Παρασκευή, Μαΐου 26, 2017

mAy FoOtAgE

Έγινε ξαφνικά. Ξύπνησα μέσα στην μελωδία του ανοιξιάτικου  βαλς του Σοπέν. Ήταν άνοιξη αληθινή έξω. Μήνας Μάιος. Κάτω από τα πόδια μου περνούσαν ακόμα ποτάμια αμμωνίας και στην ατμόσφαιρα του δωματίου κάτι  γαλαζωποί δακτύλιοι σκόνης. Η αναπνοή μου ακουγόταν σαν μέσα από σκάφανδρο και ένα μικρό  καλωδιάκι, σπασμένο, τρεμόπαιζε  στην άκρη της σπονδυλικής μου στήλης. Είχα ξυπνήσει αλήθεια;
Θυμάμαι κάτι μαβιά απογεύματα με ένα ισχυρό κοκκινωπό μιζανπλί  και κάτι  φέτες λεμονιού σε ποτήρια με τζιν τόνικ. Αχνά πρόσωπα που κάποτε συναντούσα και κουβεντιάζαμε. Θυμάμαι τους γονείς μου νέους , μέσα από κάτι ασπρόμαυρες παλιές φωτογραφίες κάπου σε παραλίες  κιτρινωπές. Μεγάλες παρέες ξαπλωμένες  κάτω από τον παλιό εκείνο ήλιο και μια γκριζωπή θάλασσα να βρέχει τα νεανικά τους άκρα. Θυμάμαι τις γάτες που έχασα, την εκταφή της γιαγιάς πολλά χρόνια πίσω και κάτι αχτίδες φωτός που μου είχαν κάψει τα δάχτυλα, αρχές καλοκαιριού.
Το τελευταίο βράδυ που θυμάμαι, πριν ξυπνήσω, ξαναπαντρεύτηκα με έναν αυτοσχέδιο γάμο σε μια εκκλησία κάπου στο Θησείο. Πέμπτη της Αναλήψεως. Είχε αγρυπνία μέσα και ο παππάς τελούσε το μυστήριο της λειτουργιάς μαζί με κάποιους ανυποψίαστους. Παντρεύτηκα ακούγοντας για φως και για σκοτάδι . «Όσοι είναι καθαροί, ξαγρυπνούν τη νύχτα, να δουν τον Χριστό που «αναλήφεται». Οι άξιοι βλέπουν ένα φως, που ανεβαίνει στον ουρανό...».Πήρα τον  άρτο μου μαζί με τα αυτοσχέδια στέφανα, φίλησα κάτι που παρέπεμπε σε επιτάφιο και το έσκασα.

Το καλοκαίρι πλησιάζει. Η ανάσα του ακούγεται μέχρι εδώ. Ξύπνησα γιατί μου είπαν ότι στις απώλειες δεν πρέπει να κοιμόμαστε. Ούτε να μην γνωρίζουμε. Είμαι έτοιμη να βγάλω αυτό το σκάφανδρο και να αναπνεύσω την σκόνη ξανά. Από το δωμάτιο μπαίνει κατεστραμμένη πληροφορία φωτός. Παρασκευή 26 Μαΐου και  μαθαίνω  πως ο Δίας διαθέτει στους πόλους του γιγάντιους κυκλώνες, που φθάνουν σε διάμετρο τα 1.400 χιλιόμετρα, ένα μαγνητικό πεδίο με δεκαπλάσια ισχύ σε σχέση με αυτό της Γης και ένα πολικό σέλας που δεν μοιάζει με το γήινο. Ζηλεύω που δεν είμαι εκεί. Νοσταλγώ  τους φωτεινούς οβάλ σχηματισμούς  που βλέπω στις εικόνες και που στην  πραγματικότητα είναι τεράστιοι κυκλώνες και αντικυκλώνες. Νοσταλγώ τα ισχυρά μαγνητικά πεδία και οραματίζομαι ένα μέλλον καταστροφής που λαμποκοπά μαζί με μια φέτα λεμόνι ψιλοκομμένη σε ένα ποτήρι τζιν.

https://www.youtube.com/watch?v=a0hFZPvanMs