ΕίΧα ΞεΧάΣεΙ.

Αντάμωσα με έναν παλιό φίλο. Μεγάλα τα κενά των χρόνων που μας χώρισαν. Φίλος της πιο σκληρής και άγουρης  μεταεφηβείας μου. Είχα ξεχάσει. Επεξηγήσεις, μνήμες, απαντήσεις σε διάφορα γιατί και πως. Παρ ολίγον έρωτες. Ήρθε από το βάθος του σκοτεινού μου παρελθόντος και μου θύμισε πως ήμουν κάποτε. Είχα ξεχάσει. Επηρεασμένη  από το γαλλικό υπαρξισμό, αυθάδης, πλανόδια, εμμονοληπτική με το παρόν, δίχως ίχνος έγνοιας για το μέλλον. Ζούσα σαν  ηρωίδα βιβλίου, σαν πρώτη μυθιστορηματική πρωταγωνίστρια της beat generation.Είχα ξεχάσει. Αντιμέτωπη με τα λάθη των ουτοπικών αποφάσεων μου μέσα στα σκατά των αυτοκαταστροφικών ερώτων μου. Η  πλατεία των Εξαρχείων και γω ξαπλωμένη στα παγκάκια με εκείνα τα μπλε μαλλιά. Είχα ξεχάσει. Τζαζ και blues  πλημμύριζαν τις μικρές μου αμυχές, μπάτσοι και περιθώριο που ανταμώνουν στα μπαρ, τα βιβλία του Μπαλζάκ σαν υποστήριγμα σε τασάκια και κουτσούς καναπέδες. Διαμερίσματα με κατσαρίδες, ατελείωτες νύχτες μπεκρουλιάσματος με Ντιμπονέ, αλητεία στους δρόμους, παλιοκόριτσα αλλά και δεσποινίδες καλών οικογενειών που παραστρατούν, όνειρα φυγής με ναυτικά φυλλάδια για το Παρίσι και μετά όλοι στο next της Θεμιστοκλέους γεμάτοι εμμονές. Είχα ξεχάσει. Το συγκρότημα που είχα και εκείνο το τρελό παιδί, είχα ξεχάσει, τον πιο μεγάλο μου έρωτα, που με έβαζε να σκάω το δέρμα των δακτύλων μου σε βαρετά ριφάκια  ενός μαύρου μπάσου. Το τρακάρισμα με έναν ταξιτζή εκείνη τη νύχτα μετά την συναυλία, Είχα ξεχάσει.  Τα χαρακώματα στο δέρμα, την εσωστρέφεια και τον πόνο που βάζαμε στον έρωτα μπας και υπάρξουμε πιο αιχμηροί από την νιότη που μας σκέπαζε. Είχα ξεχάσει. Σήμερα.Ένα όμορφο μεσημέρι Σαββάτου στο κέντρο μιας πόλης που επιμένει να φωνάζει το όνομα μου όπως τότε. Μόνο που εγώ δεν γυρνάω πια. Έχω ξεχάσει.Και να μαι πάλι μέσα στην συστολή του χρόνου μου σκεπτόμενη πως κάποτε διάβαζα ένα βιβλίο την ημέρα και τώρα δεν μπορώ να διαβάσω ούτε μια συνταγή. Ούτε σινεμά ούτε θέατρο. Έχω συμβιβαστεί κατά κάποιο τρόπο με την απώλεια του χρόνου. Κάποτε είχα πάθη. Είχα αδυναμίες. Τώρα δεν μου το επιτρέπω. Έχω την δουλειά μου και κάποιες φορές δεν προλαβαίνω να ζήσω. Κοιτάω μόνο να επιβιώσω. Κάποιες φορές όμως  ονειρεύομαι ακόμα στην διαπασών. Περιορίζονται όμως τα όνειρα με την ηλικία. Με σκουντάει ο Ευαγγελισμός και μια παρέλαση κτυπάει τα πόδια της στο βάθος της μνήμης και στο τραυματισμένο μου μυαλό μια γκραβούρα προσπαθεί να ταξινομήσει το χάος. Σύντομα θα αλλάξει  και η ώρα και αυτό με ανακουφίζει. Θα μου πεις, όλα αλλάζουν και όλα θυμίζουν το αναπόφευκτο έτσι είναι η ζωή. Είχα ξεχάσει.