ΦτΟυ ΚαΙ βΓαΙνΩ

COME TOGETHER ONE MORE TIME

ΣκΟρΠίΣμΑτΑ

Πάουλο Νέτο. Σάββατο πρωί. Τόπος: ξενοδοχείο GOLDEN AGE, Μιχαλακοπούλου 57. Ενεργειακή θεραπεία. Τριάντα άτομα,ιδιαίτερα άτομα, ποιος ξέρει με τι φορτωμένα,μαζί και γω, σε μια θεραπευτική συνεδρία. Διαλογισμός. Μάτια κλειστά. Η λέξη αγάπη και θεός πάνω από 30 φορές. Πόνος στο στομάχι. Άδειασμα. Μούδιασμα παντού. Δεν ξέρω αν θα γίνει αυτό για το οποίο πήγα, ξέρω όμως πως μέσα στην αίθουσα ένιωσα να υπάρχει τρομερή ενέργεια που με οδηγούσε σε μεγάλη ηρεμία.
Δύσκολοι καιροί για γαλήνη. Τρεξίματα και δουλειές της τελευταίας στιγμής. Εκκρεμότητες. Πληρωμές . Και ξανά πληρωμές. Στον ουρανό κάτι μαγιάτικα σύννεφα, σαν σιωπηλές εκρήξεις. Μοιάζουν πολύ με τον απόηχο των παφλασμών που κάνει το χτύπημα του σώματος μέσα στο νερό. Πρόχειρα ρούχα. Τυπώματα. Τα κολλάζ μου πάλι ανάσκελα στους καμβάδες. Μάτια που κινούνται σαν βαγόνια τρένου. Γρήγορα. Σκορπώντας φως και εικόνες πέρα δώθε. Φως και εικόνες.
Αυτό τον καιρό παίρνω μέρος σε δύο εκθέσεις και σε ένα εγχείρημα.
Οι δύο εκθέσεις:

1.http://www.antidiafimisi.net/ (Φεστιβάλ Αντί- Διαφήμισης -BIOS 31/5 - 2/6)

2. ΕΙΚΟΝΟ-ΠΟΙΗΣΗ
Εγκαίνια: Παρασκευή 30 Μαΐου, 8.30μμ.- Διάρκεια έκθεσης: 30/5 έως 9/6/08
ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ, Κατεχάκη 54, Αθήνα - www.orizontas.net.gr

Το εγχείρημα: Λογοτεχνικό Βήμα στους
Bloggers και άλλα δαιμόνια.
Στο χώρο της Ένωσης Πτυχιούχων
Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών
Θόλου και Πανός 19Α, Πλάκα
Πέμπτη 5 Ιουνίου
και ώρα 21:00

Συμμετέχουν:
Vita Mi Barouak
Candyblue
Nuwanda
Maira Del Mar
Ggia
Markos the Gnostic
Al Barouak
Sigma Taf




Σαββατόβραδο και το Γκάζι γεμίζει από συστάδες παιδιών. Αναπνέουν την νύχτα και σκουραίνουν τα μάτια τους.Hoxton. Μουσικές που έχουν αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς μαζί μου. Πως θα σου φαινόταν αν τυπώναμε τα όνειρα στα άσπρα μας μακό. Αρκετά με το Γκάζι .Θα σε πάω και μέχρι τις γραμμές του τρένου και μετά θα το σκάσουμε. Για να σε δω και στην άλλη πλευρά του κέντρου. Σου πάει;
Τι πως θα πάμε ως εκεί; Έτσι. Σαν να κάνουμε ένα τεράστιο μακροβούτι με ανοιχτά μάτια.
Η πανόρμου άδεια. Σκαρφάλωμα σε μια ταράτσα Πολλές ταράτσες τριγύρω. Πάνω τους κόσμος. Σαν νέο είδος χλωρίδας, σκαρφαλώνει πάνω τους πίνοντας φωσφοριζέ ποτά. Κάποιος συναγερμός χτυπάει. Και μέσα μου άλλος ένας ενεργοποιείται. Φέρτε μου κρασί. Που πήγαν τα μάτια σου απόψε;
Κυριακή πρωί. Νοσοκομείο Μετροπόλιταν. Ώρα 8. Μαγνητική στο κεφάλι.
Καθαρή βγήκε. Ευτυχώς.
-Και όλα αυτά τα μουδιάσματα και οι σφυριές που με έχουν μεθύσει από φόβο;
-Τα όνειρα σας είναι. Τεντώνουν τα άκρα τους με δύναμη. Πιάστηκαν στην αναμονή τόσο καιρό. Κάντε κάτι με τα όνειρα και τις επιθυμίες σας. Κρίμα είναι
-Ναι,κρίμα είναι.

Ζέστανα και γω μια λάμπα με την αναπνοή μου. Θόλωσε κι έγραψα το όνομα σου πάνω της. Και μένα μου αρέσει να γράφω το όνομα σου. Και μένα μου αρέσει να κάνω ότι κάνεις.
Βρίσκομαι έτσι πάνω σε ένα σημείο αναφοράς.
Προλαβαίνω να κάνω download και το αντηλιακό μου;

Σε ΜιΑ γΗ πΟυ ΑνΑτΕλΛεΙ

Σίγουρα θα υπάρχει ένα ξέφωτο με πράσινο φωσφοριζέ αίμα αλλά ακόμα δεν το βλέπω.
Σίγουρα θα υπάρχει μια νύχτα γεμάτη αστέρια, αλλά ακόμα να την συναντήσω.
Σίγουρα θα υπάρχει μια μέρα γεμάτη ακτίνες ηλίου για να μπω από κάτω, αλλά ακόμα δεν την έχω αισθανθεί.
Σίγουρα θα υπάρχουν όνειρα που κάνουν εκείνα τα μπλε φτερά να φυτρώνουν στους ώμους μας, αλλά δεν τα έχω ακόμα ονειρευτεί.
Σίγουρα θα υπάρχει μια πελώρια δύναμη που μας ξεπερνά. Κάτι θυμάμαι, αλλά είναι ακόμα αχνό.
Από τότε που κλείδωσα τον εαυτό μου σε εκείνο το μουσικό κουτί δεν αισθάνομαι τίποτα πια. Μόνο στένεμα. Υπερβολικό στένεμα, δύσπνοια αφόρητη και μια ψυχρούλα τα βράδια.
Και χτες, μόλις χτες, είπα να με βγάλω από κει μέσα. Να με πάω μια μικρή βόλτα στην πόλη που γυαλίζει τα φώτα της και διορθώνει τους ήχους των ντεσιμπέλ της.
Και χτες, μόλις χτες, κατάλαβα πως οι δρόμοι κρύβουν από κάτω τους λιβάδια ή μικρά ξέφωτα με πράσινο φωσφοριζέ αίμα.
Και χτες, μόλις χτες, κατάλαβα ότι όλες οι νύχτες έχουν άστρα, αρκεί να κοιτάξεις στο βάθος του ουρανού.
Και πάλι χτες, ξαφνικά, κατάλαβα πως υπάρχει μια τεράστια δύναμη, πολύ βίαιη που μας ξεπερνά και μας ορίζει. Και αυτή λέγεται έρωτας.
Μας δίνει τόση ενέργεια, βίαιη ενέργεια καμιά φορά, που αν το σκεφτεί κάνεις είναι πιο επικίνδυνη και από την πυρηνική.
Έχω δει ερείπια ανθρώπων από έρωτα. Ίδια ήτανε με αυτά των πυρηνικών ατυχημάτων.
Και σήμερα ξημέρωσε μια μέρα γεμάτη ακτίνες που ήρθαν και με τρύπησαν ευγενικά. Χωρίς να μου χύσουν ούτε μια στάλα αίμα.
Η αναμονή φέρνει μαύρο. Αλίμονο, το γνωρίζω καλά αυτό, για αυτό είπα να βάλω μια πέμπτη ταχύτητα και απλά να πηγαίνω. Ίσως κάποτε με φτάσεις. Ίσως κάποτε με σταματήσεις και μου πεις πως θες να είσαι τελικά ο συνοδηγός μου. Ίσως τότε πάψει πια ο έρωτας να είναι βίαιος. Μέχρι τότε ας ποτίζουμε αυτό που σπείραμε,αυτό που λέει πως η ζωή γίνεται. Πλάθεται από τα χέρια μας. Η ζωή είναι handmade.

Πως θα ήταν αλήθεια αν ήμασταν σε κάποιον μακρινό πλανήτη και βλέπαμε την γη να ανατέλλει;
Καλημέρα.

ιΔιΟχΕίΡωΣ

Ανταποκρινόμενη στην πρόσκληση του Alzap
και της πολύχρωμης Maya




Ρίχνω πάσα και στους:
nature
barouak
me-moir
etalon -etalon
Μαρκησία

Να δω και γω κάτι που είσαστε εσείς.

***για το
http://autographcollectors.blogspot.com

ΚαΛό ΜήΝα

Μ. Σάββατο

Άνοιξα το παράθυρο και μύρισε ο τόπος όλος βρεγμένο χώμα. Μ. Σάββατο, μετά την Ανάσταση πήρε να βρέχει. Ότι είχαμε προλάβει να επιστρέψουμε. Καθάρισαν όλα γύρω. Καιρό είχα να θυμηθώ αυτή τη θέα από το μπαλκόνι του εφηβικού μου δωματίου. Παλιά, πολύ παλιά έβγαινα στο μπαλκόνι μου, όταν έβρεχε τις νύχτες και παρατηρούσα την βροχή, κρυμμένη πίσω από την απλώστρα με τα ρούχα. Και ακόμα πιο παλιά σε αυτό εδώ το μπαλκόνι πάλι, δύο χελώνες σουλατσάριζαν πιο αργά και από τα μαγιάτικα σύννεφα. Τότε που όλα στέκονταν στην θέση τους και οι θάνατοι δεν είχαν ενοχλήσει κανέναν ακόμα. Τότε που η Ρόη, η πρώτη μου γάτα, βρισκόταν στην θέση που στέκεται τώρα η Μιλού. Α ναι...η Μιλού, το νέο μου απόκτημα. Μόλις 20 ημερών γατί,που να μπορέσει να χωνέψει τόσο παρελθόν σε αφήγηση;

Δευτέρα 28/4

Με cesaria evora στο cd player αφήνω τις ακτίνες του πρωινού ήλιου να μπουν στο σπίτι. Με cesaria συνεχίζω και παρατηρώ τα πρώτα μερμήγκια στα πλακάκια της κουζίνας. Μου φαίνονται τελείως γυμνά έτσι που περπατούν γρήγορα χωρίς βάρος στις πλάτες.
Η Μιλού αναπτύσσεται. Τώρα μοιάζει πιο πολύ με γατάκι. Κοντεύει να κλείσει τον πρώτο της μήνα.
Καθάριζα το γιασεμί στο μπαλκόνι και με πήραν τα κλάματα όταν συνειδητοποίησα ότι στα πόδια μου δεν είχα πια τον Οντεσού να με κοιτάει υπομονετικά. Κι ο ήλιος με έκανε να φτάσω στα όρια της απελπισίας, έτσι δυνατά που χτύπαγε το είναι μου. Και άρπαξαν φωτιά οι βολβοί των ματιών μου και ποτέ δεν κατάλαβα αν αυτό που έτρεχε από τα μάτια μου ήταν αίμα ή δάκρυα. Χωρίς κάτι ασημένιο για ισορροπία. Μου λείπεις γαμώτο σου.

Τρίτη 29/4

Το πλοίο μας αφήνει και πάλι στην Άνδρο με μια γεύση μπαγιάτικης θλίψης στο στόμα. Ταξίδι αναψυχής. Εκτάκτως. Τραβάω φωτογραφίες τον ουρανό με τα σύννεφα. Όπως τότε. Όπως πάντα.
Στο λιμάνι ένας εργάτης βάφει αργά τους σκουριασμένους, από την αλμύρα, κάβους έντονο κίτρινο. Κουβαλάει μαζί του κι ένα ραδιοφωνάκι. Ακούγονται τούρκικα τραγούδια. Σαν να είμαι σε γυρίσματα ταινίας.
Στην χρυσή ακτή, το επόμενο απόγευμα βρήκα 3 πέτρες σε σχήμα καρδιάς. Και μια πέτρα λευκή σαν πιπιλισμένη καραμέλα “Oh mammy”. Την κοίταξα, σηκώνοντας την ψηλά στο φως, και ένοιωσα πως είχε τόσα να μου πει.
Φυσάει. Κρύος ο αέρας. Υγρασία και μυρωδιά ιωδίου. Βουτάω τα δάχτυλα μου μέσα στο νερό και έπειτα τα γλείφω. Κοιτάω τις πέτρες κι έπειτα την θάλασσα που σκουραίνει τα μέσα της. Βγάζω το κινητό μου και ηχογραφώ το κύμα. Καλλιτέχνης άγνωστος, μου γράφει όταν πάω να το ξανακούσω. Αχ και να ξερε.
Στην επιστροφή ο ήλιος ξεψυχάει πίσω από την πλάτη μου. Φτάνω στο ρέμα και ξεπλένω τις πέτρες σε μια πηγή. Λαμπυρίζουν σαν ρουμπίνια στην μουσκεμένη μου παλάμη. Θα τις φυλάξω δίπλα μου για λίγο κι έπειτα από χρόνια θα τις ξαναπάω εκεί που τις βρήκα. Γιατί μου είπαν, πως έτσι παίρνουν ζωή οι πέτρες. Και πέρα από αυτό, έτσι κι εμείς φωλιάζουμε μέσα στους τόπους. Κάνει ψύχρα. Μελάνιασε ο ουρανός. Ανοίγω το βήμα μου. Ακούω την ανάσα μου να λαχανιάζει.

Τετάρτη 30

Στο παγκάκι της πηγής. Άλλο ένα απόγευμα. Διαβάζω τον «Αλδεβαράν» του Μάτεσι. Αληθεύει άραγε πως «τα αστέρια είναι αγάλματα νυκτός;»Κατευθύνομαι στην πηγή. Βάζω τα δάχτυλα μου κάτω από το τρεχούμενο νερό. Στάζουν. Ρίχνω μια σταγόνα στην σελίδα 9.Πέφτει πάνω στην λέξη πόδι.

Πρωτομαγιά.

Το πρώτο μου μπάνιο. Με σορτσάκι και μπλούζα ύπνου. Έξω 23 βαθμοί και ένα απαλό αεράκι. Σε έναν απόμερο όρμο στην παραλία του φελλού. Ησυχία. Απόλυτη ησυχία. Καταμεσήμερο. Κι όμως τώρα που το ξανασκέφτομαι υπήρχε ένας τζίτζικας που προσπαθούσε να τζιτζικίσει. Κι όλο έβαζε μπροστά κι όλο σταμάταγε. Σαν χαλασμένη μίζα. Παγωμένο νερό. Μουδιασμένα άκρα. Και μετά η γαλήνη στο σώμα. Σα να κηδεύτηκαν όλα μέσα της. Κολυμπάω το γύρω μιας κόκκινης βάρκας 5 φορές. Δεν γίνεται να σταματήσω .Κολυμπάω και κλαίω από τα ρίγη, κλαίω που σε έχασα μαζί με όλα τα χάδια που σου έδωσα να τραφείς, με όλα τα μυστικά που σου είπα και πήρες μαζί σου. Κλαίω κάνοντας το γύρω μιας κόκκινης βάρκας, στη μέση ενός απόμερου όρμου,το πρώτο μαγιάτικο μεσημέρι, που όλα αργούν τόσο να αλλάξουν σχήμα. Και ικετεύω να ήμουνα φίδι...
Κουράζομαι απότομα. Λαχανιάζω. Τρέχω έξω τρέμοντας. Ξαναφοράω τα στεγνά μου ρούχα. Η άμμος καυτή. Ποιος θέλει στεφάνια τέτοια μέρα, όταν βαφτίζεται στην θάλασσα;