Κυριακή, Φεβρουαρίου 11, 2007

ΔωMάTιO νOύMεΡο 46

Δωμάτιο νούμερο 46.
Νούμερο παπουτσιών 37.
Νούμερο φορέματος small.
Τα πλένει, τα χτενίζει.
Τα πάει στο σχολείο.
Μετά νούμερο δωματίου κλινικής 3.
Την χτενίζει. Την πλένει.
Της κρατάει το χέρι, της μιλάει.
Της φιλάει την κοιλιά.
Της ανοίγει τα πόδια και βλέπει την σκοτεινή είσοδο που κάποτε ήταν το σπίτι της.
Μάνα και μάνα συνεχώς,
κλαίει συνεχώς,
Φοράει το παλτό μαζί με το δικό της σκουφί.
Τα γάντια,
Την θλίψη,
Το μπλε κραγιόν.
Ξεβάφουν απελπισία τα βλέφαρα.
Βρέχει.
Τον βρίσκει στο σκοτεινό υπόγειο να ζωγραφίζει.
Την χαϊδεύει την κοιτάει.
Την φιλάει.
Την κρατάει.
Και αυτή τον πηγαίνει μέσα της.
Κοιμούνται.
Λίγο.
Φεύγει...ξαναγυρνάει στο δωμάτιο 46.
Περιμένει.
Αυτός μπαίνει με τα μικρά.
Τα αφήνει.
«Πατέρα»,του λέει, «αγκάλιασε με. Τίποτα δεν είναι όπως το χτίσαμε.
Πατέρα. Εγώ είμαι το κοριτσάκι σου».
Η πόρτα κλείνει μαζί με τον πατέρα.
Σφαδάζει η μέσα της λαλιά.
Παίρνει τα παιδιά.
Τα πλένει,τα ταΐζει,τα κοιμίζει.
Με παραμύθια. Με ζωή. Με παραμύθια.
Έρχεται και το φεγγάρι.
Ντύνεται,αυτά κοιμούνται.
Όλα κοιμούνται, εκτός από αυτό που ξύπνησε εκείνη.
Πάει στο νούμερο 3.Καμια νοσοκόμα εκεί γύρω.
Μόνο η μάνα. Στην ίδια αφαίρεση.
Την κοιτάει που κοιμάται. 6 μήνες κοιμάται.
Βγάζει το πιαστράκι από τα μαλλιά και το περνάει στον ορό.
Δεν τρέχει πια στο αίμα.
Κλείνει το οξυγόνο.
Κόβει κάθε παροχή.
Την βλέπει να κοιμάται ακόμα και σφαδάζει η μέσα της λαλιά.
Δεν μπορεί να το κάνει. Ανοίγει πάλι κάθε παροχή.
Παίρνει το πιαστράκι και το ξαναφοράει.
Ανοίγει την πόρτα. Ο πατέρας είναι εκεί. Τυχαία .
Της δίνει το χέρι,την αγκαλιά του, την ίδια του την ζωή.
Τα παίρνει.
Και για λίγο ξεχνάει το σκοτεινό υπόγειο της αγάπης.
Τα πονεμένα παραμύθια των παιδιών.
Για λίγο. Για λίγο θα γυρίσει το κεφάλι.
Και η μάνα θα είναι όρθια και θα κοιτάζει έξω την θέα.
Για λίγο.
Θα είναι πάλι όπως τότε.
Με την σειρά που τα νούμερα ήταν κάποτε σωστά.

30 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αυτά τα άσπρα δωμάτια που μας περιμένουν με ανοιχτές τις αδηφάγες πόρτες τους.
Φυσάει η μελαγχολία. Κανείς δεν ξέρει... 46, 4, 16, 84, 132;
Νούμερο παπούτσι 45 και φτερών 112.
Πετάω τώρα. Έλα γιατί στα χαμηλά είναι αποπνικτικά τα πράγματα.

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

Μεσα σε ασπρα δωματια με πλαστικα barcodes θα κλεισουμε τα ονειρα μας και θα ξεψυχισουμε λεγοντας μονο ενα στεγνο σ'αγαπω στους ανθρωπους που δεν γνωρισαμε ποτε...

I.I είπε...

[!!!!]

markos-the-gnostic είπε...

ναι κάποτε τα νούμερα ήταν σωστά... αλλά και τα τωρινά νούμερα στο μέλλον που θά ρθει σωστά θα φαίνονται... και οι ψυχές καθώς θα πετάνε με τα μάτια στο στήθος τότε πια θα χαίρονται, γιατί τα νούμερα είναι μόνο για εδώ κάτω...

weirdo είπε...

..δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι που να κάνει τα παιδικά παραμύθια πιο πονεμένα από αυτό.....

candyblue είπε...

@ dr.Uqbar: Και στα ψηλά κάποιες φορές είναι αποπνιχτικά. Καις τα φτερά σου και αυτή η μυρωδιά καμένης ελπίδας είναι χειρότερη από αυτή του στάσιμου βούρκου


Φυσάει η μελαγχολία και μέσα της η πειραματική γραφή εξελίσσεται,χωρίς νούμερα.





@ ΠΡΕΖΑ TV: Πανέμορφο και τραγικά αληθινό αυτό που έγραψες, αν και μένα μου θυμίζει πιο πολύ ποίηση.
Νομίζω ότι αυτή σου η γραφή είναι πολύ πιο δυνατή...μπορεί να κάνω και λάθος.

Αλήθεια, πως μπορεί κάποιος να πει σε αγαπώ σε κάποιον που δεν γνώρισε ποτέ;




@ Ιουδας Ισκαριωτης: Σε ευχαριστώ, αλλά βγάλτα από την αγκύλη. Θα είναι πιο ελεύθερα έτσι να δείξουν τον θαυμασμό σου!




@ markos-the-gnostic: Δεν έχεις και άδικο...αλλά τώρα και προς το παρόν,εδώ κάτω ζούμε.





@ weirdo: Υπάρχει. Η στιγμή που τα διαβάζεις κάτω από το ιλαρό φως μιας λάμπας που όπου να ναι ξεψυχά το φως της.

lo-li είπε...

Δεν ξερω τι να πω..τ ρ ο μ ε ρ ο απλά..ευχαριστώ που ξύπνησα και ήταν το πρώτο postaki που διαβασα. Καλημερααα κι απο δω και περα οι επισκεψεις στη blogoγειτονιά σου θα ειναι πολυ συχνές!

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος είπε...

τα νούμερα δεν θα ξαναέχουν ποτέ την ίδια σειρά... μόνο όπως η μία μάνα γεννάει την άλλη θα ξεκινούν όλα από το μηδέν...

harlequinpan είπε...

We all need a space,
limit of the final retreat,
refuge room to stay,
calm and wait,
everything will be OK.

46 is 46
46 is not panic number.
just throw it away!

Καπετάνισσα είπε...

Δεν έχω ιδέα για τα λάθος και τα σωστά.
Για τους ρυθμούς και τους αριθμούς.
Κι αν είναι να μιλήσω για παροχές που ανοίγουν και κλείνουν, για πιαστράκια που καρφώνονται στολίδια και ξυράφια μαζί, θα φωνάξω όλα τα στοιχειά εκεί έξω να με σιγοντάρουν.

Κι έπειτα θα ξανακαλέσω τις Μοίρες. Να με προικίσουν με ζωή. Με παραμύθια. Με ζωή. Να δώσω στα δωμάτια, ονόματα ανθρώπων.

Helix Nebulae είπε...

Τα νούμερα είναι πάντα σωστά. Εμείς είμαστε τοποθετημένοι σε τέτοια σειρά που μας φαίνονται λάθος. Πολύ τρυφερό κείμενο.

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

δακρυσμένη λέαινα μου μάυρισες το συκώτι ή μήπως μαυρισμένη λέαινα μου δάκρυσες το συκώτι;

Ανώνυμος είπε...

Όταν κάνω μέρες να την δω, εκείνη με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει:"όλο γυρνάς, γυρνάς... γκουντούρντησες...λίγος χρόνος για την μαμά δεν υπάρχει?" (γκουντουρντίζω=λέξη από τη θράκη, μη καταγεγραμμένη σε κανένα λεξικό απ'όσο ξέρω, άγνωστη σε όσους έχω ρωτήσει, που μάλλον σημαίνει"το παρακανες"= λέξη μόνο της μαμάς μου)...φοβάμαι τόσο τη στιγμή που θα έχω μετανιώσει για τις ώρες που δεν της αφιέρωσα, τις βόλτες που δεν πήγαμε μαζί,με εκείνη τη χαζή λογική ότι η μαμά είναι πάντα εκεί και περιμένει... φόβαμαι την ώρα που θα θέλω σαν τρελλή να ακούσω τη φωνή της να μου λέει την κατάδική της λέξη, αλλά δεν θα γίνεται πια...( υ.γ.:πολύ όμορφο ποστ)

alzap είπε...

Δυό μέρες προσπαθώ να ψελλίσω κάτι.
Δεν θα τα καταφέρω να εκφράσω αυτό που αισθάνθηκα.

Alkyoni είπε...

πώς προσεγγίζεται ένα τέτοιο κείμενο;;
φιλιά

koolkiller-ess είπε...

νομίζω ότι ένα τέτοιο κείμενο προσεγγίζεται κινηματογραφικά (ή κλινη-ματογραφικά)
όποιος έχει ζήσει γι αρκετό καιρό σε νοσοκομείο απλά ξέρει τι θα πει το ανάμεσα σε ζωή και θάνατο...ή τι θα πει αναμονή
candyblue σ ευχαριστούμε που δεν μας αφήνεις να ξεχνάμε

candyblue είπε...

@ lo-li: Οι επισκέψεις στην blogoγειτονιά μου....
Ένα σπιτάκι είναι όλο και όλο...μπλε. Με ασημένια δέντρα και γαλάζια ξέφωτα,δίπλα στο δάσος. Κάθε βράδυ αν τύχει και περάσεις ξανά θα ακούς την ραπτομηχανή μου. Ράβω τις λέξεις για τις νέες ιστορίες μου.

Καλώς μου ήρθες,μικράκι.









@ αλαφροίσκιωτος: Εσύ, λόγω nickname χάνεσαι μαζί με τις νεφέλες;
Το σημείο μηδέν...εκεί όπου ο έρωτας (η ίδια η ζωή δηλαδή) απευθύνει τον λόγο του.
Έτσι είναι.







@ harlequinpan:
Room number 46.
Number of shoes 37.
Number of dress, small.
She combs their hair
She goes the kids to the school.
Afterwards room of clinic number 3.
She combs her hair. She washes her. She keeps her hand, she speaks to her.
She kisses her belly. She opens her mother’s legs and she sees the dark entry that sometimes was her house. She cries mum and mum continuously, cries continuously. She wears her coat with her own cap.
She wears the gloves, the sadness, and the blue lipstick
Eyelids fade despair. It rains. She finds him in the dark underground to paint.
He caresses her. He looks at her. He kisses her. He holds her. And she goes him inside her. They sleep. A Little.
She leaves... she returns in the room 46. She waits for him to come.
He enters inside the room, holding the kids. He leaves the kids beside her….
"Father", she says, "Embrace me. Nothing is not as we built it. Father. It’s me, your little girl ".
The door closes with her father too.
Her inside voice writhe in agony.
She takes the children. She washes them, it feeds them, and she puts them to sleep.
With fairy tales. With life. With fairy tales.
Comes also the moon. She got dressed, they sleep. Everything sleeps, apart from that feeling that she woke up. It goes to the number3.
No nurse around. Only her mum. In the same abstraction.
She looks at her as she sleeps. She sleeps for 6 months.
It removes the clip from the hair and she passes it in the term. It does not run anymore in the blood now. She closes the oxygen. She cuts each benefit.
She sees her mother. She’s still sleeping and her inside voice writhe in agony.
She cannot do it. She opens again each benefit.
She takes the clip and puts it in her hair. The door opens.
The father is there. Accidentally.
He gives his hand to her daughter, gives his embrace, himself, his life.
She takes them. And for little it forgets the dark underground of love.
The fairy tales of children filled with pain. For a little. In a while and just for a little she will turn her head and her mother will be up and she will outside the view.

For a little. It will be again as then. With the line that numbers was rightly back then.







@ Καπετάνισσα: Ονόματα ανθρώπων σε δωμάτια σπιτιών ή νοσοκομείων.
Δωμάτια με το σχήμα και το ξεχασμένο βλέμμα τους.
Με μπαγιάτικες στιγμές που κρέμονται σαν μαύροι σταλαγμίτες πάνω από τα ταβάνια τους.
Να δώσεις και συ.
Εγώ το έκανα ήδη...



@ Helix Nebulae: Δεν έχεις και άδικο. Αλλά η αλήθεια είναι πως κάποτε να νούμερα ήταν με πιο αρμονική σειρά. Τότε που ΄λολοι ήταν στις θέσεις στις οποίες τους γνωρίσαμε.





@ VITA MI BAROUAK: Ότι και να σου έκανα χαίρομαι. Πρέπει πάντα να υπάρχει δράση και αντίδραση.
Έχω κάτι ειδικά χαρτομάντιλα για δακρυσμένα συκώτια.

candyblue είπε...

@ φενάκη: Και ακόμα δεν είδαμε τίποτα εμείς οι μη ορφανοί
Η ιστορία γράφτηκε με αφορμή την μητέρα μιας καλής μου φίλης.
Όταν ο ομφάλιος κοπεί...εκεί σε θέλω.
Πώς να μπορέσεις να μιλήσεις γι' αυτή την αναστάτωση των συναισθημάτων, για το κράμα οργής, κατάθλιψης, απέραντου πόνου, αίσθησης εξωπραγματικού, εξέγερσης, τύψεων και αλλόκοτης αίσθησης ελευθερίας που σε κατακλύζει; Σε ποιον να ομολογήσεις χωρίς ντροπή και ενοχή αυτόν το στρόβιλο παθών;
Οι περισσότεροι συνήθως μαυρίζουν,καίγονται τόσο πολύ ως άνθρωποι, που γκρεμίζονται, από μόνοι τους, στην δική τους άβυσσο.








@ alzap: Εμένα μου έφτασε και μόνο που μου το είπες. Συνήθως ο πόνος αυτός κάνει τόσο συμπαγή τα αισθήματα, που οι λέξεις σπάνε πάνω τους τα μελαχρινά τους μούτρα.
Φτάνει που μου το είπες....








@ Alkyoni:Από την άκρη του...με μικρά βήματα στις μύτες των ποδιών σου.
Και έπειτα, αφού φτάσεις στο σημείο που θες,ρίξε μια καλύτερη ματιά και μέσα σου.








@ koolkiller-ess:Κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει την ίδια την ζωή,γιατί αυτό γυρνάει μπούμερανγκ και κόβει κεφάλια.
Ευχαριστώ και γω που με διαβάζεις με υπομονή και κατανόηση.

Ανώνυμος είπε...

:*(

"Δώσε μου σημείο να στηριχθώ και θα κινήσω τη γη"

ο μικρός πρίγκιπας είπε...

στεναχωρήθηκα

Sigmataf είπε...

VOICE OFF No 46

Ανώνυμος είπε...

Μου θύμισες ένα αγαπημένο κομμάτι που άκουγα σε μια παρόμοια φάση,το οποίο με στιγμάτισε.

Σου το Παραθέτω γιατί τελικά είναι λυτρωτικό να μοιράζομαστε πράγματα.
Να σαι καλά candyblue,μέσα απο την ψυχή μου στο λέω.



Στίχοι: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Μουσική: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Πρώτη εκτέλεση: Λουδοβίκος των Ανωγείων

Φύγαμε από το Ντουμπάι για Γαλλία
δυο λάμδα θέλει τώρα η Γαλλία ή ένα;

Από σωστογραφία άστα,
αμε τις ψιλές και τις δασείες
δεν τις αποχωρίζομαι με τίποτα.
Μια νύχτα τις είδα στον ύπνο μου,
σα γυφτάκια ξυπόλητα με λαδωμένα μαλλιά και τρόμαξα,
και μια υπογεγραμμένη, από τότε τη μνημονεύω κι αυτή.

Όσο για τις περισπωμένες
άμα ταιριάζει κάνω το χρέος μου.
Στο σαλόνι μας έχουμε τρεις μύγες.
Τη Μυρτώ, τη Ζανέτ και τον Κορνήλιο,
τρώνε ζάχαρι και γάλα.

Καμιά φορά τις συναντάω στο διάδρομο
και κάνω πως δεν τις βλέπω…
Τώρα θα ήθελα να είμαι στην Ομόνοια,
να 'χει πολλή ζέστη, πολύ καυσαέριο,
πολύ κόσμο στη στάση και το λεωφορείο να μη φαίνεται.
Κι όταν κάποτε θα έφτανα στους Αμπελοκήπους
θα αγόραζα ψάρια, χόρτα και σιταρένιο ψωμί κι άγιος ο θεός.

Ήθελα να 'ξερα δεν είστε ευτυχισμένοι;
Πήρα ένα γράμμα από τη μάνα μου
και όλο τα ίδια μου γράφει,
το διάβασα πολλές φορές κι ένας νέος ναύτης με πλησίασε
«Καπετάν Μανώλη από τη μάνα σου είναι το γράμμα;»
«Ναι από τη μάνα μου»

«Δώσε μου να το διαβάσω»

Ανώνυμος είπε...

αυτά τα λευκά δωμάτια με την πράσινη γραμμή..
μου θυμίσαν εκείνο το απόγευμα που είχα τελείωσει απο τη σχολή και πήγα να τη δω..ήταν πολύ κουρασμένη..μόλις με είδε έκρυψε το χέρι της..να μην δω την πεταλούδα που της δίνει αίμα..φοβάμαι τη θέα του αίματος γι΄αυτό..ακόμη και σε εκείνο το κρεβάτι προστάτευε εμένα..

αχ,ρε μαμά..

δεν θα το ξεχάσω ποτέ..

το κείμενο σου με λύγισε.δεν μου αρέσουν τα λευκα δωμάτια.δεν θέλω να ξαναπάω.
είμαι πιο δυνατή τώρα
αλλά ακόμη δεν αντέχω τη θέα του αίματος..

candyblue είπε...

@ Lolipop:Όλα για τους ανθρώπους είναι. Ό πόνος, μας κάνει καλύτερους.





@ ο μικρός πρίγκιπας: Είναι πολύ στενάχωρο το κείμενο, αλήθεια είναι αυτό.
Αλλά είναι αληθινό. Αυτό κράτα.






@ Sigmataf: χαχαχα καλό! Δεν έχεις και άδικο .Μοιράζουμε και λευκές ποδιές κατά την προσέλευση του κοινού





@ Μάρτυρας Β: Πω, πω!! Και εμένα μου αρέσει αυτό το κομμάτι και κάποτε μου άρεσε περισσότερο γιατί υπήρχαν κι άλλοι λόγοι. Αλλά ερμηνευμένο από το Μάλαμα.
Το είχαμε ανεβάσει και σαν 5 λεπτο θεατρικό(κάπου εκεί πίσω στο χάσιμο των αιώνων) μέσα από μια ενότητα τραγουδιών με έντονη θεατρικότητα...

Η Ζανέτ και η Μυρτώ και ο Κορνήλιος...τι απίστευτος που είναι.
Να ’σαι καλά που μου το θύμισες και μαζί με αυτό και τόσα άλλα.






@ efi: Ω,λυπάμαι δεν ήξερα...και που να το ξέρω άλλωστε ε;
Δεν ήθελα να στεναχωρήσω κανέναν.
Απλά κάποια πράγματα είναι τόσο αληθινά και τόσο μέσα στα πόδια μας, που όλο και κάτι θα θυμίσουν σε κάποιον.

Εύχομαι τώρα να είναι όλα καλά και αλλιώς. Μέσα σου και έξω σου.

Ανώνυμος είπε...

προς θεού μην νιώθεις άβολα.απλά νιώθω ελέυθερη να εκφραστώ εδώ μέσα και με κάνει να νιώθω ακόμη πιο καλά.

τώρα είναι όλα μια χαρά.έχεις δίκιο.τα αληθινά πράγματα βρίσκοντα μέσα μας και κάπου κάπου πρέπει να τα θυμόμαστε..

ευχαριστώ για το ενδιαφέρον..και για το χώρο σου..

candyblue είπε...

@ efi: Σαν στο σπίτι σου! Βγάλε παπούτσια,άνοιξε το ψυγείο,ξάπλωσε στον μεγάλο καναπέ,βρες και ένα cd της αρεσκείας σου,τα βιβλία είναι μπροστά στην μεγάλη ξύλινη βιβλιοθήκη.
Όπως την βρίσκεις,χαρά μου

MåvяiÐåliå είπε...

Πως να ετοιμαστεί κανείς γι αυτά τα δωμάτια;

@ φενάκι : η λέξη είναι από τα Τούρκικα που σημαίνει “λύσσαξες = kudurdun -> κουντούρντισες”

candyblue είπε...

@ MåvяiÐåliå: Κι όμως, πρέπει να οχυρώνεσαι,να ετοιμάζεσαι για αυτά τα δωμάτια γιατί πολλές φορές είναι δωμάτια χωρίς τέλος

ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΩ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΩ είπε...

Μετά βεβαιότητας, κατά την άποψή μου, ολίγιστα ταπεινή, ο τρόπος εκφοράς του λόγου σας είναι πραγματικά μοναδικός...
Έχετε σκεφτεί την έκδοση σας;;;
Μην το αμελείτε...

candyblue είπε...

@ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΩ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΩ: Το πολεμάω…θα εκδοθώ ενδελεχώς