ApRiLsUn

Πίσω μου και οι πέμπτοι χαιρετισμοί, σαν μια μεγάλη γρατσουνιά στην πλάτη. Οι περισσότερες ώρες μου εξελίσσονται στην ανθισμένη μου βεράντα. Κάτω από τον ήλιο. Μεταβολίζω το φως. Το αφήνω να καίει μέχρι τα άγρια μεσάνυχτα, σαν ξεχασμένο φωτάκι στο βάθος κάποιου χωλ. Το βράδυ ακάθεκτη συνεχίζω να συνομιλώ με πεζογράφους της δεκαετίας του 30.Τους κρύβω κάτω από το πάπλωμα και μέσα σε κάτι παλιές τρύπες καρφιών που χάσκουν χυδαία. Περνάνε σαν λεπτά πια οι μέρες και το χνώτο της Άνοιξης με κάνει ημίθεα. Κάποτε ο αέρας δυναμώνει. Απομεσήμερο και ότι έχω σχολάσει από τον σταθμό. Περπατάω με δυσκολία, κόντρα στον άνεμο. Τα μαλλιά μου ανακατωμένα σαν λεύκα πανιά ιστιοφόρου που ξεχαρβαλώνονται. Κάτι μου λες αλλά δεν μπορώ να σε ακούσω. Ο αέρας παίρνει τις λέξεις σου. Και αυτές κουρασμένες απ' τη χρήση, δεν υπακούουν. Δεν γυρίζουν πίσω ποτέ.

Όταν βγαίνω κάποια βράδια υπάρχουν στην συνάφεια της παρέας κάποιοι ρομαντικοί και εκτός χρόνου. Είναι αυτοί που θυμούνται ακόμα εποχές αντίστασης, σπουδών και ερώτων από την πολυπολιτισμική αύρα του Παρισιού στις δεκαετίες του εξήντα και του εβδομήντα και ξεσκονίζουν τα λάβαρα της επανάστασης. Επιστρέφω πάντοτε αργά. Πάντα ζαλισμένη και πάντα κοντά στο ξημέρωμα. Μισή γυναίκα, μισή εξωγήινη. Παρατηρώ μέσα από το τζάμι του αυτοκίνητου μου, τις αλλαγές του κόσμου. Στο κέντρο της Αθήνας σε άθλια γκέτο, στοιβαγμένοι ζουν αυτοί οι δυστυχείς. Μαχαίρια και οι ενέσεις. Μετανάστες μολυσματικοί, σχεδόν σηψαιμικοί και χωρίς ανθρώπινο σχήμα. Άνθρωποι ποντίκια, κοιμούνται σε βρώμικες κουβέρτες κάτω από τα αστέρια, ενώ αστρονόμοι εντόπισαν ομάδα πλανητών που μοιάζουν να περιφέρονται μόνοι στο Διάστημα. Στα στενά των Πατησίων, η νύχτα έπαιζε τα τραγούδια του Μάλερ για «τα νεκρά παιδιά».... Μας πήραν την Αθήνα. Όπως πάντα, έτσι και τώρα.

Τελειώνει και ο μήνας αυτός, πάει, εξέπνευσε θαρρώ. Απρίλης ξανθός η αλλαγή του. Έρχονται και φεύγουν οι άνθρωποι μαζί με το χρόνο. Έρχονται και φεύγουν τα νέα, οι αγάπες, οι αναμνήσεις οι σκιές, ο ενεστώτας που ξέραμε, ένα σωρό πράγματα. Κι έτσι κάπως, εν μέσω του Μεσαίωνα που μας πολιορκεί από παντού και χαζεύοντας, από τον λόφο Πανί, θάλασσα, λυμένα μαλλιά και πεταλούδες συνειδητοποιώ τελικά πως το λίγο το αντέχει κανείς. Αυτό που δεν αντέχει είναι το τίποτα.