ΕσΩτΕρΙκΗ ρΟΖΑλΓιΑ σΤο BlAcK dUcK

Άννα Δημητρίου 
«Εσωτερική ροζαλγία»

Η εσωτερική ροζαλγία είναι ένας τόπος αδιόρατος .Ένας τόπος που κατοικήσαμε όλοι, αφήνοντας πάνω του τα δέρματα της σουρεαλιστικής παιδικότητας και της αθωότητας μας. Είναι ένα μεταφυσικό περιβάλλον που φιλοξενεί μερικά θραύσματα επιλεκτικής μνήμης. Μιας μνήμης σταθερής, που αδυνατεί  πια να επαναφέρει το τότε σε πραγματικό χρόνο . Η εσωτερική ροζαλγία ματώνει αρκετά συχνά μέσα μας, όπως μια μύτη ένα ζεστό μεσημέρι του Ιουλίου, και το άλγος που προκύπτει είναι σαν το άλγος μιας μεγάλης  απώλειας. Μιας απώλειας ηθικής, και συλλογικής. Μιας απώλειας κοσμικής και κατασκευαστικής. Γιατί τελικά αυτό που  χάσαμε είναι ένα μεγάλο μέρος  ενός  κόσμου που μας ενηλικίωσε  και που δεν μπορούμε να συντηρήσουμε πια. Μεγάλες οικονομικοκοινωνικές πιέσεις  κατεδάφισαν μια οπτική ασφαλούς ανάπλασης γεγονότων  για να ανθίσει κάτι άλλο, έξω από αυτό που μας όρισε. Κάτι άλλο που διαρκώς μας αποξενώνει, γιατί ο δικός μας τόπος  είναι η ροζαλγία που δεν θα έχουμε πίσω ποτέ ξανά.

Εγκαίνια έκθεσης: Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012, ώρα 9 μ.μ.
Διάρκεια έκθεσης: 17 - 28 Σεπτεμβρίου 2012
Καθημερινές και Σάββατα: 13.00 – 22.00
Κυριακή: 19.00 – 22.00

Black Duck Multiplarte –Ντόρα Ρίζου
Cafe-Bar-Restaurant-Gallery
Χρήστου Λαδά 9^α
210 3234760
www.blackduck.gr / info@blackduck.gr

https://vimeo.com/48553159

SePtEmBeR FoOtAge

Άφησα έναν ολόκληρο Αύγουστο πίσω μου σακάτη και μισότρελο. Σκέφτηκα να σηκώσω τείχη αληθινά για να μην ξαναμπούν ποτέ μέσα αυτοί που έφυγαν. Αλλά τελευταία στιγμή έπεσα σε έναν μεγάλο ύπνο που με πέταξε στις εσχατιές του μήνα. Είδα μεγάλη ερημιά και μια σιωπή αβάσταχτη, σχεδόν μαρτυρική κάτω από τα πεζοδρόμια και δίπλα στα χαλασμένα σιντριβάνια. Σώματα λησμονημένα στους δρόμους, σχεδόν νεκρά σε στάση εμβρύου να παρακαλούν το θάνατο να τους δώσει ένα ευρώ. Με δύο πανσελήνους φτηνούς σε όλα τα μεγέθη, η μικρή σιχαμερή μας πόλη τίμησε και φέτος το φως, γιατί με λέξεις δεν εξωραΐζεται η θλιβερή πραγματικότητα πια. Και όταν το νοιώσουμε όλοι αυτό, σας ορκίζομαι ότι θα γεννηθούν στίλβοντα μαχαίρια στα χέρια του κόσμου και ξαφνικά η θρηνωδία θα μεταβληθεί  σε απαίτηση για ανατροπή.
Φθινοπωρινό κεφάλαιο. Κάνω προσθαφαιρέσεις και υπολογισμούς για τον χειμώνα. Χτυπάω τις γροθιές μου στους τοίχους με δύναμη και προπονούμαι για να γίνω πιο γενναία, πιο δυνατή. Καταμετρώ τα σημάδια στο σώμα. Τα πιο πολλά από αιμοβόρα κουνούπια, άλλα από χτυπήματα σε πόρτες αυτοκίνητου ή γωνίες τραπεζιών, 2 καψίματα από γκαζάκι στον καρπό, και πολλές μελανιές σκόρπιες, που τις νύχτες στα λευκά σεντόνια μοιάζουν  με περίεργους αστερισμούς. Στο μυαλό μου έρχονται με γρήγορο μοντάζ οι στίχοι του Οκτάβιο Πας: «Άδειοι δρόμοι, φώτα θαμπά. Σε μια γωνιά το φάντασμα ενός σκύλου ψάχνει μες στα σκουπίδια το φάντασμα ενός κόκκαλου». Όλα δείχνουν έναν ψευδεπίγραφο ευρωπαϊκό -δήθεν έως πολύ δήθεν- μονόδρομο κι από κει και πέρα ας μας αναλάβει ο ωροσκόπος μας. Μήπως η ευτυχία βρίσκεται σε δέκα χιλιάδες σταγόνες βροχής που θα σκοτώσουν ευπρεπώς το καλοκαίρι;
Στα  πιο βαθιά όνειρά μου βλέπω  πως τραγουδώ  ένα άγνωστο παιδικό τραγούδι στο αυτοκίνητο μου,  ένα τελειωμένο δείπνο δίπλα σε έναν μεγάλο ροζ ποταμό,  μια αυλή ξενοδοχείου γεμάτη  βιβλία για ανάγνωση, ένα  πολύβουο πικ νικ πάνω σε κόκκινα φύλλα, το παλιό αυτοκίνητο του πατέρα μου, βεράντες στον τελευταίο όροφο, αρμαθιές με φώτα ,βιβλία τέχνης, γκαλερί, καλές συνομιλίες. Κι όταν ανοίγω τα μάτια μου, εν μέσω υγρασίας, θυμωμένου ουρανού και αδιαφορίας για τον πολτό πληροφοριών έρχεται μια είδηση, ένα γεγονός που, αν μη τι άλλο, σε αλλάζει. Αυτό είναι το γεγονός που περιμένω να συμβεί και πάντα συμβαίνει. Κατά τα άλλα οι μέρες κυλάνε σε slow motion ακόμα, με μεγάλες ζέστες,  αλλαγές σε χιλιάδες πράγματα, ξεβόλεμα και μια νέα έκθεση στα μέσα του μηνός. 
Βαριέμαι να βγάλω την τετραγωνική ρίζα της ηλικίας μου κι έτσι αισίως ενηλικιώθηκα για πολλοστή φορά σήμερα. Καλό μας φθινόπωρο και «Καλημέρα θλίψη», όπως θα έλεγε και η αλησμόνητη Φρανσουάζ Σαγκάν στους καιρούς της. 

 Ότι κουβαλάς αυτό ξοδεύεις.