ΞηΜεΡώΝεΙ σΤοΥσ ΛόΦοΥς ΤωΝ σΚοΥπΙδΙώΝ

Υπάρχει μια ύαινα που κατοικεί σε ένα λόφο μακριά που κάποτε έβλεπα από αυτόν την θέα της θάλασσας. Τρέφεται και πολλαπλασιάζεται με τα αποφάγια μου και κάθε τόσο ιδρώνει το βλογιοκομμένο δέρμα της με μια υπέρμετρη προσπάθεια αγάπης .Μια ύαινα από έναν και μόνο εξημερωμένη, γεμάτη πένθη, διωγμούς, και χαράδρες πόνου μέσα της. Μια ύαινα που όπως όλα τα αρπαχτικά παρακολουθούσε την ζωή μου καιρό πριν την κάνει δικιά της .Μια ύαινα που θα λυπάμαι για πάντα, γεμάτη σκουπίδια.

Υπάρχει κι ένας πρίγκιπας πιο χαμένος και πιο μικρός από μένα. Ζει κοντά στους λόφους των σκουπιδιών σε ένα μικρό άλσος και δεν ξέρει αν μπορεί ακόμα να αγαπήσει. Αυτός με το βλέμμα που αφήνει εγκαύματα δεν ξέρει αν μπορεί ακόμα να αγαπήσει. Και κάθε τόσο ρίχνει στα βράχια την γοητευτική του ύπαρξη μόνο και μόνο για να την νιώσει και να την πάρει πίσω ξανά. Κάποιοι τον λένε χαριτωμένα «πολύ τραυματία». Τον αγαπάω γιατί μας αρέσουν οι ίδιοι ουρανοί και κυνηγάμε τις ίδιες θάλασσες. Αιχμηροί και οι δύο.

Υπάρχει και η πόλη μου. Μια πόλη που πετάει τα έντερα της μέσα σε κόκκινες και μπλε σακούλες σκουπιδιών, που αρωματίζεται με χημικά και χορεύει άγριους πολεμικούς χορούς κάτω από το ιλαρό φως των δρόμων. Αφήνοντας το ουρλιαχτό της ανάμεσα σε μακριές διμοιρίες . Παθαίνοντας μονόχρωμες αρρυθμίες γεμάτες καπνούς και ιαχές. Η πόλη με τους λόφους των σκουπιδιών και το κατεστραμμένο κέντρο αναστενάζει από τα ποδοβολητά των μικρών αγοριών που την βεβηλώνουν και γίνεται σκούρο μπλε. Σχεδόν μαύρο. Βυθίζεται σε ένα χυλό που ούτε με θάλασσα δεν κατάφερε να μοιάσει. Και πέρα από το να προσεύχομαι για αυτήν το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να γεννάω μέσα μου μικρές πολύχρωμες εκρήξεις ελπίδας για να την συντηρώ. Κυρίως μέσα μου. Εκεί πρέπει να έχω τα σχέδια για να την ανοικοδομήσω μετά. Όταν θα έρθει η ώρα.

Τελευταία με όλα αυτά μελαγχολώ περισσότερο. Ξυπνάω νωρίς με μια δυσφορία στο στήθος και τραβώ τις κουρτίνες να δω αν ξημέρωσε. Στην δύση του ορίζοντα η Αίγινα και ο Πειραιάς έχουν ακόμα σκοτάδι. Κάνω μικρές ανακουφιστικές βόλτες στο σαλόνι απαλά για να μην ξυπνήσω τον μικρό πρίγκιπα. Σαπουνίζω τα χέρια μου με σαπούνι λεβάντας και χαϊδεύω απαλά την κοιμισμένη μου γάτα. Σκέφτομαι να ψήσω καφέ αλλά συνεχίζω και κόβω βόλτες σαν άυλη κράμπα στις μύτες των ποδιών. Και όταν αυτός με ακούει και ξυπνάει, τότε τρέχω με δύναμη στην αγκαλιά του κάτω από το πρώτο φως της αυγής και του ψιθυρίζω, «όταν πλησιάζει το φως η ανατολή το μαθαίνει πιο γρήγορα από τη δύση».

Ξημέρωσε. Τι ωραίος ουρανός!

ViNtAgE wAlLpApErS

«Ετοιμαστείτε για ένα retro ταξίδι πάνω και πίσω από τις κρυφές διαδρομές που φιλοξενούν οι “παλιακές” μου ταπετσαρίες Επειδή ο πλανήτης τρέχει με χίλια και τα γεγονότα μας καταβυθίζουν είπα να μας βάλω όλους σε μια παρένθεση χρονολογική και αισθητική μήπως και τα μάτια μας γεμίσουν χρώματα και συνθετικές μνήμες ξανά. Μήπως έτσι λίγο, να τόσο δα, καταφέρω να μας ταξιδέψω χωρίς εισιτήρια και ακριβές διαμονές σε έναν κόσμο γοητευτικό που δεν υπάρχει πια».

Α.Δ

Εγκαίνια έκθεσης: Δευτέρα, 17Οκτωβρίου στις 9:00

Λήξη έκθεσης: Σάββατο 05 Νοεμβρίου

Bartesera Κολοκοτρώνη 25

(στοά Πραξιτέλους)

Τ.Κ. 10552, Αθήνα

Τ: 2103229805

e-mail: bartesera@gmail.com

http://www.elculture.gr/exhibitions/bartesera-kolaz-dhmhtriou-50249

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.dolce&id=9467

http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/365/e%CF%80%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82-365

http://www.skai.gr/news/culture/article/183595/deutera-simera-e-kai/

http://www.opencalendar.gr/portal/resource/contentObject/id/f261df71-fb6c-44d3-9bfd-e1ac34080ebe

ΚαΛέΝτΟυλΑ

Μικρές δεκαοχτούρες ακλουθούν τις χαμηλές ταχύτητες του αυτοκινήτου μου καθώς διασχίζω τα στενά της γειτονιάς μου στις 5 το πρωί. Έβαλε κρύο. Σχεδόν μπουφάν, σχεδόν κλειστά παράθυρα, σχεδόν κουβέρτα στoν ύπνο. Σχεδόν Φθινόπωρο και βάλε. Κοιμάμαι λίγο και ξυπνάω από το σκαρφάλωμα της γάτας στο κρεβάτι τα ξημερώματα. Ανοίγω την τηλεόραση για να μπει το γαλαζωπό φως στην κάμαρα. Το γκρι τρίχωμα της γάτας γίνεται σκούρο μπλε και τα λευκά τσαλακωμένα σεντόνια σαν κυματιστή επιφάνεια εξωτικής θάλασσας. Έπειτα ανοίγω το παράθυρο προσπαθώντας να αναπνεύσω δυνατά, βάζω το σεντόνι σαν ριχτό παλτό στους ώμους και ανοίγω το ημερολόγιο μου. Πάει καιρός που έχω να γράψω κάτι για μένα. Κάτι για σένα. Κάτι γενικώς. Κάθομαι και γράφω και ένας τεράστιος κύκλος κλείνει και γίνεται μια μικρή τριχωτή μαύρη τελεία. Ξεμπέρδεψα και με το παρελθόν μου μια και καλή. Άνοιξα ένα νέο κεφάλαιο ολόφρεσκο και πάω παρακάτω με την φρεσκάδα του. Ψήνω καφέ και διαβάζω αγαπημένα θεατρικά κείμενα. Το μεσημέρι ανταμώνω με τον φίλο μου στο φαρμακείο. Χρειάζεται σιρόπι για τον βήχα. Δίπλα μας μια κοντόχοντρη τρομαχτική κοπέλα με σγουρά πατικωμένα μαλλιά ζητάει Καλέντουλα. Δεν έχουμε, της λέει η φαρμακοποιός, πρέπει να πάτε σε ομοιοπαθητικά. Κρίμα απαντάει εκείνη και κάνει ένα βήμα πίσω. Και ήταν το τυχερό φυτό του μήνα. Κοιτάω τον φίλο μου έτοιμη να σκάσω στα γέλια. Το ξέρεις ,μου απαντάει εκείνος, πως τα άνθη της Καλέντουλα όταν μουσκέψουν σε λάδι δίνουν αλοιφή θεραπευτική των πληγών. Τον κοιτάω σοβαρή λέγοντας του πως εγώ ρίχνω μόνο οινόπνευμα στις δικές μου.

Αλλάζω τα έπιπλα στο σαλόνι. Τα μετακινώ 17 φορές. Χιλιάδες συνδυασμοί. Καταλήγω στον πιο περίεργο. Σε αυτόν τον συνδυασμό που θα συγκρατήσει έμενα μέσα του ετούτο τον σκληρό χειμώνα που θα ρθει. Ηλεκτρική, σφουγγάρισμα και η γάτα στα πόδια μου. Φυσάει τρελά έξω. Δεν θα σε ψάξω σήμερα. Θα σε φέρει ο αέρας από δω. Κι ας λείπω εγώ..

Ώρα 9 κάπου στο κέντρο. Οι ταξιτζήδες έχουν απεργία. Μια περίεργη ησυχία καταβροχθίζει τα τύμπανα των αυτιών μου. Νιώθω να είμαι μέσα σε νερό. Απέναντι μου μια όμορφη κοπέλα με ξανθά μαλλιά μου μιλάει για τέχνη. Πίνω λευκό κρασί. Δεν την παρακολουθώ. Παρατηρώ την πράσινη κοντή ζακέτα της και τις κινήσεις που κάνουν οι ώμοι της όταν μιλάει. Μιλάει αργά και βραχνά. Από πίσω της ένα μικρό αστέρι που έπεσε από τον ουρανό αργοσβήνει αβοήθητο. Πιο πίσω μια μαύρη θάλασσα καταπίνει το καλοκαίρι με βουλιμία. Η κοπέλα συνεχίζει να μιλάει ανυποψίαστη. Ψάχνω ένα τρόπο να της πω, χωρίς να την τρομάξω, για το αστέρι που αργοσβήνει πίσω της.

Η νύχτα τελειώνει. Επιστρέφω πάλι ξημερώματα και ψάχνω την ανάπαυση κάτω από τον ίσκιο του κορμιού σου. Δύο σώματα σε ένα μεγάλο θαυμαστικό χωρίς τελεία. Το πρώτο φως της ημέρας μπαίνει με θράσος από τις τρύπες της γρίλιας. Έξω ο κόσμος να θυμάστε καταστρέφεται. Και συνεχίζω να παράγω νέους κόσμους, γεωγραφίες, λέξεις, συνταγές και όνειρα και συνεχίζω να παραμένω ένα χλωμό πλάσμα, αδύνατο και σιωπηλό το οποίο μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας βιώνω το τέλος όσων ήξερα με τρόπο διαφορετικό. Και με μια απόκοσμη αξιοπρέπεια. Πάνω από όλα. Αυτή είναι η δικιά μου Καλέντουλα.

Τι να έγινε άραγε εκείνο το αστέρι που ψυχορραγούσε πίσω από την πλάτη της;