ΗρΕμΟ μΕροΣ

Θέλω ένα ήρεμο μέρος,ήρεμο σαν την λέξη μπλε...Ποτέ δεν έψαχνα για κανένα χρώμα, είχα φτάσει σε ένα μέρος διάφανο στο οποίο δεν υπήρχε κανένα σημείο φυγής η προσέγγισης. Μέχρι που ξεκίνησα να ζητάω το μπλε. Στο μέρος που ήμουνα δεν υπήρχαν έξοδοι κινδύνου γιατί πολύ απλά δεν υπήρχαν πόρτες, ούτε παράθυρα ή χαραμάδες, νομίζω ούτε τοίχοι υπήρχαν. Απορώ πως κλείστηκα εκεί. Σε εκείνο εκεί το διαφανές σημείο που δεν άφηνε τίποτα να υπάρχει που να με χωρίζει ή να με συνδέει με κάτι. Εκεί ένιωσα το μπλε και την μελαγχολία του να μην το έχεις. Την μελαγχολία του να έχεις ψυχικά αποκοπεί από όλα τα χρώματα και να φλερτάρεις άσκοπα με τη διαφάνεια, ενώ στην ουσία οι άλλοι απ’έξω φλερτάρουν με σένα, πέφτοντας πάνω της με φόρα, όπως κάνει κάποιος που περιφέρεται στον πλανήτη δίχως συναισθηματικές μπάρες. Ξύπνησα και βρήκα ένα κορδονάκι να κρέμεται από το χέρι μου,μια τιάρα και ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα.... Από κάποιο χτεσινό όνειρο θα έπεσαν θαρρώ. Από κάποια ενοχική ρωγμή που συνδέει τα όνειρα με τον έξω κόσμο. Άνοιξα το κινητό και βρήκα ένα δικό σου μήνυμα,δεν θυμάμαι από ποια ζωή ήταν,πότε πήγες Ερεσό και έπινες μοχίτος σε μια προβλήτα με θέα τα πυροφάνια των ψαράδων; Από τότε. Ίσως να ήταν και μόλις χτες. Πότε θα φύγουμε μαζί; Πότε θα το σκάσουμε; Όχι από τις ζωές μας, από τους εαυτούς μας... και μετά η μετάνοια. Μα τι νόημα έχει η μετάνοια, αν δεν χάσεις τον εαυτό σου για να ικετεύσεις να τον πάρεις πίσω; Ξύπνησα με ένα παράπονο που έμοιαζε με ολόκληρο μέρος.Ήσυχο σαν τη λέξη μπλε.