σΤο ΚάΨιΜο ΤοΥ μΑρΤη

Λίγο μετά την εαρινή ισημερία και το πρόωρο Πάσχα. «Έαρ σαν πάντα», σε πείσμα των μουδιασμένων ημερών και του δηλητηριασμένου μέλλοντος. Λίγο πριν, και πολύ ξυστά στους τέταρτους χαιρετισμούς και στο ανθισμένο στέρνο σου. Αναπνέω κανονικά και κοιτάω με δέος τα καλειδοσκοπικά σου μάτια. Σκέφτομαι να σου φανερώσω μια μέρα την σκέψη μου καθώς θα πίνεις καφέ στο όρθιο, πίσω από την μεγάλη πικροδάφνη. Είσαι ο πιο όμορφος άντρας που κοίταξα ποτέ εδώ και χρόνια. Γεμίζω τα βάζα με λουλούδια, και χώνω βαθύτερα με τα δάχτυλά μου τα πρόωρα γεννητούρια κάποιων βλαστών στην βεράντα. Έξω η άνοιξη πλησιάζει με την θέρμη της το φωτοστέφανο που κρέμεται στραβό πάνω από τα ηλεκτρισμένα μου μαλλιά. Αϋπνίες τα βράδια, υπνηλία την μέρα και μια αέναη ερωτική διάθεση. Ήρθε.

Ακόμα στην αφαίρεση είμαι, στην εξαγωγή. Η εξαγωγή είναι τέχνη και πρέπει να ξέρεις πώς να την κάνεις. Παρατηρώ το πρόσωπο μου που αλλάζει μορφές και χρώματα. Κάθε φορά που εγκαταλείπω κάτι περπατάω πιο ανάλαφρη. Δίπλα μου κάνει μακροβούτι ένας μουδιασμένος και άναυδος κόσμος, βυθισμένος σε μαύρες σκέψεις και καταθλιπτικές διαπιστώσεις. Δουλεύουμε 30 λεπτά για ένα χάμπουργκερ, 13 λεπτά για ένα κιλό ψωμί, 27 λεπτά για ένα κιλό ρύζι, 24,5 ώρες για ένα iPod.Τίποτε δεν είναι όπως πριν. Κάθε πρωί αποχαιρετώ την Ελλάδα που ήξερα και κάθε βράδυ την κηδεύω. Κλαίω σιωπηλά πάνω από το λευκό κουφάρι της, βλέποντας φωτογραφίες των παιδικών μου χρόνων. Παρατηρώντας μέσα σε αυτές ανεξίτηλα χαμόγελα, πρόσωπα γνώριμα ανύπαρκτα πια, αχρησιμοποίητες θάλασσες και χιλιάδες αστερισμούς. Ξαναγυρίζω σε μέρη γεμάτα φως και αντεστραμμένο μπλε, μέσα σε χιλιάδες χρυσαφένιες κλωστές που κρέμονταν από μια αφροδίσια δύση. Όλα ακρωτηριασμένα και μωβ.

Στην τηλεόραση εξελίσσεται κάθε βράδυ, στο καθιερωμένο ραντεβού του ζόφου, η ίδια παράσταση. Ιλαρές χορογραφίες ενός πολιτικού αυτισμού, εδώ και χρόνια. Ο κόσμος καίγεται μα κάποιοι ζούνε κανονικά. Επεκτείνουν την συνέχεια τους μέσα από αυτοσχέδιες σχέσεις-κροτίδες, με ημερομηνία λήξεως. Γενναίοι άνθρωποι. Στον κόσμο τους.

Αναμένω το πυροτέχνημα του έαρος. Θαμπή και σχεδόν ασυγκίνητη. Ο ήλιος πυρπολεί τα λυτά μου μαλλιά και καθώς η χώρα διολισθαίνει στην άβυσσο, συνεχίζω μηχανικά να ψάχνω την ωραία πλευρά της ζωής.