Κυριακή, Νοεμβρίου 05, 2006

ΙσΤοΡίΕς ΑπΟ τΟ δΑσΟς ΤοΥ bLoGsPoT- σΕ σΤάΣη ΕμΒρΥοΥ


Ο πεινασμένος λέοντας γρύλιζε ανάμεσα στα πόδια μου,απίστευτο κρύο σήμερα . Το φεγγάρι με κάποια δυστοκία έσκιζε την μήτρα της νύχτας, αργά,προς τα πάνω. Ο κύκλος της φωτιάς εκεί, και όλοι πάλι γύρω από αυτόν, περίμεναν την επόμενη περίεργη ιστορία. Μακρόσυρτα γέλια και ψίθυροι. Το λιοντάρι με οδήγησε λίγο πιο κάτω στην μεγάλη ιτιά. Κάποιος καθόταν μόνος και έγραφε. Κοντοστάθηκα χαμογελώντας από πάνω του. Του έδωσα το χέρι. Με κοίταξε για λίγο σαστισμένος.Δίπλωσε τα χειρόγραφα του και είπε, «θα ταΐσω εγώ τον χρυσοχαίτη λέοντα ,αλλά σε παρακαλώ πάρε και κράτα το μαχαίρι μου όσο θα διαβάζω». Πήρα το μαχαίρι και το έβαλα κάτω από την γαλάζια κάπα μου. Μας πλησίασε.Στάθηκα όρθια δίπλα του. Η ομήγυρη κάτι ψιθύριζε,σώπασαν γρήγορα. Το λιοντάρι γρύλισε δυνατότερα...

Πανσέληνος, 5 Nώε Εμβρύου 2006

Ο Νώε στήθηκε κάτω απ' την ιτιά. Ήταν το αγαπημένο του δέντρο σε ολόκληρο το Blogspot . Μια φορά το μήνα, σε κάθε πανσέληνο ερχόταν εδώ. Όταν το φως του φεγγαριού γίνεται τόσο δυνατό που ρίχνει σκιές στις γιγάντιες ρίζες της στο έδαφος και όταν τα κρεμασμένα κλαδόφυλλα της μοιάζουν να χορεύουν στο βραδυνό αεράκι. Σε κάθε πανσέληνο, ο Νώε βγάζει τα ρούχα του, σαν αρχαίος σαμάνος, τελετουργικά. Τα τοποθετεί προσεκτικά διπλωμένα σε μια μικρή εσοχή κοντά στη ρίζα της ιτιάς. Μένει γυμνός και απαγγέλλει τα ποίηματά του κάτω από τον φυσικό προβολέα στον ουρανό. Γυμνός με ένα μάτσο χαρτιά στο χέρι. Κανείς δεν ξέρει ποιος νομίζει ότι τον βλέπει. Κανείς δεν έμαθε ποτέ σε ποιον μπορεί να απευθύνεται φωνάζοντας προς τα πάνω. Όταν ήμασταν παιδιά τον παραφυλάξαμε μια δυο φορές αλλά δεν καταλάβαμε και πολλά, ούτε απ' αυτά που διάβαζε ούτε γιατί αγκάλιαζε τον αέρα σα να χόρευε με κάτι αόρατο. Με τον καιρό, πάψαμε να τον παρακολουθούμε. Ούτως ή άλλως κάνει πάντα το ίδιο: μετά ανάβει μια μικρή φωτιά και κοιμάται σχεδόν αγκαλιάζοντάς την, σε στάση εμβρύου, μέχρι το πρωί. Κάθε μήνα. Κάθε εποχή. Σε κάθε πανσέληνο. Και είναι πάντα εκεί όταν γεμίζει το φεγγάρι. Μπορεί όλες τις προηγούμενες μέρες που μεσολαβούν ανάμεσα στις δυο πανσελήνους να γράφει και να σβήνει, να σκίζει και μετά να ξαναμαζεύει τα κομματάκια του χαρτιού από τη λίμνη πριν ξεθωριάσει η μελάνη, πάντοτε όμως φροντίζει να έχει τουλάχιστον ένα ποίημα στην ώρα του. Στην ώρα του φεγγαριού.

Απόψε το βράδυ ο Νώε πλησίασε και πάλι την ιτιά. Έκανε μια ελαφριά ψύχρα και αν κι είχε ντυθεί με τα συνηθισμένα του μάλλινα ρούχα, ανατρίχιασε στην ιδέα ότι θα τα έβγαζε. Είχε και τα δυο χέρια στις τσέπες. Το ένα του χέρι κρατούσε στα ζεστά ένα ποίημα που είχε γράψει μόλις το μεσημέρι – αυτό το μήνα η έμπνευση του είχε φερθεί σκάρτα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή πίστευε πως ύστερα από τόσα χρόνια που είχε αποκτήσει αυτή τη συνήθεια, ότι την είχε κατακτήσει την έμπνευση, ε! Αλλά δεν ήταν έτσι: αυτόν το μήνα τον είχε περάσει παλεύοντας με τους δαίμονες που του την είχαν απαγάγει. Κάτι πρόστυχες μορφές καλοζωισμένες, που έσπερναν αφύσικα αρώματα στα χωράφια, μέταλλα μέσα στην ξυλοφωτιά του, μαύρες κηλίδες στη θάλασσα όπου πήγαινε να κολυμπήσει, γυμνές γυναίκες στα όνειρά του. Τον τρέλαιναν αυτά τον Νώε. Ξύπναγε μέσα στην αφέγγαρη νύχτα σαν υπνοβάτης και έψαχνε παρηγοριά στο παλιό θερμοκήπιο όπου η γυναίκα του είχε φυτέψει εκείνα τα παράξενα φυτά που τα καπνίζανε μαζί πριν φύγει απ' τη ζωή του. Συνήθως κοιμόταν εύκολα μετά. Τα βράδια, ήταν το μόνο που ζητούσε πια.

Ο Νώε ήταν 38 χρονών. Ούτε θυμόταν πόσες πανσελήνους είχε δει κάτω απ' την ιτιά, πόσα χρόνια είχαν περάσει από τότε που έχασε εκείνη, πόσα ποιήματα είχε γράψει – ήταν και μήνες που έγραφε περισσότερα από ένα.
Απόψε όμως, πλησίασε με βήμα διστακτικό το δέντρο – επειδή είχε μόνο ένα χάρτινο ποίημα στην τσέπη του; «Είναι μυστήρια πόρνη η έμπνευση», σφύριξε μέσα απ' τα δόντια του πλησιάζοντας στην ιτιά, χαϊδεύοντας τα φύλλα της. «Θέλει κόλπα μυστήρια, δώρα και καλοπιάσματα για να σου ξεδιπλωθεί». Έτσι ψιθύρισε ο Νώε. Έβγαλε τα ρούχα του όπως κάθε φορά. Μόνο που τώρα δεν τα δίπλωσε, τα ακούμπησε βιαστικά παράμερα, να μην τον εμποδίζουν. Έτρεμε απ' το κρύο και το χαρτί στο χέρι του επίσης. Ευτυχώς, ήταν μόνο ένα ποίημα, δεν θα αργούσε να το απαγγείλει, να χορέψει τον τρελό του χορό και να ανάψει φωτιά με τα κλαδάκια που είχε μαζέψει σε μια άκρη. Τεντώθηκε. Και κοίταξε ψηλά στο φεγγάρι. Πάντα εκεί. Αυτό τουλάχιστον, δεν τον πρόδωσε ποτέ. Μετά άφησε το χαρτί να πέσει. «Τι σημασία έχει;» μονολόγησε, «ούτως ή άλλως, από το μεσημέρι το έμαθα απ' έξω το ποίημα».

Κληροδοτώ με συμφορά χνάρια – μνημεία του περάσματός μου. Συσσωρεύω τις ατελείωτες φράσεις των νεκρών στα εχθρικά μου χέρια και ψάχνω τη διαταγή που θα με λυτρώσει. Η περιπλανώμενη νεράιδα πνίγηκε στο νου της. Πάνω της πέσανε οι προαιώνιες μοίρες. Πλάγιασε φοβισμένη στη φτερούγα του Χάρου και με φυλάκισε μέσα στην κόρη του ματιού της, καταδικάζοντάς με να βλέπω δακρυσμένα τις άσημες σημασίες της ζωής και τις άτιμες τιμωρίες της αγάπης. Μέχρι να συγκρουστώ με τα απομεινάρια της σκέψης. Μέχρι να με εκδικηθώ για την ανύπαρκτη ύπαρξή μου.

Ο Νώε μάζεψε τα ξύλα στο συνηθισμένο του μέρος στο ξέφωτο κάτω απ' την ιτιά, που απ' τα χρόνια είχε μείνει πια χέρσο. Τα άναψε με ένα δαδί που είχε φέρει από το σπίτι. Όταν η φωτιά άρχισε να φουντώνει, έριξε σε αυτή τα ρούχα του πρώτα και μετά το χαρτί με το ποίημα. Καθισμένος οκλαδόν μπροστά της, το κοίταζε να χάνεται στις φλόγες σιγά, σιγά. Τότε είδα να λάμπει, ακουμπισμένο δίπλα του ένα μαχαίρι. Στις τελευταίες αναλαμπές της φωτιάς, ο Νώε ξάπλωσε απαλά μέσα στο αίμα του που πότιζε το χώμα, μπροστά στις φλόγες που τρεμόπαιζαν. Σε στάση εμβρύου.


της Mantalena Parianos

29 σχόλια:

candyblue είπε...

ΙΤΙΑ: Φυλλοβόλο δέντρο,μέσου μεγέθους,ύψος από 7 έως 25 μέτρα. Συχνά το συναντούμε σε φτωχά από θρεπτικές ύλες αμμώδη εδάφη τα οποία όμως έχουν πάντα πολύ υγρασία, κυρίως μέσα σε ρέματα και κοντά σε ποτάμια ή λίμνες... Είναι είδος που αντέχει σε εδάφη που εποχιακά κατακλύζονται με νερό.
Εκτός από το νερό χρειάζεται και πολύ φως για να αναπτυχθεί .



ΣΕ ΣΤΑΣΗ ΕΜΒΡΥΟΥ

Έχουν βρεθεί πολλοί τάφοι, όπου οι νεκροί, τυλιγμένοι σε υφαντά πολύ αξιόλογης τεχνικής, βρίσκονται τοποθετημένοι σε στάση εμβρύου, για να μπορούν να γεννηθούν και στη μεταθανάτια ζωή.



.... σε στάση εμβρύου όντας κανείς στον ύπνο η στον ξύπνιο του σε στιγμές πόνου και απελπισίας αναζητεί την ζεστασιά και την προστασία της μήτρας.

Κολοκύθι είπε...

Όμορφο.Πολύ όμορφο. Σαν παραμύθι. :-)
Μπράβο στη μανταλένα.

υγ:από καιρό ήθελα να σε ρωτήσω. Οι φωτογραφίες είναι επεξεργασμένες από εσένα?Είναι υπέροχες.

Mantalena Parianos είπε...

Candy, με σκλάβωσες...
Να το linkάρω και στο μπλογκάκι μου; Είμαι πολύ περήφανη!

Επιπλέον, να σου πω, ότι η ιτιά "κλαίουσσα" όπως τη έλεγε ο παπούς μου που ήταν και κηπουρός, φυτεύεται σε νεκροταφεία και δεν είναι φυλλοβόλα (είναι εκείνη που τα κλαδιά της φτάνουν ως το έδαφος σαν μαλλιά γυναίκας που κλαίει).

Αν δεν κάνω λάθος, αυτό το συγκεκριμένο είδος είναι πολύ συχνό όπως γράφεις σε ποτάμια και λίμνες, όπως στη Νέα Ορλεάνη, όπου θεωρείται και "καταραμένο" δέντρο ή γενικά δέντρο που δεν φέρνει πολύ καλούς οιωνούς.
Στην πλατεία μπροστά στο σπίτι μου πάντως είχαμε μια τεράστια κάποτε, και τα απογεύματα πήγαιναν τα ζευγαράκια των μαθητών που γυρνούσαν από το σχολείο και κρύβονταν από κάτω για να φιληθούν.

Μετά, κάποιος σφύριξε στο Δήμο ότι αυτό δεν είναι καλό, γιατί πάνε από κάτω και κρύβονται ναρκομανείς κ.λπ. κ.λπ. και την έκοψαν σύριζα.
Την είχε φυτέψει ο παππούς μου όταν πρωτοήρθε στην Αθήνα από την Πάρο (όπως και πολλά άλλα δέντρα της πλατείας μπροστά στο σπίτι) και ήταν τεράστια.

Ευχαριστώ και πάλι
:)

weirdo είπε...

Κομμάτια μας έκανες, Μάντυ..
Αριστούργημα..

harlequinpan είπε...

Buddha or yoga ?
yoga or practice Buddhist?
Practice Buddhist under pipal tree
or practicing Yoga on the tree ,which one do you like?

Attalanti είπε...

ΑΜΑΝ! Πάω να το ξαναδιαβάσω - τι να κάνει μια φορά; Μου άρεσε ΠΑΡΑ πολύ!

Δυστυχώς, σε στάση εμβρύου έχουν βρεθεί και πολλοί νεκροί που θάφτηκαν ζωντανοί... :( Την καλησπέρα μου!

Ανώνυμος είπε...

Πράγματα εξαιρετικό. Αυτή η θηλυκή ματιά στις αισθήσεις, η γονιμότητα που καθρεφτίζεται τις λέξεις. Μπράβο Μανταλένα

homelessMontresor είπε...

...!!!

markos-the-gnostic είπε...

Ομολογώ ότι με συγκίνησε ιδιαίτερα αυτή η συσχέτιση του θανάτου με τη γέννηση, κάποιος που πεθαίνει έτοιμος να ξαναγεννηθεί, γιατί μόνο ζωή μπορεί να υπάρχει, είτε ορατή στα μάτια μας και αόρατη στα μάτια κάποιων άλλων, είτε αόρατη στα μάτια μας και ορατή σε κείνους.
Και μπράβο στη συγγραφέα. Πράγματι όποιος πλαγιάζει στη φτερούγα του χάρου είναι για λίγο το κέντρο του κόσμου, καθώς στέκεται για λίγες ανάσες πάνω στην πύλη του ορατού προς το αόρατο. Και ένα μπράβο ακόμη στη φιλόξενη μας οικοδέσποινα...

Jimmy Bloody Rose είπε...

"...«Είναι μυστήρια πόρνη η έμπνευση»..."

...άλλοτε έρχεται κι άλλοτε φεύγει, όπως έρχεται και φεύγει από τη ζωή μας κάθε αγαπημένο πρόσωπο που μας εμπνέει να δημιουργήσουμε!
... και να συνεχίσουμε...

Μπράβο Μανταλένα! Πολύ καλό!

@alalanti:Οι νεκροί πολλές φορές βρίσκονται σε στάση διαφορετική, γιατί κάποιες φορές η καρδιά επανέρχεται. Γιαυτό και κανονικά δεν επιτρέπεται η ταφή πριν περάσει το πρώτο εικοσιτετράωρο.

Mπρρρ! Τί νεκροσυζήτηση κάνω κι έχει πάει η ώρα 1:30!
Άντε καληνύχτα σε όλο το δάσος!

candyblue είπε...

@ Κολοκύθι:Οι φωτογραφίες δεν είναι πάντα δικές μου. Τις παίρνω από το google. Και ναι, είναι πάντα επεξεργασμένες από μένα .Σχεδόν μη αναγνωρίσιμες.
Και συ είσαι επίσης υπέροχη.
Και η Μανταλένα,πιστεύω, πιο αληθινή από ποτέ :)



@ Mantalena Parianos:Αι βρε...υπέροχος είναι αυτός που γράφει τέτοιες ιστορίες.Aυτός του οποίου, που όπως πολύ σωστά είπε και ο Μπίχλας μου,η γονιμότητα καθρεφτίζεται στις λέξεις του.
Άλλωστε σήμερα κερνάω φωτιά εγώ και συ το φως των λέξεων σου.



@ harlequinpan: when someone is being in attitude of foetus in moments of pain and despair seems as if he seek the warmth and the protection of uterus.
a lot of graves have been found where the deads, wrapped in embroidery clothes ,a very appreciable technique, find themselves placed in attitude of foetus, in order to reborn after their death.



@ markos-the-gnostic: Εσείς μπράβο, εμείς πολλά ευχαριστώ. Όσο για την Μαναταλένα ναι...ποιος ξέρει μπορεί και να πλάγιασε για λίγο στη φτερούγα του χάρου. Ποιος ξέρει.




@Jimmy Bloody Rose: Είναι μυστήρια πόρνη η έμπνευση και δεν έρχεται ποτέ όταν την θέλεις.
Όπως πολύ σωστά μιλάει και λέει για αυτήν ο Αλκίνοος Ιωαννίδης

"Απ' της ψυχής μου το ιερό ως της ζωής μου το μπουρδέλο,
χτίσε μια γέφυρα να πάω και να 'ρθω
γιατί δεν έρχεσαι ποτέ,ποτέ όταν σε θέλω
κλείσε τα μάτια μου και έλα να σε δω
γιατί δεν έρχεσαι?"

Καληνύχτα και από μας όλους εδώ,βάρυνε η σελήνη πάντως. Ψήλωσε πολύ και θεωρώ ότι το φως της μοιάζει με εκείνο της πανσελήνου του Γενάρη.
Τέλος πάντων.

Κοιλάκανθος είπε...

Ήξερα μια ψυχή που έγινε πεταλούδα, φαντάζουν αιώνες από τότε που βγήκε από το κουκούλι της και πέταξε μακριά...σε ευχαριστώ για το ταξίδι...

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

jCandyblue...
Έχω ένα δωράκι για σένα που ονομάζεται...
«Ο Jim Morrison χτυπάει πάντα δυο φορές»
Για δες, για δες...

Mantalena Parianos είπε...

Ευχαριστώ όλους και πριν απ' όλους, την μπλου ζαχαρένια οικοδέσποινα.

WEIRDAKI>>
"Αριστούργημα"; Κόψε κάτι!


ΗΑRLEQUIN-PAN>>
The hero is more or less like a Buddist who just tasted garlic soup from the hands of a vampire.


ATTALANTI>>
Δεν μ' αρέσει η στάση εμβρύου, λέμε. Ούτε νεκρή ούτε ζωντανή.
:S
Εγώ κοιμάμαι σχεδόν πάντα ανάσκελα αγκαλιάζοντας με το ένα χέρι όποιον είναι σε απόσταση χαδιού (ή σφαλιάρας). Μου έχουν πει ότι αυτή η στάση ύπνου μαρτυρά δύναμη γιατί έχεις εκτεθειμένο το στήθος σου - κι εκεί βρίσκεται η καρδιά.
:)


Κολοκύθι, Μπίχλα, Homeless Montressor, ΝΤΕΦΙ, Δρ Uqgbar >>
Με συγκινείτε την ανώφελη
:/


ΜΑΡΚΟ ΤΗΕ ΓΚΝΟΣΤΙΚ>>
Ακούγεται πολύ γκοθ ή επισήμανσή σου ("the ending is just the beggining")...
Όποιος πλαγιάζει στη φτερούγα του χάρου, κάτι αναζητά. Ακόμη κι αν αυτό που θα βρει είναι το τελευταίο που ψάχνει.
(μπρρρ)


JΙΜΜΥ ΒLΟΟDΥ ROSE>>
Η έμπνευση είναι βλαμμένη. Δεν εξηγείται αλλιώς το ότι αποφεύγει τόσο συστηματικά τους διάσημους.
:)


ΚΟΙΛΑΚΑΝΘΕ>>
Τι πεταλούδα; Νυχτοπεταλούδα ή της ημέρας; Πολύχρωμη ή σκοτεινή;


ΒΙΤΑ ΜΙ ΜΠΑΡΟΥΑΚ>>
Κι εμάς μας αρέσει ο Άγιος Τζιμ!

Ευχαριστώ είπα; Το ξαναλέω.
:D

candyblue είπε...

@ VITA MI BAROUAK:Είδα, είδα τι έγραψες πάλι. Ξέρω καλά εγώ. Σου είπα έχουνε γνώση οι φύλακες.
Ευγενικά με τον Morrison ε?
Πρόσεχε γιατί ο τίτλος θα γυρίσει σε σένα.



@ Ντέφι: Περιμένω τον ένα ακόμα λόγο. Το mail μου τσεκάρεται ανα τέταρτο.
Με την προϋπόθεση να είμαι σπίτι.




@ dr.Uqbar: Της το πα εγώ,είναι από τα καλύτερα γιατί έχει μεγάλη αλήθεια αυτό το κείμενο. Και ειλικρίνεια.




@ Mantalena Parianos: Είμαι σίγουρη ότι κοιμάσαι σχεδόν πάντα ανάσκελα. Το βλέπω από τον λαβωμένο θώρακα,εκεί στο μέρος της καρδιάς.
Σε λάβωσαν τα όνειρα των άλλων, πριν από τα δικά σου.

Ανώνυμος είπε...

Η άλλη όψη της Μανταλενας

Πολύ όμορφος και δίκαιος ο κόσμος σου...καμία σχέση με τον αληθινό.
Σου βγάζω το καπέλο Μανταλένας και ας είναι και πολύ, πολύ ψηλό. Αν θες πήδα μέσα.

Εύγε!!!!



@
candyblue,είσαι όλα τα λεφτά. Αν θες πήδα και συ μέσα.

Β.Γ

Sigmataf είπε...

Ο Νώε εθεάθει στην Αθηνάς να κλέβει ομπρέλες.

Ανώνυμος είπε...

Δεν είμαι πολύ φανατικός blogger, τελευταία όμως που έχω λίγο ελεύθερο χρόνο τριγυρίζω απο blog σε blog. Tη Μανταλένα την πέτυχα σε κάτι comments διαξιφισμών σχετικά με κάποια πρόσφατα γεγονότα που συνταράσσουν τη bloggcommunity. Τώρα μέσα από το blog σου Candy, συναντώ μια άλλη πλευρά της που ομολογώ ότι με εκπλήσσει ευχάριστα. Εντελώς συμπτωματικά το διάβασα με υπόκρουση το CD Noah's Ark των Cocorosie! Συνδυασμός με πολύ ενδιαφέρον!

Ανώνυμος είπε...

Θα συμφωνήσω με τον Sandiago Nasar
για αυτή την άγνωστη πλευρά της Μανταλένας που ομολογουμένως κανείς μας δεν θα γνώριζε αν δεν υπήρχε η καλή διάθεση σου candy και οι εναλλακτικές αυτές ιστορίες
Ήξερα ότι είχε μία άποψη και ότι σίγουρα μπορούσε να γράψει κάλα αν ήθελε αλλά δεν μπορούσε να φανταστώ ποτέ ότι πίσω από αυτή την περσόνα κρύβεται ένας τέτοιος αντρικός πόνος και κόσμος.
Και κρύβεται δικαίως. Καλύτερα να καταστραφεί μια περσόνα μια Μανταλένα παρά ένας άνθρωπος κανονικός, πίσω από αυτή.
Αν ήμασταν λιοντάρια θα σε είχαμε κατασπαράξει,αλλά εγώ προσωπικά είμαι ένα κουνούπι που φλερτάρω με το γαλάζιο αίμα που έχουν οι λέξεις της candyblue.
Μπράβο παιδιά.
Τελικά η επικοινωνία ήταν και θα είναι (όπως λέει και η candy)πάντα θέμα διάθεσης.

Mantalena Parianos είπε...

B.Γ.>>
Να πηδήξουμε μέσα ή ΕΞΩ απ' το καπέλο σου, σαν λαγουδο-εκπλήξεις;
(μας καπέλωσες)



SIGMATAF>>
"Ο Νώε εθεάθει στην Αθηνάς να κλέβει ομπρέλες".

Θα πρέπει να ήταν ιπτάμενες σαν της Μαίρη Πόπινς γιατί εγώ τον είδα να πετάει προς το φεγγάρι.


ΣΑΝΤΑΓΚΟ ΝΑΣΑΡ>>
Το CD Noah's Ark των Cocorosie, δεν ήταν επίσης μια ευχάριστη έκπληξη όταν το πρωτάκουσες;
:)

ΚΟΙΝΩΦΕΛΗ ΚΩΝΩΠΑ>>
Το άδηλο καθώς και αυτό που έχει αποσιωποιηθεί, δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχε πάντα εκεί και απλώς εμείς δεν το βλέπαμε.
Μου το είπε ο Νώε.
;)

AnEmOdArMeNi είπε...

Candyblue έχεις εκδόσει κάτι ? σε διαβάζω τελευταία και μπορώ να πω ότι έχεις ταλέντο. Συγχαρητήρια

Σεμνά και Ταπεινά
Η Ποιήτρια

Ανώνυμος είπε...

Υπέροχο κείμενο!
Μπράβο και στις δύο σας.
Αυτό το μήνα και σε μένα η έμπνευση φέρθηκε σκάρτα...

Καπετάνισσα είπε...

Για έλα τώρα να μου πείς.
Πλησίασε. Κοντά στ' αυτί να ψιθυρίσω. Γίνεται να ξαναγυρίσω στη μήτρα; Να κουλουριαστώ σ΄ ό,τι ορίζει τη ζωή και δίνει αναπνοή στο χρόνο;
Όχι θα μου πεις, το ξέρω. Πως μοναχά να διπλώνομαι μπορώ. Σαν έμβρυο ναι. Τα βράδια που'ναι μοιρασμένα και τα άλλα, που λίγο θέλει να σαλέψει ο νους. Τα ίδια, όλα.

Δες τον Νώε, θ' ανταπαντήσω. Έλα, στο στέρνο αριστερά. Εκεί κοίταξε. Στην πραγματική του κατοικία.
Μπορεί κι ο ήχος που θ' αφουγκραστείς να μη μοιάζει με τικ-τακ. Αλλά με τη μιλιά της φωτιάς, ξέρεις, την ώρα που τριζοβολούν τα ξύλα.





(Στο κόκκινο Μανταλενοπούλι.
Εκεί χτυπάς).

candyblue είπε...

@ Anonymous: Τι λες Μάντυ να πηδήξουμε μέσα?
Καλύτερα 2 παρά ένας....αν και καλά λόγια μας λέει ο κύριος.
Τα λεφτά τα έχουμε εμείς. Και οι δύο. Μήπως να μας θες για αυτό μέσα στο ψηλό σου καπέλο;;




@ Sigmataf: Προνοεί ο άνθρωπο για τον μεγάλο κατακλυσμό. Πρώτη φορά είναι;;





@ Sandiago Nasar:

"Τώρα μέσα από το blog σου Candy, συναντώ μια άλλη πλευρά της που ομολογώ ότι με εκπλήσσει ευχάριστα".


Ναι τελικά τα δεδομένα ανατρέπονται στον κατάλληλο χώρο και χρόνο...


..........όσο για τις Cocorosie...Τις λατρεύω,με όλη την σημασία της λέξεως.





@ Κουνούπι: άρχισες πάλι με τα γαλάζια αιματάκια και τις λεξούλες μου. Κάτω την προβοσκίδα σου από όλα αυτά. Χειμώνας γαρ.
Από καλοκαίρι πάλι.

όσο για την Μανταλένα,τα πράγματα είναι απλά,γιατί όπως λέει και ένας φίλος μου people are strange when you're a stranger.



και σίγουρα η επικοινωνία είναι θέμα διάθεσης.
Πήγαινε δες το «Βαβέλ» αν δεν έχεις πάει ακόμα και θα με θυμηθείς.
Έχει να κάνει με το κατασκευαστικό ανθρώπινο λάθος αλλά και με την ανθρώπινη σύμπραξη.
GO!!!!!!!


@ AnEmOdArMeNi :Όχι ακόμα, αλλά αν όλα πάνε καλά,καλομελέτα κι έρχεται.

Αυτό το κείμενο πάντως δεν είναι γραμμένο από μένα αλλά από την Mandalena Parianos.
Σε περίπτωση που δεν το γνώριζες.




@ Lou:Άστα...και δεν μπορείς ούτε να την πληρώσεις για να σου έρθει

Κατά τα άλλα σε ευχαριστούμε.




@ lld: όλα τα δεντράκια, όπως το είπες γι'αυτό και γω το παλεύω
Το παλεύουμε γενικότερα. Δεν πρόκειται να το βάλω κάτω.

Ή το ακολουθείς ή το πνίγεις(κατάλαβες)




@ Καπετάνισσα: Πικάρει ο ήχος της ψυχής της.
Κόκκινα
Εκεί πάει εκεί και μεις. Μαζί της.
Μαζί σου Μνταλένομίχαλο
Με όλους ,αρκεί να είναι αληθινοί απέναντι μου
Να πικάρουν.

Ανώνυμος είπε...

Μέσα να πηδήξτε σαν καλά κορίτσια.
Δεν θα σας καπελώσω. Αντίθετα θα σας κάνω περιστέρια λευκά και θα σας κάνω να πετάξετε
Έκτος κι αν προτιμάτε το παραμύθι της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων.


Ποιος τα χέζει τα λεφτά αν έχει άλλα και άλλα;
Την υγειά του ας πούμε και ένα ψηλό μαύρο καπέλο;
όχι δεν είμαι ο Κόπερφιλντ που ψάχνω αντικαταστάτρια της Κλόντιας...

Β.Γ

Ανώνυμος είπε...

Mantalena, ναι, οι Cocorosie είναι εξαιρετικές! Ήταν πραγματική έκπληξη που ήρθε σε μια φάση που είχα κάμποσο καιρό να ακούσω κάτι πραγματικα ενδιαφέρον. Candy, ήμουν σίγουρος ότι θα σου άρεσαν.

candyblue είπε...

@ Anonymous: Θα το συζητήσω και μαζί της και θα σου πω.Χμμμμ... καλός κυριούλης μου φαίνεσαι.Τι λες κι εσύ Μάντυ;



@ Sandiago Nasar:Ήσουνα σίγουρος ε;Είδες που με ξέρεις καλά τελικά;

Mantalena Parianos είπε...

CANDY>>
Τι να πω μωρέ... (ανάθεμα κι αν κατάλαβα τι είναι το καπέλο και τι τα κουνελοκούνελα).
Για καπελώματα πάντως έτσι στο γενικό κι αόριστο δύσκολη με κόβω.


Για Χαλίκι στη χώρα των θαυμάτων, όμως, μια χαρά απαρατήρητη θα πέρναγα.
:)

candyblue είπε...

Σας ευχαριστώ πολύ όλους.Και σένα Μανταλένα πιο πολύ.Κυρίως για την αλήθεια σου.