tag:blogger.com,1999:blog-276471502024-03-23T20:30:28.297+02:00VOICE OFFcandybluehttp://www.blogger.com/profile/05363627063458977856noreply@blogger.comBlogger391125tag:blogger.com,1999:blog-27647150.post-28222733120397925142023-06-11T19:54:00.003+03:002023-06-11T19:56:39.206+03:00JuNe FoOtAgE «Μια μέρα καθώς θα ακουμπάς την ηλιοκαμένη πλάτη σου σε ένα μυτερό βράχο χωμένο άτσαλα σε κάποια άκρη του αιγαίου, βαδίζοντας προς το θάνατό μας, αφήνοντας την τελευταία μας πνοή, οι μόνες πεταλούδες που θα μείνουν θα είναι στο στήθος σου». Βγάζω από την τσέπη μου παστέλ λαδομπογιές και ζωγραφίζω τις παλάμες των χεριών μου. Βλέπω από το κινητό μου κάτι φυλαγμένες φωτογραφίες την γη από τον candybluehttp://www.blogger.com/profile/05363627063458977856noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-27647150.post-22712671543470622242023-02-20T20:58:00.004+02:002023-02-21T01:52:14.256+02:00FeBrUaRy FoOtAgE Χτες το βράδυ ονειρεύτηκα μια μαύρη τρύπα. Ήμουν λέει σε έναν αρχαίο και ήσυχο γαλαξία, όπου δεν υπήρχε πολύ αστρικό υλικό για να τραφεί. Ήταν σαν μια ακέφαλη χορεύτρια hula hoop με μαύρη φούστα τουτού. Φώναζε το όνομά μου σε λούπα. Χωρίς συνέπεια λογικής, όπως γίνεται στα όνειρα, η φούστα έγινε παράθυρο αεροπλάνου και κατάφερα να δω μέσα της. Υπήρχε λέει άφθονη σκοτεινή ενέργεια, που candybluehttp://www.blogger.com/profile/05363627063458977856noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-27647150.post-49419360737389312912023-01-01T19:50:00.004+02:002023-01-02T09:43:04.347+02:00123 ΕφΤαΣε τΟ '23 2022
Καλοκαίρι. Ένας κόσμος
σπασμένος στα δύο κείτεται μπροστά στα πόδια μου. Βάζω τα κομμάτια που με ενδιαφέρουν
στην τσέπη του τζιν μου, ίσως μου χρειαστούν ίσως όχι, και κόβω δρόμο από νέα
μονοπάτια ζωής. Μια γάτα βήχει χωρίς σταματημό στην άκρη του αυχένα μου, η θάλασσα
με ψάχνει και γω αδιαφορώντας για αυτό, βάζω τα θεμέλια της νέας μου ζωής μέσα στο
λιοπύρι. Σε μίαν άλλη Θάλασσα πολύcandybluehttp://www.blogger.com/profile/05363627063458977856noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-27647150.post-30137735859291167882022-08-28T14:56:00.003+03:002022-08-28T15:11:44.503+03:00FaThEr FoOtAgE Σαν σήμερα θα είχες
γενέθλια, θα σε έπαιρνα τηλέφωνο, θα λέγαμε τα βασικά, κυρίως υγεία να έχουμε
και θα κλείναμε με εσένα να λες «πες μου 5 αριθμούς να παίξω στο Τζόκερ»
Σαν σήμερα σε μια
άλλη εκδοχή ζωής θα ήσουνα στον Πόρο, στο εξοχικό της αδερφής σου και θα κολυμπούσες
με τα αφρόψαρα, θα έκανες τα σιωπηλά εκείνα μακροβούτια που μου έφερναν ταχυκαρδία
κάθε καλοκαίρι μικρή που σε έβλεπα candybluehttp://www.blogger.com/profile/05363627063458977856noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-27647150.post-24541177704253730312022-08-12T17:23:00.014+03:002022-08-12T20:32:02.084+03:00sUmMeR FoOtAgE (AuGuSt)* Έξω όλα είναι σχεδόν μωβ. Ο ήλιος σκυμμένος στα βάθη ενός ορίζοντα πάει να συναντήσει τους νεκρούς μας. Χρυσές άπνοιες φωτός ακούμπησε τους ωμούς, τα βλέφαρα και τα μαλλιά μου. Είμαι στην ταράτσα του Jumbo με μια γρανίτα Mojito στο χέρι και βλέπω τη θάλασσα να απομακρύνεται συνεχώς από κοντά μου. Ακουμπάω στο ζεστό καπό του κόκκινου Clio, καθώς ένας αέρας που μοιάζει με μελτέμι μπερδεύει ταcandybluehttp://www.blogger.com/profile/05363627063458977856noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-27647150.post-52609077011483139162022-07-06T16:10:00.002+03:002022-07-06T16:10:37.535+03:00sUmMeR FoOtAgE Κάθομαι σε ένα πελώριο
κρεβάτι που μοιάζει με κοχύλι. Στερεώνω τα πόδια μου στην άκρη του σε ένα σωρό από
βιβλία που θέλω να διαβάσω, αλλά ένας πονοκέφαλος στην διαπασών και μια ισχνή αδιαθεσία
που με βάζει σε ρόλο ηρωίδας από κάποιο ποίημα της Μαρίας Πολυδουρη δεν με αφήνει
να σηκωθώ. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα βήχω φθισικά και κρατώντας ένα μαντήλι στο
λευκό μου χέρι σκέφτομαι τον χρόνοcandybluehttp://www.blogger.com/profile/05363627063458977856noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-27647150.post-54553496532483860202021-12-31T19:12:00.022+02:002022-01-01T17:49:29.961+02:00jAnUaRy FoOtAgEΤα χέρια μου είναι παγωμένα, άλλα δεν με ενοχλεί όπως παλιά μιας και δεν χαϊδεύω κανέναν πια. Το φώς του χαμηλού μεσημεριού, ένα έντονο πορτοκαλί σαν σπλαχνικό υγρό με διάχυτα λευκά νήματα μου καίει τους πόρους. Δεν περιμένω κάτι. Διαχειρίζομαι το τίποτα φορώντας ένα κυπαρισσί πουλόβερ όλες τις γιορτές. Το φως καταρριχάται και χάνεται σε σκοτεινές γωνίες. Καταπίνω αέρινους κόμπους που κάνουν ένα candybluehttp://www.blogger.com/profile/05363627063458977856noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-27647150.post-26401488825346918642021-12-05T21:08:00.004+02:002021-12-06T12:06:08.760+02:00DeCeMbEr fOoTaGe Η νέα σελήνη δύει με όλο της το βάρος πάνω από την Αίγινα. Σκοτεινιάζει. Ένα λερωμένο πορτοκαλί ουρλιάζει στα τέσσερα καταπίνοντας κομμάτια θυμωμένου μπλε μαζί με μερικά σύννεφα σαν αποσιωπητικά που καθώς αλλάζουν σχήματα, μοιάζουν με καπνό. Ίσως καπνίζουν οι θεοί πούρα Αβάνας.
Η πολυκατοικία μυρίζει χαλασμένη σφουγγαρίστρα όπως και η ζωή μου. Ψάχνω τα συρτάρια για μια ξεχασμένη αγκαλιά candybluehttp://www.blogger.com/profile/05363627063458977856noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-27647150.post-58424143004373091512020-06-07T12:34:00.004+03:002022-07-08T10:05:08.123+03:00JuNe FoOtAgE
Άλλαξα τα
λερωμένα από την μοναξιά σεντόνια. Πενήντα δύο μέρες καραντίνας. Τριάντα εννέα
βαθμούς, τελειώματα Μαΐου. Ζύμωσα τα μπιφτέκια και βγήκα στο πίσω μπαλκόνι να
απλώσω τα ελάχιστα ρούχα μου. Στην ταράτσα της απέναντι πολυκατοικίας ένα
ζευγάρι φοιτητών πίνει κρασί κοιτώντας την θέα. Τους παρατηρώ νωχελικά και
δήθεν αδιάφορα, καθώς στα χέρια μου ανοιγοκλείνω ένα ξύλινο μανταλάκι. Ηcandybluehttp://www.blogger.com/profile/05363627063458977856noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-27647150.post-13656718991948354462020-05-10T14:05:00.000+03:002020-05-10T15:35:58.431+03:00mAy FoOtAgE
Μαγιάτικο πρωινό γεμάτο βλέννες φωτός και μπαγιάτικο ουρανό. Ξυπνάω και κοιμάμαι με τα υπολείμματα μιας ξεχασμένης, παλιάς ζωής κρυμμένα κάτω από τα νύχια μου. Βράδια ολόκληρα, σας το λέω, ξύνω τους τοίχους και τους αρμούς στο μπάνιο μπας και μου φανερωθεί. Δύο μήνες υπό περιορισμό μετακινήσεων. Καμία συνάντηση, καμία αγκαλιά, κανένα πνιχτό γέλιο στα αυτιά μου. Δύο μέτρα απόσταση candybluehttp://www.blogger.com/profile/05363627063458977856noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-27647150.post-26600883709059717232019-06-23T13:37:00.000+03:002019-06-23T15:19:53.722+03:00JuNe FoOtAgE
Έξω αρχές
καλοκαιριού. Ιούνης πατημένος σαν λεμόνι στην άσφαλτο , μα το άρωμα του ακόμα
κρατά. Κυκλοφορώ στο σπίτι γυμνή με μια πουά πετσέτα κουζίνας για αυτοσχέδια
φούστα. Τα παράθυρα μονίμως μισάνοιχτα και από τις χαραμάδες τους παρακολουθώ τον κόσμο να
λιώνει. Στο διαμέρισμα επικρατεί μια
διακριτική ανακατωσούρα. Σα να ζούσε κι άλλος μαζί μου και ξαφνικά να έφυγε.
Στο μικρό ατελιέ, candybluehttp://www.blogger.com/profile/05363627063458977856noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-27647150.post-25235633321553032372018-09-29T15:57:00.000+03:002018-09-29T16:34:24.794+03:00SePtEmBeR FoOtAge
Φωτο: Δημήτρης Ασιθιανάκης.
Περνάνε γρήγορα
όλα, μήνες ,μέρες, εποχές, θάνατοι, άνθρωποι από δίπλα μας, αστραπές, φωτιές,
μπλέ φεγγάρια, πύρινες ανατολές. Έχω την αίσθηση ότι η γη γυρίζει όπως την
γυρίζαμε εμείς στα σχολεία σπρώχνοντας την με το δάχτυλο. Σα να λιγοστεύουν όλα πια. Να
απομακρύνονται. Και εκείνες οι εποχές από τις όποιες βγήκαμε έφηβοι με δεμένες &candybluehttp://www.blogger.com/profile/05363627063458977856noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-27647150.post-11437893754475792832018-08-03T22:48:00.001+03:002018-08-03T23:02:58.870+03:00sUmMeR FoOtAgE (AuGuSt)*
Χθες για πρώτη
φορά σε ονειρεύτηκα. Δεν είχε συμβεί ποτέ
ξανά. Η μάλλον συνέβαινε μόνο όταν στεκόσουν δίπλα μου ή αντικριστά μου εκείνες
τις λίγες φορές που σε συνάντησα. Ήταν μέρα και φορούσες ένα μαύρο παλτό. Μακρύ
παλτό. Σε βρήκα πίσω από ένα μισογκρεμισμένο
τοίχο, λευκό. Περίμενες κάτι. Όχι έμενα. Κάτι. Σου μίλησα χωρίς εγωισμό και
φόβο κάτι που μόνο εκεί μπορώ να κάνω. Καιcandybluehttp://www.blogger.com/profile/05363627063458977856noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-27647150.post-47751802562149689282018-06-19T23:09:00.001+03:002018-06-19T23:13:38.406+03:00JuNe FoOtAgE
Είμαι απέναντι από
την θάλασσα και την κοιτάω μέχρι που το βλέμμα μου γίνεται θάλασσα που με κοιτά
πίσω. Μοιάζει τόσο οικεία. Σαν πρόσωπο γονέα. Νοιώθω σα να μην έφυγα από κοντά της
ποτέ. Ποτέ από τα καλοκαίρια που προηγήθηκαν
αυτού εδώ. Τα λίγα αυτά καλοκαίρια της ζωής
μας. Ήμουν όπως ήσασταν και εσείς κάποτε
ή όπως πιθανόν να είστε τώρα. Συμβαίνει τόσο
candybluehttp://www.blogger.com/profile/05363627063458977856noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-27647150.post-43372439136412317412018-05-24T14:00:00.000+03:002018-05-24T14:35:06.329+03:00mAy FoOtAgE/ ReVeRiE
Τέλη Μαΐου,2018. Έξω
ο καιρός περίεργος. Οι βαθμοί του Κελσίου
αγγίζουν καλοκαιρινές κλίμακες. Η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη, θολή και κίτρινη.
Σκόνη παντού. Στα κάγκελα του μπαλκονιού, στα παπούτσια μου, στα μαλλιά μου,
στα αυτοκίνητα έξω, στα τζάμια, στα νύχια, στις κλειδώσεις που σταμάτησαν να
θορυβούν, στους πνεύμονες, στον πυθμένα της ελαττωματικής καρδιάς μου. Hey babe/what do candybluehttp://www.blogger.com/profile/05363627063458977856noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-27647150.post-8429951999036164992018-04-14T15:34:00.003+03:002018-04-14T15:55:25.593+03:00ApRil FoOtAgE
Καλοκαίριασε για λίγο
και η χαρά μεγάλη που ξεφορτώθηκα χιλιάδες ρούχα και μπουφάν από πάνω μου. Που ξεφορτώθηκα
εσένα από μέσα μου με μια 7ημερη αντιβίωση με γεύση φράουλας. Έστεκες δίπλα στα πνευμόνια μου σαν ένα τεράστιο κίτρινο μικρόβιο σε μορφή
κρέμας καραμελέ και κάθε νύχτα με έκανες
να ιδρώνω και να ξενυχτάω, βήχοντας και ανασαίνοντας κοφτά. Σε ξεφορτώθηκα μαζί
με τον candybluehttp://www.blogger.com/profile/05363627063458977856noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-27647150.post-86966928123980335302018-03-16T20:49:00.000+02:002018-03-16T21:34:57.305+02:00mArCh FoOtAgE
Πρωί
Σαββάτου, οι αραιές νεφώσεις πυκνώνουν και η σκόνη δίνει το παρόν από πάνω μας.
Μάρτης μήνας και μια από τα ίδια. Λαιμός που γδέρνει και φτάνει η ενόχληση μέχρι
την καρδιά, βήχας, χαρτομάντιλα στο κομοδίνο, δυσκολία στην κατάποση, στην ανάγνωση,
στην επικοινωνία, στο παρακάτω. Ένας μυς στέκει τεντωμένος πίσω στην ωμοπλάτη,
στην θέση που κάποτε ήταν τα φτερά και με τραβά. Με τραβά candybluehttp://www.blogger.com/profile/05363627063458977856noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-27647150.post-41169377353176449032018-01-04T19:38:00.000+02:002018-01-04T19:45:06.580+02:00jAnUaRy FoOtAgE
Όπως κάθε
άνθρωπος έχω και γω και σέρνω τις νεραΐδες
μου. Η μία γράφει , η άλλη ζωγραφίζει και η άλλη πίνει, πάντα πίσω από φαρδιές
πλάτες στιβαρά φωτισμένες. Κάτι μυστήριες γυναίκες που με τα χρόνια κοντεύουν
να γίνουν ξέφτια. Ξέφτι και γω με μάτια λοξά και μαλλιά αχτένιστα όπως εκείνοι εκεί
οι φοίνικες στην παραλιακή. Είμαστε όλοι απλά σωματίδια, κάπου άκουσα.
Επιπλέουμε εδώ κι εκεί,candybluehttp://www.blogger.com/profile/05363627063458977856noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-27647150.post-24874362733026920082017-12-04T13:33:00.003+02:002017-12-04T13:47:20.503+02:00dEcEmBeR FoOtAge
Κάθε χρόνο απομακρύνομαι
όλο και πιο πολύ από τα πράγματα που επιθυμώ. Από τα πράγματα που με έκαναν
αυτό που είμαι. Από το κέντρο μου. Ίσως να φταίει που το σύμπαν διαστέλλεται.
Το βλέμμα μου είναι μονίμως κολλημένο στα σύννεφα και αποζητώ ένα χρονικό ξέφωτο να περισσεύει από τον ελάχιστο προσωπικό μου χρόνο για να μπορώ να κάτσω να τα δω με ηρεμία.
Να κάτσω να τα δω με ηρεμία, σε μια candybluehttp://www.blogger.com/profile/05363627063458977856noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-27647150.post-19078468028033386162017-05-26T12:19:00.000+03:002017-05-26T12:21:18.814+03:00mAy FoOtAgE
Έγινε ξαφνικά. Ξύπνησα
μέσα στην μελωδία του ανοιξιάτικου βαλς
του Σοπέν. Ήταν άνοιξη αληθινή έξω. Μήνας Μάιος. Κάτω από τα πόδια μου περνούσαν
ακόμα ποτάμια αμμωνίας και στην ατμόσφαιρα του δωματίου κάτι γαλαζωποί δακτύλιοι σκόνης. Η αναπνοή μου ακουγόταν
σαν μέσα από σκάφανδρο και ένα μικρό
καλωδιάκι, σπασμένο, τρεμόπαιζε στην άκρη της σπονδυλικής μου στήλης. Είχα
candybluehttp://www.blogger.com/profile/05363627063458977856noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-27647150.post-60387116632100584212016-06-21T22:45:00.000+03:002016-06-21T23:03:32.475+03:00JuNe FoOtAgE
Ιούνιος. Χωρίς
ιώδιο ,αλάτι και φρούτα. Σαν άδειο δωμάτιο. Οι σκιές στους τοίχους το βράδυ
παραμένουν σταθερές. Περπατάω ξυπόλητη στο ξύλινο πάτωμα. Καμία ευχαρίστηση. Σαν
άδειο σαρκίο περιφέρομαι. Σαν τσάντα που κάποιος αναποδογύρισε και πέσαν όλα τα
πράγματα κάτω. Αφιλόξενο τοπίο η ζωή μου. Μπορεί να φταίει η περίοδος της κρίσης που μας αλατοπιπερώνει πρωί, μεσημέρι βράδυ, candybluehttp://www.blogger.com/profile/05363627063458977856noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-27647150.post-92001221669971626242016-05-13T15:47:00.002+03:002016-05-14T23:33:15.542+03:00mAy FoOtAgE
Απάθεια. Θηλυκό
μόνο στον ενικό. Στις διαδρομές που κάνω από το σπίτι στη δουλειά και τούμπαλιν
βλέπω μόνο πατημένες γάτες. Γυρνώ το κεφάλι δεξιά. Παλιά έκλαιγα. Τώρα απλά γυρνάω
το κεφάλι. Κοιτώ αλλού. Το ξεχνάω .Έτσι πρέπει. Φοράω ρούχα ακανόνιστα, όπως να
ναι , ότι να ναι, σα να μην ντύνω εμένα αλλά έναν βαρεμένο ψηφιακό χαρακτήρα ενός
άγνωστου μελλοντικού παιχνιδιού. Είναι και αυτή η candybluehttp://www.blogger.com/profile/05363627063458977856noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-27647150.post-12120061630942493302016-03-24T22:24:00.000+02:002016-05-10T01:57:08.954+03:00mArCh FoOtAgE
Είναι όλα τόσο
μπερδεμένα σαν τα κομπιασμένα μου μαλλιά κάθε πρωί. Είναι ο ύπνος σαν μεγάλη
σπηλιά με συμβάντα ανήκουστα. Κάποιοι τα λένε όνειρα, άλλοι αποσπάσματα ολόκληρα
από ζωές αλλοτινές. Είναι οι μέρες αδιάφορες με μια χροιά απαράλλακτη με την προχθεσινή. Οι
ώρες μια πίσω μια μπρος ατέρμονα εκνευριστικές,
σπρώχνουν όλους τους κομήτες ακόμα παραπέρα. Το φως αιχμηρό μου candybluehttp://www.blogger.com/profile/05363627063458977856noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-27647150.post-16174984852406957342016-02-17T22:20:00.002+02:002016-02-17T23:43:32.988+02:00FeBrUaRy FoOtAgE
Με αφήνει πίσω του ο Φλεβάρης αντίκρυ από την ολόλευκη ανθισμένη αμυγδαλιά. Την καμαρώνω κάθε βράδυ ερχόμενη την μεγάλη ανηφόρα που οδηγεί στο σπίτι μου κοντά. Πάντα σταματώ και την κοιτάω. Την περιμένω όπως κάθε χρόνο. Ήταν πριν μισό μήνα που μέτραγα τις μέρες της μέχρι να μπουμπουκιάσει και έπειτα άλλες τόσες μέρες μέχρι να ανοίξουν οι ανθοί. Κοντοζύγωνα και κοιτούσα. Χωρίς candybluehttp://www.blogger.com/profile/05363627063458977856noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-27647150.post-85689135724911123462016-01-04T13:48:00.005+02:002016-01-04T13:48:38.125+02:00jAnUaRy FoOtAgE
Ο κόσμος έξω σαλιάζει. Από το πορτοκαλοκίτρινο φρούριο του σαλονιού μου τον βλέπω και αηδιάζω. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο σαν μεγάλη βακτηρία που κρατάει την ύπαρξη μου, στητό με ρυθμικές αναλαμπές με υπνωτίζει. Νομίζω ότι τα βράδια που κοιμάμαι παραμιλά ακατάπαυστα. Γιορτές μπαίνουν και γιορτές βγαίνουν σαν τα τρένα στα βουνίσια τούνελ. Ποιος νοιάζεται πια; Άνοιξη καλοκαίρι /φθινόπωροcandybluehttp://www.blogger.com/profile/05363627063458977856noreply@blogger.com10