ΑπOχΡώΝ λΟγΟς

Κοντεύουν και οι δεύτεροι χαιρετισμοί. Περπατάνε σαν τα καβούρια πλάγια, κάτω από τα σεντόνια μου τις νύχτες. Οι άνθρωποι λίγοι τη νύχτα αυτή. Μοιάζουν με αραιές τρίχες κεφαλιού. Σκόρπιοι εδώ σκόρπιοι εκεί. Μιλούνε χαμηλόφωνα όλο και πιο συχνά, γέρνοντας σαν σπασμένα κλαριά, όσο πιο κοντά μπορούν στο αυτί του άλλου. Παρατηρώ αυτά τα βυζαντινά κατάλοιπα, συνομωσίας του έθνους και χασμουριέμαι αθόρυβα καθώς περιμένω ταξί. Περασμένες 4 και μόλις έχω φύγει από το σπίτι σου. Το φεγγάρι αρχίζει και φουσκώνει σαν ζυμάρι στο φούρνο. Το βλέπω να ανασαίνει όλο και πιο γρήγορα και το χνώτο του μου ηλεκτρίζει τα μαλλιά. Σταματάει ένα ταξί. Ξεχνώ ότι το περιμένω. Λέω σε σπαστά ελληνικά το μέρος που θέλω να πάω. Με πιάνει νευρικό. Κρύβω το στόμα μου μέσα στο ζιβάγκο γρήγορα. Μυρίζω κάτι από σένα, απροσδιόριστο. Το σώμα μου ακόμα έχει το βάρος σου. Ξαπλώνω πίσω για να το ξαναβρώ. Από τα παιδικά μου χρόνια το σημείο επαφής μου με την πραγματικότητα ήταν πολύ ασθενικό. Και όσο μεγαλώνω τόσο πιο πολύ χάνεται και με αποδεσμεύει. Δεν μου χωράνε ευθύνες, ούτε μεγάλα όνειρα. Δεν έχω πολλές δικαιολογίες για τα αλλόκοτα ξεσπάσματα μου. Καμιά ανοχή στους ηλίθιους και καμιά διαθεσιμότητα για τους συναισθηματικούς. Περιφρονώ αυτούς που πιστεύουν πως δεν είναι τιποτένιοι και χυδαίοι. Που νομίζουν πως είναι φυσιολογικοί και ανήκουν στο μέσο όρο. Έρχομαι πάντα και τους το χαλάω. Τους ξεβολεύω με την σπάθα της αλήθειας και έτσι χαλάω αυτή την ψευδαίσθηση της ουδετερότητας τους. Και έπειτα το βάζουν στα πόδια και με παρομοιάζουν με την Rosa Luxemburg.Επειδή λέω την αλήθεια, και με φωνή μπάσα και δυνατή τους τονίζω πόσο τιποτένιοι και χυδαίοι είναι, επειδή πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα μας θεώρει τιποτένιους και χυδαίους. Κι έτσι κάπως συνεχίζεται οι αλυσίδα της περιφρόνησης. Χωρίς κανείς να μπορεί να πάρει πίσω αυτά που έχει κάνει και έχει πει. Κανείς.

Δεύτεροι χαιρετισμοί λοιπόν και το άρωμα των τρίτων ελευθερώνεται ήδη από τις ρωγμές του ουρανού και εξατμίζεται στον καφενέ που βρίσκεται στην γωνία. Και αυτή η άνοιξη, όπως όλα, θα μοιάζει με ξεθυμασμένη coca cola που τελικά θα χύσεις αντί να πιεις. Μα εγώ προτιμώ τα κρεσέντα και την ζωή μου μια ζωή γεμάτη με αποτυχίες και απορρίψεις παρά με απωθημένα.