Η ζωή είναι ένας χείμαρρος που ακόμα και οι παρατηρητές κάποτε μέσα του μπαίνουν. Μονορούφι οι μέρες. Ρουφιούνται σαν γάλα yoko choco σε πράσινο πλαστικό ποτηράκι. Κυριαρχούν κάτι χρυσές Οκτωβριανές ανταύγειες διάσπαρτες στα έπιπλα, στους τοίχους, και στα ξύλινα πατώματα. Χρυσάφι παντού κι ύστερα το σκηνικό αλλάζει. Σκουραίνουν οι όψεις, ο ουρανός φαίνεται ταβάνι καπνισμένο και οι ανταύγειες δεν υπάρχουν πια. Οκτώβρης και όλα ξενυχτάνε κάτω από γαλάζια φώτα και δυνατές μουσικές. Καπνοί, τσιγάρα μισοσβησμένα σε τασάκια, τηλέφωνα σε λευκά χαρτιά, υπενθυμίσεις που βαράνε σε άσχετες ώρες. Λίγες ώρες ύπνου που στάζουν σαν ρετσίνι πεύκου την επόμενη μέρα στα μαλλιά. Και ο ρυθμός όλο λέει να αλλάξει και όλο μένει εκεί. Σκέφτομαι το φλερτ με αυτή την υπαρξιακή ηρεμία στα τελειώματα της μέρας μου. Εξαιρετικό αυτό όταν συμβαίνει. Ανοίγω την πόρτα και την βρίσκω εκεί. Κάθεται πάντα στην μεγάλη τζαμαρία που βλέπει μέχρι την Αίγινα. Είμαι πολύ κοντά της. Παλεύω δίχως θεό για μια αγιοσύνη, σαν τους ήρωες του Μπέκετ και γω. Την κοιτάω και μονάζω μέσα μου σαν να βιώνω έναν μυστικό κοσμοκαλογερισμό.
Και ύστερα έρχεσαι εσύ και με μεγαλώνεις. Με βάφεις, με ντύνεις, με στολίζεις και με πειθαρχείς με έρωτα. Λες πως συνώνυμο του να μεγαλώνεις είναι η σοβαρότητα. Εμένα η σοβαρότητα δεν μ’ άρεσε ποτέ. Έχει σκοτάδι μπόλικο και συμπαγές. Έχω προσέξει ότι οι άνθρωποι που αποφασίζουν να συμπεριφερθούν σοβαρά, παρουσιάζουν μια εικόνα αγκύλωσης μπλοκάροντας έτσι το όποιο πνεύμα υπάρχει και που θα μπορούσε να πετάξει ελεύθερο. Προτιμώ την ανελέητη παιδικότητα και το φως.
Οκτώβρης λοιπόν, και λέω σε όλους πως οι βαθύτατες επιθυμίες με κάποιον τρόπο εκπληρώνονται γιατί μεταφέρονται σαν υπόγεια κανάλια. Μου έχει συμβεί. Κι έτσι ξαφνικά αφαιρούμαι και σκέφτομαι το Ατλαντίς, εκείνο το διαστημικό πλοίο που εκτοξεύτηκε κάτι χρόνια πριν για την τελευταία περιπλάνηση του στα άστρα. Θα πάρουν τα κιάλια τους τ' αστέρια και θα χαζεύουν το σκάφος των μικρών θεών που ψάχνει γέφυρες στο χάος. Έτσι που λες, το Ατλαντίς στα άστρα.
Στη ζωή καμιά φορά τα μικρά πράγματα φέρουν το μεγαλύτερο βάρος.
Και ύστερα έρχεσαι εσύ και με μεγαλώνεις. Με βάφεις, με ντύνεις, με στολίζεις και με πειθαρχείς με έρωτα. Λες πως συνώνυμο του να μεγαλώνεις είναι η σοβαρότητα. Εμένα η σοβαρότητα δεν μ’ άρεσε ποτέ. Έχει σκοτάδι μπόλικο και συμπαγές. Έχω προσέξει ότι οι άνθρωποι που αποφασίζουν να συμπεριφερθούν σοβαρά, παρουσιάζουν μια εικόνα αγκύλωσης μπλοκάροντας έτσι το όποιο πνεύμα υπάρχει και που θα μπορούσε να πετάξει ελεύθερο. Προτιμώ την ανελέητη παιδικότητα και το φως.
Οκτώβρης λοιπόν, και λέω σε όλους πως οι βαθύτατες επιθυμίες με κάποιον τρόπο εκπληρώνονται γιατί μεταφέρονται σαν υπόγεια κανάλια. Μου έχει συμβεί. Κι έτσι ξαφνικά αφαιρούμαι και σκέφτομαι το Ατλαντίς, εκείνο το διαστημικό πλοίο που εκτοξεύτηκε κάτι χρόνια πριν για την τελευταία περιπλάνηση του στα άστρα. Θα πάρουν τα κιάλια τους τ' αστέρια και θα χαζεύουν το σκάφος των μικρών θεών που ψάχνει γέφυρες στο χάος. Έτσι που λες, το Ατλαντίς στα άστρα.
Στη ζωή καμιά φορά τα μικρά πράγματα φέρουν το μεγαλύτερο βάρος.