαπώ .Μ’ αρέσει η δύναμή οου.
Μ’ αρέσει το αντρίκιο το κορμί σου.
Μ’ αρέσ’ η μυρωδιά σου η τραγίσια.
Μ’ αρέσουν όσα λες και όσα κάνεις.
Γιατί και συ δε μ’ αγαπάς λιγάκι;
Και δε με νιάζει αν πετώντας βράχια
βουλιάζεις τ’ ανεμόφτερα καράβια.
Και δε με νιάζει αν τρως ανθρώπων κρέας.
Kαι δε με νιάζει αν έτρωγες και μένα
τα χέρια σου αφού πρώτα θα με κλείσουν.
ΠΟΛΥΦΗΜΟΣ
Έχω καράβια να βουλιάξω χρόνια,
σα μου ’πε η Γαλάτεια πως δεν πρέπει.
Κι όταν μου είπε πως καλό δεν είναι
να τρώω ανθρώπους, έχω σταματήσει.
Ο,τι μου είπε όλα τα ’χω κάνει.
Όμως αυτή και πάλι δε με θέλει.
Ακόμα τα μαλλιά μου τα χτενίζω
και τώρα δε γυρνώ με βρώμια ρούχα.
Μα τίποτα δεν άλλαξε. Τι άλλο
να κάνω πρέπει για να μ’ αγαπήσει;
Kαι τελευταία την είδα να μιλάει
με το βρωμιάρη :αυτόν-το γιο του Πάνα.
Τον Άκι. Και την είδα να γελάει
μαζί του όπως με μένα δε γελάει.
Με μέ γελάει για να κοροιδέψει
κάτι που πάνω μου δεν της αρέοει
Μ’ αυτόν γελούσε μες απ' την καρδιά της
σα να ’θελε να τον ευχαριστήσει. . .
Αλλά μπορεί και να μου φάνηκε έτσι.
Δεν είναι σίγουρο αν δε δει το μάτι
κι αν δεν ακούσουνε τ’ αυτιά καθάρια
τις πράξεις και τα λόγια, που υποψία
καμία στην ψυχή μας δεν αφήνουν.
ΓΑΛΑΤΕΙΑ
Πολύφημε γιατί να τυρρανιέσαι
για κάποια που εκείνη δε σε θέλει
αφού υπάρχω εγώ που η καρδιά μου
δική σου είναι δίχως να ζητάει
τίποτ' απ' όσα σου ζητά’ η Γαλάτεια;
Σε μένα αρέσεις έτσι όπως είσαι
και δε ζητώ καθόλου να σ’ αλλάξω.
Πέτα όσες θέλεις πέτρες΄και καράβια
βούλιαζε όσα μπορείς. Και τα μαλλιά σου
μην τα χτενίζεις . Φόρα βρώμια ρούχα
και μη μιλάς μ’ ευγένεια και με χάρη.
Δε με πειράζουν ολ’ αυτά εμένα.
Έτσι σε θέλω: αρρενωπόν κι αγροίκο
καθώς οι άντρες οι αληθινοί ’ναι.
Να ’χεις στο νου σου τη Γαλάτεια πάψε
και πάρε εμένανε στην αγκαλιά σου.
Γιατί Πολύφημε να υποφέρεις;
Γιατί ΚΙ εμένα να με βασανίζειςς
ΠΟΛΥΦΗΜΟΣ
Γλαύκη είσαι όμορφη και σύ σαν κείνη
ΚΑΙ σ’ αγαπώ και σενανε στ’ αλήθεια.
Μα όπως έχω μες στα πρόβατά μου
γιά μια προβάτα πιότερην αγάπη
από τις άλλες, που αν θα με ρωτούοαν
"θάθελες να σου πάρουμε τη μία,
εκείνη την προβάτα, ή δέκα άλλες;"
τις δέκα αντίς της θα ’δινα τις άλλες,
έτσι και τώρα –το γιατί δεν ξέρω –
στο νου μου έχω πάντα τη Γαλάτεια.
Θυσίες στην Αφροδίτη όσες κι αν κάνω
όλες ως τώρα πάνε στα χαμένα.
Κι αφότου ηρθ' εδώ αυτός ο ξένος
τα πρόβατά μου δύο δυο τα σφάζω
διπλά η χάρη της να με προστρέξει.
ΓΛΑΥKΗ
Κι αν δε μου το ’λεγες όμως το ξέρω
από τις κνίσσες που τον γύρω αέρα
διπλά με μυρωόιές βαριές γεμίζουν.
Και δίλημμα μεγάλο την φυχή μου
στα δυο χωρίζει. Από τη μία θέλω
να κάνει ότι ζητάς η Αφροδίτη,
μ’ από την άλλη "όχι" λέω πάλι
"γιατί για πάντα έτσι θα τον χάσω"•
Δεν ξέρω τι να πω και τι να κάνω.
Μα μήπως επερίμενα ποτέ μου
εγώ, η Γλαύκη η όμορφη, η κόρη
του κραταιού και δίκαιου Νηρέα
να γίνω πεpιγέλιο της αγάπης;..
Γη κι Ουρανέ και σύ Ωκεανέ μου
και Χάος και Νύχτα κι Έρεβος κι Αιθέρα,
προπάτορές μου κραταιοί, σάς κράζω
ελπίδα μες στην τόση απελπισιά μου:
δώστε μου του Πολύφημου το χάδ ι.
(Τέλος της πρώτης πράξης)
GIVRGHS XOLIASTOS
Definitely believe that that you said. Your favorite
reason appeared to be on the net the simplest thing to remember of.
I say to you, I certainly get annoyed whilst other people think about
concerns that they just don't recognize about. You controlled to hit the nail upon the top and outlined out the whole thing without having side effect , people could take a signal. Will probably be back to get more. Thank you
My weblog; wiki.tiagorodrigues.net
Δημοσίευση σχολίου