Συντομεύει την φυγή του ο Αύγουστος και το καλύτερο φεγγάρι σε υποχώρηση αγκυλώνει ακόμα το βλέμμα. Ακόμα τα άστρα, εκεί ψηλά, ακόμα οι ματιές που κατοικούν στο άπειρο και τα ζουμιά από ντομάτα ακόμα αφήνουν νέες στάμπες στο λευκό φανελάκι μου. Όλα υποχωρούν, εκτός από την θάλασσα. Όλα υποχωρούν εκτός από σένα και μένα που επιμένω να σε αγαπώ με τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις. Για πότε ήρθες κι έφυγες ούτε που το κατάλαβα. Μεταξύ λευκού κρασιού και τελευταίας σελίδας από το βιβλίο που διάβαζα, ήρθες με μια μεγάλη αγκαλιά και κοιμήθηκες δίπλα μου. Κι όλα τα βλέμματα που πίστευα ότι ξεχάστηκαν γύρισαν με μιας πίσω. Ήρθες κι έπειτα έφυγες όπως η μολυβιά στην παλάμη που καθαρίζεται και λιγοστεύει καθώς το σαπούνι και το νερό πέφτουν πάνω της.
Με την σκέψη ακόμα σε σένα και στο ζεστό σου σώμα και μετά από καιρό άνοιξα διστακτικά την τηλεόραση και ευχήθηκα να πέσω πάνω σε κάτι καλό. Και τότε άκουσα: Φονικό πέρασμα του Αϊρίν, συναγερμός στη Νέα Υόρκη. Τουλάχιστον 10 νεκροί είναι ο τραγικός απολογισμός από το πέρασμα του τυφώνα Αϊρίν από τις πολιτείες της Φλόριντα, της Βόρειας Καρολίνα, της Βιρτζίνια και του Μαίρυλαντ. Ο τυφώνας αναμένεται να «χτυπήσει» τη Νέα Υόρκη νωρίς το πρωί της Κυριακής (νωρίς το απόγευμα ώρα Ελλάδος), κινείται με ταχύτητα ανέμου από 80 έως 100 μίλια ανά ώρα, απέχει 189 μίλια από την μητρόπολη των ΗΠΑ και παραμένει στην κατηγορία 1 της κλίμακας. Το CNN έσπερνε τον τρόμο και τον πανικό σε άπταιστα αγγλικά και γω με ένα πιάτο μπριάμ στην κατάφυτη βεράντα μου έστεκα μπροστά στο θαύμα Αϊρίν και έτσι με μιας το ερωτεύτηκα. Και ακόμα εσύ δεν έκλεισες καλά καλά την πόρτα. Ναι, ήτανε κάτι πολύ καλό τελικά. Το ίδιο εκείνο βράδυ ονειρεύτηκα πως ήμουν μέσα του μετέωρη και αίολη εντελώς, χωρίς άκρα σαν μεταλλαγμένο χερουβίμ. Γύρω μου τα μικρά αποκόμματα ενός διαλυμένου κόσμου να μοιάζουν με σπόρους από σφεντάμι στον δρόμο για την εκκλησία. (Η Σ. ακόμα προσπαθεί να τους πιάσει καθώς πέφτουν). Μπερδεμένα πράγματα γεμισμένα με μια γαλαζωπή αίγλη. Όλα είναι στο mute.Όλα τρέχουν με 100 μίλια την ώρα. Και τότε ξαφνικά μέσα στον τυφώνα που ερωτεύτηκα μπαίνει εκείνη η κοντόχοντρη γυναίκα με τα σγουρά μαλλιά και το βλογιοκομμένο πρόσωπο φορώντας εκείνα τα ρούχα κλόουν και τα ηλίθια γυαλιά, στάζοντας βλέννα και λίπος. Η απαίσια παρουσία της με ξυπνάει. Η ώρα είναι 6 το πρωί και ο Αϊρίν κατευθύνεται πια βόρεια της ανατολικής ακτής και το επίκεντρό του εντοπίζεται νότια-νοτιοδυτικά της Νέας Υόρκης. Πίνω λίγο νερό και ξανακοιμάμαι στο άλλο μαξιλάρι.
Κι έτσι κυνικά αποχαιρετώ τον μήνα Αύγουστο, του σωτήριου έτους 2011. Διαβάζοντας ξανά και ξανά τα ίδια βιβλία κι ένα ξώφαλτσο sms που λέει, «η πόλη σήμερα γεμάτη στάχτες από τις διπλανές περιοχές που καίγονται. Θλιβερό. Μόλις έκοψα φρέσκα σύκα. Αλήθεια σ αρέσουν;» Αλήθεια, δεν ξέρω αν μου αρέσει κάτι πια. Μόνο οι καταστροφές. Και μεταξύ πυρκαγιών, σειρήνων της πυροσβεστικής κι εκείνου του τεράστιου μαγικού τυφώνα πλησιάζω τα 39α γενέθλια μου. Μέχρι τότε όμως ο τυφώνας Αϊρίν θα έχει εξασθενήσει.
Κρίμα.
