Παρασκευή, Φεβρουαρίου 23, 2007

ΙσΤοΡίΕς ΑπΟ τΟ δΑσΟς ΤοΥ bLoGsPoT- ΠαΡαΜύΘι ΜηΔέΝ


Δεν πιστεύω στα παραμύθια.
Μια φορά έκλαψα με αυτά, στη Νύχτα του Τράγου, στο θέατρο. Μετά, σε πήρα τηλέφωνο, κάθισα σε ένα παγκάκι. Ήταν αργά το βράδι, είχε κρύο πολύ, σε είχα νοσταλγήσει.
Αν υπάρχει κάτι, είναι ο κακός ο λύκος. Τα παραμύθια συμπυκνώνουν αρχέτυπα συμπεριφορών και χαρακτήρων. Το κακό, το καλό, ο πρίγκιπας και η πριγκίπισσα, υποτίθεται θα μας μάθουν κάτι αλλά τελικά δεν μαθαίνουμε τίποτα.


Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που δεν είναι σίγουροι…


Υπάρχει κανείς που να είναι σίγουρος;
Ζούμε εις βάρος, ερήμην, εν αγνοία, ψάχνοντας κάτι που δεν υπάρχει παρά μόνο για εμάς. Συζητάμε για όλα αυτά, με λέξεις βαρυσήμαντες, σπουδαίες, ανίκανοι να δούμε πίσω από τα θολά βλέμματα και τις χαμένες οράσεις. Πασχίζουμε για το νόημα και την ουσία. Σε έναν κόσμο που ψάχνει την ουσία και την ίδια στιγμή, κάνει ό,τι μπορεί για να την αναιρέσει. Εσύ πως το βλέπεις; Ανάποδο.
Ξέρω τι τίμημα έχει όλο αυτό. Με κοιτάς, όπως και πριν 13 χρόνια, ακριβώς όπως όταν σε πρωτοκοίταξα και δάκρυσα χωρίς να ξέρω αν έφταιγε η κάπνα. Η στιγμή που είπα αυτό θέλω. Με όποιο κόστος κι εκείνη την ώρα ήξερα το κόστος παρόλο που ήμουν μικρή, κάπνιζα όσο άντεχα και έψαχνα πράγματα που δεν μπορούσα καν να συλλαβίσω. Εκείνο το βράδι εσύ το είδες αυτό, κάτι είδες σε μένα που βλέπεις ακόμα, όπως τότε, το βλέπεις και χτες, και με κοιτάς, ευθεία, απαράμιλλα, με γνώση, την ώρα που μου λες χάρισέ το στον εαυτό σου. Βγες. Μην κοιτάς πίσω. Μην ξεχνάς. Τα ξέρω όλα αυτά, όταν σε κοιτάω, είσαι το παρελθόν μου και πάντα μια στιγμή του μέλλοντός μου, σου χρωστάω κάτι που δεν ξεχρεώνεται αλλά η αποπληρωμή του δεν εκκρεμεί γιατί γίνεται κάθε μέρα, εδώ και χρόνια, μέσα μου, σιγά σιγά πληρώνω, κάθε λεπτό, κάθε φορά που ανοίγω ξαφνικά τα μάτια μου επειδή ξέρω, κάθε φορά που λέω Καληνύχτα Τζιμ Μπομπ, κάθε φορά που κλαίω, κάθε φορά που έχω πονοκέφαλο, κάθε φορά που ψάχνω το νόημα, εκείνο το αποτέλεσμα μιας σύγκρουσης που δεν τελειώνει όχι γιατί δεν κερδίζει κανείς αλλά γιατί δεν είναι να κερδηθεί. Να νιώθεις περήφανη μου είχες πει τότε, κι εγώ δεν νιώθω πια λέξεις, νιώθω αφές. Την ώρα που έρχομαι σπίτι σου, μέσα στο ταξί, νιώθω ότι είναι σπουδαίο να έχεις ένα σπίτι να πας, που δεν είναι δικό σου αλλά είναι ένα μέρος που μπορείς να υπάρξεις, είναι σπουδαίο να σε αγκαλιάζω και να ξέρω ότι για εκείνη τη στιγμή είσαι μαζί μου, ακόμα κι αν δεν υπάρξει επόμενη, θέλω να ζήσω, αφήστε με πια, όχι άλλες κουβέντες, θυμάμαι το πέρσι, βρομάει φορμόλη όλο αυτό, ψάχνουμε, ε ναι, όλα εδώ μένουν, ζωντανές καταπακτές ή μουσεία, όπως θες πάρτο. Και μη μου λες για το καλό μου γιατί θα σου φέρω τον Νίτσε στο κεφάλι.
Και η στιγμή εκείνη, φωτεινή, κυνηγάω τα σατόρι με την απόχη, και όχι μικρό μου, φωτεινή στιγμή δεν είναι το κινητό που αναβοσβήνει στο σκοτάδι, είναι εσύ, που μου φιλάς τα μάτια σε δημόσιο χώρο κι εσύ, που με παίρνεις αγκαζέ και με βολτάρεις τα μεσάνυχτα, κι εσύ που πλένεις τα πιάτα στη 1 το πρωί, κι εσύ που μου αφήνεις σημειώματα στο γραφείο, κι εσύ που μου χαρίζεις ό,τι έχεις, τη στιγμή που το έχεις, και ναι, όταν βρέχει φοράω την τραγιάσκα μου και δεν ανοίγω ομπρέλα γιατί δεν με ενδιαφέρει. Και κουράζομαι να εξηγώ και να εξηγούμαι, κουράζομαι στις αιτιολογήσεις, κουράζομαι πια με το παραμικρό, είναι και η ηλικία τέτοια ξέρεις. Και μη μου λες ότι θα τα κουβαλάω γιατί κι εσύ κουβαλάς, κι εκείνος κουβαλάει, και όλοι, κυρίως το τομάρι μας, αβάσταχτο δεν είναι; Σήμερα η τηλεόραση προέβλεψε ανέμους ασθενείς. Τι θες να μάθεις;

Τίποτα. Ξέρω αρκετά για να ξέρω ότι δεν φτάνουν σε τίποτα ή έστω, φτάνουν αρκετά για να κάνω μια συζήτηση και μετά να γελάσουμε για όλα αυτά που ξέρω και ξέρεις και μετά θα σου πω, έλα μην κάνεις προβολές. Κοντεύουμε να γίνουμε μεγάλες λευκές οθόνες με τρία έργα ημερησίως αν συνεχίσουμε έτσι. Σεξ – Θρίλερ – Κωμωδία ή Θρίλερ – Δράμα – Βρωμόξυλο ή διάλεξε τον συνδυασμό και πάρε και ποπ κορν. Άραξε. Δες το όλο αυτό, ξανά. Χωρίς υπότιτλους. Μάντεψε τι θέλει να πει ο ποιητής.

Πάλι θα με κοιτάξεις και δεν σου κρύβομαι. Θέλω να κάνω πατινάζ στον πάγο μέχρι να βρω το λεπτό του σημείο και να βουλιάξω. Θέλω να φάω ροπαλιά βγαίνοντας από τη σπηλιά. Θέλω να προβάρω το νέο μου παραλήρημα στο μπαλκόνι. Και ξέρω για την έκθεση. Ένα σωρό έγραφα στο σχολείο και ήμουν και κακή. Την έκθεση με θέμα και το θέμα χωρίς έκθεση. Ποιο είναι το θέμα; Το θέμα μας; Τι σημαίνει; Δεν με αφορά. Τι σε αφορά; Η στιγμή που η λέξη πετάγεται από το πληκτρολόγιο μόνη της. Η στιγμή που θα με κανιβαλίσεις με κάτι δικό μας και η σαπουνόφουσκα θα σπάσει από το γέλιο μου. Αντικείμενο μελέτης κατόπιν εορτής. Κι αν δεν μιλάμε δεν σε ξέχασα.
Χαϊκού – ωδή στην λεκτική αφασία που θα δέσει το γλυκό. Ό,τι μπορεί ο καθένας.

Και μετά θα πασχίσω πάλι με όλα αυτά που τα νιώθω κάπως σαν αναπόφευκτα, κάπως σαν να τα ξέρω από πριν. Βλέπω το τέλος, σου λέω, εδώ, σ’ αυτή τη γειτονιά που έβλεπα μόνο τέλος την ώρα που όλα άρχιζαν επαναληπτικά. Το βλέπω διαρκώς, σ’ αυτό έχω μάθει, μια ζωή να προετοιμαζόμαστε για εξετάσεις που δεν δίνουμε ποτέ ή που δίνουμε διαρκώς, κάπου θα είμαι αδιάβαστη ή και σε όλα.

I want a new mistake…I can go with the flow, but don’t say it doesn’t matter anymore.

Κουράστηκα. Αγκάλιασέ με. Και μη με ρωτάς τίποτα.




posted by Μαρκησία του ΟŸ

20 σχόλια:

Mantalena Parianos είπε...

Κομμάτια

κατάλαβες

candyblue είπε...

"Κουράστηκα. Αγκάλιασέ με. Και μη με ρωτάς τίποτα".

Ξεκινάω με αυτό που εσύ κλείνεις!

lo-li είπε...

Ε..να..που...ξερ..τρελ..φρικ..ε..δε ξερω δε βγαίνουν λέξεις!
Γενικώς ξέρεις τι γίνεται όποτε μπαίνω στη blogογειτονειά σου? Πάντα θα μ' αφήσεις σε πολλές σκέψεις, θα συγκινηθώ, θα χαμογελάσω, θ' ανατριχιάσω, θα υπάρχει αρκετή φόρτιση γενικά. Μπράβο? Ευχαριστώ? Πάντα τέτοια;
Κάτι τέτοιο τέλος πάντων.Σ' αφήνω να διαλέξεις.:-)
ΥΓ:Αν κι εγώ τρελαίνομαι για πραμύθια. Αυτά που είναι κάπως ιδιάιτερα βέβαια. Τρέχα στο "Η Κοιμωμένη ξύπνησε", θέατρο Πόρτα. Και θα καταλάβεις τι εννοώ. Πιστεύω θα σ' αρέσει.Αντε περιμένω ενυπώσεις!

northaura είπε...

δεν ξερω πως βρεθηκα εδω τετοια ωρα και με τοσο κολλυριο στα ματια φορεμενο
(κι αμα κανεις ξερει ας με παρηγορησει κι εμενα)

να σαι καλα

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

Πιστόλι, κρεμάλα ή θάλασσα;...

Θα προτιμήσω τη Μρκησία!

ΠΥΡ Μαρκησία, ΠΥΡ!

YG. Γεια σου C-δάκρυ

harlequinpan είπε...

Take a risk but don't make a new mistake anymore!:)

candyblue είπε...

@ harlequinpan:It says: I do not believe in fairy tales. One time I cried with one tale, in the Night of Goat, at the theatre. Afterwards, I called you on the telephone, I sate at a bench. It was late at evening, had a lot of cold, and I was missing you. If something exists, it is the bad wolf. The fairy tales condense archetypes of behaviours and characters. The villain, the good, the Prince and the Princes, they will supposed to learn something to us, but finally we do not learn anything.

So you are in again

ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΩ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΩ είπε...

ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗ ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΙΓΟΥΡΟΙ, ΒΕΒΑΙΟΙ...

ΠΛΗΝ ΟΜΩΣ, Η ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΘΟΥΣ...

Ανώνυμος είπε...

Είχα καιρό να διαβάσω κάτι τόσο ανθρώπινο που να σε κάνει να προβληματίζεσαι και να κάθεσαι πιο βαρύς στο πάτωμα μόνο και μόνο επειδή είναι έτσι ακριβώς

Ωραίο πράγμα ο άνθρωπος τελικά,ιδίως όταν ξέρει να γράφει για όλα αυτά που τον κάνουν άνθρωπο

Candy candyssima να’σαι καλά που χάρη σε αυτό σου το εγχείρημα μπορούμε να γνωρίζουμε τόσους πολλούς διαφορετικούς, πλην όμως, ενδιαφέροντες ανθρώπους

Κι ας μην σχολιάζει κανείς...
Καλύτερα...

markos-the-gnostic είπε...

κι εγώ είχα μείνει άναυδος μ τη νύχτα του τράγου - τελικά όλα είναι έρωτας χαρούμενος ή σαδιστικός ή πανικοβλημένος, αλλά πάντα έρωτας

Καπετάνισσα είπε...

Κι αν δεν μου'πες ποτέ παραμύθια, εξήγησέ μου τι μου γαργαλούσε τ' αυτιά όλη την νυχτιά. Τι ήταν εκείνες οι μουσκεμένες βόλτες στα λιμάνια του κόσμου με το μακρύ παλτό να κυλιέται στις λάσπες και συ να γελάς που μόνο ουρανούς βλέπω μπρος.

Έστω. Ας δίνεις ό,τι έχεις, όταν το έχεις. Κι ας είναι παραμύθι.
Έτσι κι αλλιώς, αυτό που βλέπω είναι αυτό που μπορώ.
Κι αν δε μεγάλωσα με παραμύθια, τι μ' αυτο;
Πάρε την κούρασή μου στα γόνατα και κανάκεψέ την. Παιδί είμαι ακόμα.

Mantalena Parianos είπε...

Κοινωφελή Κώνωπα>>
"Ωραίο πράγμα ο άνθρωπος τελικά,ιδίως όταν ξέρει να γράφει για όλα αυτά που τον κάνουν άνθρωπο"

Tην πεμπτουσία δεν εννοείς; Και πεμπτουσία δεν είναι και αυτό που έγραψες σε αυτή την πρότασή σου; Ακριβώς έτσι αισθάνθηκα με το post της Mαρκησίας.

Ανώνυμος είπε...

@ Mantalena Parianos:Ναι αυτό εννοούσα.
Και γω έτσι ένοιωσα και είναι όμορφο να μας ενώνει κάτι τέτοιο τελικά
Το βάθος της ανθρώπινης ύπαρξης. Από κει που όλα ξεκινάν και όλα μοιάζουν για όλους.

Caesar είπε...

[ Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους. /
Όταν υπόταξαν τις μέρες μας και τις κρεμάσανε σα δάκρυα. ]

Μ. Α.

bereniki είπε...

ouf
ki egw twra teleutaia olo lew pws kourastika..pws barethika
olo lew pws den pisteuw sta paramuthia pia k pws den perimenw tipota..

..siga pou den pisteuw.. oloi pisteuoume... poios de thelei ena paramuthi?
..oxi na to akouei.. na to zei...
ena paramuthi xwris telos..

ouf! einai k bradu! kapoios na mou pei ena paramuthaki?

me suginises...
k psit
h agkalia einai to pio gluko paramuthi...
kalhnuxta

*****

candyblue είπε...

Θα ξεκινήσουμε.
Ναι!
Μόλις αποσυνδέσουμε τον καταναγκασμό από τον ερωτισμό μας, και μόλις συρικνωθούν οι βαθύτερες ρίζες των φόβων μας.
Θα μηδενίσουμε.Ξανά πίσω στο σημείο
μηδέν. Το σημείο από όπου ο έρωτας απευθύνει τον λόγο του.
Μας χρωστάει ο έρωτας,ακόμα και αν αυτά που μας χρωστάει είναι γάζες και ιώδιο για τις πληγές που μας άνοιξε.
Ακόμα κι έτσι,μας χρωστάει

Μαρκησία του Ο. είπε...

Να πω κι εδώ ένα ευχαριστώ στην Κάντι Κάντι για τη φιλοξενία :)

και όλους όσοι διάβασαν το κείμενο και είχαν την καλοσύνη να αφήσουν ένα σχόλιο, σας ευχαριστώ πολύ...

ας μη δικαιώνουμε διαρκώς τον Φρόιντ. Όχι άλλες προβολές.
Η μόνη προβολή πρέπει να είναι αυτή του ήλιου στα μάτια μας.

ΧΧ

Χρήστος είπε...

Δεν υπάρχει αυτή η στεριά...

etalon είπε...

...νομιζω οτι μου απαντας επι προσωπικου.
τοσο απλα.
εκανα μερες να μπορεσω να ψελισσω μονο αυτο.
οχι αλλες προβολες
που θα παει
θα το αποφασισω
καποτε...
ευχαριστω!

candyblue είπε...

Ευχαριστώ έναν, έναν ξεχωριστά.

Ευχαριστώ,όλους μαζί και μετά πάλι έναν, έναν ξεχωριστά...για την ζεστή ανταπόκριση και για τους ανοιχτούς πόρους της ψυχής σας σε αυτό εδώ το εγχείρημα μου

Μαρκησία την αγάπη μου
Πάντα