ΌπΟιΟς ΉτΑν ΕκΕί Να ΣηΚώΣεΙ Το ΧέΡι

Σα να κάθεται πάνω σε άλογο που καλπάζει. Μαύρα μαλλιά,μαύρα ρούχα,όπως φοράει κανείς το σώμα της νύχτας και το πρόσωπο του Αntony. Παίζει στο πιάνο λες και πατινάρει,δίνει ώθηση με τους ώμους του και γέρνει το κεφάλι προς τα πίσω αφήνοντας στους βράχους τα λόγια που λέει. Σε συγκινεί αυτό,σου κατεδαφίζει όλο το σώμα κρατώντας μόνο το βλέμμα σαν πινέζα πάνω του. Πως το κάνει αυτό,πως το καταφέρνει; Οι στίχοι κάποτε μοιάζουν με τρομώδη λογόρροια,βάζουν φωτιά στα στόματα μας που χάσκουν ανοιχτά ικετεύοντας να κοινωνήσουν τις λέξεις του, που άλλοτε μοιάζουν με πνοές ανέμου που έρχονται και σου κεντούν ανατριχίλες. Κάνει κρύο,δεν είναι καλοκαίρι εδώ,να κοίτα που φοράμε τα μπουφάν μας. Που είμαι, σε ποια εποχή έχω κατέβει;Αποσύρονται οι μάγισσες εδώ και οι ιεροί Κένταυροι των βράχων επιστρέφουν στις κρύπτες τους,τους βλέπουμε όλοι άραγε ή μόνο εγώ; Πως το καταφέρνει αυτό; Και όλο καλπάζει προς τη νύχτα που έρχεται,την έξοχη αυτή νύχτα. Τη νύχτα μαζί του. Κοιτάω τα αποσβολωμένα πρόσωπα και στοιχηματίζω πως όλα έχουν ένα καλά κρυμμένο μυστικό στο μυαλό τους που τους δυναμώνει και τους κάνει ερωτεύσιμους. Το έχουν φέρει να το κοινωνήσουν στη νύχτα του Antony, γιατί ξαφνικά έγινε δικιά του η νύχτα. Αφήνω την τύχη μου στα χέρια του ένα βήμα μετά την μελαγχολία και κατεβάζω μονοκοπανιά μαζί με το υπόλοιπο κοινό όλο το κουτάκι με τις λέξεις και τις νότες του. Κάνει κρύο,σαν να είμαστε στα μέσα του Απρίλη. Η βελούδινη φωνή του μας ζεσταίνει όμως. Μας μιλάει σα να ξέραμε τα πάντα για αυτόν, σαν να ήρθε ένας φίλος και παίζει μπροστά σε μια παρέα που μεγάλωσε ξαφνικά μέσα σε ένα καλοκαίρι και έγινε συναυλία Καμιά ντροπή απέναντι μας, εξωστρέφεια, χιούμορ. Του κάνει εντύπωση το θέατρο. Μας λέει ότι οι βράχοι έχουν μεγάλη ενέργεια μέσα τους,Μας εξομολογείται για ένα ντοκιμαντέρ που είδε σχετικά με την Κάλλας ,πόσο όμορφη και τι κρίμα να χάσει την φωνή της. Του κάνει κάπως που είναι σε ένα μέρος με 2.000 χρόνια ιστορίας, αυτός είναι ένας απλός μετανάστης που ακόμα ψάχνει ένα μέρος να βρει για δικό του. Κάποιος του φωνάζει «stick around» και αυτός του απαντάει ψευδά πως μετά την συναυλία θα τον περιμένει πίσω από τους θάμνους. Πατάει με δύναμη τα πλήκτρα και ξεκινάει πάλι τον καλπασμό,σα να μην τον διέκοψε ποτέ. Τα κομμάτια του θυμίζουν φαντάσματα με αραχνοΰφαντα σεντόνια που ξεθάρρεψαν και βγήκαν στους βράχους και ανάμεσα μας...Γουστάρει τρελά τα φαντάσματα ,το λέει και από μόνος του,συνεχίζει να μας μιλάει. Ανεβαίνοντας στον Παρθενώνα,είδε πεταμένο ένα προφυλακτικό και να που κανείς μπορεί να κάνει και άλλα πράγματα εκεί, πέρα από τουρισμό. Και τι ωραία που είναι εδώ ,ενώ στην Νέα Υόρκη σπάνια βρίσκεις προφυλακτικά πεταμένα στο πεζοδρόμιο. Γελάμε, άλλοι χειροκροτάνε Έχει χιούμορ,είναι ιδιαίτερα έξυπνος ο τρόπος που βλέπει τα πράγματα...όμως κάνει κρύο και νομίζω ότι είμαι αλλού εκεί που είσαι και συ κάπου στην επιθυμία του Antony για αλλαγή, μετάλλαξη, συμφιλίωση με την μέσα φύση. Που αλήθεια είμαι; Από το στόμα του μαζί με την καληνύχτα βγαίνουν ροδοπέταλα και μανιτάρια σε σχήμα αστερία,χρυσόσκονη καθώς κουνάει το χέρι του αποχαιρετώντας μας. Οι ώμοι του αποκτούν φτερά και τα μαλλιά του αλλάζουν χρώματα σαν τα μαλλιά των ξωτικών. Που είχα βρεθεί;