ΜαΡτΙά

Εξαιρετική διαύγεια έξω. Πολύ καλός άνθρωπος ο καιρός. Ο Μάρτης μπήκε με πένθος φρεσκοβαμμένο από την μεριά της Λάρισας. Κατά τα άλλα  χωρίς καμιά διαφορά οι ασπροκόκκινες πλεξούδες τύλιξαν και πάλι τους σακατεμένους μας καρπούς. Οι μέρες τρέχουν με ταχύτητα φωτός και όπου να είναι θα πέσω πάνω στις ξέρες  της παγανιστικής κοινωνικότητας του τριωδίου. Mε ένα μπλε eyeliner επεξεργάζομαι τον Μάρτιο έτσι που να μου επαναφέρει μνήμες σπέσιαλ αναμονής της Άνοιξης που τόσο αδημονώ. Πριν από χρόνια παρατηρούσα τις τολμηρές αμυγδαλιές με δέος να ανθίζουν με δραστικές δόσεις ελπίδας. Δυστυχώς το βλέμμα μου δεν διασταυρώνεται πια με αμυγδαλιές. Κορίτσια ψηλόλιγνα με ροζ μαλλιά και ευγενικά αγόρια με χιλιάδες σκουλαρίκια κοιτούν με έντονο βλέμμα και αλεπουδίσια μάτια τα πολύχρωμα καλσόν μου. Χαμογελάμε συνωμοτικά. Δεν ξέρουν τίποτα για μένα. Θα μπορούσαν να ήτανε  παιδιά μου αλλά προτιμούσα πάντα την συντροφιά των γατιών. Κατεβάζω λίγο χαμηλότερα την φούστα. Μαζεύω τα μαλλιά μου πάνω και αφήνω τους ώμους να φανούν. Φυσάει ένας βουνίσιος παγωμένος αέρας. Τα βήματα μου κάτω από τον ήλιο γεμάτα μυστήριο. Μου αρέσει να φαντασιώνομαι ότι είμαι ένα μικρό ξέφτι κάποιας γαλλικής  ρετρό ταινίας. Τα αγόρια ακόμα κοιτάνε με τα αλεπουδίσια μάτια τους. Δεν ξέρω γιατί αλλά τα περιφρονώ. Υπάρχει μια μανία με το κορμί. Το κορμί στην διαπασών. Όμως πάντα κώφευα εγώ. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν το πρόσωπα απέναντι μου  και μετά το αφηρημένο χάος της ψυχής. Ποτέ το κορμί.

Περιμένω με την επιμονή του σκύλου στα μάτια κάθε πρωί να σκάσουν μύτη τα πρώτα ζουμπούλια στην βεράντα. Μαζί με τα πιπεράτα αρώματα του νάρκισσου και της τουλίπας βοηθούν ακόμη να είναι υποφερτή η ζωή. Και ας άλλαξε εντελώς ο ρους της νοσταλγίας. Μια μικρή γρίπη μου έσκασε πάνω που γέλαγα δυνατά σε ένα φοιτητικό δωμάτιο. Για να την προλάβω έμεινα κλεισμένη σπίτι. Μελετούσα, έβηχα, ενίοτε φτερνιζόμουν και σχεδίαζα αποδράσεις. Και ένα Σάββατο βρέθηκα  δεμένη κάτω από την μπάσα φωνή της chinawoman  στο six dogs ανάμεσα σε βυσσινί φωταψίες και οινοπνεύματα γεμάτα νοθεία. Αν και πέρασαν αρκετές ώρες από την στιγμή που την είδα και την άκουσα, το παραλήρημα δε λέει να σταματήσει. Παύση. Όνειρα. Καινούργιες παρέες. Ευτυχώς.
Το έτος του φιδιού που διανύουμε υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια. Πορευόμαστε ακόμα χωρίς ζητιανιά στο βλέμμα ενώ πάνω από το κεφάλι μας ανάβουν τα φώτα τους χιλιάδες δορυφόροι και περίεργες πορείες μετεωριτών αλλάζουν τα μικρά δεδομένα. Τίποτα να μη ζητάς ποτέ.