Σάββατο, Ιουνίου 18, 2011

DeMo DiAry


Ο Ιούνιος με χαϊδεύει παντού. Μου δίνει θάλασσες βαθυκύανες και ουρανούς με άπειρους ζαλισμένους πλανήτες για να κοιτάω ασταμάτητα. Με ποτίζει με αστρικά οινοπνεύματα και ύπνους γεμάτους υγρασία και μικρά ζωύφια στους τοίχους. Τις νύχτες το φιδάκι για τα κουνούπια ξεψυχάει σε φρεσκοβαμμένες αυλές και μείς μαστουρώνουμε γεμίζοντας αντισώματα. Μια σκέψη είσαι που όσο αναπνέω μεγαλώνει. Μοιάζεις με ένα λευκό μπαλόνι που ακουμπάει τα τοιχώματα μου. Αναστάτωση. Είχα καιρό να νοιώσω το τσιμπούρι του έρωτα και συ, σαν πεταλίδα καρφωμένη στον πιο σκοτεινό μου βράχο, δεν λες να ξεκολλήσεις με τίποτα. Ο νους μου πλάθει ιστορίες μαζί σου. Ολόκληρο το κίνημα του υπερρεαλισμού με προσκυνά. Κατά βάθος ξέρω ότι όλο αυτό με μας είναι μια μεγάλη παρεξήγηση. Όταν αποφασίσω να πάρω το βλέμμα μου από πάνω του θα γκρεμιστεί. Και ο ήχος που θα αφήσει θα είναι η μεγαλύτερη ηδονή. Ακόμα μεγαλύτερη και από την ηδονή του κόλπου μου.
Χαμηλώνει ο ήλιος και μωβίζει τα σημάδια μου. Όλα είναι εδώ, ακόμα και όσα δεν θέλω. Μακρόσυρτες ώρες εργασίες ,λίγες ώρες ύπνου, κολασμένα φιλιά, παρατεταμένα σαββατοκύριακα πεταμένα στο πάτωμα σαν χρησιμοποιημένα προφυλακτικά, εγκαίνια ξεθεωτικών εκθέσεων, πολύβουα πάρτι, ξενύχτια που ταριχεύουν το βλέμμα μου στο άπειρο και σκόνη νυκτός ανακατεμένη με αλμύρα και άδοξο έρωτα .Όλα είναι εδώ εκτός από αυτά που θέλουν να είναι. Η φωνή σου παραμορφώνει τους μυς του προσώπου μου και σκληραίνει τις γωνίες μου. Νομίζω ότι μασάω κομμάτια από βράχια όταν σε συναντώ και σου μιλάω. Νομίζω ότι χάνω όλη τη δύναμη μου και γίνομαι ένα κομμάτι από πλαστικό πατημένο στην ακρογωνιά του δρόμου. Ο έρωτας είναι μια νοηματική ασθένεια για αυτό και θα τον αφαιρέσω από μένα. Το πήρα απόφαση και πάει. Σε μια βδομάδα θα χω φτύσει, κατουρήσει, δακρύσει το μικρόβιο του έρωτα. Μια οδυνηρή αιμοκάθαρση θαρρείς, που θα με κάνει να μοιάζω και πάλι με ανακαινισμένη πρόσοψη νεοκλασικού. Μέχρι κάποιος να με κολλήσει ξανά. Σύντομα ξανά.

Μεγαλώνει η νύχτα μέσα μου κάθε φορά που παραδέχομαι την ήτα μου αλλά το επόμενο πρωί ξανακερδίζω όλα τα χαμένα μου εδάφη. Ο κόσμος κατεδαφίζεται μαζί με μένα. Το κράτος διαλύεται μέσα από ανασχηματισμούς και επεισόδια στο γέρικο Σύνταγμα .Οι «αγανακτισμένοι» παλιώνουν σαν φορεμένα λευκά μακό, γεμάτα μπίχλα και γω χορεύω εκείνο το παλιό βαλς λίγο πριν βρεθώ με όλους σας στον πάτο. Το παραδέχομαι δεν με νοιάζουν και τόσα πια. Κοιτάω μόνο τα γενναιόδωρα ντεκολτέ των αποτρελαμένων γυναικών και τα γυμνασμένα οπίσθια των αγοριών που στριμώχνονται μαζί με τα δικά μου στο μετρό. Δεν με νοιάζει τίποτα πέρα από μένα και το καλοκαίρι μου. Είμαι έτοιμη να κάνω τα πάντα για να το έχω και φέτος δικό μου. Υπάρχει ένα φωτάκι μέσα μου που όλο μεγαλώνει και με χτυπάει στην καρδιά. Αλλά δεν με νοιάζει ούτε αυτό. Θέλω επιτέλους να κατεδαφιστούν όλα και να με πλακώσουν μια και έξω .Αλλά πριν, λίγο πριν, θέλω να ζήσω αυτό το κομμάτι του καλοκαιριού που έμεινε, όσο πιο δυνατά μπορώ. Και μπορώ ακόμα κι αν παρανοήσω από την εξακολουθητική μου αφαίρεση.

Τίποτα πιο φυσιολογικό από την παράνοια.

Δευτέρα, Ιουνίου 06, 2011

ΥπΑρΧω ΚάΠοΥ οΛόΚλΗρΗ

Φέτα λεμονιού το μισό φεγγάρι στο ποτό σου καθώς εγώ κλειδώνω το ποδήλατο μου και βγάζω την άμμο από τα παπούτσια μου. Υπάρχεις κάπου ολόκληρος και μισός από αμφιβολίες. Όχι, δεν σε αφορώ πια. Είμαι μόνο ένα κατασκεύασμα μνήμης και παράλογης επιθυμίας .Ξέχασες να μεγαλώσεις μα κι εγώ ούτε που θυμάμαι πως έμοιαζα όταν ήμουνα μεγάλη πια. Υπάρχω κάπου ολόκληρη, όπως και συ .Σε μια σκέψη, σε μια άηχη λέξη, σε ένα στόμα μαλακό που το φιλάς σα να φιλάς μαξιλάρι, σε ένα σπαστό μαύρο ποδήλατο κάτω από έναν ήλιο που μεσουρανεί και αραιώνει το γαλάζιο του ουρανού με αίμα. Υπάρχω κάπου ολόκληρη, όπως και συ, αλλά δεν θυμάμαι να σου πω και δεν έχει και σημασία πια. Σημασία έχει πως γεννάω ανώδυνα τέχνη και την μεγαλώνω, όπως κανείς μεγαλώνει ένα παιδί. Σημασία έχει πως τα βράδια που αφήνω πίσω μου, μυρίζουν μοχίτο και καυσαέριο κέντρου. Οι ποδηλατάδες φαρδαίνουν και τα διαλλείματα ξεκινούν με μπόλικο αλάτι σε καλά ψημένο καλαμπόκι στον Άλιμο. Σε παίρνω τηλέφωνο να σου χαρίσω δυο στιγμές δικές μου και συνεχίζω να πολεμάω μέσα στην κλειστή αγκαλιά του Ιούνη και να κερδίσω χάνοντας τον ύπνο μου. Και καθώς σου λέω τα νέα μου η Αίγινα απέναντι ανάβει στα μάτια μου τα φώτα της .Όμως ούτε αυτό τελικά δεν έχει σημασία.
Σημασία έχουν οι πορείες και οι Μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας των «αγανακτισμένων» πολιτών στο Σύνταγμα .Το μαλλί της γριάς και τα σουβλάκια που πουλάνε σε αυτό το βαρετό πανηγύρι. Οι παρέες κάποιων άγνωστων και άχρωμων παιδιών που κάθονται στο κέντρο του δρόμου τραγουδώντας μπούρδες και γελώντας με το οτιδήποτε. Σημασία έχει να κάνεις το καθήκον σου επειδή δεν κοιμάσαι όρθιος κι ας μην ξέρεις για τι πραγματικά είσαι εκεί. Να αγοράζεις μπαλόνια και να φλερτάρεις με την ψηλή που ήρθε με το 12ποντο τακούνι να διαμαρτυρηθεί. Σημασία έχει να υπάρχεις σαν πολίτης που αγανακτεί επειδή στην ουσία ξεβολεύτηκε και θυμήθηκε αργά να αποκτήσει πολιτική συνείδηση, ενώ τόσα χρόνια χειροκροτούσε τη χώρα που βυθιζόταν σαν υποβρύχιο βανίλιας. Σημασία έχει να προλάβεις έστω και στο παρά πέντε να διαμαρτυρηθείς, για τον εκκωφαντικό πάταγο που θα ακουστεί καθώς το κράτος αρχίζει και καταρρέει, με ένα κουτάκι μπύρας στο χέρι καπνίζοντας στριφτά και συζητώντας για το τέλος του καπιταλισμού τρώγοντας hot dog. Αυτό έχει σημασία. Παραπατάω αφηρημένη λερώνοντας τα παπούτσια κάποιων. Όλο αυτό μου θυμίζει εκείνη την γνώριμη ηλεκτρισμένη αναμονή λίγη πριν το ξεκίνημα της συναυλίας. Θα βγει άραγε και δω να τραγουδήσει κανείς;
Ψάχνω να βρω την σημασία του να υπάρχω κάπου ολόκληρη. Και η σκέψη συνεχίζει να σκορπίζει δίπλα στην θάλασσα και να φτάνει στον μεγάλο εορτασμό του νησιού. Μικρή από δω η Φολέγανδρος μα πως μεγαλώνει έτσι τα μάτια μου κάθε φορά που συλλαβίζω το όνομα της. Και ξαφνικά ανοίγουν αυτόματα οι πύλες του φωτός και σκάνε από κει σαν κύματα μπαγιάτικης γρανίτας όλοι αυτοί που παράτησα μέσα του χωρίς να τους σώσω. Γιατί δεν είχε ποτέ για μένα σημασία να τους σώσω. Ίσως γιατί πιο πολύ από όλα πόθησα να σώσω το καλοκαίρι μέσα μου και αργότερα μέσα στους άλλους. Για μένα αυτό έχει μόνο σημασία. Σε αυτό υπάρχω ολόκληρη.

Παρασκευή, Ιουνίου 03, 2011

NuDe MoOd ΣτΟ kEy-BaR

Επειδή εσείς μου το ζητήσατε κατέβασα και στην Αθήνα την έκθεση που αγαπήθηκε στην Θεσσαλονίκη.

Nude Μood λοιπον...με Γυμνή διάθεση στην παραλία του apo-key bar,Πραξιτέλους 37, από Πέμπτη 9 Ιουνίου.

Σε κοινή θέα...και στην διάθεση σας για όλο το καλοκαίρι!