ΚαΛέΝτΟυλΑ

Μικρές δεκαοχτούρες ακλουθούν τις χαμηλές ταχύτητες του αυτοκινήτου μου καθώς διασχίζω τα στενά της γειτονιάς μου στις 5 το πρωί. Έβαλε κρύο. Σχεδόν μπουφάν, σχεδόν κλειστά παράθυρα, σχεδόν κουβέρτα στoν ύπνο. Σχεδόν Φθινόπωρο και βάλε. Κοιμάμαι λίγο και ξυπνάω από το σκαρφάλωμα της γάτας στο κρεβάτι τα ξημερώματα. Ανοίγω την τηλεόραση για να μπει το γαλαζωπό φως στην κάμαρα. Το γκρι τρίχωμα της γάτας γίνεται σκούρο μπλε και τα λευκά τσαλακωμένα σεντόνια σαν κυματιστή επιφάνεια εξωτικής θάλασσας. Έπειτα ανοίγω το παράθυρο προσπαθώντας να αναπνεύσω δυνατά, βάζω το σεντόνι σαν ριχτό παλτό στους ώμους και ανοίγω το ημερολόγιο μου. Πάει καιρός που έχω να γράψω κάτι για μένα. Κάτι για σένα. Κάτι γενικώς. Κάθομαι και γράφω και ένας τεράστιος κύκλος κλείνει και γίνεται μια μικρή τριχωτή μαύρη τελεία. Ξεμπέρδεψα και με το παρελθόν μου μια και καλή. Άνοιξα ένα νέο κεφάλαιο ολόφρεσκο και πάω παρακάτω με την φρεσκάδα του. Ψήνω καφέ και διαβάζω αγαπημένα θεατρικά κείμενα. Το μεσημέρι ανταμώνω με τον φίλο μου στο φαρμακείο. Χρειάζεται σιρόπι για τον βήχα. Δίπλα μας μια κοντόχοντρη τρομαχτική κοπέλα με σγουρά πατικωμένα μαλλιά ζητάει Καλέντουλα. Δεν έχουμε, της λέει η φαρμακοποιός, πρέπει να πάτε σε ομοιοπαθητικά. Κρίμα απαντάει εκείνη και κάνει ένα βήμα πίσω. Και ήταν το τυχερό φυτό του μήνα. Κοιτάω τον φίλο μου έτοιμη να σκάσω στα γέλια. Το ξέρεις ,μου απαντάει εκείνος, πως τα άνθη της Καλέντουλα όταν μουσκέψουν σε λάδι δίνουν αλοιφή θεραπευτική των πληγών. Τον κοιτάω σοβαρή λέγοντας του πως εγώ ρίχνω μόνο οινόπνευμα στις δικές μου.

Αλλάζω τα έπιπλα στο σαλόνι. Τα μετακινώ 17 φορές. Χιλιάδες συνδυασμοί. Καταλήγω στον πιο περίεργο. Σε αυτόν τον συνδυασμό που θα συγκρατήσει έμενα μέσα του ετούτο τον σκληρό χειμώνα που θα ρθει. Ηλεκτρική, σφουγγάρισμα και η γάτα στα πόδια μου. Φυσάει τρελά έξω. Δεν θα σε ψάξω σήμερα. Θα σε φέρει ο αέρας από δω. Κι ας λείπω εγώ..

Ώρα 9 κάπου στο κέντρο. Οι ταξιτζήδες έχουν απεργία. Μια περίεργη ησυχία καταβροχθίζει τα τύμπανα των αυτιών μου. Νιώθω να είμαι μέσα σε νερό. Απέναντι μου μια όμορφη κοπέλα με ξανθά μαλλιά μου μιλάει για τέχνη. Πίνω λευκό κρασί. Δεν την παρακολουθώ. Παρατηρώ την πράσινη κοντή ζακέτα της και τις κινήσεις που κάνουν οι ώμοι της όταν μιλάει. Μιλάει αργά και βραχνά. Από πίσω της ένα μικρό αστέρι που έπεσε από τον ουρανό αργοσβήνει αβοήθητο. Πιο πίσω μια μαύρη θάλασσα καταπίνει το καλοκαίρι με βουλιμία. Η κοπέλα συνεχίζει να μιλάει ανυποψίαστη. Ψάχνω ένα τρόπο να της πω, χωρίς να την τρομάξω, για το αστέρι που αργοσβήνει πίσω της.

Η νύχτα τελειώνει. Επιστρέφω πάλι ξημερώματα και ψάχνω την ανάπαυση κάτω από τον ίσκιο του κορμιού σου. Δύο σώματα σε ένα μεγάλο θαυμαστικό χωρίς τελεία. Το πρώτο φως της ημέρας μπαίνει με θράσος από τις τρύπες της γρίλιας. Έξω ο κόσμος να θυμάστε καταστρέφεται. Και συνεχίζω να παράγω νέους κόσμους, γεωγραφίες, λέξεις, συνταγές και όνειρα και συνεχίζω να παραμένω ένα χλωμό πλάσμα, αδύνατο και σιωπηλό το οποίο μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας βιώνω το τέλος όσων ήξερα με τρόπο διαφορετικό. Και με μια απόκοσμη αξιοπρέπεια. Πάνω από όλα. Αυτή είναι η δικιά μου Καλέντουλα.

Τι να έγινε άραγε εκείνο το αστέρι που ψυχορραγούσε πίσω από την πλάτη της;