Τετάρτη, Νοεμβρίου 08, 2006

ΕρΕίΠιΑ ΜέΣα Κι ΈξΩ


Μπλε μουδιασμένος ουρανός για αρχή. Και μετά ήλιος και φως, σαν άνοιξη,και λίγο σαν χυμός καλοκαίρι. Το φως που ζεσταίνει την πλάτη,κι ύστερα κρύο που παγώνει τα ακροδάχτυλα και κάνει την μύτη μου να κοκκινίζει. Ένας ξαφνικός θάνατος ενός συναδέλφου, που χρόνια ήξερα και αγαπούσα,λίγο πριν τα διόδια. Με μηχανή.Έπεσε με μηχανή,άρα σκοτώθηκε.Πλευρικοί άνεμοι τον ρίξανε στα βράχια. Άρα σκοτώθηκε.Ετών 32. Δεν έμεινε τίποτα, είπανε. Η κηδεία. Η συντριβή μαζί με την θλίψη. Ημέρες του Νοέμβρη, σκληρές, με σπασμένα κόκαλα και φλέβες αδειανές. Παρκάρω με βίαιες κινήσεις. Κινήσεις τέλους πριν καλά ,καλά ξεκινήσουν όλα αυτά που έπονται. Το ασανσέρ μουγγό και ασημένιο με καταβροχθίζει για 1 λεπτό. Ατέλειωτοι διάδρομοι. Θυμίζουν κλινική .Η πόρτα του τμήματος μου ανοιχτή. Χαμηλόφωνα οι λέξεις σέρνονται παντού. Καλησπέρες και γρήγορες συναλλαγές. Το air condition καίει στο φουλ,η δουλειά στα μοντάζ καλά κρατεί. Οι ρυθμοί ταχύτατοι,όπως πρέπει. Η Μ. ο Π. η Α. Και γω. Παιδιά που γεννηθήκαμε την δεκαετία του 70,καμπουριασμένοι από τις αμαρτίες άλλων δεκαετιών, αλλά καταβάθος γελαστά και αισιόδοξα. Παιδιά του μεταίχμιου. Βαδίζουμε στους διαδρόμους σαν αέρινες μάζες με εικονικά σανδάλια κοιτώντας σε ένα δυσδιάκριτο μέλλον. Επιτηρούμε τον άγνωστο κόσμο που όλο τσιρίζει από μακριά ,με παιχνιδιάρικη επιείκεια που μοιάζει με σοφία. Άλλοι φορώντας μυωπικά γυαλιά, άλλοι με καθαρά, μη συσκευασμένα βλέμματα. Κι έπειτα οι ρυθμοί χαλαρώνουν,πέφτει η νύχτα. Ο σταθμός ησυχάζει. Απραξία και αρκετό εσωτερικό χάος. Τριμάρουμε το IN και το OUT του χρόνου μας. Τον μοντάρουμε. Για να ομορφύνει κάπως,για να μικρύνει ανώδυνα. Να γίνει πιο ρυθμικός με περισσότερα εφέ. Με πονάει κάτι σήμερα κοντά στο μέρος της πλάτης,χαμηλά, εκεί που οι ώμοι αγγίζουν την σπονδυλική μου στήλη. Εκεί που κάποτε υπήρχαν φτερά. Μου φαίνεται ότι τον κουβαλάω στην πλάτη τον χρόνο σήμερα. Αργεί να κυλήσει παρ’όλη την φασαρία που κάνουμε για αυτό. Όλο γελάμε με την Τ. Αυτή η κοπέλα ξύνει την επιφάνεια μου τέτοιες δύσκολες ώρες και επιδεικνύει τα κομμάτια που επιπλέουν στο παχυλό υγρό της απραξίας. Ωραίες στιγμές μουσκεμένων ημερών. Απέναντι η γέφυρα της Αττικής οδού χαζεύει τις βουβές κινήσεις μας πίσω από το υποφωτισμένα τζάμια. Συνάζει στιγμές, κραυγές, απόγνωση, ξεφωνητά, ψέματα αίματα κι αρχίζει να μονολογεί. Άσκοπες πράξεις,μακρόσυρτα γέλια,πόρτες που ανοίγουν και κλείνουν.
Δωμάτια χωρίς τέλος.
Μηχανήματα που ψιθυρίζουν λόγια ερωτικά μεταξύ τους όταν κλείνουν τα φώτα.
Φωνές ,κυνηγητά στους διαδρόμους.
Χάος,εσωτερική ανισορροπία.
Βάρδια 5-1.
Όλα είναι στον αέρα.
Ένας παιγνιώδης μετεωρισμός.

27 σχόλια:

candyblue είπε...

Αφιερωμένο στον Μπάμπη Μιρμιρίδη,που δεν θα το διαβάσει ποτέ. Καλό του ταξίδι.


Αφιερωμένο σε όλη την δικιά μου γενιά.

Horexakias είπε...

Δυσαρεστα αυτα candy,αλλα ετσι ειναι δυστυχως.Σημερα εισαι με καποιον,του μιλας και την επομενη τον χανεις(δε γινετε ομως,δεν το δεχομαι,..ξερεις).Και η ζωη συνεχιζεται....

nosyparker είπε...

Όσοι έχουν χάσει κάποιο πολύ κοντινό τους άτομο καταλαβαίνουν.
:-(

Ανώνυμος είπε...

candyblue λυπάμαι σε καταλαβαίνω απόλυτα! θα σου βαλω κατι να διαβάσεις που έγραψα,
βρεθηκα στην θεση σου πριν αρκετά χρόνια απο τον ίδιο λόγο, μόνο που ήταν με αυτοκίνητο:

Ο γολγοθάς μου

Τι να κάνω με την σκέψη μου,που σε φέρνει όλο μπροστά μου;
κι όλο με τα ψέματα να ξεχνώ τον θανατό σου.
Πότε τάχα είσαι πλάι μου, πότε μεσ'την αγκαλιά μου
πότε με το πλισέ ανοιξιάτικο φορεματάκι σου να ανεμίζει
πότε με το θερινό μαύρο παλτό σου!
Κι ότι και να κάνω, αγάπη μου
ξύπνιος αν είμαι ή αν κοιμάμαι
είσαι πάντα μεσ'την σκέψη μου ή σε βλέπω στ'όνειρό μου,
πότε ζω με μιά ψευδαίσθηση ή το παρελθόν θυμάμαι,
μα θυμάμαι και τον τάφο σου!
Και θολώνει το μυαλό μου!
Αχ τι μού'κανες θεέ μου!
Μαζί μ'αυτήν πεθάνανε κι όλες οι χρυσές μου ελπίδες!
Ναί, η πλάκα του τάφου σου δεν σκεπάζει μόνο εσένα αγάπη μου
κοπέλα εικοσιτεσσάρων χρονών με τις ομορφιές σου, τις χάρες σου,
τα μαλλιά τα χρυσαφένια σου,
ενα πλάσμα αγγελόψυχο μετρημένο και σεμνό,
μα σκεπάζει χίλια όνειρα, πού'χαμε πλέξει για μας...
κι εσύ σκόρπαγες στους γύρω σου και στην ζωή μου ευτυχία και χαρά,
που να'ξερα οτι θά'φευγες έτσι ξαφνικά για τους ουρανούς για τ'άγνωστο ταξίδι σου
και θα μού'μενε εμένα για σύντροφος μόνο η συμφορά!
Δεν θα ξεχάσω που μου έλεγες όταν σ'έκανα αθελά μου να δακρύζεις και να πονάς:
-Μην στεναχωριέσαι αγάπη μου, είναι γλυκό το κλάμα για εκείνον που πονά
πιό γλυκό κι από το γέλιο τού ευτυχισμένου!...
Πού να'ξερες τώρα πόσο πονώ...

Ανώνυμος είπε...

Κοίτα που και μένα πέθανε ένας φίλος και συνάδελφος σήμερα. Το μόνο που με παρηγορεί, και ντρέπομαι γι’ αυτό, είναι πως είχα πολύ καιρό να του μιλήσω. επειδή φοβόμουν. Ολα αυτά που περιγράφεις candy είναι και συνάμα ένα σκηνικό που μας προκαλεί ασφάλεια.

weirdo είπε...

Αποχωριστήκατε τη σάρκα ενός αγαπημένου ανθρώπου.. Πόνος φριχτός, ανυπόφορος..
Εύχομαι κάποτε η θύμισή του να φέρνει στο μυαλό και την καρδιά σας μόνο εικόνες ζωντανές, γελαστές.. Έστω κι από εποχές που δεν πρόκειται να ξαναρθούν..

Unknown είπε...

Καλό του ταξίδι

Η ζωή συνεχίζεται
στην δικιά σου γενιά
έτσι πάντα γίνεται με όλες
τις γενιές

καλό βράδυ

bereniki είπε...

den exw kati na pw.
to mono pou mou rxetai na kanw einai na kleisw ta matia kai na anasanw ba8ia...
8a perasei ki auto candy-opws ola.... (?)
makia
*****

candyblue είπε...

@ Horexakias:Δεν δέχομαι ούτε γω τον ξαφνικό θάνατο,ήτε αυτός αφορά ανθρώπους,ήτε συναισθήματα που άνθιζαν και ξαφνικά σταμάτησαν να ανθίζουν, ήτε ιδεολογίες.
Αλλά βλέπεις υπάρχουν πάντα κάποιοι άλλοι που αποφασίζουν για σένα, πριν από σένα. Και χωρίς να σε ρωτήσουν.
Στα τσακίδια.



@ nosyparker ~ melomenos: Χίλια ευχαριστώ παιδάκια, αν και εσύ μικρέ έβαλες δάχτυλο στην φρέσκια πληγή. Δεν πειράζει. Δεν γαμιέται, όλα για τους ανθρώπους είναι. Το μάθαμε αυτό πια.





@ To τρίτο πνεύμα: Κάπως έτσι είναι ...αλλά κάποιες φορές είναι καλύτερα να είσαι εκεί έξω και να παλεύεις με όλα όσα μισείς και Αγαπάς,γαμώτο.




@ weirdo: Έτσι θα γίνει ,το ξέρω και όλοι εμείς το ξέρουμε. Δεν είναι η ιδέα του θανάτου που μας σμπαράλιασε, είναι το ξαφνικό. Αυτό δεν δέχομαι,πως μπορείς να πας χαλαρός και να δεις τον Μπάμπη μέσα σε μια κάσα, ενώ μέχρι προχτές πίνατε καφέ μαζί Και ήταν τόσο ωραίο παλικάρι,τόσο ταλαντούχο.
Τέλος πάντων,για αυτόν στεναχωριέμαι που δεν θα προλάβει να κάνει άλλα τόσα από όσα θα ήθελε. Για αυτόν.
Σε ευχαριστώ πάντως για το σχόλιο.




@ Sailor:Ταξίδι με ανοιχτά πανιά. Εξάλλου οι νεκροί πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχάσουμε...



@ bereniki: η κηδεία ήταν την Δευτέρα ,άρα πέρασε...πέρασε
Για αυτό και έγραψα.
Αυτό ήταν. Η ψυχή σε κυκλώνει. Δεν χάνεται η ενέργεια, το ξέρω
Σε ευχαριστώ

Όλους.

markos-the-gnostic είπε...

@blue μου
"Εκεί που κάποτε υπήρχαν φτερά."
Νομίζω ότι αυτό τα λέει όλα...

allmylife είπε...

κι' εγώ στα φτερά - στάθηκα

candy,
διαβάζω και τα βλέπω
θαλασσιά κι ασημένια
βαθυκύανα τώρα

τα δικά σου είναι...

Ανώνυμος είπε...

Θάνατος, κλέφτης του χρόνου...

candyblue είπε...

@ markos-the-gnostic:Κι αν δεν τα λέει όλα τουλάχιστον προσπαθεί να πει κάτι.




@ allmylife: Τα ξέρω τα φτερά αυτά.
Ναι τα δικά μου είναι απλά τα νιώθω λίγο μουδιασμένα,σαν τον μπλε ουρανό του Νοέμβρη,σαν τον αιφνίδιο θάνατο,σαν την απροσδόκητη ληστεία.
Μέσα κι έξω

Τα φτερά εκεί είναι. Πάντα εκεί ήταν
Εγώ μερικές φορές γέμιζα βάρος και χρόνο και τα τσάκιζα.




@ Lou: ...του σώματος,του χρώματος,του βλέμματος, της αναπνοής,των ονείρων,των ημερών,των βημάτων,των αισθημάτων,του «μετά από δω»,του «μετά από μας»,του «μετά από κει»,του «ύστερα τι».
Λήσταρχος ο θάνατος.
Κάνει πλιάτσικο ακόμα και στα ερείπια μας.
Λήσταρχος!
Μέχρι και το φως μαγεύει, κάποιες φορές, και το καταφέρνει να μας κάψει,να μας αποσυνθέσει.
Έχετε μυρίσει ποτέ το φως; Μυρίζει θάνατο και σαπίλα. Έχετε αφήσει ποτέ ένα πράσινο φύλλο εκτεθειμένο στο φως να δείτε πως το ξεραίνει;
Ο λήσταρχος ακόμα και αυτό κατάφερε να νοθεύσει.
Ακόμα και αυτό lou.

alzap είπε...

Η λυπημένη

Στὴν πέτρα τῆς ὑπομονῆς
κάθισες πρὸς τὸ βράδυ
μὲ τοῦ ματιοῦ σου τὸ μαυράδι
δείχνοντας πὼς πονεῖς•

κι εἶχες στὰ χείλια τὴ γραμμὴ
ποὺ εἶναι γυμνὴ καὶ τρέμει
σὰν ἡ ψυχὴ γίνεται ἀνέμη
καὶ δέουνται οἱ λυγμοί•

κι εἶχες στὸ νοῦ σου τὸ σκοπὸ
ποὺ ξεκινᾶ τὸ δάκρυ
κι ἤσουν κορμὶ ποὺ ἀπὸ τὴν ἄκρη
γυρίζει στὸν καρπό•

μὰ τῆς καρδιᾶς σου ὁ σπαραγμὸς
δὲ βόγκηξε κι ἐγίνη
τὸ νόημα ποὺ στὸν κόσμο δίνει
ἔναστρος οὐρανός.
Γ. Σεφέρης

Για το φίλο σου, για σένα, για την απώλεια.

candyblue είπε...

«πολλοί στίχοι είναι σαν αργυρές κλωστές δεμένες
στα καμπανάκια των άστρων- αν τους τραβήξεις,
μια ασημένια κωδωνοκρουσία δονεί τον ορίζοντα.
πολλά ποιήματα μένουν αργά τη νύχτα στην ερημιά
βρέχουν κάθε τόσο τα τέσσερα δάχτυλα
των στίχων τους σ’ ένα ρυάκι,
ύστερα χάνονται ονειροπαρμένα μες στο δάσος,
πνίγονται στο χρυσό πηγάδι της σελήνης-
Ένα σωστό ποίημα όμως ποτέ δεν καθυστερεί
σε μια γωνιά του ρεμβασμού.
Είναι πάντα στην ώρα του, λέει παρών
στο πρώτο κάλεσμα της εποχής του»

(ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ)


αλέκο,ευχαριστώ.

zero είπε...

Τι να πω τωρα...
Αστα να πανε.

Λυπαμαι.

ζερο.

Ανώνυμος είπε...

Είναι η πρώτη φορά που αισθάνομαι πόσο πολύ σου ταιριάζει το nickname σου,νομίζω οτι δεν θα το αποχωριστείς αυτές τις μέρες τόσο εύκολα

candyblue είπε...

@zero~dr.Uqbar~ κοινωφελή:Ευχαριστώ σας.
Πάει πέρασε!
Από αύριο θα βάλω και πάλι τα καλά μου.
Ευχαριστώ πολύ ξανά για τα ιαματικά σας σχόλια και τα γλυκά λόγια πίσω από όλη αυτή την μεταμφίεση.

Ανώνυμος είπε...

Πάλι ένα ωραίο κείμενο καθ' όλα
Αν εξαιρέσεις τα άσχημα που συμβαίνουν πάντα και σε όλους,είναι ένα κείμενο που λάτρεψα.
Είναι μαγικό σχεδόν να φαντάζεσαι το μονόλογο της γέφυρας καθώς σας κοιτάει πίσω από τα υποφωτισμένα τζάμια
Τα VIDEO και τις κονσόλες να ερωτοτροπούν όταν τα φώτα σβήνουν,πίσω σας και αυτόν τον παιγνιώδη μετεωρισμό.
Μα τι ανυψωτικό συναίσθημα
Πόση ακόμα μαγεία θα πετάξει μια απώλεια.Πόσες μετατροπές θα κάνεις ακόμα και πόσο μεγάλο ταλέντο σπαταλάς εδώ μέσα;

Στάξε το μπλε μελάνι που μάλλον μαύρο και δηλητηριώδες έγινε,βγάλτο σε λέξεις. Άστες να κάψουν το χαρτί το μαύρο φόντο. Το προτιμάς, δεν το προτιμάς από το να κάψουν εσένα ολόκληρη;

Πάει πέρασε. Ο χείμαρος της ζωής σε τραβάει μπροστά με απίστευτη δύναμη.

Alkyoni είπε...

δεν άντεξα να το διαβάσω όλο..
πολύ πρόσφατος 26/9 ο θάνατος και του δικού μου φίλου
ούτε το ποστ δεν άντεξα ν αφήσω στο μπλογκ μου που τον αποχαιρετούσα
δεν συμφιλιώνεσαι ποτέ μ αυτά είτε είναι αναμενόμενα είτε ξαφνικά
και βγαίνει θεέ μου ώρες ώρες μια οργή...

Καπετάνισσα είπε...

Ποιός και πως, να συμφιλιωθεί με τα μεγάλα και σπουδαία, τα ιερά κι ανερμήνευτα...

Χάδι στη θλίψη σου.
Άσε την ν' αγναντεύει τα αστέρια.
Να υπάρχει, να γυροφέρνει τα πράγματα, να ξυπνάει πότε-πότε.
Έτσι κι αλλιώς, θα'ναι εκεί.

Καμμιά φορά σκέφτομαι πως ακόμα κι η φυγή είναι μια αυταπάτη.

homelessMontresor είπε...

Δύσκολη η πάλη με την απώλεια που φέρνει ο θάνατος. Καλή δύναμη εύχομαι!

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

Πολύ δυσάρεστο αυτό, δεν έχω, ούτε μπορώ να πω κάτι άλλο…

candyblue είπε...

Περνάει όμως...σιγά σιγά θρέφει η πληγή.


@ Alkyoni:Καλώς σε βρήκα,έστω και μέσα απο αυτήν την άσχημη κατάσταση.
Το πρωί έκανα βόλτες στο blog σου.



@lld: Αυτό θα ήταν μια πολύ καλή προσέγγιση.Τι την έχουμε και την ταίζουμε την ρημάδα την φαντασία;



@ Καπετάνισσα: Μα είναι...Η μεγαλύτερη μαζί με την επιλογή και το αδιέξοδο αυτής. Τι περίεργη έννοια η επιλογή. Είναι σα να υπάρχει και να μην υπάρχει ταυτόχρονα. Έτσι και η φυγή.




@ homelessMontresor:Ποια πάλη..χαστούκια και μπουνιές τρως.Σε δέρνουνε και δεν μπορείς να κάνεις και πολλά.
Σε ευχαριστώ πάντως για την ευχή σου και την ευαισθησία σου να αφήσεις στις αποφράδες αυτές λέξεις το comment σου.Όπως είπα και πριν,αρχίζει και περνάει.




@ VITA MI BAROUAKQ:Πράγματι,πολύ δυσάρεστο, αλλά και μόνο που ήρθες και το διάβασες λέει πολλά για μένα.
Ευχαριστώ φιλαράκο και ας με πέθανες δις.

xryc agripnia είπε...

Πριν απο λιγο σκεφτομουνα τον Τ. να μου κανει τα χαζα και να γελαω.Ακομα και τωρα,με κανει να γελαω-και με περιμενει,οπως μου λεει στα ονειρα μου.

Δεν υπαρχει χειροτερος πονος.
Να τον σκεφτεσαι.



Τα φιλια μου.

Ανώνυμος είπε...

...

candyblue είπε...

@ archive: Ναι, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.όλα τα παιδιά εδω μέσα θα τον σκεφτόμαστε και θα τον θυμόμαστε σαν να μην εγινε ποτέ τίποτα.


@ Anonymous: {...}3 σημαδάκια σαν συννεφάκια, το ένα πίσω από το άλλο.Σαν παγωμένα δάκρυα.
Πάει!
Τέλος
Περάσαμε αλλού.

Στο επόμενο ποστ.