Πέμπτη, Ιουλίου 06, 2006

ΜαΣ τΑ πΑν Κι ΆλΛοΙ


Το πρωί καθώς έριχνα νερό στο πρόσωπό μου,ξεκινώντας τη νέα μέρα μου,δεν ήμουν σίγουρη για το πόσο νέα θα μου βγει. Ανόητο κορίτσι αφού το είπε και ο Σαίξπηρ «Συχνά,οι δειλοί πεθαίνουν πριν από το θάνατό τους» άρα σίγουρα είναι νεκρός,ψέλλισα. Μην είσαι αφελής και ο Σεφέρης τα έλεγε «Πως τόσος πόνος,τόση ζωή πήγαν στην άβυσσο για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη». Πόσο μεγάλη αυταπάτη! Ανοίγοντας την ενυδατική κρέμα προσώπου, άκουσα τις Τρύπες να σιγοτραγουδάνε «Μπορείς να κλαις παντοτινά αν θες φτάνει να ξέρεις που πονάς για να χτυπιέσαι» Χαμογέλασα για την ματαιότητα του έρωτα. Άλειψα το βούτυρο στο ψωμί και τράβηξα μια τζούρα καφέ όταν κατάλαβα πως η γεύση του είχε τη γεύση της Σαπφούς όταν είπε «Όποιους ευεργετώ,εκείνοι περισσότερο με βλάπτουν» Ντύθηκα αργά,χτένισα τα μαλλιά μου και βρήκα στην άκρη της βούρτσας μου ,τον Αντρέ Μπρετόν να λέει «Μια λέξη κι όλα σώζονται μια λέξη κι όλα χάνονται» Δεν περιμένω τίποτα πια από κανέναν. Καμία λέξη. Αυτές φταίνε για την μουδιασμένη μου ψυχή. Έφαγε πολύ ξύλο από σένα τελευταία. Τραβάω την πόρτα,κλειδώνω,3 φορές και βλέπω να κρέμονται μαζί με τα κλειδιά μου,στη σειρά οι λέξεις του Σοφοκλή και να μου λένε μειδιώντας «Έρως ανίκατε μάχαν».Μα ξαφνικά παγώνω. Να τι ξέχασα να πετάξω φεύγοντας, την καρδιά σου που την είχα κάνει μελανοδοχείο, να γράφω με το αίμα σου τις λέξεις μου... Παίρνω το ασανσέρ,τα έχω χαμένα...πως μπορώ να επικαλεστώ την τάξη; Μήπως να θυμηθώ και τον Ευριπίδη που μουρμούραγε μέσα στα αφτιά μου «Νεφέλης αρ’ άλλως είχομεν πόνους πέρι;» Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο άνοιξα αμέσως το ράδιο και έπεσα πάνω στη Λένα Πλάτωνος που τραγούδαγε «Γερμανικός ρομαντισμός ,Ισπανική υποχώρηση είναι οι φράσεις που μας πλήγωσαν και ποτέ δεν μας χρησίμευσαν». Και από το δεξί καθρεφτάκι ό Γουόρχολ χαιρετώντας με καθώς τον άφηνα πίσω,φώναζε «Ο έρωτας της φαντασίας είναι πολύ καλύτερος από τον έρωτα της πραγματικότητας» και γω χαζεύοντας τα πλατινέ μαλλιά του κόντεψα να πατήσω τον γλυκό μου Καζαντζάκη που παραληρούσε από τρόμο λέγοντας μου,
«Η ψυχή μου κραυγάζει και όλα τα έργα μου είναι απλά ένα σχόλιο γι’ αυτήν την κραυγή». Και εγώ τι έλεγα εγώ; Φυσικά πως «Στα βάθη του νου υπάρχει μια τρέλα στα βάθη της τρέλας υπάρχεις εσύ» Και συ τι έλεγες; Έλεγες σπαράζοντας από έρωτα «Είσαι το μοναδικό πλάσμα που θέλω απόψε, πιο πολύ από όλους. Έλα, φτιάξε μία πισίνα να βουτήξουμε, βάλε ένα λουλουδάτο μαγιό και πάμε πριν έρθει ο θάνατος να με πάρει και δω στην Αχερουσία λίμνη να καθρεφτίζονται τα μάτια σου»και οι Stones τραγούδαγαν στο repeat “We all need someone we can bleed on”. Και καθώς μάζευα την βαλίτσα μου βολεύοντας πάνω- πάνω την Ισπανική σου υποχώρηση,θυμήθηκα τον Στρίντμπερκγ στον «Αύγουστο», που τελείωνε λέγοντας: «Κλείσε τα παράθυρα και τράβα τις κουρτίνες να κοιμηθούν οι μνήμες» ΚΑΝΕΝΑΣ ΤΟΠΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΒΑΤΕΡΛΟ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΜΟΥ. Η σιωπή είναι η πιο τέλεια έκφραση της περιφρόνησης

24 σχόλια:

GLOBAL είπε...

ωχ.

gpol είπε...

Παραφράζοντας τον Αντρέ Μπρετόν: "Επικίνδυνο πάντως αυτό το καλοκαίρι, δεσποινίδες μου."

Jerourios Fantarouris είπε...

Οπώς είπε και ένας γνωστός μου, εν μέσω μετενσαρκώσης:

"We're like actors, turned loose in this world to wander in search of a phantom, endlessly searching for a half-formed shadow of our lost reality. When others demand
that we become the people they want us to be, they force us to destroy the person we really are. It's a subtle kind of murder. The most loving parents and relatives commit
this murder with smiles on their faces. " - The Lizard King

Ανώνυμος είπε...

κλαπ κλαπ κλαπ

Alexiev είπε...

Great...

Horexakias είπε...

No comment.Aπο τα καλυτερα σου.Σουρεαλλλλλλ ομορφια.Keep walking, εεεε writing I mean.....

Καπετάνισσα είπε...

Έχεις ψυχή candyblue. Κι αυτό δεν συγχωρείται εύκολα.
Άσε που δεν αντέχεται κιόλας.

Η γη όλη για πάρτη σου.
Ν' απλώσεις τα όνειρα να τα χαίρεσαι.
Να ΄χουν και χώρο ν' αναπνέουν..

Και, ναι, σιωπή.
Εκεί, κατά πως λέει ο Ελύτης, είναι που ακούγονται οι πιό αποτρόπαιοι κρότοι.

Ανώνυμος είπε...

Η σιωπή των αμνών που σφάζονται αδίκως προς χάρη ενός αναίτιου εξαγνισμού.

candyblue είπε...

@ globalitsa: Μόνο ωχ για όσο αντέξω!

@ nomoretearsallowed:Ακόμη λάμπει η ρήση του: «Ο άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια και αν είναι η ερώτηση»

@ jerouris: No one here gets out alive

@ Ganuma: Χίλια ευχαριστώ το χρειαζόμουνα αυτό το χειροκρότημα!!

@Horexakias:I will keep.... on falling!!

@ Καπετάνισσα: Έχω ψυχή και ναι, είναι αλήθεια αυτό που τόλμησες να πεις,έχω ψυχή και τη δίνω κι αυτό δεν συγχωρείται εύκολα.
Από μενα όμως αυτή τη φορά.
Όμορφα τα λόγια σου

Ευχαριστώ πολύ όλους

Γενικότερα?...."κράτησε μακριά τα ψέματα
χάρισέ τα σ' αυτούς που μπορούν να σε πιστέψουν
θέλεις ν'ακούσεις τόσα πολλά
κι εγώ θέλω να κλάψω
να κοιτάξω το χώμα σαν τη μόνη αλήθεια
σε σκέφτομαι
μέσα από σένα είδα εμένα
τη στρογγυλή άκρη της Γης
την απέραντη ακινησία που επεκτείνει την απόσταση
κι εξαλείφει το φως"

Ανώνυμος είπε...

''Είναι αυτή η σιωπή
που πάντα μισούσε τις λέξεις
η εμπειρία τού να πέφτεις
σ' ένα κώμα χωρίς σκέψεις''

2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad είπε...

Πριν πιω ακομη τον καφε, σαν την ένεση που σου κάνει ο οδοντίατρος για να μην πονάς με μουδιασε το ποστ σου.
Καλημέρα μονο. Τιποτε αλλο.

Ανώνυμος είπε...

«Κλείσε τα παράθυρα και τράβα τις κουρτίνες να κοιμηθούν οι μνήμες»

όταν φτάσουμε στο τελευταίο τετράγωνο της ζωής μας, εκεί που ζωγράφισες έναν γεωμετρικότατο κύβο,
ελπίζω οι μνήμες να είναι πολλές, ώστε να ξεχειλίσει ο κύβος.

βρε τον κουζίνο, ξύπνησε κεφάτος, και βλέπει με ρομαντισμό όχι μόνο τη ζωή, αλλά και τον θάνατο!

UrbanTulip είπε...

Τελικα δεν είμαι μόνο εγώ που νιώθω ότι είναι ένα παράξενο, δύσκολο, καθόλου light καλοκαίρι

Μαρκησία του Ο. είπε...

"Η σιωπή είναι η πιο τέλεια έκφραση της περιφρόνησης"

Συμφωνώ.

Όπως είπε και ο ποιητής

Αυτός είν’ ένας κόσμος
Όπου και τα πράγματα ακόμα
Δεν μπορούν να παραμένουν σιωπηλά

ΧΧΧ

Nyktipolos είπε...

"Φως είναι ανίσκιωτο γυμνό αυτό το καλοκαίρι
θα έρθουν πίσω οι παλιές χαρές στον ίσκιο
τον ισχνό της μέρας με το τσουρουφλισμένο
από τη δημοσιά θυμάρι των παλιών ονείρων
θα έρθουν πίσω οι χαρές οι καλοκαιρινές"

Από ένα ποίημα μου... το διαβάζω μόνο όταν πέφτω και δεν ξέρω που θα βρεθώ...

candyblue είπε...

@ 2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad Είναι μια περίεργη αίσθηση αυτή..την γνωρίζω καλά.Καλησπέρα!

@ Dimitri: Είδες πόσο εύκολα περνάει στο αίμα ο ρομαντισμός;

@ UrbanTulip: Παρ'όλες τις πράσινες μάσκες μας...
:)

@ Μαρκησία του Ο. Σε περίμενα..
Σε περίμενα πως και πως
Παρα έμεινες σιωπηλή τόσο καιρό.


@ Nyktipolos :Σε ευχαριστώ για το όμορφο δώρο σου.Καλώς ήρθες!

Ρωξάνη είπε...

Καλησπέρα.

Εύχομαι αγάπη. Με ή χωρίς τη λέξη της,

αξιαγάπητη candyblue.

Ανώνυμος είπε...

overdose ποιητικής λαγνείας

Ανώνυμος είπε...

έχουμε ξεφύγει ως πελάτες εδώ έτσι;
Μόνο η global φαίνεται να ξέρει πολλά, αλλά ας την αφήσουμε να ζήσει.
Λοιπόν candyblue πρέπει να δημοσιεύσεις μία φωτογραφία που να αποκαλύπτει πλήρως το πρόσωπο σου προκειμένου και εμείς, οι ναυαγοί του blog σου να ξέρουμε προς ποια ακτη να κολυμπήσουμε. Εγώ που δεν τα πάω καλά με τα γράμματα βλέπω τόση ποίηση εδώ μέσα, από όλους σας, που σκέφτομαι να σκύψω το κεφάλι και να φύγω λέγοντας το «φεγγαράκι μου λαμπρό φέγγε μου να περπατώ». Είναι το μόνο ποίημα που γνωρίζω μετά βεβαιότητας, αναμφισβήτητης αγνότητας, καθώς συνεγράφη πριν ο άνθρωπος πατήσει στο φεγγάρι. Ισως και πριν ανακαλυφθούν οι φακοί. Κάπως έτσι είναι και πολλά από τα δικά σου γραπτά, candyblue, σαν το φεγγαρόφως. Διατηρούν την αυθεντικότητα τους και ας είναι χλωμά μερικές φορές. Οποιος μπορεί καταλαβαίνει και βλέπει. Πόσο σιχαίνομαι τα κλισέ θεέ μου...

candyblue είπε...

@ γυφτάκι, το σχόλιο σου γροθιά στο στομάχι, για όλους εμάς τους υπηρέτες των λέξεων.
Ξέρουμε ότι τα κλισέ και οι συμβουλές μας κάνουν να φαινόμαστε σαν χλωμοί αυνάνες αλλά άκου να σου πω...Το φεγγαράκι που έγινε φακός στα πρώτα σου περπατήματα είναι αυτό που σε έφερε μέχρι εδώ. Να γλιστράς κάθε βράδυ στη σκηνή της candy και να μας βλέπεις μαζεμένους γύρω από την φωτιά των κλισέ. Τα καίμε δεν τα γιορτάζουμε. Τα καίμε για να γεννήσουμε άλλα καλύτερα ακόμα!

Και που σαι?
Μου χρωστάς μια σκηνή
Φέρτην δίπλα μου.
Η candyblue δεν ξεχνάει ποτέ

Ανώνυμος είπε...

Καλά εντάξει όχι και γροθιά στο στομάχι, κάτσε καλά, μην τραυματίσουμε και κανέναν εδώ. Μίαν άποψη εξέφρασα, είναι πολύ εύκολο στον χώρο αυτό να παρεξηγηθεί κάποιος και να τα ακούει από όλους.
Ακόμα δεν έχει ξεκαθαρίσει τι είδους σκηνή σου οφείλω. Τσαντίρι ή να αυτοπυρποληθώ στο βενζινάδικο που βάζεις βενζίνη; Αλήθεια, οδηγείς candyblue; Τι; (Σε παρακαλώ μη μου πεις για την κολοκύθα της Σταχτοπούτας ή το άρμα του ηλίου!) Σε πειράζω, εσύ δεν λες τέτοια, ευτυχώς! Γι αυτό είμαι και πιστός πελάτης!

candyblue είπε...

@ γυφτάκι:"είναι πολύ εύκολο στον χώρο αυτό να παρεξηγηθεί κάποιος και να τα ακούει από όλους".

κάτι παραπάνω θα ξέρεις εσύ. Ίσως να έχεις βρεθεί και σε καμιά κακοτοπιά. Το δάσος του blogspot είναι γεμάτο παγίδες. Οδηγώ παγίδες,να τι οδηγώ.

Αυτοπυρπολήσου! Είμαι σκληρή με αυτούς που το αντέχουν,πήγαινε λοιπόν και μετά έλα να σου μπαλώσω τα εγκαύματα με λέξεις.
Όταν γίνεις καλά,δεν θα φύγεις ποτέ από δω.
Κάντο!

Ανώνυμος είπε...

Χα! Μόνο αν κάνεις το «Κοριτσάκι με τα σπίρτα». Με κάθε δυνατή έννοια.

Ecumene είπε...

Πολυ δυνατο και γρηγορο κειμενο...


πως να το σκηνοθετήσεις
σε εικόνες;..