ΣυΛλΕκΤιΚέΣ νΥχΤες

Είναι Φλεβάρης. Πίνω το αίμα των άστρων. Δαγκώνω με τα παιδικά μου δόντια την μαλακή τους επιφάνεια μέχρι να σπάσει και να χυθεί το αίμα τους στην γλώσσα μου. Είναι ακόμα Φλεβάρης. Έξω η βία χτυπάει στην άσφαλτο τα πόδια της. Παιδιά με πρησμένα από το ξύλο πρόσωπα παρελαύνουν από μπροστά μου.  Ποιος μου είπε ότι στην Ελλάδα δεν γίνονται βασανιστήρια; Εκατοντάδες υπεκφυγές και πιρουέτες για να μην παραδεχτούμε ότι η ελληνική κοινωνία είναι φασιστική. Στο βάθος του κήπου οι συγγενείς  αναζητούν το δίκαιο που υποτίθεται ότι χορηγεί η δημοκρατία. Μάταια. Τραβάω τα μαλλιά μου ψηλά. Ο ουρανός καθησυχαστικός  όπως πάντα από πάνω μου με εκείνο το  βαθύ σκοτάδι ή το φως. Παγάκια στο στόμα. Με κοιτάς αφηρημένος. Μου λες ότι μοιάζω με αγόρι. Στα πόδια και στα χέρια μου έχω δεκάδες μελανιές. Χτυπάω παντού, πονάω παντού κι έτσι μπορώ και θυμάμαι το σώμα μου. Κορίτσι είμαι, σου απαντώ βαριεστημένα κοιτώντας τον καβάλο σου.
Αγόρι μοιάζεις, μου ξαναλές. Πίνω την τελευταία μου γουλιά και φεύγω νευριασμένη. Κορίτσι είμαι, μουρμουρίζω και βγαίνω στη νύχτα απότομα, με μια δρασκελιά. Καταργώ μέσα μου τον χωρόχρονο που βολεύει τους φόβους και τα ηλικιακά μου συμφέροντα. Έξω ο κόσμος μοιάζει αλλιώς. Με φοβερίζει. Βράχια κοφτερά και  απόκρημνα  σαν δόντια λύκου. Στα πόδια μου ένα πευκοδάσος με τεράστια πεύκα και στο κεφάλι μου χιλιάδες άγνωστοι αστερισμοί. Τους ονομάζω όπως μου βγει τρώγοντας τα νύχια μου. Σταματάω ένα ταξί. Σταματάω μαζί και το τώρα. Το παρατηρώ. Δεν νομίζω ότι με στενεύει τόσο πια. Στο σπίτι μια παχιά ησυχία .Η Μιλού τρίβεται στα πόδια μου. Σιγοτραγουδάω, «έχω μια γάτα γκρίζα που όλο με αγαπά». Της βάζω φαί. Στην τηλεόραση διαφημιστικά μηνύματα, ανάμεσα σε βαρύγδουπες αναλύσεις και παρουσιάσεις σωτήριων σουτιέν για ανόρθωση στήθους. Πονάει ο λαιμός μου. Τόσο μπαγιάτικο ξενύχτι με καπνό  κόλλησε εκεί μέσα. Πάνε χρόνια που νιώθω  έτσι θαρρώ. Δεν βαριέσαι. Φλεβάρης ακόμα και η γεύση των άστρων με καίει γοερά. Θέλω να γίνω Μπουκόφσκι. Οι παιδικές μου εικόνες πλάι πλάι στον ενήλικο ορθολογισμό μου. Δεν με ενδιαφέρει τίποτα, παρά μόνο η κίνηση .Μια φορτωμένη εσωτερική κίνηση.

Κυριακή βράδυ. Σήμερα πήγα στο μέρος που δουλεύεις να σε βρω. Είχα πάρει μια σοκολάτα με γέμιση φράουλας να σου δώσω να την τρώγαμε μαζί χωρίς να μιλάμε. Μετά θα έφευγα. Ήταν όμως μάλλον νωρίς και δεν ήσουνα ακόμα εκεί. Πήρα τον δρόμο του γυρισμού. Την έφαγα μόνη μου αναπνέοντας αργά τραυματισμένη από μια παντελώς ιδιωτική κούραση. Πάνω μου έμπαινε όλο λάβρα η άνοιξη. 
Το διαισθάνθηκα.