χΡόΝοΣ αΠοΧήΣ

Το ρολόι δείχνει 5..Σκέφτομαι τα δάχτυλα μιας ανοιχτής παλάμης. Κοιτάω το σκοτάδι του δωματίου. Σαν πηχτή νεφέλη μου φαντάζει,σαν γκρίζα μέδουσα που κινείται στα νερά του μαύρου απείρου. Μέσα στο μισό μου ύπνο βλέπω και ακούω διάφορα περίεργα. Οι ήχοι έχουν μια άλλη αξία. Το κρακ στο ξύλινο πάτωμα που αρχίζει και διαστέλλεται από τη ζέστη,το «ουφ» του μεντεσέ της ντουλάπας. Το άγαρμπο βογγητό του ψυγείου που κουράστηκε να δουλεύει, το «πλοπ» του νερού από τα φρεσκοποτισμένα φυτά του από πάνω που πέφτει στο κάγκελο του μπαλκονιού μου. Εκεί σηκώνομαι. Ο Ουμπέρτο Έκο στο «περί λογοτεχνίας» λέει ότι για κάποιον που γράφει, η μόνη δημιουργική στιγμή της μέρας είναι το μισάωρο αμέσως μόλις έχει ξυπνήσει νωρίς το πρωί, όταν ακόμη το μυαλό του είναι συνδεδεμένο με τον κόσμο των ονείρων. Είναι η μόνη στιγμή που μπορεί να γράψει και να πει κάτι ουσιαστικό. Λοιπόν κύριε Έκο, βράζω έναν ελληνικό καφέ και κάθομαι να γράψω... Έξω η νέα μέρα έχει ήδη αφήσει τις χαρακιές της στο ξεπλυμένο σβέρκο του ουρανού. Ξεκινάω να μαζεύω ότι άφησα μισό από χτες, ακόμα και μένα. Εφημερίδες και περιοδικά στο πάτωμα, ρούχα με ταμπελάκια, πετσέτες απλωμένες γεμάτες υγρασία πλυντηρίου. Φεύγω Ικαρία. Αυτοεξορίζομαι .Με παρέα μεν, αυτοεξορίζομαι δε. Αν βρω λόγω θα φανερωθώ με τις λέξεις μου από κει, αν και λέω να τις ξεκουράσω, να τις αδειάσω ψιθυριστά όλες στη θάλασσα. Εννέα μέρες δίπλα της, εκεί θα τα σπαταλήσω όλα.Βλέμματα,σκεψεις,θωπεύματα και πολύ έρωτα, όπως λέμε πολλά φρούτα. Το θέρος θεριεύει και ο έρωτας Θεός γίνεται θερμαγωγός, θεριστής, θερμουργός, θεράπων. Με τον Ιούλιο να βγάζει φωτιές από το στόμα ταξιδεύω, στεφανωμένη με έξοχες νύχτες και αποσβολωμένα μεσημέρια...Στην άκρη των ματιών μου τραμπαλίζεται η έκσταση... Άραγε ποιον θα βρω όταν γυρίσω; Και εσείς ποια, με τη σειρά σας; Τίποτα δεν θα χαθεί από τις λέξεις μας μέχρι να επιστρέψω. Θα έχει μπει κάτω από τη γλώσσα, όπως οι τσίχλες την ώρα του μαθήματος.
Αφήστε μου ότι έχετε ευχαρίστηση, να μην σωθεί το λαδάκι του ποστ!