Τέλη Μαΐου,2018. Έξω
ο καιρός περίεργος. Οι βαθμοί του Κελσίου
αγγίζουν καλοκαιρινές κλίμακες. Η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη, θολή και κίτρινη.
Σκόνη παντού. Στα κάγκελα του μπαλκονιού, στα παπούτσια μου, στα μαλλιά μου,
στα αυτοκίνητα έξω, στα τζάμια, στα νύχια, στις κλειδώσεις που σταμάτησαν να
θορυβούν, στους πνεύμονες, στον πυθμένα της ελαττωματικής καρδιάς μου. Hey babe/what do you expect me to say? / I could tell you that I'm doing great/But darling I'm just not okay.Η φωνή του Isaac Gracie, συντροφιά στα ακουστικά μου, σηκώνει κι άλλο σύννεφο βούρκου στον πυθμένα
και εμποδίζει οποιαδήποτε παρατήρηση. Αποστασιοποιούμαι συνεχώς . Μακραίνω τα
άκρα μου σαν να είναι από ζύμη, σε περίπτωση
που γύριζες, να έχω κάτι να σε πιάσω και αφήνω το μυαλό μου να φύγει μακριά και
αυτό, πίστεψε με, είναι τρομερά επώδυνο.Hey babe/Why did we throw it away?/Without you I just ain't the same/And darling I'm just not okay. Είμαι στο τέρμα και κατεβαίνω ολοένα και
πιο βαθιά. Χάνομαι αργά σε ένα μονότονο αδιαπέραστο σκοτάδι. Δεν ψάχνω τίποτα, ούτε
καν τροφή. Απλά χάνομαι μέχρι να με ξεχάσεις. Βλέπεις ,εγώ δεν έχω αισθανθεί κανένα
αίσθημα εκπλήξεως ή φόβου από τότε που
σε συνάντησα. Φαίνεται πως ζούσα όλη μου την ζωή σε αυτά τα μεγάλα βάθη και
κάτω από τρομακτικές συναισθηματικές πιέσεις. Hey babe/I've been putting on my bravest face/Just looking for ways to replace you/And darling I'm just not okay.Για πρώτη φορά όλα τα Σάββατα που είχε
στο ημερολόγιο ο Μάης με έβγαζαν στο μεγάλο ξημέρωμα της Κυριακής, πιωμένη,
κλαμένη, συμπιεσμένη κατά 7 χιλιοστά. Με μικρά χτυπήματα στο κεφάλι και
διάσπαρτες μελανιές στο υπόλοιπο σώμα, κατέβηκα μέχρι το τέρμα. Σε κάθε
ανατολή, το χρώμα μου «έσκαγε» και
μερικά κομμάτια σοβά από το σώμα μου αποσπάσθηκαν. Όμως, παρ όλη αυτή
την κακοποίηση που υπέστη από σένα εξ αιτίας
της τιτάνιας συναισθηματικής αναπηρίας σου, μια νέα εποχή καρφώθηκε στο
πίσω μέρος του αυχένα μου σαν καμάκι από ψαροντούφεκο και με τράβηξε προς την
επιφάνεια. Hey babe/It isn't like me to complain/But you don't look at me the same/And darling I'm just not okay.Το ταξίδι αυτό του γυρισμού από τα μεγάλα
βάθη, στα οποία έζησα για τρεις μήνες, διήρκεσε 7 μέρες και 27 λεπτά, δηλαδή λιγότερο
από την κάθοδο μου. Το ανέβασμα ήταν απλό, χωρίς ενδιαφέρον και χωρίς απρόοπτα,
ένας δρόμος που τον είχα ξαναδιαβεί. Ανέβηκα από μια μικρή σκάλα που έμοιαζε πολύ
με αυτή του πατρικού μου. Αεροπλάνα πετούσαν πάνω από το κεφάλι μου, όμως αυτή τη
φορά δεν με ένοιαζε αν θα ήσουν μέσα. Ο ήλιος έκαιγε. Μου φάνηκε πολύ μεγάλος. Φως
στη διαπασών. Τότε κατάλαβα πόσο ωραίο είναι. Φυσούσε όταν έφτασα ξανά στη στεριά
μου, ένας αέρας ζωογόνος. Κάθισα σε ένα τραπέζι που είχε μόνο μια καρέκλα χωρίς
πλάτη. Έφαγα ένα πολύ ωραίο γεύμα μετά από καιρό και κοιμήθηκα σχεδόν μια μέρα μονοκόμματη.
Το μόνο που θυμήθηκα ξυπνώντας είναι εκείνο το άρωμα που αναδυόταν από το καπνιστό negroni που πίναμε και τίποτε
άλλο,cause darling I am just OK.
https://www.youtube.com/watch?v=PP42GYqDWxw