ΑνΕλΕηΤη 'ΑνΟιΞη

Φεγγάρι ολόκληρο, αντεστραμμένο. Μαύρη τρύπα θαρρείς. Γλυκό ανοιξιάτικο βράδυ. Έχει ελαφρύνει το σώμα. Αφαίρεση. Με την ακρόπολη στον αριστερό μου ώμο λέω προσευχές. Κυριακή των Βαΐων και τα μαλλιά σου σαν κομμένα κύματα. Σε ακολουθώ και μετά κρύβομαι πίσω από άλλους ώμους μεγαλύτερους για να μην μπορείς να με βρεις. Στις γραμμές του τρένου, στην Κωνσταντινουπόλεως, οι ψυχές ταξιδεύουν χωρίς σώματα. Τα χέρια μου σε πλήρη αμηχανία, τα μάτια μου ακολουθούν τις τροχιές των άστρων και μετά τα κύματα των μαλλιών σου και μετά μια ατμοσφαιρική αφηρημάδα. Με κοιτάς χαμογελώντας αλλά έχω ξεχάσει πως να είμαι ξανά μαζί σου.

Σε όλα τα μαγαζιά που βγαίνω τα ποτά μοιάζουν με χαλασμένο οινόπνευμα. Τρομεροί πονοκέφαλοι την επόμενη μέρα και μια λιακάδα που με σπάει σε χίλια κομμάτια. Κυριακή των Βαΐων. Περιφέρω το σώμα μου μέσα σε απόηχους αυτοκτονιών. Μετωπικές επανασυνδέσεις ξεφυσάνε σκόνη στο πρόσωπο μου. Στα κανάλια των μπουγαδόνερων και των ξερατών οι εκλογές χτυπάνε παλαμάκια. Διψάω. Αλλά δεν ξέρω γιατί. Στο στόμα μου υπάρχει η αίσθηση μιας τεράστιας δίψας. Αλλά είπαμε. Δεν ξέρω γιατί. Και έπειτα η δίψα φεύγει και έρχεται μια τεράστια λύπη. Μας εγκλώβισαν στην άθλια αυτή Αθήνα και δεν μπορούμε να το σκάσουμε πια. Απόλυτη σιωπή, σκοτάδι , αναμονή. Έγινε ένα κλικ και άλλαξαν όλα. Πρέπει να δούμε τι θα γίνουμε, όχι τι ήμασταν.

-Σ αγαπώ, μου λες

-Δεν θέλω αγάπη, σου απαντώ. Τι να την κάνω; Δώσε την εκεί που παρακαλούν και κλαψουρίζουν για αυτήν. Ο κόσμος γέμισε ζητιανιά. Τι έρχεσαι σε μένα;

-Εσένα αγαπώ, μου λες πιο ανύπαρκτος από ποτέ.

-Η αγάπη με κρατάει στάσιμη, η ευτυχία με κουράζει. Είναι τόσο μονότονη. Με κάνει να σταματάω να ψάχνω, να αγωνιώ. Η αγάπη δεν με ενδιαφέρει. Δεν την θέλω, την πολεμάω μέσα μου, δεν θα σου επιτρέψω λοιπόν να με αγαπάς.

Στέκομαι πιο μεγάλη από πάνω σου. Σε κοιτάω από εκατομμύρια έτη φωτός μοναξιά.

Κάτω από μια ανελέητη, βασανιστική άνοιξη. Σε συνεχή συνεννόηση με τον ήλιο.

Οφείλουμε να φανταστούμε κι αλλιώς τη ζωή μας.