aCaPeLLa

Σε ένα μικρό γραφείο με μια λάμπα χαμηλού φωτισμού γαζώνω τις εικόνες που μου δίνουν. Μπαίνω με βροχή και όταν βγαίνω ανταμώνω με μια χλωμή ηλιοφάνεια και μια οινοπνευματί υγρασία, αλλά ποιος νοιάζεται. Ο κόσμος κυλάει σαν νευριασμένο ποτάμι. Oι μήνες μπαινοβγαίνουν,  αντιλαμβάνεσαι ότι έξω είναι μια υπέρλαμπρη μέρα, σχεδόν διάφανη θα έλεγα, και κάπου διάβασα πως ακόμα και οι ελέφαντες κλαίνε. Κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Κάτι συμβαίνει με τις αισθήσεις, αλλά μάλλον παίζει ρόλο και η ηλικία που με απομακρύνει ευγενικά από αυτές. Φουσκώνω, ξεφουσκώνω ανάμεσα σε ξεχειλωμένες ώρες. Προσπαθώ να συμφιλιωθώ με ότι με αναγουλιάζει αλλά συγχρόνως  με τρέφει για να ζω. Στις σκοτεινές γωνιές της πόλης,  τον τελευταίο καιρό, πέφτω πάνω σε φυσιογνωμίες που λάμπουν, με μια ανείπωτη υγρασία στα σκέλια, αλλά μοναχικά πάντα τα εσώρουχα τους. Αδιαφορώ. Ίσως να τους λυπάμαι και λιγάκι. Το φεγγάρι κρεμασμένο, γυρτό, σαν σε χαλασμένο καρφί, παλεύει να γίνει ολόκληρο. Νομίζω πως αυτό με σαγηνεύει περισσότερο από την υγρασία των σκελιών. Μου αρέσει η αδιαφορία, μπορώ να κάνω τα πράγματα που θέλω να κάνω χωρίς να με προσέξει κανείς. Δεν έχω ανάγκη να με προσέξει κανείς. Ούτε έχω ανάγκη την προσοχή του άλλου και την αφοσίωση. Μια χαρά πορεύομαι μόνη μου από μικρή. Κάποιοι άλλοι θέλουν ένα βλέμμα συγκατάνευσης, τρυφερότητας για να προχωρήσουν στο επόμενο βήμα. Εγώ πίστευα πάντα ότι η αδιαφορία διευκολύνει στην καθημερινότητα, αλλά φαίνεται δεν είναι ακριβώς έτσι. Όλα ανατρέπονται. Στην αρχή εμφανίζονται οι συνωμοσίες και μετά έρχεται κάποια έκθεση που αναιρεί τα πράγματα ή τα βάζει στην θέση τους. Το μάθαμε και ζούμε και έτσι πια. Στο ραδιόφωνο ο Μόρισον τραγουδά acapela το  Crystal Ship.Έτσι ήθελα να ζω κάποτε.
Όλα ανακατεμένα στη νύχτα Του Φλεβάρη. Η άνοδος της ασημαντότητας κοχλάζει σαν  γάλα που βράζει δίπλα από το πηγούνι μου. Λείπει από παντού το ταλέντο. Καμιά σοβαρότητα, καμιά εμπιστοσύνη στους ειδικούς. Απ έξω ο δρόμος φέρνει σπαρακτικές φωνές και ουρλιαχτά ασθενοφόρων. Ο κόσμος κάνει τα πάντα για να γυρίσει σελίδα και να που γίνεται κουραστικό να είσαι εν ενεργεία πολίτης Έλληνας. Προτιμώ να βυθίζομαι  με την εκπληκτική ευφράδεια ενός δύτη στο παχύρρευστο πορτοκαλί τίποτα παρά να δείχνω την ελληνική μου ταυτότητα.
 Κάνει ένα ωραίο κρύο τις νύχτες γεμάτο ανοιξιάτικους υπαινιγμούς. Μια ανθισμένη αμυγδαλιά στοιχειώνει, σαν παρατημένη νύφη, τις βαθιές νύχτες μου που δεν κρατάνε και πολύ σαν νύχτες. Τον νιώθω τον πόλεμο δίπλα μου που αφήνει σημάδια χωρίς όπλα και αίμα.  Όλα αλλάζουν και όλα θυμίζουν το αναπόφευκτο.
 Έτσι είναι η ζωή. Να δεις που και πάλι ο χρόνος θα κάνει την δουλειά του.