Παρασκευή, Φεβρουαρίου 11, 2011
dAyS gO bY
Περνούν οι μέρες σαν τραυματισμένα θαυμαστικά στην άκρη μιας λέξης. Τηρώ την εσωστρέφεια μου και την απομάκρυνση μου από όλα αυτά που κάποτε με ζούσαν. Οι μέρες υπέρλαμπρες τον τελευταίο καιρό με λίγο μόνο ψιλόβροχο στις άκρες τους δημιουργούν μια κινηματογραφική ατμόσφαιρα. Έξι το απόγευμα και ακόμα μέρα. Σχολάω και βλέπω από το αυτοκίνητο τη δύση. Ταξιδεύω νοητά σε κάθε επιστροφή από τη δουλειά στο σπίτι, ή από το σπίτι στη δουλειά. Νύχτα ή μέρα και πάντα καταλήγω σε εκείνο το νησί. Στη βίλα με τα αρχαία ερείπια έχοντας πολλά ζώα τριγύρω μου. Γάτες, σκύλους ,κότες, μικρά ερίφια με κουδουνάκια στο λαιμό. Είναι πάντα καλοκαίρι στο νησί μου και λίγο πριν την δύση. Εγώ ποτίζω τον μικρό μπαξέ μου και η θάλασσα φτύνει αλμύρα στο δέρμα μου. Είμαι πάντα εκεί και οι μέρες περνάνε σαν κάποιος να πάτησε το slow motion.Ένα κλεμμένο ενσταντανέ από το μέλλον σαν αλισάχνη ανεξίτηλη στη θύμηση.
Eject
Γύρισα από το σούπερ μάρκετ και τα χέρια μου μύριζαν απορρυπαντικό και κανέλλα. Σα να μου μύρισε Άνοιξη ξαφνικά και όλοι οι δείκτες μέσα μου κουνήθηκαν απότομα. Νοιώθω χαρούμενη χωρίς λόγο. Όσο περνάνε τα χρόνια αρνούμαι να μιζεριάζω την ζωή μου χωρίς λόγο. Έχει γίνει μέσα μου και μια ιεράρχηση βλέπετε(μετά από πολλές απώλειες) για ποιο λόγο αξίζει τον κόπο να ξοδεύεται η ψυχή και για ποιο λόγο δεν αξίζει. Εξακολουθώ και δίνω μεγάλη σημασία στις ανθρώπινες σχέσεις.Τεράστια. Αλλά δίνω και πολλή μεγάλη σημασία στον τρόπο που πρέπει να ζούμε την καθημερινότητά μας. Αυτή μας σφραγίζει. Αυτή μας κάνει μίζερους ή ευτυχισμένους. Και είναι τόσο εύκολο αυτό να επιτευχτεί. Όμως, όπως όλα τα πράγματα στην φύση του ανθρώπου, όσο πιο εύκολο είναι κάτι τόσο λιγότερη σημασία του δίνεις.
Eject
Περνούν οι μέρες σαν όνειρα που ξέχασες το επόμενο πρωί. Σαν ρούχα φορεμένα που πέταξες στα άπλυτα. Σε είδα το απόγευμα σε ένα συνοικιακό καφέ. Σε βρήκα αλλαγμένη σε όλα. Ακόμα και στο σχήμα σου. Τα μαλλιά σου έπαιρναν φωτιά, κατακόκκινα, κάτω από τον απογευματινό ήλιο και τα μάτια σου τρεμόπαιζαν σαν μακρινά άστρα. Μου μίλησες για την Άνοιξη και για εκείνο το παλιό τραύμα στο μέρος της κοιλιάς. Λίγο πιο ψηλά από τον αφαλό. Ο αφαλός είναι ο άξονας μας. Εκεί έχω όλες τις πυξίδες του κόσμου αυτού και του προηγούμενου που έζησα.
Eject
Βραδινά ποτά σε καινούργιο στέκι. Καπνοί. Ξενύχτια χωρίς νόημα. Φλερτ. Μια βραδιά σεξ για το σεξ. Μια παρέα που γελάει. Πιο εύκολα πιστεύεις τις ιστορίες των ανθρώπων στα bar παρά τις επαληθεύσεις τους.
- Λες να γίνεις καμιά από αυτές τις τρελές που μιλάνε στα κτήρια και φοράνε τα παπούτσια των ξένων, με ρωτάς μέσα από κοκκινόμαυρο σκοτάδι και σπασμένες μουσικές.
-Μπορεί, σου απαντώ, αλλά δεν θα χρειαστεί να ζήσω στο δρόμο, θα πάω στην θάλασσα.
Eject
Φεστιβάλ ψαροκόκαλο. Τεμαχισμένες ταινίες μόλις 10 λεπτών. Ήρθε να με πάρει για να τις δούμε. Το βλέμμα της ήταν σαν να είχε βγει από το δάσος, το δέρμα της λευκό οι κινήσεις της νωχελικές. Στο βάθος μια γάτα.
Eject
Και οι μέρες περνάνε σαν άδεια ταξί με jazz μουσικές. Και συνεχίζω να νοιώθω χαρούμενη και συνεχίζω να δυσπιστώ με αυτούς που κάνουν τους σκεπτόμενους, ιδίως σε ότι αφορά αυτόν τον πλανήτη. Ελάτε ρε παιδιά, καριέρα κάνουνε όλοι.
Eject
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)