Δευτέρα, Φεβρουαρίου 23, 2015

FeBrUaRy FoOtAgE


Πάνω από την Πεντέλη ένα μολυβόμπλαβο σύννεφο μπλέκονταν ακόμα με τα κυανά απομεινάρια της νύχτας. Ξεφτίζει και ο Φλεβάρης. Σώνεται .Όπως το λαδάκι στα καντήλια. Μα δεν με πονά γιατί μέσα του έζησα ευτυχισμένη. Με κάτι ψιλές νιφάδες σαν βέλο στο πρόσωπο και το πλαγκτόν της νύχτας στα μαλλιά να φωσφορίζει. Έζησα ευτυχισμένη πίσω από ψεύτικες υπερφυσικές βλεφαρίδες και ριγέ κοκκινόασπρες κάλτσες σε μια παλιά ντισκοτέκ. Μέσα από πολικού ψύχους νυχτερινές επιστροφές με αμήχανους συνοδηγούς, Μελίνα Μερκούρη στο ράδιο και κατεβασμένα παράθυρα να φεύγει ο καπνός. Μέσα από ζεματιστά παπλώματα σε πλήρη πρωινή ακινησία και ωραία γαληνεμένα μεσημέρια με άπλετο ιλαρό ηλιακό φως στο μέτωπο και στα μάτια με μία ισχύ 455 watt .
Η ζωή είναι κάποιες φορές μονότονη σαν ένα επαναλαμβανόμενο τρίτονο. Το σημαντικό είναι το ότι η συγχορδία ουσιαστικά κάνει κύκλο και επανέρχεται στον αρχική νότα. 
ΟΙ μέρες μεγαλώνουν, κερδίζουν ύψος και φως. Αναπνέω καλύτερα μέσα τους και χωράω με άνεση πια. Μαζί τους μεγαλώνουν και τα λουλούδια  πολύ γρήγορα και δεν το καταλαβαίνουμε! Άνθισε ολόκληρη πάλι  η αμυγδαλιά της ανηφόρας, μαζί με τις αμυγδαλές του λαιμού μου και τα δέκατα. Ραντεβού πάντα λίγο πριν το Μάρτη.
Τον τελευταίο καιρό μ αρέσει να ακούω τα σίγμα των ανθρώπων. Μερικά είναι βαρετά, δεν κρύβουν τίποτα, είναι και μερικά άλλα που τα λέω από μέσα μου, που όλη μέρα κάνουν σσσσσσ στο κεφάλι μου.
Οι άνθρωποι γύρω. Απλώς, είναι άλλοι. Μας πικραίνει που δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες μας. Που θα τους θέλαμε αλλιώς. Θα ελπίζαμε να ήταν αλλιώς. Αλητεύουν μέσα μας, αλωνίζουν με νύχια γαμψά την επιφάνεια της κουρασμένης μας  καρδιάς και φαρμακώνουν ό,τι κι αν έχουμε επενδύσει σ' αυτούς. Και μεγαλώνουμε. Και καταλαβαίνουμε με τον καιρό ότι δεν υπάρχει γιατί και πως. Απλά, είναι έτσι. Άλλοι. Και δυναμώνει η αντίληψή μας και μαθαίνουμε να τους αναγνωρίζουμε ευκολότερα. Δρόμο. Μακριά. Αν χρειαστεί, δανειζόμαστε την σπάθα του αρχάγγελου. Ατσαλώνουμε. Και αράζουμε, εκεί που υπάρχει αγάπη. Μόνο.
Καμιά φορά νιώθω επισκέπτης του μυαλού μου, και ως επισκέπτης, ανακαλύπτω πάντα κάτι νέο.
Βλέπω αμυγδαλιές κάθε πρωί. Κάθε. Και πράσινο, να λέω πως το μάτι μου βλασταίνει. Και στο ραδιόφωνο -πως γίνεται, μα το Δία!- ακούγονται κάτι γλυκερές μουσικές, βαλσάκια και ερωτοπλάνταχτες ρούμπες. Μα το κέφι ανηφορίζει. Στην κόντρα πάντα με έβρισκα ολόκληρη. Μέχρι να να κάνω τις δουλειές μου Κάτι τσιγαρίσματα από απέναντι, κάτι πίτες που φουρνίζονται, μου γαργαλάνε τα ρουθούνια. Ο Νότος μου ανθοφορεί. Και τα προεόρτια της άνοιξης, γίνονται εδώ με ζουμπούλια στα βάζα, χαμάδες και ρακή.

Ο ήλιος στην επιστροφή άρχισε πάλι να μου καίει τα μάτια μαζί με τις πορτοκαλί μου βλεφαρίδες. Καλύτερα. Να βλέπω δίχως να κοιτώ.