Τρίτη, Φεβρουαρίου 06, 2007

**** ΑυΤή Τη ΜόΝη ΛέΞη ***


Μένω στην κορυφή της ίδιας λέξης,που χρόνια τώρα καρφώθηκε στο στήθος μου. Περνάω την ώρα μου κοιτώντας τις γραμμές των χεριών μου που μοιάζουν με τα τσαλακωμένα μου σεντόνια,με την παρμένη από το κύμα άμμο, με το πρόσωπο σου όταν ξυπνάς. Σε κοιτώ και σου αφήνω στο στόμα μια σκέψη. Κοιμάμαι στην άρνηση σου και διαμελίζομαι κάθε μέρα που ξυπνάω.Έχω ένα πόνο που όποτε πιάνει να βρέχει γλιστράει από τα μάτια μου. Να βγει θέλει.
Δεν τον αφήνω όμως γιατί είναι διάφανος και μαρτυριάρης όπως το λευκό μου πουκάμισο.
Σε προσκάλεσα στον πάτο του βυθού μου και δεν θέλησες να ’ρθεις. Σου είπα να πατήσεις μέσα στο κλάμα μου και μου πες ότι σπέρνω το κακό. Το κακό υπάρχει μέσα στην τσέπη του καλού όμως. Από κει το πήρα .Το έκανα τσίχλα και το κόλλησα στην μικρή ρωγμή που υπάρχει πίσω από την υπόφυση μου. Αναπνέω αργά μπροστά στο νέο μου όνειρο που καταφθάνει μεγαλώνοντας όπως το πλοίο όταν μπαίνει στο λιμάνι. Στο πίσω μέρος της ωμοπλάτης μου φιλοξενώ το τσιμπούρι του έρωτα,φουσκωμένο. Στηρίζω όλη μου την ύπαρξη στην άκρη του βραχώδη μου αγκώνα. Σε βλέπω να παλιώνεις σαν χιλιοφορεμένη φανέλα και τα πνευμόνια μου γεμίζουν αέρα ανακούφισης. Θα χάσεις και συ κάθε τι πρωτότυπο. Κάθε τι θαυμαστό γιατί έτσι πρέπει. Και μετά εγώ τι θα κάνω;Θα αποκτηνωθώ τινάζοντας όλη την μπαγιάτικη σκόνη της αγάπης από πάνω μου. Έπειτα θα τροχίσω τα δόντια μου. Θα λιμάρω τα νύχια μου και θα κόψω τον κόσμο σε φέτες. Η αποκτήνωση μας απαλλάσσει από τον πόνο. Και μόνο έτσι το παρελθόν φεύγει από τα μάτια και φορτώνει τα λακκάκια στα μάγουλα. Ένας δύτης με μπλε κράνος και μαύρο δερμάτινο μπουφάν ξεπετάγεται από την ομίχλη των αναποδογυρισμένων, προς τα μέσα, ματιών μου . Τα κουνάω, για να φύγει ,σαν να επρόκειτο για μικρές αμαξοστοιχίες, και μετά κάνω ότι κοιτάω αδιάφορα δήθεν εσένα. Εσένα που κοιτάς την κορυφή της λέξης στην οποία κατοικώ. Δεν στην δίνω. Δεν την θες. Αν μου δίνεις άρνηση θα αγαπήσω άρνηση. Το σκέφτηκα καλά. Αν φορέσω το «ναι» σου νομίζω ότι θα μου πέσει μεγάλο και θα το λερώσω σέρνοντας το. Χάρισε μου ένα κομμάτι από το μέσα σου μπετόν καλύτερα. Θέλω κάτι για να στεριώσω τα αιωρούμενα δοκάρια της ψυχής μου. Όλο λέξεις λέξεις,που να σταθούν και αυτές οι καημένες. Χάρισε μου κάτι που να έχει τον ήχο σου. Μονάχα οι ζητιάνοι μου χαρίζουν πράγματα και είναι τόσο φθηνά που και μόνο που τα πιάνω σπάνε. Ψάχνεις σημεία αναφοράς. Δεν θα βρεις. Τα μασούλησα και τα έφτυσα στα πόδια κάποιου περαστικού. Πατήθηκαν και βούλιαξαν μέσα στις λάσπες. Θα γίνουν μαγικές φασολιές και θα σε οδηγήσουν στα φώτα της πόλης που με τρέλανε. Στην πόλη που φιλοξενεί την κορυφή της λέξης στην οποία μένω. Όχι, δεν θα στην πω. Μπορείς μόνο να την χαζεύεις και να λυπάσαι που δεν θα την κατοικήσεις ποτέ. Ψηλά στον ουρανό, κάτι ματωμένα ξέφωτα στάζουν πάνω μου το φως της αλήθειας. Δεν σου ταιριάζω. Για αυτό και δραπέτευσα από την κρεμάστρα σου. Έξω από το σύμπαν μου μεθυσμένες σκέψεις απλώνουν τα πόδια τους. Μια μικρή κυρία που έχει τα θελκτικά οπίσθια της θέλησης γλιστράει στο σημείο που η κάψα των άστρων συναντάει τις λευκές νεφέλες των τραυματισμένων μου «γιατί». Το τελείωμα του ομφάλιου λώρου μου βρίσκεται κάπου εκεί. Δεν έχει όμως σημασία το κάπου. Μόνο το εκεί. Ξεκινάω πάντα από το ίδιο σημείο. Το σημείο μηδέν. Το σημείο από όπου ο έρωτας απευθύνει τον λόγο του.

42 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

... καλημέρα...

Helix Nebulae είπε...

Καλημέρα κι από μένα. Δυνατό παραλήρημα, πεζό και ποιητικό ταυτόχρονα, με ωραίες εικόνες και συνειρμούς.
Αφού σε ενδιαφέρει ο κινηματογράφος όμως, ίσως βρεις χρήσιμο το παραλήρημα που μόλις δημοσίευσα. Δεν είναι δικό μου. Είναι του Charlie Kaufman και μου πήρε ολόκληρη μέρα να το μεταφράσω.

Μαρκησία του Ο. είπε...

Το σημείο μηδέν. Το σημείο από όπου ο έρωτας απευθύνει τον λόγο του

Η γραφή είναι εκεί που εσύ δεν είσαι, όπως λέει και ο Ρολάν.


Έχω ένα πόνο που όποτε πιάνει να βρέχει γλιστράει από τα μάτια μου. Να βγει θέλει.

Ο πόνος αυτός είναι σαν τα ρευματικά. Εμφανίζεται με τα κρύα. Υπάρχει κάπου στο βάθος, υπόκωφος, δεν χρειάζεται καν να εκδηλωθεί για να καταλάβεις ότι είναι εκεί.

[πολύ δυνατό]

καλημέρα σου, σε φιλώ

Ανώνυμος είπε...

αφού ακόμη αποκτηνώνεσαι, είσαι ζωντανή...θα δεις το μέλλον από την κορφή πρωτοχρονιάς ...τι καλύτερο;
τα κτήνη δε λένε ψέμματα.

Ανώνυμος είπε...

(!!!)
χείμαρρος.

markos-the-gnostic είπε...

blue
στην κορυφή της λέξης πρέπει να συμβαίνουν τρομερά πράγματα, η απόλυτη σιωπή;η απόλυτη ευγλωττία; ο πύργος της Βαβέλ; ο οίκος του θεού κάθως γκρεμίζεται; το σημείο μηδέν του αυτοερωτισμού; εκεί που παύουν οι περιορισμοί και οι αμαρτίες ισοποσούνται με χαμόγελα; το σημείο που οι δεινόσαυροι μπορούν να αναστενάζουν; είναι άραγε σημείο ή το άνοιγμα ενός βάραθρου χωρίς τέλος; άλλωστε οι αιωνιότητες είναι πολλών ειδών...

alex είπε...

Όπως και ο θάνατος είναι εκεί που δεν είσαι εσύ.Γιατί όταν έρχεται εσύ δεν είσαι.Κάποιος αρχαιότερος του Ρολάν.

Αν υπήρχαν trailers λογοτεχνικά θα ήταν τα κείμενά σου.Συμπυκνωμένες εικόνες που αρνούνται να διασπαρθούν σε 300 σελίδες

alex είπε...

Mαρκησία δεν κατάφερα να σου αφήσω σχόλιο, ούτε mail.Το αφήνω εδώ. 2=2+0

candyblue είπε...

@ Παράφωνος: Ενδεχομένως...
:)




@ Helix Nebulae: Καλώς ήρθες στη Santa blue. Ο ναός των λέξεων μου υποκλίνεται...

Charlie Kaufman
Είναι όπως η Jazz μετακινήθηκε από το swing στο be-bop. Είναι μια μελωδία που σου προκαλεί έκπληξη.






@ Μαρκησία του Ο.
«Ο βαθμός μηδέν της γραφής»

Γλυκύτατη μαρκησία του Ο, ελπίζω το όμικρον σου να ΕΙΝΑΙ όμικρον και όχι μηδέν!
Πόσο μου αρέσουν αυτά που μου γράφεις. Με κάνεις να νοιώθω σα να είμαι μαζί με
την παρέα των στρουκτουραλιστών, στο μυθικό περιοδικό «Tel Quel».
..........





@ Minotaurus & ArmDeco: Μαύρο ζουμί- μαύρο ζουμί. Σούπα από μαύρο ουρανό χωρίς καθόλου αστέρια. Καθόλου αστέρια. Κρατάω την καρδιά σου μες την καρδιά μου.
Βελόνα κλωστή- βελόνα κλωστή,να με ράψω μαζί με σένα,μην σκορπίσω! Σούπα από μαύρο ουρανό την πίνω και πικρίζει, πικρίζω και εγώ.
Στέκομαι κάτω από ψιθύρους,γυμνή από ψέμα,γυμνή από πόνο και αλήθεια.
Τρέχω ξυπόλυτη. Μέχρι και τα πόδια μου έγιναν μπλε. Τρέχω στο αθάνατο δάσος της απελπισίας. Σιγά μην είναι ο λύκος εδώ. Εδώ κατοικούν μόνο μπλε δέντρα με ασημένια φύλλα,φριζαρισμένος πόνος και παχύρρευστη ντεγκραντέ μελαγχολία. Είμαστε θηρία με τεράστιους εγκεφάλους και ματωμένες καρδιές.





@ Ροΐδης: Κάθε τι ακατάσχετα ορμητικό...άρα κι εσείς που κρατάτε τόσο κομψά το καπέλο της γραφής σας.
Σας διαβάζω και ευδαιμονίζομαι...να το ξέρετε!





@ markos-the-gnostic: Στην κορυφή παρατηρείς...στην κορυφή έχει απόλυτη μοναξιά και άπνοια πολλές φορές.
Αλλά οι λέξεις που με ταξιδεύουν είναι πολλές και έχουν πολλές κορυφές. Σε αυτήν την κορυφή της μόνης λέξης απλά περνάω τη νύχτα... ένα σκοτεινό δωμάτιο είναι ή καλύτερα αυτό που πολύ σωστά υποψιάστηκες;
Το άνοιγμα ενός βάραθρου χωρίς τέλος;
οι αιωνιότητες είναι πολλών ειδών; Εδώ, οι δικιά μας είναι μια. Κάθε φορά που πατάς published στέλνεις τον εαυτό σου στο άπειρο.






@ alex:Λες εσύ τώρα...Η αλήθεια είναι ότι η γραφή του ποστ είναι μαι γραφή συμπυκνωμένη-εβαπορέ.
Μακάρι να πεις το ίδιο πράγμα όταν κυκλοφορήσει και το πρώτο μου βιβλίο...


Tι έχουμε να φοβηθούμε από το θάνατο;

γιωργος είπε...

Για να πω την αλήθεια δεν το κατάλαβα. Τι και αν το διάβασα απομονώνοντας τις φράσεις. Πάλι είχα το ίδιο πρόβλημα. Ούτε και τα σχόλια με βοήθησαν. Και τις εικόνες μόνο να τις φανταστώ κατόρθωσα όχι όμως να τις κατανοήσω.
Ευτυχώς πάντως που ένα όμορφο κείμενο δημιουργεί πάντα όμορφους συνειρμούς, δικούς σου και των αναγνωστών σου.
Για να πω μια ακόμη αλήθεια... Δεν με πειράζει που δεν το κατάλαβα. Αρκεί που είναι όμορφο.

candyblue είπε...

@ Axenbax: Είναι ένα κορίτσι πολύ ερωτευμένο με ένα αγόρι...το αγόρι δεν τη θέλει. Άρνηση. Αυτή η κοπέλα κάθεται πάνω σε μια λέξη...στην λέξη "σεθελω"
Αυτός θέλει την λέξη αλλά όχι την κοπέλα. Είναι ένα μπερδεμένο αγόρι και ένα δειλό κορίτσι που έχει δεσμά(ομφάλιος λώρος)Διάφορα δεσμά και πολλά γιατί.
Κανείς δεν κάνει τίποτα. Και οι δυο βρίσκονται στο σημείο μηδέν
Και περιμένουν κάποιος να κάνει την πρώτη κίνηση...

Καλύτερα τώρα?


Και κάτι λίγο να ένιωσες από όλα αυτά που εξήγησα μου είναι αρκετό. Η γραφή βάζει τα ορμητικά νερά της επιθυμίας και του κάθε ξεφτυλισμένου συναισθήματος σε μια ροή.
Σε μια κορυφή κάποτε.
Το τι νοιώθει κανείς μετράει.
Περισσότερο από αυτά που εξηγεί...

o kairos είπε...

Περιεργο.Εγραφες για τελος και ειναι η αρχη!

Mantalena Parianos είπε...

"Θα χάσεις και συ κάθε τι πρωτότυπο. Κάθε τι θαυμαστό γιατί έτσι πρέπει. Και μετά εγώ τι θα κάνω;Θα αποκτηνωθώ τινάζοντας όλη την μπαγιάτικη σκόνη της αγάπης από πάνω μου. Έπειτα θα τροχίσω τα δόντια μου. Θα λιμάρω τα νύχια μου και θα κόψω τον κόσμο σε φέτες".

Ότι καλύτερο έχω διαβάσει στο blog σου - ότι χειρότερο έχω ζήσει (γιατί μου έχει συμβεί ακριβώς έτσι και με αυτή τη σειρά).


Τα κείμενά σου Candy μου θυμίζουν ότι έχει απομείνει ένα μικρό σημείο στην καρδιά μου που αντιδρά σε συγκεκριμένες σειρές λέξεων. Σαν αυτές που διάβασα πάλι στο blog σου.
Το post. Mε τσάκισε.

Και είναι τόσο καλό που δεν θέλω να το ξαναδιαβάσω. Σου έχει συμβεί ποτέ;

συγχώρεσέ με

Ανώνυμος είπε...

το σημείο μηδέν,μοιάζει πολύ με το σημείο G
Από αυτά τα δύο σημεία(και από πολλά άλλα ίσως) ο έρωτας απευθύνει και κατευθύνει το λόγο του

Υπέροχο κείμενο,αν είχε ηλεκτρισμό θα είχε προκαλέσει βραχυκύκλωμα σε όλη την blogosfaira.
Υπερβάλω;

Unknown είπε...

Καλημέρα

Σημασία έχει μόνο το εκεί!!!!!

Την αιωνιότητα μόνο
η ζωή μπορεί να την πλησιάσει

Καλό πρωινό
Πάντα μοναδική

Ανώνυμος είπε...

"Η αποκτήνωση μας απαλλάσσει από τον πόνο. Και μόνο έτσι το παρελθόν φεύγει από τα μάτια και φορτώνει τα λακκάκια στα μάγουλα".

Τότε αυτό μου μένει.

Καλή μου, χάθηκα στο παραλήρημά σου, οι λέξεις σου ζωντάνευαν μπροστά μου.

Caesar είπε...

[..Αναπνέω αργά μπροστά στο νέο μου όνειρο που καταφθάνει μεγαλώνοντας όπως το πλοίο όταν μπαίνει στο λιμάνι...]

Διαμαντάκι !!
το κρατώ, μόνο για εξαιρετικές περιπτώσεις, στην εφήμερη ζωή μου;)

καλημέρα :)

Κολοκύθι είπε...

"Χάρισε μου ένα κομμάτι από το μέσα σου μπετόν καλύτερα. Θέλω κάτι για να στεριώσω τα αιωρούμενα δοκάρια της ψυχής μου. "

Τι όμορφο που ήταν αυτό!Και πόσο μα πόσο αληθεινό κείμενο!

(το παραπάνω ήταν ένα σχόλιο φόβου και απόγνωσης. ντοντ ιτ μι πλιζ)

Καπετάνισσα είπε...

Θα την κρεμάσω στο Κ μιας Κυριακής.
Σ' εκείνο του Καραβιού.
Της Κρήτης.
Της Καρδιάς.

Θα την θωρώ να αιωρείται, τρελά να τραμπαλίζεται και να μη πιάνει ούτε χιλιοστό από την άκρη-άκρη των χειλιών.
Η λέξη, ναι;

Την σπρώχνω χρόνια να τρέξει. Να καβαλήσει εφαλτήρια, να τριφτεί στην άμμο για να φτάσει ουρανό.
Κι εκείνη με περιγελά.

Ιδέα δεν έχω.
Να σου χαρίσω μια ματιά φωτιά μωρέ Κάντυ.
Για τη ζέστα που κατρακυλάει μέσα μου. Σα λέξη.

Μαρκησία του Ο. είπε...

@Alex: ευχαριστώ :)

η πρόσθεσή σου μου άρεσε πολύ ;-)

Κάπου είχα διαβάσει ότι ο πραγματικός θάνατος συμβαίνει όταν πεθάνει ο μάρτυρας του θανάτου και κανείς δεν μπορεί να πεθάνει στη θέση μας. Εκεί είμαστε μόνοι. Αλλά όπως είπε και η Κάντυ, τι έχουμε να φοβηθούμε τελικά;

@ Candy: μικρή φωτοβολίδα, θα μπορούσαμε να είμαστε και η παρέα του Oulipo, μαζί με τον Raymond Queneau και τον Georges Perec.
Το 0. είναι όμικρον με τάση στο άπειρο ;-)
σε φιλώ.

Ανώνυμος είπε...

Χμμ κάτι μου θυμίζει αυτή η ιστορία... Κάτι απ'όλα αυτά (αν όχι όλα) το έχω ζήσει... Μήπως με παρακολουθείς?

Tamara de Lempicka είπε...

δεν ξερω απο ποσες λεξεις-φρασεις να πιαστω, μαλλον απο ολες...μου κανει, με αγγιζει...ο ρυθμος , οι εικονες...το κραταω...
τα αλλα μετα

candyblue είπε...

@ o kairos: Πήρα τον κύκλο του τέλους,τον άνοιξα και κοίτα να δεις που έφτιαξα δυο νέες άκρες,μια νέα αρχή .Όπως το είπες.







@ Mantalena Parianos: Έρπητα ζωστήρα σε συγ-χωρώ και εύχομαι πάντα να στέλνω την σωστή αμαξοστοιχία των λέξεων μου στον σταθμό επιβίβασης σου!






@ lolipop: Νομίζω πως για άλλη μια φορά υπερβάλεις. Καλά το κατάλαβες.
Αν είχαν ηλεκτρισμό τα κείμενα μου εγώ ήμουνα η πρώτη που θα είχε πάθει ηλεκτροπληξία γιατί γράφω αφού «νίπτω τας χείρας μου» συνήθως.







@ Sailor: Το εκεί και το τώρα,αναβατήρας για το άπειρο.
Καφές απογευματινός μου σπάει τη μύτη τώρα που σου απαντάω.







@ argyrenia : Ζωντάνευαν ε; Το έμαθαν καλά το μάθημά τους πια. Μήπως εκεί οφείλεται και η λιποθυμία;







@ Κολοκύθι –I will eat you all alive- πάντα θα χαίρομαι που σου αρέσουν τα κείμενα μου. Άσε που είναι και ένα πολύ καλό δόλωμα!

candyblue είπε...

@ Καπετάνισσα: Εσύ έχεις ξεγλιστρήσει από πολλές κρεμάστρες ,αλλά δεν ξέρεις ότι εγώ πρόλαβα και σε φόρεσα.
Να μου χαρίσεις όσες φωτιές έχεις μέσα σου. Το λάδι μου θα τις κάνει να φαίνονται ακόμα πιο δυνατές. Θα αφανίσουμε έτσι τα θηρία από μπροστά μας!
Τι λες;






@ Μαρκησία του Ο. Ακόμα και με καμένα φτερά, θα συμφωνήσω μαζί σου...και έχω την αίσθηση ότι η δική μας η παρέα, όταν φτιαχτεί, θα κάνει τους τοίχους της καθεστηκυίας τάξης να τινάξουν τα τούβλα από πάνω τους...







@ Driokolaptis: Σου θυμίζει πόσο μοιάζουν οι ανθρώπινες σχέσεις τελικά. Πόσο η ζωή των άλλων ξαφνικά μπορεί να γίνει και δικιά σου.
Μήπως σε παρακολουθώ καιρό; Δε νομίζεις ότι αυτή η ερώτηση θα ταίριαζε περισσότερο αν την έκανα εγώ σε σένα;

Χάρηκα πολύ που επιτέλους αποφάσισες να με μυήσεις στις λέξεις σου!








@ Tamara de Lempicka: Άσε τα άλλα. Ίσως να μην είναι τόσο δυνατά όσο ο ρυθμός που σου κάνει και τον κρατάς
Πολλά φιλιά
All over!

114ΛΕΞΕΙΣ είπε...

Τα σέβη μου αγαπητή candyblue

Ανώνυμος είπε...

..Και τα δικά μου(σέβη) πανωραία candyblue
Αν και βρίσκομαι σε χειμερία νάρκη(πως χειμώνιασε έτσι απότομα αλήθεια)..ονειρεύομαι τις λέξεις σου.

Mathilde είπε...

Εκλπηκτικό ποστ και εκλπηκτικό blog γενικά..
Α, και πολύ ωραίες φωτογραφίες!

weirdo είπε...

Κόψε τον ομφάλιο λώρο..
(μας τσάκισες, καραμελένια.....)

candyblue είπε...

@ padrazo: Τα φιλιά μου,αγαπητέ!




@ κοινωφελής κώνωψ: Και γω την μυτερή σου προβοσκιδούλα.. Υπομονή ναι;




@ Mathilde:Να σε ευχαριστήσω και γω με την σειρά μου.
Είσαι πάντα ευπρόσδεκτη εδώ.




@ weirdo: Σε τσάκισα ε;
Το ξέρω...
Όσο για τον ομφάλιο λώρο,έχει χρόνια που ψάχνω εκείνο το ειδικό ψαλιδάκι.
Κάποιος δεν θέλησε να το βρω μάλλον. Ψάχνω όμως, μη θαρρείς!

koolkiller-ess είπε...

"Χαρισέ μου τον ήχο σου"
ο (προσωπικός ανθρώπινος) ήχος σε αντίθεση με τις λέξεις
ένα αυτό, και το άλλο η άρνηση, σε αντίθεση με μια κατάφαση, το "ναι της κοπέλας...που συναντιούνται στο σημείο μηδέν?
το κοιτώ το κοιτώ και τα σχόλια μου μοιάζουν περιττά.
τις καλημέρες μου λοιπόν

Unknown είπε...

Καλημέρα

Κερνάω πάντα
Καφέ Ελληνικό αχνιστό

Σε λίγο παώ πλατεία

Μόλις επέστρεψα από
την Λαϊκή αγορά

Καλό πρωινό

harlequinpan είπε...

The seeds sprout,
wolf's claw omnipresent coveted, Treasure is only in a moment of love or pillage.

bereniki είπε...

...hsoun mazi mou kai kapnizes fukia loipon?... eixa 8olwsei toso pou de se eida kan?...

..an to eixa diabasei nwritera tha eixa apanthsei diaforetika sto comment sou...
8a sou eixa pei...

"xa8ika giati prospathousa na apoktinothw tinazontas oli thn mpagiatiki skoni tis agaphs apo panw mou.... prospa8ousa na troxisw ta dontia mou, na limarw na nixia mou... gia na kopsw ton kosmo se fetes... nomiza pws h apokthnwsi tha me apalla3ei apo ton pono.. prospa8ousa na ksekollhsw to tsimpouri tou erwta apo to pisw meros tis omoplatis mou...ki auto fouskwne olo kai perissotero...
...ton proskalesa ston pato tou bu8ou mou... alla den 8elise na er8ei candy... tolmisa candy... alla den 3erei..den 3erei oti to kako einai mesa stin tsepi tou kalou...
prin 3 meres, mou eipe oti den thelei na akouei tis le3eis mou.. niw8w oti fobatai alla den katalabainw ti... isws fobatai THN leksi.. den tou thn eipa.. den tha tou thn pw... 8elw na thn xazeuei.. isws kapote na luph8ei pou den thn katoikise... na luph8ei pou me ekane na agaphsw thn arnhsh.. kati eprepe na agaphsw e? ...toulaxiston egw kati agaphsa...

..twra apla prospa8w na ftasw pisw sto shmeio mhden.. mono ekei mporw na elpizw oti o erwtas tha mou apeu8unei to logo tou.. mono tote 8a mporesw na kanw tis lekseis mou na hxhsoun... oso gia Tin Leksi?... ali8eia pisteuw pws kalutera na mhn akougetai pote auti i leksi... arkei na thn niwtheis... o hxos tis den exei kamia ma kamia aksia"

makia
*****

candyblue είπε...

@ koolkiller-ess:
Όταν νοιώθεις κάτι από όλα αυτά που γράφω,όταν κάτι τσιμπάει για να βγει από μέσα σου,καλά κρυμμένο τότε τα σχόλια είναι περιττά. Αλλά καμιά φορά χρειάζεται να μιλήσεις για όλα αυτά....







@ Sailor:Αυτή η απλότητα που σε χαρακτηρίζει είναι πολυτέλεια για πολλούς γραφικούς, νευρωτικούς αστούς από εμάς...
Πάρε κόκκινα φρούτα.









@ harlequinpan: Treasure is only in a moment of love or pillage.
This is a big truth. Stab in the heart…so true







@ bereniki: ωχ...ωχ....ωχ...

Κατάλαβα. Δεν λέω άλλα.

Ανώνυμος είπε...

"λέξεις λέξεις τι να πουν κι αυτές οι καημένες.."-το αγαπημένο μου παιχνίδι είναι να παίζω με τις λέξεις.καμιά φορά δεν υπάρχουν λέξεις για να αποδεκτείς μια κατάσταση.στέκεσαι μετέωρος και βλέπεις λέξεις να αιωρούνται πάνω απο το μυάλο που έχει σταματήσει.

κάποτε μου είπαν"δεν μπορώ να νικήσω τις λέξεις σου"
και ύστερα παρέδωσαν τα όπλα
σε μια μάχη που στ'ορκίζομαι δεν την προκάλεσα εγώ

νικήτη που δεν χαίρεται τη νίκη του έχεις συναντήσει;

θέλω να βρέξει candy
να βρέξει πολύ
να ξεπλύθουν όλα

το κείμενο έχει πολλά δικά μου πράγματα
ευχαριστώ που έβαλες σε τάξη τις λέξεις και το είδα γραμμένο επιτέλους

τα ξαναλέμε

Ανώνυμος είπε...

Βρισκόμενος σε μία de profundis εξομολόγηση σε ένα delirium tremens δεν μου μένει παρά να ΥΠΟΚΛΙΘΩ

Παραχωρείτε τέτοια δικαιώματα ε;

candyblue είπε...

@ efi: Έχω δει αρκετά στη ζωή μου,αλλά νικητή που να μην χαίρεται τη νίκη του ,όχι.
Παρά μόνο σε κάτι ασπρόμαυρες ταινίες αγάπης παρμένες από βιβλία φτηνού ρομάντσου...
Είσαι σίγουρα νικητής γλυκιά μου;


"Συμβαίνουν πράγματα που είναι σαν ερωτήσεις. Περνάει ένα λεπτό, ή χρόνια, κι έπειτα η ζωή απαντάει".

Αλεσσάντρο Μπαρικκο






@ Ανώνυμε Α.Ε: ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ = Κλείνω το κεφάλι ή τον κορμό προς τα εμπρός για να χαιρετήσω ή σε ένδειξη σεβασμού.
Τι από τα δύο εσείς κυρ-ανώνυμε;

Εύχομαι όχι με υποτέλεια....

Seven Film Gallery είπε...

ελπιζουμε να ερθεις Βερολινο

candyblue είπε...

@ Seven Film Gallery: Μακάρι να μπορούσα.
Θα το ήθελα πάαααρα πολύ
Τόσο, όσο δεν φαντάζεσαι

Ανώνυμος είπε...

....Η .....ΜΟΥΣΙΚΗ..... ΤΩΝ..... ΛΕΞΕΩΝ.... ΣΟΥ....
/ΕΜΠΝΕΕΙς....

bereniki είπε...

"Συμβαίνουν πράγματα που είναι σαν ερωτήσεις. Περνάει ένα λεπτό, ή χρόνια, κι έπειτα η ζωή απαντάει"

...telika den prepei na xanei kaneis oute kan ta comment sou! psit! milas ston upno sou? na baloume kana magnhtofwnaki? na sundesoume kalwdiakia sto mualo sou????
etoimasou giati tha zhthsw thn epomeni bolta m opou na nai ;)

*****

candyblue είπε...

@ Κ/Β: Και συ εμένα με τις ανείδωτες λέξεις της μουσικής σου.




@ bereniki: Δεν είναι δικές μου οι λέξεις αυτές,τις δανείστηκα ξεκολλώντας προσεκτικά τα κόκαλα τους από αλλού.
Μιλάω στο ξύπνιο μου καθώς με μάτια ανοιχτά ονειρεύομαι μέσα στη μέρα.
Σου κάνει αυτό;
Έτοιμη από καιρό για την επόμενη βόλτα.
Μαζεύτηκαν τα θέματα σε μεγάλες τσάντες βλέπω...