Παρασκευή, Δεκεμβρίου 28, 2007

... AnD a HaPpY nEw YeAr


Το 2007 όλο και καμπουριάζει την πλάτη του. Έχει συρρικνωθεί σε μέγεθος μικρού καρπού αμυγδαλιάς. Το κοιτάω με κάποια θλίψη. Περίεργα χρόνια. Κυρίως δισύλλαβα με μπόλικο τρόμο να λερώνει το μανίκι τους.
Πλησιάζει το 8 σαν θηλυκό με σέξι καμπύλες. Θυμίζει πολύ αυτές τις γυναίκες που έχουν την δυνατότητα να αντιστέκονται στην σταθερή έλξη της γης. Μπελαντόνα. Άτροπος. Βγάλε το φίμωτρο του χρόνου.
Κοιτάω τις φλόγες στο τζάκι που μανιάζουν. Χωρίς αυτές τα ξύλα δεν θα μπορούσαν να ερωτοτροπούν. Γύρω μου πάλι τα depon χουρχουρίζουν στα γυάλινα ποτήρια. Χαρτομάντιλα, σαν πετάμενα νυφικά μικρού μεγέθους, εδώ κι εκεί. Πλησιάζει το 8 και γω θέλω να κλάψω γοερά. Σιχαίνομαι τους αριθμούς που με πλησιάζουν. Προτιμώ να ερχόταν πάνω μου ο άγνωστος Χ.
Κοιτάω τα δάχτυλά μου. Σα να γέρασαν. Χώνω το τρίτο μέσα στο κέικ βανίλια που μπαγιατεύει μπροστά στο τραπέζι του σαλονιού. Το βυθίζω μέχρι την δεύτερη άρθρωση. Μου λείπεις. Θέλω να πιστεύω πως δεν είμαι απλώς ένα αξεσουάρ για να στολίζεις τον κόσμο σου.
-Σαν να μην αργεί η άνοιξη...Την μυρίζεις; Στον αέρα. Την μυρίζεις;
-Στο χώμα την μυρίζω, στις συλλήψεις των σπόρων.
Μου λείπει το νοτισμένο χώμα, οι δροσοσταλίδες πάνω στο φλοιό των δέντρων. Μου λείπει η γη. Το ψιθύρισμα του αέρα ανάμεσα στα φύλλα. Τη νύχτα βγαίνω συχνά στην βεράντα. Σκαλίζω το νωπό χώμα, ψάχνοντας για ιαματικά φυτά. Με αυτό τον τρόπο ξεχνάω την ουτοπία του επίκαιρου. Τον φόβο του επίκτητου πανικού.
Σκέφτομαι την χώρα μου βυθισμένη στο νερό. Την χώρα μου σαν υποβρύχιο βανίλια.
Το ξέρω, είμαι απόκοσμη.
Κάθε βράδυ στα όνειρα μου,σκάβω το χώμα ψάχνοντας να βρω το συστατικό που μου λείπει. Όταν κάποτε το βρίσκω, σαν βολβός είναι,το δοκιμάζω. Μοιάζει με μαύρο υδράργυρο. Και μετά, κάθε φορά που ανοίγω τα μάτια μου έχει χαθεί. Σα να μην το έφαγα ποτέ.
Κοιτάζω έξω. Φέγγει αμέριμνος ο κόσμος μας. Βάλαμε στη μελαγχολία φωτάκια. Και γιορτάζουμε γι αυτό. Παράξενος κόσμος. Ποτέ δεν θα τον καταλάβω.
Ωστόσο, σήμερα η μέρα ενοχλείται από ένα εμβόλιμο μπλε μεστωμένης άνοιξης. Πάλι για την Άνοιξη μιλάω. Την ψάχνω στις τσέπες μου μαζί με τα κοκαλωμένα χαρτομάντιλα.
Πλησιάζει το 8 λοιπόν. 2008 χρόνια και ακόμα να καταλάβουμε τι είμαστε. Μικρέ βοηθέ έλα μαζί με αυτά που σου έμαθα. Μην ξεχάσεις να φέρεις μαζί με το κρασί και την ένεση ευδαιμονίας των 100 μιλιγκράμ. Γενναία δόση. Είμαι ντοπαρισμένη. Γιούχου! Πολιορκημένη πάλι από σκέψεις θετικές. Πολιορκημένη από φιλήδονα χαμόγελα και αφεψήματα γεμάτα ροζ χυμούς. Τόση ομορφιά τι να την κάνω; Τόσα μιλιγκράμ στο αίμα μου θα με συντηρήσουν μέχρι εκείνο το μαγιάτικο απόγευμα που θα επανέλθω χαμογελώντας χαρούμενα. Όπως οι μεθυσμένοι στα κράσπεδα της νύχτας!
Εκλογίκευση. Όλα είναι εκλογίκευση εκ των υστέρων.

Ραντεβού λοιπόν ξανά στους ναυαγισμένους παραδείσους του 2008.Ναι, πάλι μακροβούτια θα κάνουμε.
Η χρονιά αφιερώνεται σε αυτούς που παντοιοτρόπως αντιστέκονται.

Σάββατο, Δεκεμβρίου 22, 2007

Χ-mAs Me


Πλησίασαν τα Χριστούγεννα τις άκρες των τακουνιών μου, όσο εγώ έτρεχα να τους ξεφύγω. Με τράβηξαν από τα μαλλιά και με έφεραν πίσω. Ακόμα να μάθω το χρώμα των ματιών τους. Ακόμα να τα καταλάβω. Σαν τσίρκο μοιάζουν έτσι φωτισμένα. Δεν μου αρέσουν οι γιορτές. Ψεύτικες είναι. Όλος ο κόσμος. Ψεύτικος πια. Πάντα βάζω ένα ακόμα σε αυτά που δεν ξέρω αν θα αλλάξουν και ένα πια σε αυτά που έχω δουλέψει πολύ. Ας πούμε. Δεν εμπιστεύομαι κανέναν πια. Δεν μπόρεσε κανείς να λύσει με υπομονή τους κόμπους μου. Ακόμα.

**Τοποθετούμε τα σκύβαλα σε πλαστικές σακούλες και τις δένουμε πάντοτε σφιχτά. Δίνουμε ιδιαίτερη προσοχή στα σκύβαλα που στάζουν.

-Θα σκότωνα για να σε έχω.
-Είσαι ο απύθμενος ουρανός μου.
-Θα σκότωνα σου λέω.
-Είσαι το αμόλυντο σύμπαν μου.
-Θα σκότωνα ,αλήθεια. Θα σε άφηνα χωρίς αστέρια και τόσο στα ρηχά.
-Σε λατρεύω.

**Δίνουμε ιδιαίτερη προσοχή στα σκύβαλα που στάζουν. Οτιδήποτε σε υγρή μορφή λερώνει και μολύνει.

-Που σε είχα αφήσει ένας θεός ξέρει. Έπινες από το ποτό μου εκείνη τη νύχτα που σε πέταξα.
-Θέλω να σε ξαναθυμηθώ.
-Εγώ σε γέρασα μέσα μου πια. Σε βρήκα στην αποθήκη μαζί με το περσινό Χριστουγεννιάτικο δέντρο μου. Σε ανέβασα πάνω στο σαλόνι. Δεν ξέρω αν ήσουν εσύ. Έμοιαζε το πρόσωπο σου με εκείνη την κοπριά με το περίεργο σχήμα που πάτησα προχτές το βράδυ καταλάθος. Πήγα πάλι να σε πετάξω. Δεν σε χρειάζομαι μάλλον πια.
-Άσε με να σε ξαναθυμηθώ. Μου έλειψες!
-Να σε πετάξω θέλω. Καθόλου να μη με θυμηθείς. Θα κοιμάμαι όσο μου μιλάς και θα αναπνέω μπλε οξυγόνο όσο χάνεσαι μέσα στα σκοτάδια μου. Τα πνευμόνια μου θα μοιάζουν με παράξενο χριστουγεννιάτικο δέντρο Με ανακουφίζει το φευγιό σου. Με κάνει και φαίνομαι σαν στολίδι στα ακροβλέφαρα του κόσμου. Θυμάσαι αν σε πέταξα ή αν σε έχασα πια; Τι νόημα έχει; Το έχασα τα βράδια που σε έψαχνα. Δεν φόραγα παπούτσια, μόνο άσφαλτο στις φτέρνες. Χωρίς alarm και ζώνη ασφαλείας. Πήγαινα με καλοκαιρινά ρούχα στην καρδιά του χειμώνα να σε βρω. Έπεσα πάνω σε πεταμένα Χριστούγεννα διαβρωμένων οικογενειών. Έσπασα τα μούτρα μου σε γυρισμένες πλάτες και παγωμένα βλέμματα. Σε αποσυντιθέμενες γιορτινές στιγμές. Μα τι νόημα έχει πια;.Ούτε το φως του δωματίου σου που σιγοκαίει τα βράδια δεν μπορώ να δω. Ποτέ δεν μπόρεσα.



***Ποτέ δεν αφήνουμε τα σακούλια εκτεθειμένα, για να αποφύγουμε το σχίσιμο από γάτες καθώς και την προσβολή τους από έντομα ή τρωκτικά. Τοποθετούμε τις σακούλες σε κατάλληλα σκυβαλοδοχεία, τα οποία διατηρούμε πάντοτε κλειστά.

«Θα αποκεφαλίσω όλα όσα μπαίνουν στο δρόμο μου προκειμένου να σε φτάσω» Είχες πει. Τόση βαβούρα στο δρόμο σου,κι ούτε ένα πτώμα. Μα πως ζούμε έτσι; Πως μπορούμε ακόμα και αναπνέουμε μέσα σε τόσα λαμπιόνια και Αι -Βασιλίδες που προσπαθούν από κάπου να μπουν. Τόνοι σκουπιδιών μπροστά μου όλο. Δεν ξέρω που να ψάξω πια. Βρόμισε ο τόπος νεκρές ελπίδες. Περίμενε με, αν θες, ωστόσο. Θα βάφω τα μαλλιά μου κάτω από το φως της δύσης. Κάτι θα σκεφτώ. Έτσι και αλλιώς, όλα πια είναι μια τρέλα.

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 20, 2007

dogmaRT!

1 χρόνος dogmaRT!

Η ομάδα dogmaRT γιορτάζει τα 1α της γενέθλια με ένα μεγάλο pARTy, την Παρασκευή 21/12, στο Upstair (Πλατεία Θεάτρου 6-8, 7ος όροφος), στις 22:30!


Μετά από δύο μεγάλα θεματικά events στην Αθήνα (Protection & Destination) και μία συνδυαστική έκθεση στην Πάτρα που φιλοξένησαν συνολικά 40 νέους καλλιτέχνες, αυτό που ξεκίνησε σαν όνειρο μετά από ένα κυριακάτικο τραπέζι ένα χρόνο πριν, πλέον «μεγαλώνει» και σβήνει το

1ο του κερί!

Στο γενέθλιο pARTy του dogmaRT, οι καλλιτέχνες μας ξαναβρίσκονται όλοι μαζί, «προσφέροντάς» μας κάτι που εκφράζει μια προσωπική τους 1η επέτειο. Αντικείμενα, φωτογραφίες, κατασκευές, κείμενα, συνδεδεμένα με τον αριθμό 1, εκτίθενται ως δώρο στο νέο δόγμα!

Το soundtrack της βραδιάς θα επιμεληθούν οι ΙΟΝ, Transmittin Emotions LTD, Jimmy Jib, K-AR.

Σας περιμένουμε όλους εκεί με το καλύτερο σας mood !!!




dogmaRT Artists

EFI PANAGIOTOPOULOU

CHRISTOS DIMOLIKAS

SONNAB.C

NIKOS KORAVOS

KLEOPATRA

NICO (DERAPAGE)

APHRODITI IOANNOU

COMPRESSIVE HUMANS

MICHAEL GANDY

EFI + CHRISTOS + ATHINA

TSOUPZIGGY

DIMITRIS ROUTIS

JENNY T

IRMA LA DOUCE

MITSI

PANOS GIAKAS

TWO TIMES L

HAGAR

IOS-V

PAVLOS ILIADIS

ELTSOU

TRANSMITTIN EMOTIONS LTD

JIMMY JIB

MAPHIA

DENIS

JOTZU

YIANNIS

HAAS

PAM MORRISON

SUGAHTANK

LEDA

BENC’

ANDREAS ROZOS

JUAN

IRINI GLINI

SER

CANDYBLUE

VICKY-S

CYBORG DERMIES

MOKA


Σάββατο, Δεκεμβρίου 15, 2007

ΚαΤεΧάΚη 54



Κάπου χιονίζει. Εδώ μέχρι την ώρα που σου γράφω, ακόμα να μιλήσει ο χειμώνας την γλώσσα του. Ακόμα να τρίψει την τεράστια χιονόμπαλα στον τρίφτη του. Ακόμα να χιονίσει. Ακόμα τσακωμένοι. Ακόμα σε αγαπάω. Έβαλε κρύο και πήρα το αιμματί μανόν να βάψω τα νύχια μου. Θα προτιμούσα εσένα να το κάνεις αλλά θα κόψει το χρώμα του μέχρι να φανείς. Συνεχίζεις να με έχεις κρεμασμένη πάνω σου, σαν το κλειδί του σολ; Έβαλε κρύο. Αποφάσισα να φορέσω το ριγέ σκουφί μαζί και τα γάντια που μου έφερες. Εξακολουθώ άραγε να είμαι η μικρή σου ονειροπαγίδα; Ακόμα να χιονίσει.
****

Κόσμος στα εγκαίνια της έκθεσης. Βαβούρα μαζί με μπόλικο καπνό. Μια ασφάλεια που πέφτει 3 φορές. Στα σκοτεινά μιλάμε μόνο στα περιγράμματα των άλλων. Η φαντασία γδύνεται. Χύμα κρασί. Σαμπάνια σε λευκά πλαστικά ποτήρια. Κάποιοι αγοράζουν έργα μου. Κάποιοι τα κοιτάνε, όπως κοιτάει κανείς τις νιφάδες που κάθονται στο κάγκελο του μπαλκονιού του. Η μια μέρα μετέφερε μεγαλύτερη φασαρία στην άλλη. Μπάζα γεμάτα εικόνες και σκονισμένες άχνες. Μπάζα γεμάτα χώματα με πλαστικά άκρα. Τέχνη, τέχνη, τέχνη. Σε μικρές κορνίζες 40 εκατοστών. Τέχνη σε γυάλινα ποτήρια, σε στεγνωμένα μελάνια και χυμένα χρώματα. Τέχνη που σαλιάζει πάνω σε φρεσκοβαμμένους τοίχους πετρόλ. Τέχνη που ψάχνει την τέχνη της να βρει. Ο κόσμος με παρατηρεί αλλά εγώ κοιτάω ψηλά με εκείνη την απόκοσμη και αφηρημένη θλίψη που διαλύεται ανάμεσα στα δόντια μου. Έχω μπόλικο σκοτάδι στις τσέπες του παλτού μου και δύο μικρά κόκκινα σπίρτα. Έχω 2-3 κάρτες μου και έναν μαύρο μαρκαδόρο. Δεν θυμάμαι ποιον χαιρετάω και κάθε τόσο σηκώνω το βλέμμα μου ψηλά. Μαζί με το πάλλευκο κορμί της θλίψης. Θέλω κάποιος να πατήσει για λίγο το pause.
****

Κρυώνω. Πολύ. Είσαι η πιο καυτή νιφάδα μου. Η πιο μεγάλη πυρολατρική μου γιορτή. Η εξακολουθητική μου απώλεια. Που κρύβεται όλη αυτή η νοσταλγία που μας διακατέχει αυτά τα κρύα και σάπια απογεύματα των μεγάλων Κυριακών; Σήκωσα όλους τους καναπέδες και το μόνο που βρήκα ήταν το πυρετωμένο βλέμμα σου που έμοιαζε με 2 χαμένες μπίλιες στα τρίσβαθα σκοτάδια των παλιών επίπλων.
Σα να μικραίνει κι άλλο η τομή.

****

Και κοίτα που τελικά χιόνισε και δω. Ακούω τον χειμώνα να ψιθυρίζει στα μαλλιά μου. Και ξαφνικά γίνονται όλα άσπρα. Σα να γέρασαν μονομιάς όλες οι πληγές του κόσμου.

Τρίτη, Δεκεμβρίου 11, 2007

ArIpIpRaZoLe



Συνεχίζω να παρατηρώ τον κόσμο. Μέσα και έξω από το γυαλί της τηλεόρασης. Μέσα και έξω από το τζάμι του αυτοκινήτου. Μέσα κι έξω από τα παράθυρα των κτιρίων. Κατατονική συμπεριφορά / Ακινησία/Αλαλία/ Στερεοτυπικές κινήσεις/ Συναισθηματική απόσυρση /Πτωχές διαπροσωπικές σχέσεις.
Δυναμώνω την φωνή να ακούσω τα λόγια τους. Καταγράφω στο μέσα μου σημειωματάριο. Απώλεια αυθορμητισμού και ροής του λόγου
Στερεοτυπική σκέψη /Διαταραχές προσοχής/ Πτωχή αφαιρετική ικανότητα
Αβουλία-απάθεια/ Ανηδονία/ Παραληρητικές ιδέες /Διέγερση/ Ιδέες μεγαλείου
Καχυποψία και ιδέες δίωξης /Επιθετικότητα/ Αποδιοργανωμένος λόγος /
Συχνός εκτροχιασμός ή ασυναρτησία.
Είναι όλοι,μπορεί και γω,σχιζοφρενείς. Με τα ίδια αρνητικά αυτά συμπτώματα. Επιμένω πως αυτοκαταστρεφόμαστε για να μην νιώσουμε το τέλος με πόνο.
Μακάρι να βγάζαμε τον κόσμο από την πρίζα και όταν την ξαναβάζαμε στα πίσω σκοτάδια του νου, το ρεύμα να είχε αίμα αστεριών και μπόλικη σεροτονίνη.
Μακάρι να κάναμε ένα restart στον κόσμο. Έχουν γεμίσει οι σκληροί δίσκοι και φτύνουν πράγματα. Καμία αγωγή δεν πιάνει. Μόνο εκείνα τα φτερά που θα μας σκίσουν το δέρμα και θα βγάλουν προς τα έξω την αλήθεια μας.
Αλήθεια, που πήγαμε όλοι; Πόσο πίσω αφήσαμε τους παλιούς κόσμους και εκείνες τις ανθρώπινες συμπεριφορές που τους στόλιζαν;
Κοινωνική απόσυρση/ Επιπεδωμένο συναίσθημα/ Αποδιοργάνωση στη σύλληψη και κατανόηση της σκέψης .
Έσβησαν τα φώτα του κόσμου και σε έχασα. Μπορεί να είσαι οπουδήποτε πια.
Είναι δύσκολη η ανέγερση μας αλλά πρέπει όλοι να μπορέσουμε να σηκωθούμε.
Ακόμα κι αν είναι να ζήσουμε το τέλος αυτού του χαλασμένου πλανήτη. Ας σηκωθούμε να το δούμε. Είναι ίσως και η μεγαλύτερη ευκαιρία που θα έχουμε ποτέ.
Πετάχτε όλα αυτά που σας μουδιάζουν και σας ακινητοποιούν. Πείτε πως γεννηθήκατε τώρα. Αγαπήστε την πρώτη σας κραυγή και το πρώτο σας κλάμα. Κατανοήστε τα πρώτα σας βήματα και χρωματίστε την όραση σας.
Προερχόμαστε από το αίμα των άστρων.
Μπορούμε να κάνουμε τα πάντα.
Όλα είναι εφικτά,αρκεί να τα αντέξουμε.
Μάλλον μόνο τότε τα ονομάζουμε έτσι.
Ναι, εφικτό είναι κάτι που αντέχεις.

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 06, 2007

ΤηΛεΒόΛτΑ


Σε λιγότερο από ένα μήνα έρχεται καταπάνω μας το 2008.Δίνε φως στην ψυχή σου για να αντέξει. Ένας φίλος χτες επέστρεψε από την ταλαίπωρη Ιρλανδία στην θέση που πάντα του φυλάω. Το ίδιο φίλος όπως πάντα. Το ίδιο χειμωνιάτικος. Με ένα μακρύ παλτό που χωρούσε και μένα στις τσέπες του. Τα χέρια μας μπλέχτηκαν στα άκαμπτα ποτήρια του κρασιού και από κει προσπαθούσαν να σκαλίσουν όλα όσα κόλλησαν πάνω σε παλιές ρωγμές και τις σκέπασαν. Σε ευχαριστώ που είσαι ακόμα εδώ. Συνεχίζω με το ίδιο μένος να πιστεύω ότι δεν πρέπει να συμβιβαστούμε για κανέναν και τίποτα. Δεν είναι εύκολο να είσαι ακέραιος αν δεν ξέρεις από πόσα κομμάτια αποτελείσαι. Δεν είναι εύκολο να νοιώσεις ελεύθερος αν δεν έχεις βρει τι είναι αυτό που σε σκλαβώνει.
Ο χειμώνας βάζει παλτά πάνω μας και γεμίζει με κυδώνια τις φρουτιέρες. Δεν του έχω πει ούτε ένα γεια από την ώρα που μπήκε και ούτε θέλω. Έξω οι νύχτες έχουν γίνει σιωπηλά Σαράγιεβα. Όλο απανωτές εκρήξεις που σκάνε και όλο άνθρωποι που χάνουν και από κάτι. Το λένε οι ειδήσεις που μας πλασάρουν. Δεν τις πιστεύω πια. Αυτοί εκεί, συνθετικοί καθ’όλα τους, μας δίνουν μιαν άλλη πραγματικότητα για να πιστέψουμε. Τίποτα δεν είναι έτσι. Αλλά κανείς δεν το έχει μυριστεί. Μέσα στους συρμούς του Μετρό ο κόσμος μεταφέρεται σαν να πρόκειται να κατεβεί στον Άδη. Βιώνουμε τα ύστερα του κόσμου. Ρίξτε μια καλύτερη ματιά σε όλα όσα μας έχουν περιζώσει. Αυτοκαταστρεφόμαστε και τρελαινόμαστε για μα μην ζήσουμε με πόνο το τέλος μιας εποχής,ενός κόσμου που φτύνει τα έντερα του αιμορροώντας σε κάθε του βήμα. Πατάμε τα όνειρα μας σαν κασκόλ που έχουν γλιστρήσει από το λαιμό μας και σέρνονται στο έδαφος. Κι όλα γιορτάζουν την απώλεια και την τρέλα. Ξεριζώνουν την ραχοκοκαλιά της λογικής και ουρλιάζουν από παραφροσύνη.
Το να είσαι νοήμων και λογικός άνθρωπος σε περιθωριοποιεί πια σε μειονότητα που αρχίζει και ενοχλεί την πλειονότητα. Η αλήθεια όμως υπάρχει μέσα στον καθένα. Δεν θα αργήσει να βγει. Σαν τα φτερά που σκίζουν το σώμα της πεταλούδας. Δεν θα αργήσει. Και αυτό δεν είναι ποίηση. Είναι η αλήθεια και α-λήθεια σημαίνει κάτι που δεν μπορεί να ξεχαστεί.
Και ο χειμώνας καθαρίζει τα τζάμια των γυαλιών του και ανάβει τσιγάρο φτιάχνοντας χοντρά γκρι σύννεφα. Ξεφυλλίζω παλιά ημερολόγια και μυρίζω παλιές φωτογραφίες. Ψαχουλεύω τα συρτάρια της εφηβείας μου και κρυφοκοιτάω το παρελθόν που με πέταξε ως εδώ τρικλίζοντας. Πως μου το είπες αυτό; «Σύννεφα σαν αφράτοι κουραμπιέδες που κάποιος τους πάτησε και τα κομματάκια τους διαλύθηκαν».
Αποξενώνομαι από πολλά πράγματα που κάποτε ήταν συνήθειες.
Διαιωνίζονται οι κοσμικοί μου φόβοι και μου γυρνάν σε ψυχοσωματικά που γνωρίζω πια τόσο καλά και περιμένω πως και πως να τα αναχαιτίσω.
Όποτε σε ακούω τραβάω την περόνη μέσα μου. Έλα να κάνουμε μια βόλτα στο κέντρο. Στο οποιοδήποτε κέντρο. Μια οποιαδήποτε βόλτα.
Κράτησε με σα να κρατάς την αρχή του κόσμου.

Σάββατο, Δεκεμβρίου 01, 2007

LiMbO

Σταμάτα να θλίβεσαι. Όλοι το ξέρουμε δεν είσαι η μόνη. Μπήκε ο χειμώνας. Συμφιλιώσου μικρή και μην εκρήγνησαι. Σπαταλάς την διάφανη λάβα σου άδικα.
Κάθε κολασμένη κίνηση στα μέσα σου τον φέρνει πιο κοντά. Όλοι νοιώθουμε πως πλησιάζει το κρύο με τις γούνινες μπότες του, από τα βάθη ενός γαλάζιου ορίζοντα. Μην θλίβεσαι, όλοι το ξέρουμε πως κάποτε θα φύγει. Άστο πρώτα να απλωθεί, να σε μουδιάσει, να σφίξει τους πάγους σου και να ρίξει λίγο οινοπνευματί στο βλέμμα σου. Άναψε φωτιά και ξεκίνα τον χορό σου. Σταμάτα να θλίβεσαι. Τι κι αν μουδιάζουν τα δάχτυλα σου; Καρφίτσες είναι που αν τις χρησιμοποιήσεις σωστά θα καρικώσεις όλη την αγάπη αυτών που χάθηκαν. Αλλά η αγάπη τους έμεινε. Έμεινε ναι. Φοβάμαι πως θα αργήσεις να φανείς. Φοβάμαι πως δεν θα προλάβει το σώμα μου να παλιώσει στο χρόνο παρά μόνο τα κομμάτια που χάνω.
Είσαι η πιο καθαρή μέρα μου και η πιο ουράνια νύχτα μου.
Κάθε πρωί να αφήνεις κι ένα σύννεφο.
Κάθε βράδυ και μια σιωπηλή έκρηξη.
Μου την σπάει ο χειμώνας. Μου αρέσει να το λέω συνεχώς. Τον σιχαίνομαι με τον ίδιο τρόπο που σιχαίνομαι τα φίδια. Παθαίνω ασφυξία τον χειμώνα. Το κρύο με αηδιάζει. Δεν θέλω να ακουμπάει ούτε τα μαγουλά μου.
Θέλω να κρύβομαι μέσα σε άδειους δρόμους οδηγώντας. Να κάνω στάσεις στα P της Αττικής οδού γράφοντας μηνύματα. Να παρκάρω σε άγνωστες γωνίες δρόμων και μέσα στην ζεστασιά του αυτοκινήτου μου να μιλάω στο κινητό για ώρες. Τον χειμώνα μου αρέσει να πίνω παγωμένο κρασί σε μέρη που όταν μιλάς συμπυκνώνεις τον χώρο γύρω σου για να ακουστείς. Μου αρέσει να περπατάω και να παγώνει το τζιν πάνω μου. Κι έπειτα να σιχαίνομαι τόσο που κρυώνω που να χώνομαι σε σκοτεινά, ζεστά μέρη που μυρίζουν κλεισούρα. Να σκεπάζομαι με άπλετο σκοτάδι και να ξαπλώνω σε γαλαζωπές αίθουσες μεταμεσονύχτιων προβολών και θεατρικών παραστάσεων. Να στρίβω τσιγάρα χωρίς να τα καπνίζω. Να αναπνέω δυνατά τον ζεστό αέρα του καλοριφέρ και να βλέπω τη νύχτα να περιδρομιάζει τα αχνά σύννεφα. Να μην μιλάω. Απλά να κάθομαι και να τον περιμένω να φύγει.
Μου αρέσει να κάνω σιωπηλές εκρήξεις μέσα μου τον χειμώνα. Να ανακατεύω τα εντόσθια μου μαζί με το αίμα μου. Πέταξα και τον καρδιογράφο που είχα στην τσάντα μου. Δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσω εκείνη την καρδιά που είδα μήνες πριν στην φωτισμένη βιτρίνα των ματιών σου,κι έτσι, τι αλήθεια να τον κάνω;
Δουλεύω πολύ τον τελευταίο καιρό. Διορθώνω τη νουβέλα μου,τυπώνω συνεχώς κολλάζ για παραγγελίες και ετοιμάζομαι να ξαναπάρω μέρος σε μια ομαδική έκθεση.
Δουλεύω με ρυθμικές αναλαμπές, όπως τα φανάρια στους δρόμους και ότι γράφω είναι η συσσώρευση των χρόνων που χρειάστηκαν για να με διαμορφώσουν σε αυτό που είμαι. Ξέρεις τι είμαι ειλικρινά; Είμαι ένα μικρό βότσαλο. Σάλιωσε με για να με γνωρίσεις.
Αγάπα με λίγο ακόμα και όλα θα γίνουν σαν από θαύμα. Ώσπου να φύγει ο χειμώνας θα έχουν γυρίσει όλα να μας βρουν.