jAnUaRy FoOtAgE

Τα χέρια μου είναι παγωμένα, άλλα δεν με ενοχλεί όπως παλιά μιας και δεν χαϊδεύω κανέναν πια. Το φώς του χαμηλού μεσημεριού, ένα έντονο πορτοκαλί σαν σπλαχνικό υγρό με διάχυτα λευκά νήματα μου καίει τους πόρους. Δεν περιμένω κάτι. Διαχειρίζομαι το τίποτα φορώντας ένα κυπαρισσί πουλόβερ όλες τις γιορτές. Το φως καταρριχάται και χάνεται σε σκοτεινές γωνίες. Καταπίνω αέρινους κόμπους που κάνουν ένα περίεργο ήχο, σα να σπάνε ξεχασμένα υπολείμματα εγκατάλειψης. Άλλοι το ονομάζουν απουσία οξυγόνου, άλλοι στρες.

Νύχτα παρά νύχτα ονειρεύομαι πώς ζουν όλοι οι πεθαμένοι, ιδίως ο πατέρας. Τους συναντώ σε σπίτια παλιά, που δεν υπάρχουν πια, να διαβάζουν εφημερίδα με ένα φλιτζάνι ελληνικό καφέ στο πλάι του αντίχειρα. Συχνά οι πεθαμένοι μου μιλούν, με συμβουλεύουν για να ακριβολογώ, και έτσι μπορώ να ξανακούω την αγαπημένη φωνή τους, κι άλλες φορές με πλαστικά πιρούνια (σαν κι αυτά που έβγαζε η γιαγιά όταν σερβίριζε τα απογευματινά φρούτα) τρυπούν το θαλασσί μπαλόνι της λήθης μου. Ξυπνάω με μια δίψα τεράστια. Την ίδια δίψα που είχα όταν ήμουν παιδί μετά τον απογευματινό ύπνο. Άλλα δεν θέλω νερό για να την σβήσω. Θέλω αγάπη και 4 πακέτα ξεβαφτικά μαντηλάκια με υαλουρονικό για τη ζημία που κάνουν τα δάκρυα στο μακιγιάζ των εορτών. Ακόμα Χριστούγεννα γύρω.Αναβοσβήνουν τα φώτα στα δέντρα των σπιτιών σαν χαλασμένα φανάρια. Που και που ένα ασθενοφόρο περνά. Το ίδιο αδιέξοδο, η ίδια κρυάδα στην ψυχή. Κυκλοφορώ αμέριμνη με ανοιχτό το τραύμα μου προσπαθώντας να το χωρίσω σε εκείνα τα παπούτσια που είναι ένα νούμερο μεγαλύτερο και να περπατώ ευθεία ανάμεσα στις συνευρέσεις των ζωντανών. Σα να μην συμβαίνει τίποτα. Όμως πάντα κάτι συμβαίνει και το τραύμα σαν τσούχτρα πάλλεται και μου δαγκώνει την Αχίλλειο πτέρνα.

Μια αχνογάλανη γυναικεία γραφή από το έτος 1978 μας έχει πολλά χρόνια, το δέντρο στο σαλόνι είναι αληθινό, οι μπάλες γυάλινες, κόκκινες και μπλε και το γάλα με τα μπισκότα για τον Αϊ Βασίλη φωσφορίζουν στην χαμηλή ροτόντα. Τα κοιτώ με τα τότε παιδικά μου μάτια, μέχρι που τα μάτια πρήζονται και μεγαλώνουν και γίνονται μαύρες τρύπες που καταπίνουν όλα τα χρόνια που μπόλιασα μαζί με τα σκουλήκια της αποσύνθεσης που βγαίνουν από τα μπισκότα του '78 καθώς τρώνε όλα τα γράμματα που μπορώ να διακρίνω : «Μιράντα». Έτσι θα ήθελα να έλεγαν την αδελφή μου, αν ποτέ.

Δεν είναι οι γιορτές ωραίες για όλο τον κόσμο, κι όπως ήδη ξέρετε σε κάποιους η άχνη από τους κουραμπιέδες κάθεται στο λαιμό. Κάθε χρόνο.

Δεν βαριέστε, καλή χρονιά που είθισται να λέμε. Κι εύχομαι αυτό που θελήσαμε παράφορα και μας αγνόησε να αλλάξει γνώμη και να τρέξει πίσω μας να ψάξει να μας βρει .