Σαν καλοκαίρι πρώιμο έξω. Νοέμβρης λέει το ημερολόγιο τοίχου. Είκοσι εφτά βαθμοί. Αφύσικο. Μια αλλόκοτη επανάληψη καλοκαιριού. Η ίδια εποχή εδώ και έξι μήνες. Η Μιλού ρίχνει ξανά τις τρίχες της. Την κουρεύω έξω στο μπαλκόνι με τον ήλιο σαν τραύμα στο μέτωπο. Γεμάτοι εγκαύματα και πληγές φωτός. Μοιάζει να έχουμε πόλεμο εκεί έξω μα το μόνο που έχουμε είναι καλοκαίρι. Μου έλειψε η κανονικότητα των εποχών. Μου έλειψε αυτό το κάτι που δεν έζησα όταν έπρεπε να ζήσω μη ξέροντας γιατί. Μια παύση ξεχειλωμένη σαν κατεστραμμένο μακό έγινε το κρησφύγετο μας.Άλλαξε η ώρα. Κέρδισα μια ώρα πίσω από την ζωή μου. Έδωσα μια ευκαιρία σε μένα να ζήσω ξανά μια ώρα με διορθωτικές κινήσεις. Νυχτοπούλι, νυχτολούλουδο, νυχτέρι, νυχτερίδα, η απλά νύχτα το μέρος που διαβιώ. Τα ποτά μας στραφταλίζουν. Καπνοί κολλάνε σαν στέμμα στα μαλλιά. Τα κορίτσια στο απέναντι τραπέζι μας κοιτούν και μιλάν χαμηλόφωνα. Έτσι όπως φυσά ο άνεμος του Νοεμβρίου, και μου αποκαλύπτει κάθε δειλινό ουράνιες Αίτνες εγώ ρωτάω συνεχώς αν έχει λάβα ο ουρανός.
Μέσα στο ταξί σχεδόν ξημέρωμα ξαπλωμένη στα πόδια σου, στο πίσω κάθισμα, συλλαβίζω την ευτυχία. Λέξεις γραμμένες με ένα αόρατο στυλό στην άκρη του δαχτύλου μου αιωρούνται από πάνω σου. Προσπαθείς να καταλάβεις τι γράφω. «Είμαι ερωτευμένη» σου ψιθυρίζω και χαμογελάς. Η ευτυχία δεν είναι κάτι σαν την ίωση που την κολλάς και είσαι ευτυχισμένος. Είναι θέμα επιλογής και μόνο.
Επιστροφή. Όλα θολά. Όλα μαζί σαν ένα. Μνήμη σαν πεπιεσμένο χαρτί. Η Μιλού περιφέρεται σε αναζήτηση λείας. Λογαριασμοί μαζεμένοι στο μεγάλο τραπέζι του σαλονιού. Ο υπολογιστής ξεχασμένος ανοιχτός. Το φαγητό έξω από το ψυγείο. Έληξε το γάλα χωρίς να το πιω ξανά. Ο κόσμος ανατινάζεται, ο κόσμος πολεμάει και σκοτώνεται για το τίποτα εκεί έξω. Μιλήσω δεν μιλήσω το σύμπαν θα εξακολουθήσει να φτιάχνει τους νόμους του. Μια μεγάλη αγκαλιά και μια νύχτα στο πλάι μου. Και ο καιρός θα αλλάξει όπου να ναι. Πονάνε τα αρχαία μου τραύματα.
Τι παράξενο. Ούτε που το κατάλαβα. Το σήμερα τελείωσε κι όλας.
Μέσα στο ταξί σχεδόν ξημέρωμα ξαπλωμένη στα πόδια σου, στο πίσω κάθισμα, συλλαβίζω την ευτυχία. Λέξεις γραμμένες με ένα αόρατο στυλό στην άκρη του δαχτύλου μου αιωρούνται από πάνω σου. Προσπαθείς να καταλάβεις τι γράφω. «Είμαι ερωτευμένη» σου ψιθυρίζω και χαμογελάς. Η ευτυχία δεν είναι κάτι σαν την ίωση που την κολλάς και είσαι ευτυχισμένος. Είναι θέμα επιλογής και μόνο.
Επιστροφή. Όλα θολά. Όλα μαζί σαν ένα. Μνήμη σαν πεπιεσμένο χαρτί. Η Μιλού περιφέρεται σε αναζήτηση λείας. Λογαριασμοί μαζεμένοι στο μεγάλο τραπέζι του σαλονιού. Ο υπολογιστής ξεχασμένος ανοιχτός. Το φαγητό έξω από το ψυγείο. Έληξε το γάλα χωρίς να το πιω ξανά. Ο κόσμος ανατινάζεται, ο κόσμος πολεμάει και σκοτώνεται για το τίποτα εκεί έξω. Μιλήσω δεν μιλήσω το σύμπαν θα εξακολουθήσει να φτιάχνει τους νόμους του. Μια μεγάλη αγκαλιά και μια νύχτα στο πλάι μου. Και ο καιρός θα αλλάξει όπου να ναι. Πονάνε τα αρχαία μου τραύματα.
Τι παράξενο. Ούτε που το κατάλαβα. Το σήμερα τελείωσε κι όλας.